Bel Ami

GENRE: HISTORISCH DRAMA (105 min.)
CAST: ROBERT PATTINSON, UMA THURMAN, KRISTIN SCOTT THOMAS & CHRISTINA RICCI
REGIE: DECLAN DONNELLAN, NICK ORMEROD
WAARDERING: 2 / 5

Georges Duroy is een simpele boerenzoon en een veteraan uit de oorlog die na zijn terugkomst wordt geïntroduceerd binnen de Franse elite. Vastberaden zijn oude leven achter zich te laten, raakt Georges verwikkeld in romances, intriges en bedrog. Hij doet er alles aan om niet wederom in armoede te vervallen, maar tegen welke prijs?

Parijs, 1890. De Franse overheid heeft een oorlog geïnitieerd in Noord-Afrika en Georges Duroy (Pattinson) keert terug van het front. Hij heeft geen rooie centime en werkt bij de spoorwegen. Hij gaat af en toe naar de hoeren en ontmoet op een dag Charles Forestier (Philip Glenister) in een kroeg die tevens als bordeel lijkt te dienen. Charles nodigt Georges uit voor een diner bij hem thuis, leent hem wat geld voor een net pak en geeft hem zijn kaartje. Niet veel later gaat Georges zijn memoires uit de oorlog publiceren in de krant. Het idee daarachter is dat de publieke opinie verandert en de Franse overheid - die blijkbaar nog meer oorlogsplannen heeft - onder druk wordt gezet en zodoende ten val wordt gebracht.

WOMANIZER

Madeleine (Thurman) is Charles' vrouw en helpt George op weg met zijn artikelen. Fictieve ervaringen rollen van haar tong en zonder moeite verplaatst ze zich in een jonge man die oog in oog staat met de vijand. Haar zinnen lopen lekker, maar ze lijken wel gejat uit een roman van Danielle Steele. Het wordt in ieder geval wel duidelijk dat Madeleine, net als veel andere vrouwen in de film, veel invloed heeft. De meningen van de vrouwen worden erg gewaardeerd, maar George waardeert wel meer dan slecht hun mening. Nadat George Madeleine's verhaal heeft neergepend maakt Madeleine duidelijk dat ze geen interesse heeft om de maîtresse te worden van Georges. 

Dat klinkt misschien raar - George heeft nog geen woord over haar gerept -, maar het is niet zo vreemd. Georges kijkt namelijk zo smerig uit z'n ogen dat je geen waarzegster hoeft te zijn om te zien wat hij wil. Bij elk aanzicht van een vrouw, of iets dat daar enigszins bij in de buurt komt, lijkt Georges zich maar nauwelijks te kunnen beheersen. Georges loopt met de woorden "ik wil seks" op zijn voorhoofd geschreven door de film en iedereen kan het lezen. Het is best wel vies, eigenlijk. Niemand lijkt het echter iets te deren, ze vinden het alleen van goed fatsoen getuigen om Georges even te melden dat ze niet op zijn non-verbale uitnodiging in zullen gaan. Behalve Clotilde (Ricci) die naar eigen zeggen een levensgenieter is. 

PATTINSON WEET NIET TE BOEIEN

Georges zelf is een inhoudsloos karakter en had veel meer achtergrond moeten hebben. Een beetje menselijkheid is nauwelijks te herkennen in Georges en als acteur doet Pattinson ook geen goede zaak. Pattinson acteert niet op een manier zodat je enig idee hebt wat er in Georges' hoofd omgaat. Slechts oppervlakkigheden als macht, geld en seks lijken hem te interesseren. Maar macht als doel zijnde getuigt van weinig intelligentie. Georges heeft naast macht vergaren geen idee wat hij er mee wil doen, hij heeft geen visie, geen ambitie en geen plan. Georges komt ook niet erg snugger over, of is dat slechts schijn? Hoe dan ook, zijn succesverhaal maakt hem er niet sympathieker op. 

De situatie in Marokko blijft volledig onderbelicht. Hoe de verhoudingen liggen tussen Frankrijk en Marokko wordt niet uitgewerkt, waardoor de hele Marokko-situatie slechts achtergrond voor een verhaal over Georges is. De romances binnen Georges' machtsstrijd zijn helaas ook te voorspelbaar en te schraal uitgewerkt om de film interessant te houden. Bovendien is het allemaal nogal onrealistisch. Zo vraagt Georges iemand ten huwelijk nadat welgeteld één minuut daarvoor haar man is overleden. Ze gaat er ook nog eens serieus op in, in plaats van hem een draai om zijn oren te verkopen. Wat onlogische beslissingen later wordt de hele situatie ook zo complex dat je als kijker het overzicht kwijt raakt. Na de laatste scène is Georges schijnbaar gelukkig - vraag me niet waarom - en blijft de kijker met een leeg gevoel achter.

Being Flynn

Genre: Drama (102 min.)
Met: Robert DeNiro, Paul Dano, Julianne Moore & Olivia Thirlby
Regie: Paul Weitz
Waardering: 3 / 5

Regisseur Paul Weitz, die ons eerder American Pie en Little Fockers bracht, werpt zijn komische mantel af en komt nu met een drama. Being Flynn - gebaseerd op een autobiografische roman van Nick Flynn - vertelt het verhaal van Nicholas Flynn, zoon van de zelfverkozen schrijver Jonathan en suïcidale, hardwerkende Jody. Zijn moeder pleegt zelfmoord en zijn vader heeft hij al jaren niet gezien. Wanneer echter zijn vader 18 jaar later plotseling opbelt verandert het leven van Nicholas ingrijpend.

