Killing Them Softly

GENRE: Misdaad / Thriller
CAST: Brad Pitt, Richard Jenkins, Ray Liotta, James Gandolfini e.a.
REGIE: Andrew Dominik
WAARDERING: 4.5 / 5
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In een verlaten, vernielde buitenstad klinkt een speech van Obama terwijl junkie Russell door een tunnel loopt. De openingsscène is niet toevallig zo gekozen, de abrupte scènewisselingen ook niet. Het is alsof regisseur Andrew Dominik de positieve speech van Obama uit elkaar wil trekken, door het steeds te onderbreken met troosteloze uitzichten vanuit een tunnelvisie. 

Terwijl Russell een stuk of 15 gestolen honden uitlaat en afval levendig mee dwarrelt op de wind, leren we dat de lokale economie van de onderwereld, onderhouden door pokerspelen die worden beschermd door de mafia, dreigt in te storten wanneer voor de tweede keer zo'n pokerspel wordt overvallen. Tijd voor de mafia om orde op zaken te stellen en wie huur je dan in? Juist: Brad Pitt.

Organisator van illegale pokerspelen, en daarmee ook verantwoordelijke voor de lokale onderwereldeconomie, is Markie Trattman (Ray Liotta). Het is algemeen bekend dat hij verantwoordelijk is voor de eerste overval op zijn eigen tent. Waarom niemand hem alsnog te grazen heeft genomen is niet helemaal duidelijk. Wel geeft de situatie aanleiding tot een vrij geniaal idee: de tent nog een keer overvallen, waarna iedereen Markie zal verdenken. Dit idee is afkomstig van Johnny Amato (Vincent Curatola) die de junkies Frankie (Scoot McNairy) en Russell (Ben Mendelsohn) inhuurt om dit plan uit te voeren. Mede door prachtige cameravoering, langgerekte shots, trage scènes en de angst in de stemmen van onervaren criminelen die een klus ver boven hun kunnen uitvoeren, is de overvalscène erg beklemmend. 

KIPPENVEL

Frankie en Russell zijn niet al te snugger, hetgeen alleen al blijkt uit de outfit waarin ze de tent gaan overvallen. Hun memorabele conversaties - Tarantino zou ze geschreven kunnen hebben - zorgen voor heel wat vermaak. Het duurt zeker een minuut of twintig voordat we Brad Pitt ten tonele zien verschijnen. Onder begeleiding van Johnny Cash, karakteriserend voor de muziekkeuze in deze film, stapt hij uit zijn auto en loopt naar Richard Jenkins toe. 

Tot zover is de film vrij geniaal en rijst de vraag in hoeverre Pitt en Jenkins de film naar een hoger niveau kunnen tillen. Ze doen dit echter door de veteranen binnen de onderwereld uit te hangen, alle kleine criminelen uit te lachen en de kijker te vermaken met wederom prachtige gesprekken, zij het van een ander kaliber dan die tussen Frankie en Russell. Zo vindt Jackie Cogan (Brad Pitt) het niet fijn om mensen om te leggen die hij kent en huurt hij daarvoor Mickey (James Gandolfini) in. De reden? "Have you ever killed someone? They piss their pants, they start praying, they cry for their mothers, it's fucking embarassing man."

Killing Them Softly weet niet alleen te intrigeren door de prachtige anekdotes en sterke personages. Ook de grauwe omgevingen van stadsdelen vol puin en de mistroostige regenbuien tijdens actiescènes dragen bij aan de sfeer. Moeiteloos gaan komische scènes over in moordscènes, waarbij de camera constant over de schouder van de moordenaar meekijkt. Ik heb de laatste jaren zelden zo'n stijlvolle moord gezien als in deze film. In super slow motion worden kogels afgevuurd, vallen hulzen op de grond en versplinteren glazen ramen. Een jaren '50 popliedje eronder en de stalen blik van Jackie die op deze momenten angstaanjagend is, bezorgen de kijker kippenvel. 

PULP FICTION

Het plot is vrij simpel, maar Killing Them Softly is meer dan een standaard gangsterfilm. Achter het hele verhaal, dat prachtig wordt verfilmd en waarin scherpe dialogen zowel grappig zijn als personages definiëren, zit een gedachte. Jackie Cogan, een koele kikker en bijzonder efficiënte huurmoordenaar, uit deze gedachte. Jackie hekelt Obama met zijn woorden over één natie, één volk. Amerika, haar overheid en de analogie met de economie van de (onder)wereld, worden impliciet bekritiseerd. Jackie gelooft niet in Amerika, maar in zaken: "In America you're on your own. It's just business, so pay me!"

