Sound Of My Voice

GENRE: Drama (85 min.)
CAST: Christopher Denham, Nicole Vicius, Brit Marling e.a.
REGIE: Zal Batmanglij
WAARDERING: 3.5 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------

Twee documentairemakers willen een New Age sekte infiltreren en hierover een documentaire maken. De leider van de New Age sekte beweert uit de toekomst te komen en indoctrineert haar leden door psychologische spelletjes. Gaat de documentaire er komen en brengt iedereen het er zonder kleerscheuren vanaf?

Brit Marling (Another Earth) heeft wederom een mysterieuze rol weten te bemachtigen. Haar personage Maggie beweert uit 2054 te komen en is naar het heden afgereisd om haar geliefden te redden. Ze leidt een groepje rare snuiters en maakt van Maggie een betoverende persoonlijkheid. Maggie weet met scherpe observaties mensen te raken en legt moeiteloos het verleden bloot van haar onderdanen. Ze dwingt respect af, maar boezemt tegelijkertijd angst in. Marling heeft aanzienlijk meer dialoog dan in Another Earth, maar is nog net zo ongrijpbaar gebleven. Je weet eigenlijk nooit welke verhalen kloppen en welke niet, hetgeen het sterkste punt is van de film. 

Peter (Christopher Denham) is zijn moeder verloren aan kanker. Ze wilde zich niet door reguliere artsen laten behandelen, omdat ze beïnvloed was door een New Age beweging. Peter wil samen met zijn vriendin en schrijfster Lorna (Nicole Vicius) een documentaire maken over een New Age sekte en aantonen dat deze sektes onzin zijn en zelfs potentieel gevaarlijk. Dus ze laten zich opnemen in de sekte van Maggie, maar dat is niet zonder gevaren.

In het onderkomen van de sekte - zeg maar het clubhuis - zit de sfeer er lekker in. Zweverige muziek, groepsactiviteiten, witte gewaden en een rotsvaste hiërarchie zijn allen present. Zelfs een speciale, enigszins uit de hand gelopen, handjeklap wordt als begroeting gebruikt. Dat ding duurt zo'n 15 seconden, maar is zeker uniek te noemen.

Sound Of My Voice is goed te volgen, maar heeft ook veel plotgaten. Sommige daarvan zijn waarschijnlijk expres zo gemaakt, zodat je als kijker niet weet wat je moet geloven, maar de film balanceert op het randje van totale vaagheid. Gelukkig houdt regisseur Batmanglij - hij maakte eerder samen met Brit Marling de korte film The Recordist - het binnen de perken, maar wat beter uitgewerkte verhalen en karakters waren geen overbodige luxe geweest. Sommige mensen verschijnen uit het niets op het witte doek en zijn daarna ook net zo snel weer vertrokken zonder echt een rol van betekenis gespeeld te hebben. Desondanks verveelt de film geen minuut en is het tot het einde toe spannend.

-------------------------------------------------------
Nu verkrijgbaar op DVD en BluRay. 

Trailer:

Iron Sky

GENRE: Sci-Fi / Komedie
CAST: Julia Dietze, Christopher Kirby, Götz Otto, Stephanie Paul e.a.
REGIE: Timo Vuorensola
WAARDERING: 3.5 / 5
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Nazi's zijn in 1945 naar de Maan gevlucht. Het donkere gedeelte van de Maan, om preciezer te zijn. Nu, in 2018, zweren ze wraak en hebben ze een plan om de wereld voor eens en voor altijd te overwinnen. Het Vierde Rijk is in aantocht en aan James Christopher, de eerste zwarte astronaut ooit, de taak om de op handen zijnde invasie te stoppen. 

Bij het kijken naar Iron Sky valt vrijwel direct op dat we hier te maken hebben met een vergeten genre: 'exploitation movies.' Exploitation movies, low-budget films - ook wel B-films genoemd - waarbij een bepaald concept volledig wordt uitgebuit, waren ongekend populair in de jaren '60 en '70. Een goed voorbeeld hiervan is de klassieker A Clockwork Orange (1971), waarin moord en verkrachting centraal staan.