Jonathan is voor Nicholas een manifeste absentie, zoals hij het zo mooi weet te omschrijven. Jonathan was er nooit, was altijd op pad en heeft in de gevangenis gezeten voor fraude en heling. Jonathan is een homofobe racistische alcoholist, een ongevoelig persoon, een egoïst, altijd op zoek naar erkenning en mist elke vorm van empathie. Hij acht zichzelf een geniaal novellist, briljant dichter en hartveroverend verhalenverteller. Alles wat hij aanraakt verandert in goud, hij is met drie meesterwerken tegelijk bezig en wacht slechts nog op de erkenning van de intellectuele gemeenschap. Tot die tijd is hij taxichauffeur om flarden uit de levens van passagiers mee te pakken, die hij mogelijkerwijs eloquent zou kunnen verwoorden in zijn bijna afgeronde klassieker. 

In werkelijkheid is Jonathan een talentloze narcist. Dat is dubbel problematisch. Hij is narcist - vindt zichzelf geweldig - maar heeft tegelijkertijd maar weinig schrijftalent. Erkenning, iets waar hij zo naar snakt, zal hij dan ook niet snel krijgen. Zijn wanen hebben echter ook zo z'n voordelen. Zo is Jonathan er stellig van overtuigd dat alles wat hem overkomt hem een betere, zo mogelijk nog genialere, schrijver zal maken. Hoe diep hij ook zinkt, hij ziet alles als potentieel schrijfmateriaal voor zijn meesterwerk en gaat nooit bij de pakken neer zitten. 

Nicholas is in veel opzichten het tegenovergestelde van zijn vader. Hij is timide, niet erg zelfverzekerd, heeft redelijk wat schrijftalent, werkt met daklozen en heeft een kalme uitstraling. Nicholas is niet erg welbespraakt voor een schrijver, maar zijn gezichtsuitdrukkingen - laat dat maar aan Paul Dano over - zijn veelzeggend. Hij krijgt een leuke vriendin via z'n werk en alles loopt op rolletjes, maar naarmate het contact met zijn vader intenser wordt gaat het mis. Nicholas begint steeds meer van zichzelf in zijn vader te herkennen en jeugdherinneringen - niet de meest gezellige herinneringen - komen weer boven. Jonathan en Nicholas brengen het slechtste in elkaar naar boven en beiden zijn langzaam maar zeker hun leven aan het vergooien.

Niemand vertelt Jonathan dat hij een mislukkeling is. Ik weet niet of het nut zou hebben, maar niemand probeert het. Zijn zoon - die toch ondertussen moet weten wat er mis is - en zijn vrienden gaan geen hulp voor hem zoeken. Ze zijn hem liever kwijt dan rijk, lijkt het. De enigszins labiele Nicholas kan niet goed omgaan met de situatie van zijn vader, zeker niet wanneer zijn vaders problemen hem op allerlei persoonlijke vlakken gaan treffen. Werk en privé gescheiden houden wordt moeilijk in dit geval. 

Paul Dano is fenomenaal als de enigszins labiele Nicholas die het beste van zijn leven probeert te maken. Dat is niet gemakkelijk, gezien de omstandigheden. Met veel moeite houdt hij zich staande en Dano is ideaal voor dit soort rollen. Ik ben sowieso erg fan van Dano, die prachtige rollen in There Will Be Blood en The Good Heart vertolkt, maar ook hier sterk speelt. 

Robert DeNiro levert na wat films met vooral bijrollen weer eens een degelijke rol af. Hij is geen karikatuur of sidekick, maar heeft een noemenswaardige rol. Hij zet Jonathan wel heel theatraal neer. Hij blijft maar hameren op zijn genialiteit en 90% van de gesprekken gaan over hemzelf. Wanneer dat niet zo is zorgt hij daar wel voor, door simpelweg anderen te onderbreken en te verkondigen hoe lekker hij aan het schrijven is, de laatste tijd. Maar of zijn vertolking realistisch is? Helaas is het relevantste gedeelte van mijn praatgroepje - bestaande uit twee psychologen, een psychiater, een kunstmatig intellect en mijzelf - op vakantie en kan ik het niet verifiëren.

Being Flynn laat ons middels flashbacks kennis maken met Jody (Moore). Jody, Nicholas' hardwerkende moeder, heeft twee banen, veel vriendjes nadat Jonathan hen verlaten heeft en leidt een stressvol bestaan. Maar is dat genoeg reden voor zelfmoord? Waarom ze het doet en het enige wat ze liefheeft achterlaat wordt niet uitgewerkt. De afwerking van het verder goed opgezette Being Flynn laat sowieso wat te wensen over. Nadat er een interessante situatie is ontstaan tussen Nicholas en Jonathan neemt de film opeens een sneltreinvaart. Van de goed opgebouwde spanning, de menselijke problemen en de intrigerende personages blijft nog maar weinig over. Het einde komt over als een afgeraffeld essay waarbij de schrijver een goed idee had voor een concept, maar dat uiteindelijk is vergeten fatsoenlijk uit te werken.