Ik moest tijdens het kijken vrij snel denken aan Pulp Fiction. Deze film is Pulp Fiction in het klein en gebruikt dezelfde elementen. Scherpe, goed geschreven dialogen tussen twee grappige criminelen, kunstzinnige actiescènes en cinematografisch verantwoord geweld. Alles speelt zich af in de onderwereld, iedereen is crimineel, maar alles is zo weergegeven dat het herkenbaar is en zodoende interessant blijft. Waar Pulp Fiction nou precies over gaat weet ik niet. Waar Killing Them Softly precies over gaat is ook niet met zekerheid te zeggen. Wel staat als een paal boven water dat beide films gewoon top zijn.

Magic Mike

GENRE: Drama (110 min.)
CAST: Channing Tatum, Alex Pettyfer, Olivia Munn & Matthew McConaughey
REGIE: Steven Soderbergh
WAARDERING: 3.5 / 5
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een ervaren stripper leert een jong broekie zijn broekie stijlvol uit te doen. In een kleine wereld hebben de strippers grootse plannen. Tegelijkertijd heeft iedereen ook zo z'n problemen. Het strippersbestaan is niet alles, en bovendien hebben strippers uiteraard te maken met een houdbaarheidsdatum. Al deze problemen worden verwerkt in een aardig drama, gemaakt door niemand minder dan Steven Soderbergh.

Steven Soderbergh is lekker bezig de afgelopen tijd. Hij bracht ons in een jaar de rampenfilm Contagion en de rauwe actiethriller Haywire, maar heeft daarnaast een omvangrijk oeuvre met meerdere toptitels. Denk aan de Ocean's trilogie, Che en Traffic, waarvoor Soderbergh een Oscar kreeg. Als je zijn lijstje bekijkt valt op dat hij vooral thuis is in het actiethriller genre, maar met Magic Mike gooit Soderbergh het over een hele andere boeg. Hij brengt het er aardig vanaf, maar levert dit keer geen topfilm af.

TATUM EN PETTYFER

Magic Mike draait om Mike die gespeeld wordt door Channing Tatum. Ook Tatum is goed bezig en heeft in 2012 al drie films op zijn naam staan. Mike is overdag een entrepeneur, zoals hij zichzelf het liefste omschrijft, en heeft naast allerlei randbedrijfjes een grote passie: van drijfhout en strandafval nieuw meubilair maken. 'Custom made'. Helaas voor hem is meubilair van afval geen gat in de markt en om geld te verdienen doet Mike iets waar hij ook goed in is, namelijk strippen.

Mike ontmoet Adam (Alex Pettyfer) op een bouwplaats. Dezelfde avond duwt Mike Adam het podium op, om daar te gaan strippen voor een stel opgewonden, uitzinnige vrouwen. Onder de goedkeurende blik van striptenteigenaar Dallas - leuke rol weer van Matthew McConaughey - valt Adam in de smaak en hij mag blijven. Mike is cool, magisch en wordt ook zo gezien door Adam. Adam is ontzettend uncool, slaapt bij z'n zusje Joanna (Olivia Munn) en heeft bepaalde nutteloze principes - zoals het niet dragen van een stropdas - waardoor een baan vinden, en daarmee een uitweg uit zijn huidige, enigszins hopeloze bestaan, er niet sneller op gaat.

DUBBELLEVEN

Wat sterk is aan de film is de prima mix tussen dansen (Tatum kan dit, zo bewees hij al in Step Up), strippen en realistisch drama. Hoewel je dit zou kunnen typeren als een vrouwenfilm, doe je Magic Mike daarmee tekort. Soderbergh weet meer te brengen dan strippen, seks en een hoop ontblote bovenlijven, want de onvermijdelijke problemen die strippers ongetwijfeld zullen hebben worden mooi in beeld gebracht. Deze beelden gebruiken in de striptent een ander kleurenpalet dan daarbuiten, waardoor het contrast binnen het dubbelleven van Mike extra geaccentueerd wordt.

Hoewel de andere strippers, wiens artiestennamen eigenlijk alles is wat we van ze te weten komen, niet erg interessant zijn, weten Adam en Mike de kijker te boeien. Vooral Channing Tatum speelt erg sterk. Op het podium is hij de zelfverzekerde, sexy Magic Mike, maar buiten de striptent is hij onzeker, denkt hij na over de dubieuze toekomst en wil hij niets liever dan een eigen, succesvol bedrijfje. 

