Alex Cross

GENRE: Thriller (101 min.)
CAST: Tyler Perry, Edward Burns, Matthew Fox e.a.
REGIE: Rob Cohen
WAARDERING: 2 / 5
----------------------------------------------------------------------------------

Alex Cross heeft in de hoofdrol een detective die tevens profiler en psycho-analyticus is. Nog sneller dan Freud vroeger overtuigd was van zijn eigen gelijk, heeft Alex Cross een profielschets klaarliggen van een crimineel. Dr. Cross twijfelt nooit aan zijn eigen profilerskills. Pas wanneer de dader buiten de kaders denkt, of wanneer wellicht blijkt dat Dr. Cross geen Freud is, ontstaan er problemen en beginnen de eerste barsten te ontstaan in Cross' personage.

Dr. Cross, een soort übermensch waarbij niet duidelijk wordt waaraan hij zijn reputatie als onfeilbare profiler te danken heeft, is niet de enige die barsten vertoont. Na de introductie van een hoop willekeurige personages - Edward Burns als Cross' collega, Jean Reno als rijke, franse, onbeduidende man en Rachel Nichols als eyecandy - komen we al snel aan bij de persoon waar het om draait: Picasso. Niet de schilder, natuurlijk, maar een skinhead die er wat neonazistische trekjes op na lijkt te houden. Hij maakt tevens best indrukwekkende schetsen en dankt daaraan zijn bijnaam.

Alex Cross is eigenlijk Picasse vs. Alex Cross. Profiler vs. verknipte psychopathische moordenaar. Picasso is niet bepaald een aimabele vent, maar wel een personage dat weet te overtuigen. Hij is echt totaal gestoord, maar ook intelligent en emotieloos, en dat maakt moordenaars altijd wat ijzingwekkend. Altijd gefocust en altijd Dr. Cross een stapje voor - Cross is toch eigenlijk bar vaak de Sjaak - gaat Picasso op zijn doel af. Matthew Fox die Picasso vertolkt is de enige die deze film wat niveau weet te geven.

Veel meer dan een prima psychopaat heeft Alex Cross echter niet te bieden. Flink wat onregelmatigheden en onrealistische wendingen zijn aan de orde van de dag. Zo wordt bijvoorbeeld Picasso achtervolgt door de politie en dan valt opeens de verbinding met de centrale uit. Hoogst merkwaardig, vind ik dat. Verder is eigenlijk de hele cast overbodig of ongeloofwaardig, met als toppunt de titulaire hoofdrolspeler. Cross waant zichzelf slimmer dan Bones, Gibbs of Horatio, terwijl ik dacht dat daar de top van onrealistische rechercheurs wel bereikt was. 

Verder is de actie heel schokkerig gefilmd, waardoor je geen idee hebt wat er gebeurt. Mensen schreeuwen wat in de rondte en maken een hoop lawaai en er vallen klappen, maar je ziet niet waar die terecht komen. Dit alles wordt ondersteund door bombastische muziek, maar het wordt al snel overdreven. Een hilarische RPG-explosie, waar Picasso vanuit een passerende trein met een bazooka iemand op honderden meters afstand weet te raken is het hoogtepunt, of dieptepunt eigenlijk. De crashtestdummies vliegen in het rond, de graphics zijn van het niveau Wolfenstein 3D en van binnen moest ik een beetje huilen.

Regisseur Rob Cohen (The Fast And The Furious, xXx) heeft vast naar veel misdaadthrillers gekeken. Veel elementen uit het welbekende genre komen in Alex Cross aan bod, maar de timing is niet optimaal. Zo wordt een collega vermoord en wordt alles snel persoonlijk, maar Cross gaat daar verre van professioneel mee om. Normaal gesproken zou je geschorst worden, of in ieder geval het onderzoek niet leiden. Nu komt echter het op non-actief stellen van Cross op een heel vreemd moment. Verder zijn aspecten als drijfveer van de moordenaar ook niet duidelijk en is er van een goed te volgen verhaal simpelweg geen sprake. Rob Cohen moet terug naar de studiekamer als hij zich nog eens op een serieuze misdaadthriller wil richten. Maar waarschijnlijk kan hij het beter houden bij actiethrillers, waar hij succesvol bleek.

