The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking

★★

Vin Diesels oeuvre, als je bij Vin Diesel van zoiets mag spreken, bestaat voor het grootste deel uit twee langlopende reeksen: The Fast and the Furious en The Chronicles of Riddick. Van die laatste reeks kwam onlangs het derde deel uit genaamd The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking.

De reeks van Riddick begon met de film Pitch Black, waarin Diesel Richard B. Riddick speelt, een vechtlustige Furian die op zoek is naar zijn thuisplaneet Furya. Hij is de laatste van zijn soort, de locatie van de planeet slechts bij enkelen bekend en alle data betreffende de planeet is uit de archieven gewist. Furians hebben aangeboren nachtvisie, waardoor ze rare ogen hebben en overdag een soort fancy zonnebril moeten dragen. Verder lijken ze op mensen die de hele dag in de sportschool zitten.

De charme van Pitch Black was het feit dat het een survivalmovie was die zich op een vreemde planeet afspeelt. Riddick zit gevangen en zowel Riddick als zijn bewakers weten niet waar ze zijn, maar al snel komen ze in aanraking met allerlei vreemde wezens. De planeten waarop Riddick zich bevindt zijn meestal de thuisbasis van de vreemdste creaties die niets liever willen dan de indringers vermorzelen. Daarnaast kende Pitch Black een originele filmstijl waarin creatief gebruik wordt gemaakt van kleuren en lichtinval.

Riddicks tweede film was een stuk grootschaliger. Zogenaamde necromongers starten een invasie op de planeet waarop Riddick op dat moment toevallig is. Van de charme van het origineel was weinig terug te vinden en Riddick die het uitvecht tegen een ander buitenaards ras bleek niet zo'n succes. Het is daarom niet vreemd dat Dead Man Stalking terugkeert naar de roots van de reeks en Riddick wederom plaatst op een verlaten planeet met als voornaamste vijand de vreemde beesten die daar leven.

In vrijwel alle opzichten is Dead Man Stalking gelijk aan Pitch Black. Het grootste verschil is dat de moordlustige beesten in Pitch Black alleen in het donker verschenen en bij Dead Man Stalking fungeert de regen als de voorspeller van onheil. De vijandige beesten zijn namelijk een soort amfibieën die het beste gedijen in een vochtige omgeving. Ook de filmstijl, met vele tinten okergeel, maakt zijn rentree, na even weggeweest te zijn in deel twee.

Wat Dead Man Stalking echter niet weet te reproduceren is de charme van Pitch Black. De originaliteit is er natuurlijk wel af, Vin Diesel is nog altijd even zwijgzaam en oninteressant, de ondersteunende cast bestaat uit zeer matige acteurs en de spanning in de film is ver te zoeken. Regen is nu eenmaal niet zo angstaanjagend als duisternis. Daar verandert die gigantische onweersbui in de verte helemaal niks aan.

The Wolf Of Wall Street

★★★★

Leo doet The Great Gatsby nog eens dunnetjes over, maar dan met een goede regisseur en zonder hiphop. Het resultaat is briljant, al had het wel een half uurtje korter gemogen.

Dat Martin Scorsese en Leonardo DiCaprio elkaar goed liggen is onderhand bekend. Sinds Gangs of New York is Leo Scorsese's muze en maken ze de ene na de andere topfilm. The Wolf of Wall Street is geen uitzondering. Het is misschien wel de beste film van de twee tot nu toe, want Leo is helemaal in zijn element als drugsverslaafde beurshandelaar Jordan Belfort die geen idee heeft wat hij met zijn geld moet. Hij wordt daarnaast bijgestaan door een wederom komische Jonah Hill, die zijn beste maatje Donnie speelt en exemplarisch is voor de lege en immorele wereld van de beurs in de jaren '80.

De film is gebaseerd op Belforts biografie en net als Gordon Gekko werd Belfort een begrip in beursland én zat hij een paar jaar in de bak voor fraude en andere criminele activiteiten. The Wolf of Wall Street valt echter niet te vergelijken met Wall Street, waarin Michael Douglas de rol van Gordon Gekko op zich neemt. Wall Street heeft een serieuze ondertoon, maar de wolf van Scorsese zet in op puur vermaak.