Minder sterk aan Magic Mike is het feit dat uiteindelijk de film toch vervalt in een hoop clichés. Het laatste gedeelte van de film is aanzienlijk minder interessant dan de sterke eerste helft en de spanning en sensatie blijft helaas geen uren behouden. Jammer, want de film was erg sterk geweest met een iets origineler einde. Magic Mike is namelijk geen typische romkom en heeft lange tijd weinig weg van het standaard Hollywood verhaal, maar Soderbergh weet er uiteindelijk niet zo'n mooi einde aan te breien zoals in Traffic of Ocean's Eleven. Magic Mike 2 is overigens, volgens IMDb althans, al weer in de maak.

Total Recall

GENRE: Sci-Fi / Actie / Thriller (118 min.)
CAST: Colin Farrell, Kate Beckinsale, Bokeem Woodbine, Jessica Biel e.a.
REGIE: Len Wiseman
WAARDERING: 2.5 / 5
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In Total Recall, de remake van de gelijknamige film uit 1990, ziet de hardwerkende Douglas het niet meer zitten. Hij meet via het bedrijf Rekall zichzelf een nieuw geheugen aan, maar al snel beginnen dromen en realiteit door elkaar heen te lopen. Kan leuk zijn, zoals in Inception, maar hier is het minder geslaagd. Het origineel - een van de betere films van Arnold Schwarzenegger - was toentertijd een prima futuristische thriller, maar deze nieuwe variant is niet echt de moeite waard.

De Aarde, tegenwoordig onbewoonbaar door chemische oorlogen, is verdeeld in twee fracties. De rijke onderdrukkers en het onderdrukte klootjesvolk. Je kent het wel. Middels een gigantische lift door de Aarde gaan de arbeiders vanuit Australië elke keer naar Engeland om daar te werken. 

HANDIG

Douglas (Colin Farrell) gaat niet als zijn voorganger naar Mars, maar blijft op de Aarde. Verder heeft het verhaal weinig weg van het origineel, al zijn bepaalde scènes nog aanwezig, zoals de vrouw met de drie borsten. Douglas is getrouwd met Lori (Kate Beckinsale), werkt in een fabriek die synthetische politiemannen maakt - waarom ze het niet gewoon robots noemen is mij een raadsel - en gaat 's avonds net als de andere arbeiders zuipen in de kroeg. Zijn leven is nutteloos, hij wil een nieuw geheugen en gaat naar Rekall. Na zijn bezoek aan Rekall - John Cho heeft een cameo - is echter niets wat het lijkt.

Total Recall biedt weinig om van te genieten. Het verhaal wordt al snel vaag en de enige leuke dingen zijn de nieuwe technologieën die in deze film wel tot de verbeelding spreken. Zo hebben mensen in de toekomst in hun telefoon letterlijk in hun hand zitten. Handig dus. En je raakt hem niet meer kwijt. Ik vroeg me wel af hoe je dat ding gaat opladen. 

COLLATERAL DAMAGE

Dat Schwarzenegger geen groot acteur is, is alom bekend, maar Colin Farrell en zijn tegenspeelster Kate Beckinsale brengen het er niet veel beter vanaf. Alleen Jessica Biel weet enigszins te overtuigen. In de nieuwste film van Len Wiseman (Underworld) schittert hooguit de reflectie van de schaarse zon op oude, roestige metalen platen waaruit de futuristische steden zijn opgebouwd. In toekomstige sloppenwijken kijken we naar een reeks onoverzichtelijke achtervolgingen, langdurige gevechten, heftige schietpartijen en een paar worstelingen. Ook komen er ongebruikelijk veel onschuldige mensen om het leven. Ik denk dat een kwart van de figuranten het niet overleeft. Enige rustpunt is een scène waarin Douglas de toetsen beroert van een Yamaha en een klassiek stuk speelt. 

Actie, actie, actie. Het is teveel, te overheersend en vaak niet goed gemaakt. Slechts enkele actiescènes zijn tof, zoals de zwevende-auto-achtervolging en een gevecht in de enorme lift. Maar het gros van de actie is ondermaats. Het doodt de tijd, maar veel meer heeft Total Recall niet te bieden. Teleurstellend.