Spotlight

★★★★★

Na de Oscaruitreiking moest ik deze film toch echt gewoon zien. Mijn verwachtingen lagen uiteraard hoog, na de Oscars voor Beste Film en Beste Script en ze werden volledig waargemaakt. Wat een grandioze film is dit.

Spotlight rakelt het verleden op, brengt pijnlijke feiten van kindermisbruik binnen de Katholieke kerk aan het licht én toont op geweldige wijze de onderzoeksjournalisten van de Boston Globe. Spotlight schittert op alle vlakken: fantastisch acteerwerk over de gehele linie, een prachtig geschreven verhaal en een interessant, zij het ietwat uitgekauwd onderwerp. Het mooiste aan de film zijn echter de scènes op de redactie van Spotlight team. Die zijn zo levendig, zo ontzettend realistisch, alsof je zelf op de redactie werkt en af en toe naar binnen loopt.

De chemie tussen de vier leden van het Spotlight-team (een speciaal team binnen de krant dat zaken tot op de bodem uit zoekt) draagt daar veel aan bij. Walter 'Robby' Robinson (Michael Keaton) leidt Spotlight, hij bepaalt richting en probeert z'n team uit de wind te houden. Hij botst daardoor soms met de bevlogen Mike Revendez, gespeeld door Mark Ruffalo die echt geweldig is. Het personage dat hij neerzet pakt vrijwel meteen de aandacht door zijn doortastendheid. Elke scène waarin je Revendez ziet is hij ook aan het werk als een terriër die niet loslaat voordat hij de informatie heeft waar hij naar op zoek is. Het team wordt aangevuld door Sacha Pfeiffer (Rachel McAdams) die een subtielere aanpak kiest als onderzoeksjournalist en zich vooral meelevend en zachtmoedig opstelt. Matt Carol (Brian d' Arcy James) maakt het kwartet compleet als de meest ervaren journalist. Hij is wat minder goed uitgewerkt dan de andere drie leden.

Met de komst van een nieuwe eindredacteur op de Boston Globe, de Joodse Marty Baron (Liev Schreiber, ook geweldig in deze film), waait er een frisse wind door de redactie. Baron krijgt lucht van een column over kindermisbruik binnen de Katholieke kerk - eind jaren '90 nogal een instantie in Boston. Een vervolgverhaal komt er niet, deels door de macht van de kerk, deels omdat men op dat moment nog niet de schaal van het misbruik inziet. Baron wil echter Spotlight op de zaak zetten.

Naarmate de schaal van het misbruik in omvang toeneemt wint de film ook aan momentum. Hoe verder de journalisten zich ingraven in de materie, hoe schokkender de zaak en hoe interessanter de film. Het eerste half uur wordt je gegrepen door de fantastische setting en het geweldige acteerwerk. Daarna zit je op het puntje van je stoel, tot aan de publicatie van een stuk in de Boston Globe dat uitiendelijk stof zou doen opwaaien over de gehele wereld.

London Has Fallen

★

De vraag is hoe vaak je het type aanslagen dat je in Olympus Has Fallen en London Has Fallen kan uitvoeren op één president. En eigenlijk moet je bij dit soort films die vraag helemaal niet stellen, maar gewoon hersenloos genieten van Mike Banning die zich al grommend en messentrekkend een weg door terroristen baant om de Amerikaanse president te redden.

Maar als tijdens de film het gevoel je bekruipt dat dit allemaal wel pijnlijk goedkoop oogt, er kop noch staart aan de film zit, deze film nog patriottistischer is dan z'n voorganger tot op het racistische af én je vanwege de slappe actie de aandacht er nauwelijks bij kunt houden, wat dan?

Nou, dan blijft er weinig te genieten over hoor.

London Has Fallen is eigenlijk een mislukte kopie van het origineel, Olympus Has Fallen. Die eerste film was al niet best, maar had nog wel wat, met name fijne actie en een zeer gestroomlijnde openingssequentie waarin Koreanen op soepele wijze het Witte Huis infiltreerden en de president gijzelden. Daarna was het Mike Banning vs Noord Korea, toonde de film ons Amerikaanse vlaggen en kreeg het publiek de boodschap mee dat Amerika het beste land ter wereld was.

Regisseur Babak Najafi maakt het vervolg, maar is de titel ´regisseur´ eigenlijk niet waardig, want hij weet werkelijk niets in goede banen te leiden. Zelfs een scène bestaande uit 1 shot waarin de SAS het opneemt tegen een privéleger terroristen in één straat loopt uit op een onoverzichtelijke puinhoop. Kogels vliegen je om de oren en je ziet dat er over de scène is nagedacht, maar er valt helemaal niets van te maken.

In London zijn het niet de Koreanen, maar een lading terroristen die de dood van de Prime Minister van Engeland aangrijpen om eens eventjes alle wereldleiders om te brengen tijdens de begrafenis. En ze hadden er voor kunnen kiezen om ook daadwerkelijk iets tijdens de begrafenis zélf te organiseren - weet je zeker dat je ze allemaal hebt. In plaats daarvan blazen ze allerlei wereldleiders op terwijl ze zich bij Londonse landmarks bevinden: de Japanse minister op de Chelsea Bridge, de Italiaanse met een jonge vrouw op Westminster Abbey, de Duitse bondskanselier bij Buckingham Palace en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Waarom doen de terroristen dit, afgezien van het feit dat een goede terrorist volgens mij helemaal geen motivatie nodig heeft, behalve het zaaien van terreur? Nou, dat doen ze omdat ze tijdens een droneaanval tijdens een bruiloft hun hele familie zijn kwijtgeraakt. De moraal van de film - afgezien van het feit dat Amerika het beste land ter wereld is - lijkt dan ook te zijn dat die droneaanvallen geoptimaliseerd moeten worden, zodat de Amerikanen veilig vanuit containers in eigen land de vijand kunnen uitschakelen. En dat er dan willens en wetens collateral damage bij komt in de vorm van families, ach. Dankzij een scène waarin opperterrorist Aamir Barkawi meldt dat zijn zoon niet alleen de vijand moet ombrengen, maar ook diens gezin hoeven we hier niet rouwig om te zijn, toch?