Harry Potter and the Deathly Hallows, part I

Genre: Fantasy
Met: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grint, Ralph Fiennes
Waardering: 3/5

Harry (Radcliffe), Ron (Grint) en Hermione (Watson) staan aan het begin van een 5-uur durend avontuur. De ene helft in 2-D, de andere helft in 3-D. De film gaat direct verder waar deel 6 (The Half-Blood Prince) is gestopt, zonder enige introductie. Niet zo handig voor degenen die het vorige deel een jaar geleden gezien hebben, zoals ik, al zal het de die-hard fans niet uitmaken. In het begin van deze film wordt het duidelijk dat de invloed van Voldemort (Fiennes) alleen maar groter is geworden. Hij heeft de leiding over Hogwarts en The Ministry of Magic, waardoor de 3 jonge tovenaars nergens meer veilig zijn. Ze worden constant opgejaagd en zijn voornamelijk bezig om niet in de handen te vallen van de Death-Eaters. 

Grote gedeelten van de film spelen zich af in de wildernis, omdat Harry en z'n twee trouwe metgezellen daar niet zo snel gevonden zullen worden. De wildernis is mooi gefilmd en regelmatig zie je wijde shots met een mooie zonsondergang of een sterrenhemel of iets dergelijks. Hermione heeft de mogelijkheid om te teleporten (ik weet niet hoe), waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt. Ze denkt aan een plek en het gezelschap komt daar vervolgens terecht. Ze worden dan vaak weer aangevallen door Voldemorts onderdanen, waarna er weer aan een veilig gebied wordt gedacht, om daar vervolgens weer heen te teleporten. Dat gaat een groot gedeelte van de film zo door. Ondertussen praten ze nog wat in de wildernis over dingen die in voorgaande films zich afspeelden. Ik moet toegeven dat ik soms niet wist waar ze het over hadden.

De rode draad in deze film is een medaillon. Dit medaillon is een Horcrux. Horcruxes zijn onderdelen van de ziel van Voldemort en wanneer deze vernietigd zijn is ook Voldemort verslagen. Harry, Ron en Hermione vernietigen in de film slechts 1 Horcrux, waardoor in Harry Potter 7.2 er volgens mij nog 3 Horcruxes kapot gemaakt moeten worden. Deel 7.2 zal wel een flink spektakel worden, gezien het budget wat tegenwoordig beschikbaar is in de Harry Potter franchise. In dat deel zal het eindgevecht plaatsvinden en zullen ze de laatste Horcruxes moeten vernietigen. Dit deel (7.1) is eigenlijk een klein opzetje naar de grote finale. Veel personages passeren de revue en van iedereen is het ongeveer wel duidelijk wie bij wie hoort. Deze film komt daardoor over als een samenraapsel en samenvatting van alle voorgaande gebeurtenissen, die ze vervolgens allemaal in deze 2,5 uur hebben gestopt. Het gevolg is een licht onsamenhangende film, zeker als je zoals ik niet bekend bent met de boeken.

Toch heb ik me geen moment verveeld. Personages worden goed neergezet. Ik vind het mooi om te zien hoe Harry opgroeit, maar qua karakter niet zozeer verandert. Hetzelfde geldt voor Hermione, die van een klein irritant betweterig meisje is veranderd in een mooie jonge vrouw, al is ze nog steeds lichtelijk irritant. Ron vind ik de zwakste van de drie, ook omdat hij niet echt grappig is. Hij doet me denken aan Samwise Gamgee, die ik verreweg de meest irritante figuur in LOTR vind met z'n gemekker: "Mr. Frodo, Mr. Frodo!!". Ook Ron loopt steeds te miepen op Harry, terwijl 'ie gewoon blij moet zijn dat 'ie het zelf niet allemaal hoeft te doen natuurlijk... Voldemort en zijn onderdanen blijven het sterkst. Fiennes zet Voldemort neer als een rustige, enge en licht emotieloze man, waardoor Voldemort een wat dubbel karakter krijgt. Zijn onderdanen variëren van knettergek (Bellatrix, gespeeld door Helena Bonham Carter, uit `The King's Speech') tot ronduit angstig (Lucius Malfoy, gespeeld door Jason Isaacs die ik me vooral goed herinner als de evil kolonel in `The Patriot') en dat zorgt ervoor dat de film, net als zijn voorgangers, een stuk beter is dan de gemiddelde fantasy film. Vergelijk de acteurs met die uit `The Chronicles of Narnia' en je snapt wat ik bedoel.