Looper

GENRE: Thriller / Sci-Fi / Actie (119 min.)
CAST: Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis, Emily Blunt e.a.
REGIE: Rian Johnson
WAARDERING: 4 / 5
------------------------------------------------------------------------------------------------

Looper is een futuristische thriller over tijdreizen. Lekkere actie, genoeg spanning en Bruce Willis weer eens in een rol waar je niet moedeloos van wordt. Dat, plus nog de altijd fijne Joseph Gordon-Levitt en Emily Blunt en de film kan niet mee stuk, zou je zeggen.

Looper kent een op het eerste oog wat omslachtig verhaal. In de nabije toekomst is tijdreizen uitgevonden, maar het is illegaal. En moeilijk te realiseren natuurlijk, maar dat terzijde. Wat in de toekomst ook moeilijk is, is het wegmoffelen van lijken. Lijken van vermoorde personen in dit geval. Ik ga er van uit dat mortuaria nog wel bestaan. Dus wat doen de criminele organisaties met veel geld? Ze sturen degene die ze vermoord willen hebben 30 jaar terug in de tijd, waar een moordenaar ze op staat te wachten met een soort shotgun. Poef! En vervolgens ruimt de moordenaar het lijk op in een tijdperk waarin dat blijkbaar minder problemen oplevert. 

BLUNDERBUSS

Joe (Joseph Gordon-Levitt) is zo'n moordenaar; een 'looper'. Elke dag staat hij paraat met zijn shotgun - hier genaamd een blunderbuss, hetgeen eigenlijk een klassieke voorganger van een shotgun is - om iemand dood te schieten. Joe's salaris is te vinden op zijn slachtoffers. Deze hebben zilverstaven op hun rug vastgebonden zitten. Op zich een prima baantje, als je toch al moordenaar bent. Er is echter één nadeel. Onderdeel van het contract is dat jouw eigen futuristische versie - dus jij over 30 jaar - op een moment ook wordt teruggestuurd om vermoord te worden. Zodoende wordt de 'loop' gesloten. Doe je dat niet dan krijg je allerlei problemen met het tijd-ruimte continuüm. En zonder parallelle universa een hoop gedoe.

Nou is het mooie aan Looper dat de oude Joe (Bruce Willis) terugkeert, en weet te ontsnappen aan zijn vroegere zelf. Zelfkennis, heet dat. Plotseling zijn er twee Joe's in één tijdperk, hetgeen allerlei interessante situaties oplevert. Alles wat de jonge Joe bijvoorbeeld overkomt - stel hij verliest een been - overkomt automatisch de oude Joe ook. Het is immers in essentie dezelfde persoon, met als enige verschil 30 jaar (leef)tijdsverschil.

VOICE-ACTING

Naast dus een prima uitgewerkt concept - ze hebben daar echt goed over nagedacht en er leuke kleine gimmicks en situaties in verwerkt - biedt Looper een stuk meer. Bruce Willis is de getergde oude Joe en speelt die rol met verve. Weten wanneer je sterft, ook al is het over 30 jaar, blijft een kwelling en dat is te zien. De jonge Joe daarentegen is nog onbezonnen, gebruikt drugs in de vorm van oogdruppels en maakt zich nog niet zo'n zorgen, totdat hij zichzelf letterlijk tegenkomt. Verder speelt Emily Blunt nog een rol als moeder van een toekomstige crimineel. Wederom een leuk aspect van deze film: het vijfjarig kind, de crimineel in wording, is nu al behoorlijk angstaanjagend en geeft je keer op keer de koude rillingen.

