Trippen met hippies en een buschauffeur

Paradise Trips

★★★★

Een nukkige buschauffeur rijdt een stel Vlaamse hippies naar een groot hippiefeest in Kroatië. De tegenstelling tussen de conservatieve chauffeur en zijn vracht is enorm, hetgeen een hoop conflicten veroorzaakt en een fijne film oplevert. 

Je ziet het al voor je: een gepensioneerde, besnorde oude knar die heilig gelooft in wetten en regels neemt een paar slokken van een hallucinerend goedje op een festival en heeft de tijd van zijn leven. Veel films zouden deze scène compleet om zeep helpen, The Hangover bijvoorbeeld. Maar niet Paradise Trips, die de realiteit beter aanvoelt en snapt dat wanneer iedereen zo'n goedje inneemt het schier onmogelijk is überhaupt een ongemakkelijke situatie te creëren.

Deze onvermijdelijke scène is dan ook niet cliché en wordt prachtig en stijlvol uitgewerkt middels Super Mario poppetjes. Eerder op de dag speelde Mario op een GameBoy Super Mario. De virtuele realiteit komt z'n trip binnen en levert geweldige shots op van de chauffeur die op paddenstoelen springt, munten verzamelt en compleet euforisch is.

Voordat dit feest plaatsvindt, toont Mario zich van een andere kant. Star, nors, chagrijnig. Hij botst constant met de jongelingen, die alle regels aan hun laars lappen en zich een week lang laten gaan in ware hippiefestivalstijl. LSD, drank, gewaden, alles delen, houtsnijwerk, hoepels, diaboloën, fakkelzwaaien, dat werk. Dan blijkt tot overmaat van ramp Mario's zoon Jimmy ook aanwezig te zijn. Ze hebben al jaren geen contact meer en kunnen elkaars bloed wel drinken. Maar ze kunnen geen kant op. Ze worden gedwongen de confrontatie aan te gaan, al dan niet in gang gezet door hun wederhelften Linda (Mario's vrouw) en de Nederlandse Miranda (Jimmy's vrouw).

Het mooi bedachte dubbelzinnige Paradise Trips is een familiedrama in een hippiesetting. De hoofdrol wordt geweldig vertolkt door Gene Bervoets, die ondanks Mario's vele tekortkomingen de kijker meevoert in zijn tocht. Hij is zowel een oude viespeuk als zorgzame grootvader, zowel onuitstaanbare bejaarde als trippende chauffeur. Daar lijnrecht tegenover staat Jimmy die niks moet hebben van kapitalisme, Coca Cola en commercie. Hij projecteert zijn frustratie over de maatschappij op zijn zoontje Sunny die mede daardoor totaal geen zin heeft in een week hippies zonder cola. 

Bij een goede (road)trip hoort goede muziek en ook dat zit wel snor. Prachtige Spaanse gitaarmuziek begeleidt de bus en haar inboedel naar het festival. Daar aangekomen is het stampen op viscerale beats, industriële techno, lekkere drugsmuziek dus. Het plaatje klopt helemaal. En dat geldt eigenlijk voor de gehele film. De Vlamingen kunnen weer een fijne film toevoegen aan hun kast met filmische pareltjes. 

Nee, dit komt niet meer goed

Every Thing Will Be Fine

★

Regisseur Wim Wenders begon met Duitse films in de jaren '70, kreeg internationaal erkenning door films als The American Friend en Texas, Paris en maakte de afgelopen vijftien jaar voornamelijk documentaires. Nu weer eens een film dus. Een draak, dames en heren, een draak.

Tomas (James Franco) is schrijver en heeft zich afgezonderd in een hutje op een enorme sneeuwvlakte. Het is de winterse equivalent van strandhuisjes aan zee. Mensen ijsvissen, rijden schijnbaar willekeurig wat rond op sneeuwscooters en vragen aan Tomas hoeveel bladzijden hij heeft geschreven. 'Twee,' is het antwoord. Tomas neemt zichtbaar geïrriteerd de telefoon op als zijn vriendin voor de zoveelste keer belt. Waar hij is weten we niet. Waarom hij inspiratie denkt op te doen in deze troosteloze omgeving evenmin.

Tomas maakt een ritje. De film ook. Tomas rijdt een kindje aan, het kindje overlijdt, Tomas wordt depressief, Tomas maakt het uit met zijn vriendin en een paar maanden later doet Tomas een zelfmoordpoging in een motel. Dit alles is in een minuut of drie verfilmd, waarna Tomas en zijn vriendin in het ziekenhuis een gesprek voeren over de toekomst. Na deze vreemde proloog begint de film en wordt er geschakeld tussen Tomas en Kate, de moeder van het overleden kindje.

Every Thing Will Be Fine kent subliem camerawerk met mooie trage shots. Het past perfect bij de troosteloze omgeving waarin dit drama zich voltrekt. De beelden zijn om te smullen, maar helaas geldt dat niet voor de rest van de film. Het meest opvallend zijn de zeer onnatuurlijke dialogen, waarin de acteurs hun tekst zonder enige emotie van een autocue lijken te lezen. De gesprekken zijn vervreemdend en lijken in de verste verte niet op hoe mensen normaal gesproken met elkaar om gaan. Of dit een stijlkeuze is of niet is de vraag, maar het pakt in ieder geval niet goed uit.

James Franco heeft soms zo z'n momenten in films, met name in komedies, maar hier is hij totaal verkeerd gecast als schrijver. Hij heeft meer de blik van een angstige huurmoordenaar of een junkie, maar op een schrijver lijkt hij in de verste verte niet. Kijk nou naar het plaatje hierboven. Deze twee mensen hebben een normaal gesprek! Alsof Charlotte Gainsbourg hem vertelt dat ze eigenlijk een man is en hij denkt: 'HMMMMM.' Nee, ze vertelt hem in deze scène over haar overleden zoon. Deze blik slaat he-le-maal nergens op, zou Gijp zeggen. Dit doet Franco dus constant, alsof-ie aan het einde van de film iedereen neer gaat maaien. Het is armoede. Een brok onvermogen.

Tja, en dan het verhaal. Behoorlijk matig hoor. Zo'n schuldvraag melodrama waar al zoveel betere varianten van bestaan. Denk aan Rabbit Hole met Nicole Kidman en Aaron Eckhart - een prachtige film. Op geen enkel moment heb je het idee dat het nog goed komt met deze film. En die gedachte blijkt correct.