EXPLOITATION

Exploitation movies zijn er in allerlei soorten en maten. Een paar subgenres zullen wat bekender in de oren klinken, zeker als daarbij voorbeelden worden gegeven. Zo is er 'blaxploitation', waarbij zwarte acteurs eens niet als eerste sterven, maar de hoofdrol krijgen en in jaren '70 films - gericht op een zwart publiek - wraak nemen op de blanken die hen onderdrukken. Wraak is namelijk het perfecte motief om 80% van de cast af te slachten en daar vervolgens mee weg te komen. Pam Grier - Ze speelde de titelrollen Coffy (1973) en Foxy Brown (1974) - was één van de actieheldinnen van dat tijdperk en werd later geëerd voor haar bijdrage aan het genre door Quentin Tarantino die haar als Jackie Brown in zijn gelijknamige film castte.

Er zijn er echter meer. Neem 'carsploitation', met Mad Max (1979) als klassiek voorbeeld. Tarantino's Death proof  (2007) is hierop gebaseerd. Of bijvoorbeeld 'monster movies' met de originele, Japanse Godzilla (1954) of het subgenre 'mockbusters' met parodieën als Starcrash (1978) op Star Wars (1977), of het meer recente Scary Movie (2000) die alle horror op de hak neemt. Tot slot kennen we `Rape and Revenge films' met I Spit On Your Grave (1978), maar waar ook Kill Bill (2003) in thuis hoort en 'slasher films', waar Hitchcocks Psycho (1960) de grondlegger van was. Deze film werd gevolgd door vele films waarin één persoon zonder plausibel motief iedereen vermoord, liefst met een mes of iets anders scherps. Voorbeelden zijn Halloween (1978), Scream (1996), Child's Play (1988) en A Nightmare On Elm Street (1984).

VAGE GRENZEN

Als je al deze voorbeelden bekijkt zijn de grenzen binnen de verschillende exploitation-subgenres soms vaag. Een eenduidige definitie geven is dan ook schier onmogelijk, maar wat een film exploitation maakt is de bepaalde focus op één aspect, waarbij dat volledig wordt uitgewerkt en de rest van het verhaal onderbelicht blijft. Vaak zijn exploitation movies ook erg over-the-top en bevatten ze extreem veel geweld. Zo wordt Man On Fire niet gezien als exploitation movie, maar Machete duidelijk wel. 

Veel mensen vinden exploitation films geen volwaardige films. Vaak weten ze echter wel een klein publiek aan te spreken, waardoor ze een cultstatus ontwikkelen. En een laag cijfer op IMDb. Bepaalde regisseurs, waarbij Robert Rodriguez en Quentin Tarantino tegenwoordig als perfect voorbeeld dienen, gebruiken exploitation constant en zijn juist uit op die cultstatus en niet op het maken van mainstream films.

Het allerlaatste subgenre dat ik wil bespreken is 'nazisploitation', het subgenre met waarschijnlijk de lelijkste naam der exploitation-subgenres, maar het dekt de lading, zullen we maar zeggen. De grondlegger van dit subgenre is Ilsa: She Wolf of the SS (1975). Ilsa werkt als beul in een nazikamp en wil middels gruwelijke medische experimenten op mannelijke en vrouwelijke gevangenen aantonen dat ook vrouwen aan het front zouden kunnen vechten.

FIJNE HOMMAGE

Iron Sky valt onder het nazisploitation-genre. De Nazi's zijn in '45 naar de maan gevlucht en zo'n 70 jaar later is het tijd voor wraak. Herr Nachrichtenübermittlungs-Oberführer Adler (Götz Otto) wil met zijn toekomstige vrouw Renate Richter (Julia Dietze) het Vierde Rijk stichten. De voorbereidingen zijn getroffen, het Arische ras is zo puur mogelijk en het ultieme wapen, de Götterdammerung, is klaar voor gebruik. Alleen heeft het nog een iPad nodig als besturingscomputer. Aan Adler de taak om die te gaan halen op de Aarde.

Iron Sky is een geslaagde exploitation film om meerdere redenen. Ten eerste is het allemaal bijzonder grappig en lang niet zo flauw als veel van zijn genregenoten. Daarnaast spreken de nazi's gewoon Duits - vind ik fijn - en pas gebrekkig Engels als ze op het aardoppervlak landen. Vooral grappig is het feit dat enerzijds de nazi's de nieuwste technologie qua wapens hebben, maar anderzijds niet weten wat er de afgelopen 70 jaar op Aarde is gebeurd. Van realisme moet deze film het dan ook niet hebben, maar de special-effects, de vele komische scènes, de expliciete kritiek op Amerika en de V.N. en de verwijzingen naar talloze andere films en personages, variërend van Star Wars tot Albert Einstein, maken Iron Sky tot een fijne hommage aan een vergeten genre.

