Lucy

★★★

Luc Besson wil zich graag van zijn filosofische kant laten zien met Lucy, waar science fiction elementen zich vermengen met existentialisme. Al snel blijkt dat Besson het beter bij actiefilms kan laten. 

Richard (Pilou Asbeak) en Lucy (Scarlett Johansson) staan voor een hotel. Hoe ze daar precies terecht zijn gekomen is niet bekend, maar een flashback vol shotjes in een luide discotheek in combinatie met Lucy's warrige kapsel indiceert dat ze het zelf ook niet weten. Hoe dan ook, ze staan er.

Richard wil dat Lucy een koffertje bezorgt. 'it's just paperwork', zegt Richard, waarna zowel Richard, Lucy als de kijker weet dat het uiteraard meer is dan 'just paperwork'. Lucy, een tikkie sletterig doch niet onaantrekkelijk, weigert. Richard dringt aan en boeit Lucy uiteindelijk aan het koffertje. Ja, het is zo'n koffertje. De eigenaar van het koffertje, Mr. Jang (Min-Sik Hoi), is de enige met de sleutel, aldus Richard. Dus daar gaat Lucy, met frisse tegenzin het hotel in. Voor degenen die nu nog niet doorhebben dat dit een val is, showt Luc Besson het publiek een shot van een muis en een muizenval. Voor de zekerheid, zeg maar.

Dat van de muizenval blijkt een terugkerend fenomeen. Tussen de scènes door zien we dierenfragmenten, alsof de filmrollen van Lucy en BBC Earth per ongeluk in dezelfde montagekamer terecht zijn gekomen. Terwijl Lucy het koffertje aflevert zien we een jachtluipaard achter een antilope aan rennen. Het jachtluipaard vangt en doodt de antilope. Richard wordt vermoord, Lucy wordt ontvoerd.

Lucy ontmoet Mr. Jang, een nogal moordzuchtige met bloed doordrenkte Koreaan. Of de stomerij dat maatpak schoon krijgt is maar zeer de vraag. Yangs royal suite is gevuld met lijken en het moorden houdt niet op als Lucy er is. Het koffertje is inmiddels open en blijkt een chemische substantie te bevatten dat de hersencapaciteit vergroot. Een beetje zoals Limitless. Op zeer vreemde, onlogische wijze met dito futuristische beelden krijgt Lucy het goedje binnen en evolueert ze tot een superwezen.

Lucy grijpt terug op een onorigineel concept, namelijk het feit dat wij 10% van ons brein gebruiken. De andere 90% blijft onbenut. Professor Norman (Morgan Freeman) legt het voor een volle collegezaal nog eens uit en impliceert dat meer cerebrale activiteit tot meer intelligentie en mogelijkheden leidt. Mogelijkheden zoals controle over andere mensen en materie.

Nu is dat vrij onzinnig. Verhoogde zintuigen en een hoge mate van intelligentie, daar wil ik best in mee gaan. Koreaans leren in een uur? Prima. Extreme regeneratie? Ook prima. Maar telekinese? Misschien komen we erachter dat de materie niet bestaat, of in een andere vorm dan we nu denken, maar dat meer cerebrale activiteit zou leiden tot telekinese is volstrekt belachelijk. Alles wat zich buiten ons brein bevindt kunnen we niet met ons brein beïnvloeden, omdat er geen verbindingen zijn tussen het brein en externe objecten. Bovendien kunnen we dankzij onze gelimiteerde intelligentie niet bevatten wat meer intelligentie of hersencapaciteit met ons zou doen. Maar Morgan Freeman zegt het, en als hij iets zegt klinkt het altijd wel aannemelijk.

Scarlett Johansson is na Natasha Romanoff wel gewend aan de femme fatale en heeft ook hier geen enkele moeite actie en emotie te combineren. Door Johansson en Freeman zou je de onzin die Luc Besson verkoopt haast geloven, hetgeen een prestatie op zich is. Naast puik acteerwerk, zeker voor een actiefilm, beschikt de film over een prima tempo en een uitstekende soundtrack.