Nog een kleine vermelding waardig is de rol, en dan met name de uitspraak en intonatie, van Joseph Gordon-Levitt. Maandenlang luisterde Gordon-Levitt naar tapes van Bruce Willis, om zijn karakteristieke manier van praten te kunnen simuleren. Het resultaat is verbluffend. Zonder dat het een karikatuur wordt, weet Gordon-Levitt ogenschijnlijk gemakkelijk Willis na te doen. Het lijkt niet zo relevant, maar in de spaarzame scènes dat de twee een gesprek met elkaar hebben zorgt het er wel voor dat alles een stuk geloofwaardiger wordt. 

ZOETE KOEK

Looper is geslaagd en zeker een bioscoopbezoekje waard. Het is tot het einde spannend en vaak kan je je vergapen aan prima actie. Ook het verhaal, ook al is het wat vergezocht misschien, blijft toch boeien en alle moeilijke theorieën en ad-hoc verklaringen voor allerlei gebeurtenissen gingen er bij mij in als zoete koek. Misschien was ik niet zo scherp en is de hele film onzin. Maar liever goed uitgewerkte onzin dan waarheidsgetrouwe saaiheid.

Martha Marcy May Marlene

GENRE: Drama / Thriller
CAST: Elizabeth Olsen, Sarah Paulson, John Hawkes e.a.
REGIE: Sean Durkin
WAARDERING: 3.5 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------

De Olsen-twins kennen we, of je het nou leuk vindt of niet. Voor de mensen die ze niet leuk vinden is er goed nieuws, ze hebben namelijk een zusje die wel wat kan. En dat laat ze zien in deze film.

Elizabeth Olsen, het zusje van, heeft de hoofdrol in een beklemmende thriller die menig kijker nog wel even bij zal blijven. Een fenomeen waar maar weinig mensen wat vanaf weten, namelijk sektes, zijn altijd een goede bron voor films. Neem Eyes Wide Shut, of het meer recentere The Sound Of My Voice. Ook in Martha Marcy May Marlene staat een sekte aan de basis van een spannend verhaal, dat voornamelijk door een sterke rol van Elizabeth Olsen zo interessant blijft.

SELF-SUFFICIENT FARM

De film - MMMM - vertelt het verhaal van Martha, die in het begin van de film weet te ontsnappen aan de sekteleden en door het bos vlucht naar de bewoonde wereld. Na twee jaar op een 'self-sufficient farm' geleefd te hebben, ziet ze dat de praktijken van haar sekteleider van kwaad tot erger gaan. Dus ze vlucht, belt haar zus Lucy (Sarah Paulson) en trekt bij haar in.

Vervolgens wisselt MMMM steeds af tussen het huis van Lucy en de boerderij van de sekte, waarbij handelingen - zoals het doen van de was of schoonmaken - vaak synchroon lopen. Naadloos lopen de niet chronologisch gefilmde scènes in elkaar over, waardoor het altijd even duurt voordat je weet waar Martha zich bevindt. Op deze manier kom je er langzaam achter wat voor een leven Martha achter zich heeft gelaten. Een leven dat haar desondanks altijd blijft achtervolgen en beïnvloeden.

INDOCTRINATIE

Vooral dat laatste, zeg maar de indoctrinatie van de sekteleider, is bijzonder sterk weergegeven. Martha bevindt zich al vrij snel in de wereld die de meeste mensen als normaal zouden bestempelen, maar ze heeft haar gebruiken en ideeën van de sekte daarmee nog niet laten varen. Er ontstaan dan ook voortdurend botsingen tussen Lucy en Martha. Lucy wil het beste voor Martha, maar die weigert te spreken over de praktijken op de boerderij. Sterker nog: ze vertelt niet eens dat ze bij zo'n sekte heeft gezeten, waardoor de film tot aan het einde toe spannend blijft. De clash tussen de leer van de sekte en de logica van Lucy is één van de sterkste punten van de film.

