The Choice

★

Dat hele beleid van mij om gewoon naar willekeurige films te gaan zonder éven te checken waar het nou eigenlijk over gaat, begint nu toch wat pijnlijke vormen aan te nemen. Kijk, romkoms, niet m'n favo genre hoor, maar dít? Een verkapte protestfilm tegen levensbeëindiging is het. En nog verdomd slecht gemaakt ook.

Nicholas Sparks schreef The Notebook en Dear John en nog 16 andere boeken, allemaal ´romance vs rampspoed´, waarvan er maar liefst 11 verfilmd zijn. Elf! En dan schrijft-ie geen eens trilogieën hè, maar rom-kom pulp die grotendeels inwisselbaar is. En daar is op zich niks op tegen, want er is een markt voor. En er moet gezwijmeld worden op Valentijnsdag. Ik snap dat. Of ja, eigenlijk snap ik daar geen reet van, maar heb me erbij neergelegd dat mensen dat prettig vinden. Maar zelfs het katzwijm kan niet verbloemen hoe ontzettend matig deze Sparks-verfilming is.

Want wat heb ik mogen aanschouwen? Nou, ten eerste een film over twee mensen die in een soort vierkantsrelatie terecht komen. Denk The Holiday ofzo. Zij is christelijk (en ze gaat vreemd, maar dat terzijde) en hij niet. Zij is Gabby, een student geneeskunde, hij Travis, een dierenarts. Zij heeft een vriendje, gehouwen uit een blok beton, upper-class, arts, reuze vriendelijk ook. Hij is een womanizer, heeft een knipperlichtrelatie met Monica, super mooi, nauwelijks tekst, actrice Alexandra Daddario verdient echt betere rollen. Zij wordt verliefd op Hij. En andersom. Dat snap je wel.

Zij wordt gespeeld door Teresa Palmer, die het met name van haar ontfermende blikken moet hebben. Net als de puppy's in deze film, overigens. Echt schaamteloos, het gebruik van puppies. Gabby lepelt wat clichés op en de braafste seksscène sinds mensheugenis is een feit. Uiting van passie is het feit dat er wat vaatwerk van het aanrecht wordt geveegd. Ik vraag me af of mensen dat in het echt ook wel eens doen, dat je je regelmatig niet kunt bedwingen met als gevolg dat je elk weekend naar de IKEA moet voor nieuw servies.

Hij wordt gespeeld door Benjamin Walker die we nog kennen uit Abraham Lincoln: Vampire Hunter. Walker heeft een werkelijk vreselijk southern accent en zegt constant 'You bother me.' Alsof vrouwen dat leuk vinden om te horen. 'Come. bother me baby.' Ja echt, ik verzin dit niet. Dat slaat dus echt he-le-maal nergens op. Maar Zij vindt het leuk, of uitdagend, of wat dan ook.

Dat de film voorspelbaar is, prima. Natuurlijk worden Gabby en 'you bother me' op elkaar verliefd. En gaat dat weer stuk. En weer niet. En weer wel. Mocht je de beste man Sparks niet kennen en het deductieve vermogen van een hamster hebben, dan komt het 'life-changing event' uit de lucht vallen, maar de openingsscène in het ziekenhuis zou al wat alarmbellen moeten doen rinkelen. En staat 'you bother me' voor een keuze. Dé keuze. Die hij niet maakt. En dan komt tóch alles goed. En dat is dan de moraal van het verhaal, want er gaat maar één persoon over leven en dood.

Want wat wordt hier een kutverhaal verteld zeg. En dat niet alleen, het wordt ook nog eens slecht verfilmd. En bevat ook nog eens totaal ongeloofwaardige personages die op hun beurt ondermaats worden vertolkt. Het tempo van de film wisselt tussen slakkegang in de eerste akte waar ze verliefd worden, met onverklaarbaar veel shots van water, tot sneltreinvaart in de derde akte, waarin er binnen 2 minuten opeens een heel gezin in beeld staat.

Ik kan niet wachten op de volgende Sparks-verfilming.

Beyond Sleep

★★★★

Een mooie filmervaring is het: Beyond Sleep, de verfilming van het boek Nooit Meer Slapen van W.F. Hermans. Als kijker ben je van dichtbij getuige van de toenemende waanzin van de jonge geoloog Alfred, die het werk van z'n overleden vader wilt voortzetten in het noorden van Noorwegen.

Freud zou wel raad weten met de dromen van Alfred. De droom waarin zijn vader hem verstikt is nog te doen, maar degene waarin een reusachtige naakte vrouw hem doodslaat alsof hij een mug is? Als kijker weet je niet altijd wat er nou precies gebeurt of hoe je de dromen, laat staan de realiteit, moet duiden. Ondanks wellicht een gebrek aan psychoanalytische vaardigheden zal de kijker de schoonheid van de beelden wel opvallen. Kan ook bijna niet anders in dit prachtige Noorse berggebied.

Samen met de Noren Arne, Mikkelsen en Qvigstad dwaalt Alfred door Noorwegen op zoek naar onderbouwing voor zijn theorie dat de meren in Noorwegen niet door de ijstijd, maar door meteorietinslagen zijn veroorzaakt. De theorie is echter slechts een excuus om Alfred in een ongerepte omgeving vol muggen te plaatsen. Beyond Sleep gaat namelijk om Alfred zoals Tirza om Gijs Scholten van Aschat's Jörgen ging.