Belfort begint als een ambitieuze beurshandelaar en start onderaan de ladder in een enorm bedrijf. Tijdens dag één legt zijn afdelingshoofd (Matthew McConaughey) hem uit dat niemand weet wat de beurs gaat doen en dat alles gebakken lucht is. Het enige dat reëel is, is de commissie die de beurshandelaren opstrijken bij elke transactie. Belfort specialiseert zich dan ook niet in de beurs, maar perfectioneert zijn verkooptechnieken.

Er is een scène waarbij DiCaprio schittert als Belfort die een telefonische sale doet met een man die al aan de grond zit, maar vervolgens alsnog $10.000 investeert in een bedrijf waarvan Belfort net 3 minuten weet dat het überhaupt bestaat. Het mooie aan The Wolf of Wall Street is dat je vervolgens geen medelijden hebt met de man aan de telefoon, maar je waardering krijgt voor Jordan Belfort. Hierin ligt een groot deel van de kracht van de film, want Leonardo DiCaprio - hij doet tevens de voice-over - is als geen ander in staat om arrogant, immoreel, belachelijk rijk én aimabel te zijn.

Geld maakt niet gelukkig en teveel geld drijft mensen tot waanzin. Je ziet het bij (jonge) supersterren, je ziet het bij Belfort. Al snel is The Wolf of Wall Street een richtingsloze orgie waarin iedereen drugs gebruikt, feest viert, geld schept en alle connectie met de realiteit is verloren. Scorsese brengt het stijlvol en zonder opsmuk in beeld en hanteert een gelikte filmstijl die helemaal bij het beurswereldje past.

Belfort is immoreel, gaat vreemd bij de vleet, is de helft van de tijd high en zit de andere helft van de tijd aan de quaaludes, een volgens Belfort niet meer te verkrijgen drug. En dat is maar goed ook, als je ziet wat Belfort allemaal uitspookt. Het levert een rits aan hilarische situaties op, bijvoorbeeld wanneer hij een overdosis neemt. DiCaprio ziet er soms zo belabberd en fucked up uit dat je hem bij vlagen nauwelijks herkent.

Enige nadeel is dat de film 3 uur duurt en dat je na 2,5 uur drugs het wel een beetje gezien hebt. De film blijft onverminderd grappig, maar na een tijdje is het wel welletjes. Het laatste gedeelte van de film probeert DiCaprio de FBI te ontwijken en zijn geld veilig te stellen, maar als je dat soort dingen leuk vindt kan je beter Catch Me If You Can kijken.

The Spectacular Now

★★★★

Sutter en zijn vriendin Cassidy zijn 'the life of every party', aldus Sutter zelf. Deze status is goed genoeg voor Sutter, hij leeft namelijk 'in the moment'. Cassidy maakt het echter uit en Sutter moet zijn prioriteiten herzien. 

Sutter is een slimme jongeman die zich geen zorgen maakt over de toekomst. Misschien dat hij slaagt voor z'n examens, misschien ook niet. Verder studeren is hij nog niet van plan, want hij heeft zijn leven op orde als achttienjarige. Hij is populair, een graag geziene gast op feestjes, vriendelijk en sociaal. Hij woont nog bij zijn moeder en verkoopt stropdassen in een luxe kledingzaak. Als er klanten zijn tenminste. Zijn die er niet, dan lurkt hij aan een mixje van frisdrank en whiskey, zorgvuldig verhuld in een plastic beker met rietje.

Sutter ligt na een willekeurig feestje uitgeteld op een grasveld, is zijn auto kwijt en leert Aimee kennen, een intelligent en timide meisje. Het grasveld is namelijk haar voortuin. In veel opzichten is ze het tegenovergestelde van Sutter. Ze is ambitieus, wil later bij NASA werken, leest science fiction boeken die je achterstevoren moet lezen en haalt goede cijfers. Ze is tevens sociaal en vriendelijk, maar een iets minder graag geziene gast op feestjes, al wordt ze ook niet stereotyperend als het lelijke eendje geportretteerd. Het is gewoon niet het meisje dat je bij Sutter zou verwachten nadat je hem en Cassidy samen hebt gezien.