Een ander sterk punt, zoals eerder gezegd, is het acteerwerk van Elizabeth Olsen, die met deze grote rol aantoont heel wat in haar mars te hebben. Ze deed me denken aan Vera Farmiga. Ze zet de mysterieuze Martha op puike wijze neer, maar ook aanvallen van woede en het overmant raken door emoties worden geloofwaardig geacteerd. Bovendien leeft ze, ook bij haar zus, in constante angst en die angst is goed in haar ogen af te lezen. Ze heeft veel talent, en krijgt veel ruimte om dat te tonen. Ook de rest van de cast doet het niet onaardig, overigens.

SCHOONHEIDSFOUTJES

MMMM heeft wel een paar losse eindjes. Zo wordt nooit duidelijk hoe Martha bij de sekte terecht is gekomen. Kwetsbare vrouwen lijken simpelweg door mannelijke sekteleden te worden opgepikt. Vervolgens worden ze in de schijnbare warme gemeenschap opgenomen, maar het duurt niet lang of de ware intenties van vooral sekteleider Patrick (John Hawkes) worden duidelijk.

Maar afgezien van wat schoonheidsfoutjes is MMMM gewoon een prima film geworden. Heel bijzonder wordt het nooit, maar ik kreeg wel de indruk dat de sfeer binnen zo'n sekte mooi is verfilmd. De continue spanning en dreiging die van de sekteleden uitgaat, plus de sterke prestatie van Elizabeth Olsen maken deze film tot een fijne arthousefilm.

The Words

GENRE: Drama
CAST: Dennis Quaid, Bradley Cooper, Jeremy Irons, Zoe Saldana e.a.
REGIE: Brian Klugman, Lee Sternthal
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Words is een poging tot diepzinnigheid, maar meer dan de oppervlakte wordt niet geraakt. Tomeloze schakelingen tussen drie verhalen en een slecht uitgewerkt script maken The Words tot een film die het goed zou doen bij een cursus 'Hoe voorkom ik enorme plotgaten?'

De film opent met Clay Hammond (Dennis Quaid) die een boek voorleest. Zijn eigen boek, wel te verstaan. Het boek gaat over de ambitieuze schrijver Rory Jansen (Bradley Cooper) die maar niet wil doorbreken. Totdat hij opeens een oud manuscript vind in Parijs, dat woord voor woord overneemt, en vervolgens een succesvol schrijver wordt. Middels plagiaat dus, weliswaar van een onbekende schrijver, maar toch. Rory's leven verloopt vrij voorspoedig, totdat hij opeens de rechtmatige eigenaar (Jeremy Irons) van het manuscript tegen het lijf loopt. Die vertelt Rory vervolgens zijn eigen levensverhaal, hetgeen dus het derde verhaal is. 

Eerst even het goede nieuws. Jeremy Irons, een acteur die ik nooit erg goed kende, wist mij wederom - net als in Margin Call - vanaf moment een te boeien. Zijn prachtige stem en onvervalste gezaghebbende uitstraling zorgen ervoor dat je meteen aan zijn lippen hangt. Helaas komt hij pas halverwege in beeld, maar hij haalt meteen het algehele niveau van de film omhoog, dat tot dat moment zo slecht niet is. Het is allemaal misschien een tikkie voorspelbaar, maar ook best spannend en bovendien worden veel levendige anekdotes verteld. 

Om uit te leggen wat een cruciaal probleem van de film is, moet ik dingen gaan SPOILEN. Daar hou ik niet van, maar ik ga het wel doen en tevens een les logica voor beginners geven. De hele film draait om het feit of Clay nu Rory is, of niet. Er zijn twee opties: Clay = Rory of Clay = niet Rory. 