Lucy blijkt steeds meer van haar hersenen te gebruiken. De percentages worden in koeienletters weergegeven, zodat we precies weten hoe ver Lucy's brein is. Lucy weet zelf overigens ook op hoeveel procent cerebrale activiteit ze zit, hetgeen curieus is. Ze wordt zich bewust van alle processen in haar lichaam, hetgeen mij bijzonder naar lijkt. Ze regenereert als Wolverine, heeft de reflexen van een superheld, extreem gevoelige zintuigen en bovennatuurlijke intelligentie.

De verhoogde cerebrale capaciteit heeft echter een keerzijde. Lucy wordt namelijk steeds meer emotieloos, wat minder mens, wat meer een superwezen. Naarmate ze dichter bij de 100% komt, wordt de film tevens bizarder en doen Tree of Life-achtige taferelen hun intrede. Lucy wil graag meer zijn dan slechts popcornvermaak en probeert ook op filosofisch existentialistisch vlak wat te brengen. Dan moet je echter niet Luc Besson het script laten schrijven.

The Expendables 3

★★

Een trein boort zich op explosieve wijze in een gevangenis. Doc, de enige gevangene aan boord, wordt gered. Of verder iemand in de gevangenis dit overleeft is bijzaak, The Expendables 3 is begonnen.

Doc, een van de nieuwe personages in The Expendables 3, begint wat onwennig en eindigt wat onwennig. Maar Wesley Snipes kan als actieheld natuurlijk niet ontbreken. Naast Doc zijn Barney Ross (Sylvester Stallone), Christmas (Jason Statham), Gunnar Jensen (Dolph Lundgren), Toll Road (Randy Couture) en Caesar (Terry Crews) weer van de partij.

Volgende scène: de haven van Mogadishu, waar een wapendeal belet dient te worden. Wat een routineklus zou moeten zijn, is dat echter niet. Reden is de aanwezigheid van Stonebanks (Mel Gibson) die dood werd gewaand. Stonebanks maakt met een paar gerichte schoten en een raket een einde aan de missie en brengt Caesar ernstige verwondingen toe. Barney zint op wraak en zie hier: een plot.

Tijdens een bijzonder zeldzaam moment van (schuld)gevoelens besluit Barney dat het welletjes is geweest met de oude rotten in het vak. Hij ontbindt het team en vindt nieuwe leden. Jong bloed. Acteurs en actrices die nog niet zo'n status hebben opgebouwd als actieheld, maar desalniettemin in de film zitten.

Mensen als Glen Powell en Twilight hunk Kellan Lutz. Mensen zoals bokser Victor Ortiz en judoka Ronda Rousey. Ze haalde brons in Beijing. En de vreemde eend in de bijt: Antonio Banderas. Hij speelt Felipe en wordt zoals wel vaker geïntroduceerd met een Spaans gitaardeuntje. Felipe is een karikatuur op Antonio Banderas' stereotype karakters, maar een karikatuur op een karikatuur blijkt niet erg grappig.

Je hoort het al. Dit is problematisch. Sly is wellicht niet de meest begenadigde acteur, maar zijn status kan een actiefilm dragen. Hetzelfde geldt voor Schwarzenegger, die befaamde oneliners over helikopters in dit deel nogmaals dunnetjes overdoet. De nieuwelingen brengen echter niets, lopen vooral in de weg en zijn storend. Acteren kunnen ze ook niet. Waarom deze mensen in de cast zijn opgenomen is een compleet raadsel.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel en blijft het prettig om al die oude actiehelden in hetzelfde shot te zien. Zo'n beetje iedereen is van de partij, al is het maar voor even. Alleen Bruce Willis niet. Het aanbod van $3.000.000 voor vier dagen werk sloeg hij af en eiste $4.000.000, waarna Sly hem de deur wees en verving door Harrison Ford. In de film zelf schopt Sly nog even na wanneer Fords personage zegt: 'You don't have to worry about Church anymore, he is out of the picture.' Kabum-tss.