Lawless

GENRE: Thriller / Drama
CAST: Shia LaBeouf, Tom Hardy, Jessica Chastain, Guy Pierce e.a.
REGIE: John Hillcoat
WAARDERING: 3 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wat doe je als de overheid - de V.S., 1920 -  besluit om alle drankproductie te verbieden en het land letterlijk droog te leggen? Dan ga je niet bij de pakken neerzitten, maar lekker je eigen drank stoken. De gebroeders Bondurant doen dit in zelfgebouwde distilleerderijen en zien zichzelf als levende legendes, totdat Special Deputy Charlie Rakes hun vermeende onsterfelijkheid probeert aan te tasten. 

Het hele verhaal draait eigenlijk maar om één ding: drank. Na de drooglegging nam de criminaliteit enorm toe. Publieke schietpartijen waren niet ongewoon en men ging over lijken om de drank aan de man te brengen. Er was grof geld mee te verdienen en figuren als Al Capone werden rijzende sterren in de onderwereld.

CRIMINALITEIT EN CORRUPTIE

Jack (Shia LaBeouf), Howard (Jason Clarke) en Forrest (Tom Hardy) Bondurant stoken al jaren drank en hebben maar zelden problemen in hun dorpje. De nieuwe wetgevers willen echter een gedeelte van hun opbrengst. In ruil daarvoor willen ze de Bondurant Boys gewoon laten stoken en handelen. Forrest is hier echter niet voor te porren en maakt met veel gemor, gegrom en een boksbeugel duidelijk dat er niet met hem te sollen valt. Hij vindt zijn gelijke in Special Deputy Charlie Rakes (Guy Pearce), ook geen lieverdje.

Naast de strijd tussen de Boys en Rakes kent de film wat subplots, waarvan er maar een goed is uitgewerkt. Jack, de jongste van de drie, is het slaafje van het stel, maar wil meer. Met Al Capone en Floyd Banner (Gary Oldman) als zijn grote voorbeelden ambieert hij een criminele carrière. Dit tot grote ergernis van Howard en Forrest, die weten dat Jack niet uit het juiste hout is gesneden. Jack is echter niet te stoppen en wordt met schade en schande wijs.

Lawless heeft een hele lading goede acteurs, maar weet er niet optimaal gebruik van te maken. Tom Hardy loopt te zuchten en steunen en legt het er nogal dik bovenop allemaal. Hij heeft het moeilijk, en je moet toegeven dan zijn karakter in de film behoorlijk wat ellende ondergaat, maar z'n gegrom begint na een tijdje irritant te worden. Zelfs een naakte Jessica Chastain kan hem niet tot een volzin dwingen. Jason Clarke is een dwaze gek die maar nauwelijks iets toevoegt en Shia LaBeouf zou wat rimpeltjes moeten kweken voordat hij dit soort rollen accepteert. 

AANGENAME VERRASSING

Wel een aangename verrassing is de verschijning van Jessica Chastain (Tree of Life, Take Shelter) die met haar rode haren, rode jurk en rode nagellak een mooi plaatje vormt en zo uit 1930 lijkt te zijn weggelopen. Helaas is ook haar rol vrij beperkt en wordt haar stadse achtergrond niet voldoende verwerkt in het script om haar interessant te houden.

Het hele idee dat de Bondurant Boys sympathieke gangsters moeten zijn komt niet echt over. Alleen Jack weet wat sympathie op te wekken, maar onderneemt vervolgens allerlei stomme acties, waardoor de waardering voor hem ook niet groter wordt. Eigenlijk weet geen enkel personage - misschien met uitzondering van een flink overdreven vertolkte Special Deputy - echt realistisch over te komen, waardoor de film niet meer is dan een bonte verzameling historische figuren die weliswaar voorkomen in een aardig verhaal, maar zelden tot nooit de show weten te stelen.

Skyfall

GENRE: Misdaad / Thriller
CAST: Daniel Craig, Javier Bardem, Judi Dench, Ralph Fiennes e.a.
REGIE: Sam Mendes
WAARDERING: 4.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

M raakt een harde schijf kwijt met daarop informatie over allerlei geheim agenten. Hun ware identiteit, verblijfplaats, missie, alles is te vinden op deze harde schijf. James Bond wordt op de zaak gezet en de toekomst van MI6 ligt in zijn handen, terwijl M wordt achtervolgd door haar verleden.