De film is moeilijk los op zichzelf te kijken en niet erg toegankelijk voor mensen zoals ik, die de boeken niet kennen. De film begint en eindigt nogal plotseling, waardoor het lastig is om uit te vogelen wat er allemaal gaande is.  Dat is de enige kritiek die je kan geven, want verder ademt de film de typische, steeds grimmiger wordende, Harry Potter sfeer die ik wel kan waarderen.

Jack Goes Boating

Genre: Drama
Met: Philip Seymour Hoffman, Amy Ryan, John Ortiz
Waardering:  2.5/5

Jack (Hoffman) wil graag een rastafari zijn en luistert naar reggae. Naar eigen zeggen geeft het hem een `positive vibe'. In werkelijkheid is Jack een dikke limousine-chauffeur in dienst van zijn oom die rijke mensen van A naar B brengt. Jack is onzeker, bijzonder stil, verlegen en sociaal niet bijzonder vaardig. Zijn vettige haar heeft hij zelf in iets omgetoverd tot wat dreadlocks moeten voorstellen, maar dat niet noodzakelijkerwijs zijn.

Jack heeft een oogje op Connie (Ryan). Ook Connie is niet zelfverzekerd, wat verlegen en maakt soms ongepaste opmerkingen. Ze vertelt in het begin van de film een geniaal verhaal over haar comateuze vader, om daarna heel plotseling over te springen op een ander onderwerp. De situaties zijn soms erg lachwekkend, vooral omdat ze zo treurig zijn. Connie heeft overigens alle reden om niet echt lekker in haar vel te zitten, want ze wordt seksueel geïntimideerd op haar werk en aangevallen in de bus. Het zit haar allemaal niet mee en ze is psychologisch wat labiel, iets wat Amy Ryan erg goed speelt. De communicatie tussen de Jack en Connie verloopt dan ook bijzonder stroef, ondanks dat ze elkaar heel erg mogen. Dit zorgt voor bijzonder pijnlijke situaties, terwijl ze het allebei goed bedoelen, want hun waardering voor elkaar sijpelt door elke pijnlijke scene heen. 

Clyde (Ortiz) is Jacks collega. Hij en zijn vrouw Lucy (Daphne Rubin-Vega) zijn op het eerste gezicht gelukkig getrouwd en ze proberen om Jack en Connie te koppelen. Vooral Clyde helpt Jack, door hem te leren koken en zwemmen. Jack en Connie zijn geen experts op het gebied van relaties. Clyde en Lucy doen alsof ze dat wel zijn, maar niet alles is wat het lijkt, want Clyde en Lucy hebben zo hun eigen problemen die ze later projecteren op Jack. Hoe harder ze hun best doen om Jack ervan te overtuigen dat een relatie ook niet alles is, hoe dichter Jack en Connie bij elkaar komen te staan.

Het fijne aan de film is het acteren. Hoffman en Ryan zetten zeer geloofwaardig de twee onzekere types neer en samen creëren ze een ongemakkelijke en soms pijnlijke sfeer. Dit zijn de mooiste stukken van de film en het zijn er nogal wat. Ook Clyde en zijn vrouw laten steeds beter zien wat er allemaal fout gaat in hun relatie en doen dat goed. Minder fijn is dat de film nogal saai is. Er gebeurt maar weinig en het verhaal is niet zo interessant dat je constant geboeid blijft. Het acteren weet de film te redden, maar een hoogstaand drama is het uiteindelijk niet geworden. Daarvoor ligt het tempo simpelweg te laag.

Het is een aardig drama geworden, met sterk acteerwerk, maar met verder weinig boeiende onderwerpen. De film is een greep uit het leven van een hardwerkende chauffeur. Helaas voor ons is dat leven niet zo interessant.