Mel Gibson verdient tevens alle lof. Zijn villain is de enige persoon met karakter. Gedreven, vol emotie, beheerst en angstaanjagend. Gibson heeft het allemaal. Zijn performance is in lijn met rollen die hij de afgelopen jaren speelt. Hij is al tijden in topvorm en laat dat hier wederom zien door de beste scènes van de film af te leveren.

De film zit boordevol actie, al wordt niet alles even fraai in beeld gebracht. Soms lijken niet alleen acteurs uit de jaren '80, maar ook filmtechnieken uit de jaren '80 gebruikt te worden. Een shot van schietende actiehelden, een shot van vallende vijanden. Het is niet meer van deze tijd, al kan je het gooien op een stijlkeuze. Al met al geen daverend succes dus, maar bijt je door de zure appel heen die de jonge acteurs je aanreiken, dan is dit nog wel redelijk popcornvermaak.

Dawn of the Planet of the Apes

★★★★

Normaal gesproken zou een aap op een paard met een mitrailleur in z'n handen op de lachspieren werken. Zo niet in Dawn of the Planet of the Apes, waar deze scène meerdere malen wordt vertoond zonder dat de kijker vreemd opkijkt.

In 2011 combineerde Rise of the Planet of the Apes de vooruitstrevende geneeskunde met de concepten uit de originele film, namelijk een planeet waar de apen de baas zijn. In Rise zien we Caesar met verschillende apen San Fransisco ontvluchten in die memorabele scène op de Golden Gate Bridge, terwijl het apenvirus/Alzheimermedicijn zich over de wereld verspreidt.

In Dawn is het een jaar of tien later. Het grootste gedeelte van de mensheid is dood en de apen hebben buiten San Fransisco een heuse samenleving opgebouwd. In het bos bevindt zich een apennederzetting; er wordt gejaagd en gevist en communicatie vindt plaats via gebarentaal.

Er zijn echter nog een paar menselijke overlevenden die onder barre omstandigheden in een kamp in San Fransisco zitten. Leider Dreyfus (Gary Oldman) besluit om de hydrodam te laten repareren, want energie wordt schaars. Die dam bevindt zich echter achter de Golden Gate Bridge. Dreyfus stuurt ingenieur Malcolm (Jason Clarke), arts Ellie (Keri Russell), Malcolms kinderen en twee bewakers naar de dam en de expeditie stuit al snel op de apen.

Mens en aap zijn geen fan van elkaar. Aap is eeuwenlang onderdrukt door de mens en de mensheid is praktisch uitgeroeid door aap. Nouja, door zichzelf, via aap. Toch ontstaat er, net als in Rise, een fragiele symbiose tussen aap en mens. Fragiel, omdat er binnen beide kampen onderlinge argwaan is. Terwijl de vluchtelingen uit San Fransisco zich voorbereiden op een apeninvasie, probeert Malcolm de vrede te bewaren en de hydrodam te repareren.

Dawn is een stuk beter opgezet dan Rise. De onderlingen verhoudingen tussen aap en mens, maar ook binnen de apen- en mensenpopulatie maken dit tot een hele dynamische en natuurlijk film. De apen zijn normaal gesproken al vrij menselijk, maar wanneer ze ook nog eens lezen, gebarentaal gebruiken en af en toe praten, is het niet moeilijk om je het lot van de apen aan te trekken. De apen zijn interessanter en beter uitgewerkt dan het gemiddelde personage in een sci-fi blockbuster.

Het lot van de mensen is niet veel anders dan in andere post-apocalyptische films, maar met name Jason Clarke en Keri Russell zijn bijzonder overtuigend en oprecht. De angst voor de apen, maar tegelijkertijd de realisatie dat de hydrodam de laatste hoop is voor de mensen in San Fransisco, wordt sterk vertolkt. Naast een goed plot biedt Dawn ook behoorlijk wat spektakel en zeer geraffineerde plaatjes. Het is zonder twijfel de beste Planet of the Apes film tot nu toe.