De regie van Skyfall is in handen van Sam Mendes die geen ervaring heeft met actiethrillers. Het James Bond genre is hem dus vreemd, maar goede films maken - Mendes maakte eerder American Beauty - is aan hem wel besteed. En van een goede film kunnen we hier wel spreken. Mendes is er voor het eerst sinds lange tijd in geslaagd om een realistische James Bond te creëren. 

's Werelds bekendste geheim agent stapt eindelijk uit de wereld met bizarre aartsvijanden en superwapens waarin het lot van vele miljoenen in zijn handen ligt. Skyfall speelt zich op een veel kleinere schaal af, al worden exotische locaties als Macau en Sjanghai niet vermeden. James Bond treedt een wereld binnen die weliswaar kleinschalig is, maar ook realistisch en beangstigend. Het lijkt verdacht veel op onze wereld dus, waar terroristische aanslagen aan de orde van de dag zijn en vergaderingen van allerlei belangrijke mensen en commissies maar weinig effect lijken te hebben.

SAM MENDES' STEMPEL

Sam Mendes doet wat hij het beste kan, namelijk briljante dramafilms maken. Skyfall zit boordevol drama, dialoog en overtuigende personages. Er worden twee nieuwe leden van MI6 geïntroduceerd: veteraan Gareth Mallory (Ralph Fiennes) en een nieuwe Q - gespeeld door Ben Wishaw - maakt zijn opwachting. Ralph Fiennes speelt hier, zoals we van hem gewend zijn, uitstekend en ook Ben Wishaw is jong, bijdehand, maar ook hyperintelligent en een waardige Q die dus nog wel even mee kan.

Ondanks aanzienlijk meer drama, hetgeen de franchise ten goede komt, is het niet zo dat Skyfall een tekort heeft aan actiescènes. Een spectaculaire openingsscène door de overvolle straten van Istanbul waarbij zelfs met motoren over de daken van de Grote Bazaar wordt gescheurd, dient slechts als opwarmertje. Een legendarisch één-op-één gevecht in een wolkenkrabber, verlicht door bewegende neonlichten waardoor we slechts - net zoals die prachtige scène in Kill Bill - silhouetten zien, is van ongekend niveau. En zo zijn er nog vele andere scènes, stuk voor stuk mooi gemaakt.

Sinds de komst van Daniel Craig men een andere weg is ingeslagen. In Casino Royale bleek al snel dat 007 slechts nog vrouwen charmeerde en genadeloos was t.o.v. zijn vijanden. De nieuwe Bond was meedogenloos, zoals ook weer bleek in de laatste scène van Quantum of Solace. Deze lijn wordt voortgezet en ook Bond wordt een dagje ouder. Hij is niet meer zo soepel, heeft last van een schotwond en blijkt ook maar een mens te zijn. 

KRITIEK

Het lijkt soms wel of Sam Mendes eens goed heeft gekeken naar de voorgaande Bond-films en heeft geconcludeerd dat het behoorlijke onzin is allemaal. Dit zie je terug in twee dingen. Ten eerste is er de scherpe dialoog tussen Bond en Q, waaruit blijkt dat Q niet aanwezig is om Bond van allerlei gadgets te voorzien. Slechts een pistool en een zender kan Bond krijgen. Na overhandiging van de twee attributen merkt Q Bonds verontwaardigde blik op en zegt: "What did you expect Mr. Bond, an exploding pen?" Q is gadgetman af en zal in de toekomst fungeren als whizzkid, een rol die veel beter past bij deze tijd.

Tweede puntje van kritiek wordt geuit door de aartsrivaal van Bond in Skyfall, gespeeld door Javier Bardem. Hij moet niets hebben van al dat ouderwetse spionagegedoe. Hij bevindt zich in een hal van waaruit hij met computers allerlei terreur kan zaaien en merkt op dat het leven van James Bond - bestaande uit ren- en vliegwerk - maar nietig en druk is. Het is niet meer van deze tijd. Ook Q waarschuwt Bond al dat hij met één klik op de knop van zijn keyboard meer schade aan kan richten dan James Bond, hoe destructief ook, in zijn leven.

In Skyfall, waar mooie vrouwen dezelfde levensduur hebben als de peperdure Aston Martins, komt 007 op allerlei exotische locaties terecht en spectaculaire scènes zijn alom aanwezig. Alle klassieke ingrediënten zijn gebruikt, maar er is meer. Sterke rollen van Daniel Craig, Javier Bardem en Judi Dench, een beklemmend, modern en realistisch verhaal geschreven door o.a. de schrijver van The Dark Knight Rises en de regie in de capabele handen van Sam Mendes maken Skyfall tot de beste James Bond film ooit.