CLAY = RORY

Als Clay Rory is, dan is het dus zo dat Clay vroeger een American Fellowship Award heeft gekregen. En tevens bekent hij zelf met zijn tweede gepubliceerde boek dat zijn eerste boek - de bestseller - tot stand is gekomen middels plagiaat. Hij heeft zelfs de spelfouten laten staan. Afgezien van het feit dat een zichzelf respecterende schrijver natuurlijk nooit plagiaat zou plegen, zou deze hele affaire dus met de komst van zijn tweede boek bekend moeten zijn, en zal hij nergens worden uitgenodigd om te komen voorlezen uit zijn tweede boek. En voorlezen uit zijn nieuwste boek, dat is nu net wat Clay de hele tijd aan het doen is. Dus we kunnen ervan uit gaan dat Clay niet Rory is.

CLAY = NIET RORY

Als Clay niet Rory is, dan slaat het grootste gedeelte van de film - Clay komt nauwelijks aan bod - helemaal nergens op. Die award lijkt misschien bijzaak, maar het is een essentieel onderdeel van de beeldvorming. Het geeft aan dat het boek een bestseller is, maar ook dat het boek goed ontvangen is door critici. Het is dus ondenkbaar dat niet iemand de link tussen de twee boeken zou leggen, na de publicatie van het tweede boek. Daarnaast: als het oorspronkelijke boek geen bestseller was geweest, gaan heel veel aspecten van het verhaal van de oude man verloren, of krijgen minder lading. Sterker nog: als Rory plagiaat had gepleegd, maar niemand leest vervolgens zijn gejatte boek, dan zou de originele eigenaar van het manuscript niet eens weten dat zijn verhaal is gejat en zou de helft van de film nooit plaats vinden.

We zien de rise and fall van Rory, maar als hij een fictief persoon is, kan je geen medelijden met hem hebben of je inleven in zijn karakter. Niet dat fictieve personen niet boeiend zouden zijn, maar het feit dat hij een hoop domme acties uithaalt, hij plagiaat pleegt zonder overtuigende redenen, je nooit iets te horen krijgt over zijn achtergrond of voorbeelden - alleen Hemingway wordt vermeld - en hij zich pas bij het lezen van een onbekend stuk realiseert dat hij nooit een groot schrijver zal worden, helpt niet mee aan een positieve beeldvorming. Clay vertelt in de voice-over dat Rory hard werkt, maar daar zie je niets van terug. Hij valt vaker voor de verleidingskunsten van zijn vriendin dan dat hij een mooi hoofdstuk uitwerkt. Hij is lui, gemakzuchtig en verre van ambitieus. Medelijden nadat hij met zijn volle verstand bewust plagiaat pleegt en hij daar vervolgens erg mee zit, zou getuigen van een overactief empathisch vermogen. 

PRAATJES VULLEN GEEN PLOTGAATJES

Naast de oude man - ook fictief, want hij praat tegen Rory - beluistert de jonge studente Daniella (Olivia Wilde) de lezing van Clay. Ze heeft `Logica Voor Beginners' nog niet gevolgd, want ze blijft maar vissen en vragen over feit en fictie. Clay zegt vervolgens heel mysterieus dat je altijd feit en fictie uit elkaar moet houden, terwijl er een zeker romance tussen de twee opbloeit die werkelijk waar nergens op gebaseerd is. Terwijl de zelfvoldane Clay trots zijn boek voorleest en doet of het hele gebeuren hem niet interesseert, zit Daniella weg te soppen op haar stoel.

Verhalen vertellen is een kunst en ze opschrijven ook, zo blijkt maar weer. Verhalen vertellen lukt hier allemaal prima, maar wanneer de makers feit en fictie niet op realistische wijze weten te scheiden en de film uiteindelijk alleen maar vervalt in vaagheid om zo de plotgaten te verdoezelen, moet je concluderen dat The Words slechts uit lege woorden bestaan. En praatjes vullen ook hier geen plotgaatjes.