Reinout Scholten van Aschat, Gijs' zoon, speelt de getergde Alfred. Getergd, omdat hij zijn vader niet kende, maar wel de druk van diens wetenschappelijke erfenis voelt. Getergd ook, omdat niemand zijn (en zijn vaders) theorie serieus neemt. En getergd door de muggen die eeuwig lijken te zoemen, de bergen waar hij vanaf glijdt, het water waar hij constant in pleurt. De kwelling die de Noorse woestenij vormt voor de slecht voorbereidde, jonge Nederlander heeft zo z'n consequenties: Alfred gaat steeds meer in zichzelf praten en krijgt last van waanbeelden.

Ook wij maken onderdeel uit van Alfred's beleving. Het levert mooie, zij het incoherente beelden op die niet altijd goed te plaatsen zijn, zowel qua tijd als ruimte. Ze sluiten echter wel goed aan bij Alfred's gemoedstoestand. Want wat is nu nog de realiteit? Alles wat we zien, tot en met de gangbare theorie dat de ijstijd de meren heeft gevormd, bevindt zich op los zand, waardoor het publiek langzaam alle houvast wordt ontnomen.

Grimsby

★★★★

Ik heb zo ontzettend hard gelachen afgelopen donderdag om de ontzettend foute grappen in deze film, echt niet normaal. Normaal gesproken is dit niet zo mijn humor, maar Sacha Baron Cohen kan ik altijd wel waarderen. Dit keer is hij een Engelse hooligan. 

Na Ali G, Brüno, Borat en The Dictator speelt Sacha Baron Cohen nu Nobby, een Engelse voetbalsupporter met 9 kinderen en een vette vriendin (Rebel Wilson). Nobby is een stereotype Engelse hooligan: een vader die alles doet voor z'n kinderen, maar tijdens het weekend na de wedstrijd alles kort en klein slaat en met vuurwerk in z'n kont in de pub staat. Oké, misschien geen stereotype Engelse hooligan... Wel een vrij scherpzinnige karikatuur ervan.

Op jeugdige leeftijd werd Nobby gescheiden van z'n broertje Sebastian (Mark Strong), maar bij toeval lopen ze elkaar 28 jaar later tegen het lijf. Sebastian is nu echter geheim agent. Je kan je de situaties al wel voorstellen: Sebastian die probeert een syndicaat te ontmaskeren, terwijl Nobby met een flesje bier achter hem aan loopt en ondanks al z'n slungeligheid toch iets bij draagt. Zo blijkt Nobby bijzonder effectief met een pistool en totaal gevoelloos voor de verleidkunsten van mooie vrouwen.

Grimsby is een film die een hoop mensen niet zullen waarderen. Je weet echter wel wat je kunt verwachten, namelijk de typische humor van Sacha Baron Cohen die volledig opgaat in z'n personage. Kan je zijn vorige werk goed hebben, dan zal je dit ook bekoren. Want ook al speelt Grimsby zich weer in een hele andere setting af dan Cohen's voorgaande werk, Cohen tapt wel uit hetzelfde vaatje en hij bewijst dat dat vaatje nog lang niet leeg is.

De kijker wordt dan ook vele hilarische scènes voorgeschoteld. Veel grappen zijn ontzettend plat en fout (maar desondanks grappig), hoewel hier en daar ook best wat intelligente humor te bespeuren valt. Met name de scène waarin Daniel Radcliffe HIV krijgt is echt geweldig, inclusief de nieuwsbulletins die volgen en Sebastian die tegen Nobby zegt: 'You gave Harry Potter AIDS!'

Deadpool

★★★★★

Deadpool is een van de grappigste films die ik sinds tijden heb gezien. De enorme ladingen zelfspot, seksgrappen, grof taalgebruik en dito geweld leidden tot een R-rating in Amerika, maar ook tot een geweldige film die eens een keer geen rekening houdt met het preutse Amerikaanse publiek en gewoon doet waar-ie zin in heeft.  

Centraal staat antiheld Deadpool, vernoemd naar een poule waarin er wordt gewed op welke huurling er het eerste het loodje legt. De barman van de huurlingenbar waar dit gebeurt wedt op Wade Wilson, hetgeen Deadpool's echte naam is. Wilson, gespeeld door Ryan Reynolds, is een veel te bijdehante huurling, iemand die het leven totaal niet serieus neemt. Zelfs niet wanneer hij terminale kanker krijgt.

Deadpool schakelt snel en soepel tussen heden en verleden. Flashbacks geven achtergrondinformatie over Wade Wilson en we zien de romance opbloeien in de vorm van een paar zeer komische seksscènes tussen Wade en z'n liefje Vanessa (Morena Baccarin, de vrouw van Brody in Homeland). Om de kanker te ontlopen ondergaat Wilson experimentele behandelingen die hem doen muteren tot een eigenzinnige superheld met een rotkop. Om z'n rotkop te fixen gaat hij op zoek naar de veroorzaker ervan, een Britse bad guy genaamd Ajax, tevens leider van het mutatieproject waar Wade in verzeild raakt.

Het mooie aan Deadpool is de originele opzet, op zo'n beetje elk niveau. Het begint met een cinematografisch zeer fraaie vertoning van een autocrash terwijl ondertussen teksten in beeld verschijnen als:  Starring: A complete idiot. Written By: The true heroes of this story. Ja, sterk. 

Zowel film als personage kenmerken zich door een hoop vunzige, goed getimede grappen en een scheepslading zelfspot. Niet alleen het eigen personage, maar ook de X-men, het Marvel universum, Ryan Reynolds' acteerkunsten, het feit dat dit waarschijnlijk een franchise gaat worden en zelfs de teaser voor een volgende film worden op de hak genomen. Ook spreekt Deadpool het publiek regelmatig toe, een staaltje filmkunst dat sinds House of Cards bezig is aan een serieuze opmars. Je ziet het steeds vaker gebeuren, maar zelden zo lekker uitgevoerd als hier.