Sutter leidt een schijnbaar zorgeloos bestaan, maar Aimee legt de vinger meer dan eens op de zere plek. Zo blijkt dat Sutter zijn vader al 10 jaar niet gezien heeft, dat hij toch wel erg vaak zuipt (en daarna in de auto stapt) en dat zijn affectie voor Aimee een oprechte is. Hij gaat niet met haar om uit medelijden, vanwege een weddenschap of wegens de rebound. Het moment dat bij veel van dit soort films te vinden is, namelijk de onvermijdelijke ruzie waarna alles weer goed komt, ontbreekt hier dan ook. We hebben te maken met echte mensen, geen cliché filmpersonages. Dat is wel prettig.

De hoofdrol is weggelegd voor Miles Teller, die velen zullen kennen uit Projext X en 21 And Over. Zuipfilms dus, maar zijn doorbraak was het drama Rabbit Hole, met Nicole Kidman en Aaron Eckhart, waar hij een jongen speelt die verantwoordelijk is voor de dood van een kindje. Teller is een prima acteur, bewees dat al in Rabbit Hole en speelt hier opnieuw sterk. Hij is erg komisch en ik heb hard gelachen om met name Project X, maar ook de serieuze momenten gaan hem goed af.

Zijn tegenspeler Shailene Woodley is tevens geloofwaardig als ambitieuze tiener die als een blok voor de populaire Sutter valt. Haar onschuld op relatiegebied is aandoenlijk, haar ambitie begrijpelijk. Haar moeder voert namelijk de hele dag geen reet uit, waardoor Aimee de helft van de rekeningen met een krantenwijk moet betalen.

Sutter en Aimee blijken meer gemeen te hebben dan je in eerste instantie denkt en vormen na verloop van tijd een gezellig stel. Ze halen het beste in elkaar naar boven, delen hun persoonlijke verlangens en problemen en zijn eigenlijk een vrij normaal stelletje. Een zeldzaamheid, in filmland, maar dat wil niet zeggen dat de film saai is. Integendeel. The Spectacular Now toont aanzienlijk meer diepgang dan veel van haar oppervlakkige genregenoten en is zodoende een ware verademing.

Closed Circuit

★★

Farroukh Erdogan wordt gearresteerd op verdenking van betrokkenheid bij een aanslag in Londen. De rechtszaak vindt gedeeltelijk plaats achter gesloten deuren. Volgens de aanklager vanwege de altijd populaire 'national security', maar al snel blijkt er meer gaande te zijn.

Closed Circuit is geen typische rechtszaakthriller. Er wordt geen pleidooi in beeld gebracht en geen getuige gehoord. In plaats daarvan focust de film zich op het politieke machtsspel achter de schermen, een machtsspel waar de twee advocaten van Erdogan de dupe van worden.

Het is blijkbaar zo dat bij een gesloten rechtszaak er twee verschillende advocaten zijn om de beklaagde te verdedigen. We zien Martin Rose (Eric Bana), die Erdogan bijstaat wanneer het publiekelijke deel van de rechtszaak wordt afgehandeld. Wanneer er gevoelige feiten op tafel komen moet hij echter plaats maken voor 'special advocate' Claudia Simmons-Howe (Rebecca Hall). Beide advocaten verdedigen Erdogan, maar mogen bijvoorbeeld niet met elkaar overleggen.

Martin en Claudia zijn echter exen, hetgeen de zaak al enigszins compliceert. Daarnaast worden ze constant in de weg gezeten door MI5 en MI6 en zijn ze binnen mum van tijd slachtoffer van een complot. Closed Circuit laat de rechtszaak voor wat het is en probeert de kijker mee te voeren in de strijd die Martin en Claudia leveren tegen de machtige Britse politiek en geheime diensten, maar introduceert daarbij zoveel ongeloofwaardige elementen dat de film niet serieus te nemen valt.

Zo worden er bijvoorbeeld aan de lopende band mensen vermoord die bijna de waarheid boven tafel hebben. Daarnaast worden Martin en Claudia constant in de gaten gehouden, hebben ze dat ook wel door, maar weigeren ze actie te ondernemen. Closed Circuit portretteert de protagonisten als lotgenoten, maar voegt ze pas laat in de film bij elkaar, waardoor je je voornamelijk irriteert aan de naïeve houding van de twee. De film legt het er zo dik bovenop dat er iets niet in de haak is, dat je niet meer kan geloven dat het Martin en Claudia een uur kost om dit ook te ontdekken.