Cleanskin

GENRE: Thriller
CAST: Sean Bean, Charlotte Rampling, Abhin Galeya & Tom Burke
REGIE: Hadi Hajaig
WAARDERING: 1.5 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cleanskin behandelt terrorisme en de bestrijding daarvan, maar weet niet meer aan te tonen dan het idee dat zowel terroristen als de Britse geheime dienst totaal incapabel zijn. Een hoogst twijfelachtig idee, want beiden kenden toch zo hun successen de afgelopen jaren.

Ewan (Sean Bean) werkt bij de Britse geheime dienst en is geïnfiltreerd bij een crimineel. De crimineel wordt vermoord, de semtex die hij bij zich draagt gestolen en enkele uren later wordt diezelfde semtex gebruikt om een restaurant op te blazen. De dader is niet Joep de loodgieter, maar een zelfmoordterrorist. Om de loopbaan van zijn chef Charlotte (Charlotte Rampling) veilig te stellen krijgt Ewan de opdracht om de terroristen te stoppen, zodat niemand erachter komt dat de Britse geheime dienst weet had van de aanwezigheid van semtex en niet heeft ingegrepen. Een doofpotje dus, waar Ewan zijn diensten maar al te graag voor verleent. 

Ewan is namelijk een psychopaat. In eerste instantie lijkt hij gewoon een snoeiharde agent te zijn, maar schijn bedriegt: hij is een psychopaat. Hij heeft in Afghanistan gediend, is moslims in het algemeen en terroristen in het bijzonder gaan haten en wil elke terrorist de dood geven waar ze volgens hem om bidden. Een martelaarsdood, daar doelt Ewan denk ik op. En die zijn effectief als je op gruwelijke wijze om het leven komt. Hoe gruwelijker, hoe meer maagden. Ewan verzekert in deze film menig moslim van de volle 72 maagden. In zijn verbitterde strijd wordt hij bijgestaan door Mark (Tom Burke) die geen vragen stelt, maar zelf ook gewoon lekker mensen doodschiet. Bij voorbaat moslims, maar iets anders is ook goed.

Je zou haast sympathie krijgen voor de terroristen, ware het niet dat ook de leden van de terroristische cel totale psycho's zijn die een gecultiveerde haat tegen het Westen hebben. Middels flashbacks zien we hoe Ash (Abhin Galeya) van radicale rechtenstudent transformeert tot eersterangs terrorist, daarbij geholpen door imam Nabil (Peter Polycarpou) die nog geen zwakzinnige zou kunnen overtuigen van zijn zaak en blijkbaar de campus bezoekt op zoek naar verongelijkte, jonge moslims. Wantja, Ash wordt beledigd door blanke mensen, de maatschappij is verloederd en de Amerikanen zijn zonder geldige reden Afghanistan binnen gevallen, waar momenteel zijn broeders en zusters worden vermoord. Dus Ash wordt terrorist. Zo gaan die dingen.

De twee hoofdpersonen die op geen enkele manier sympathie opwekken in combinatie met de terroristische en Britse inlichtingendiensten die volledig incapabel zijn en constant verkeerde info verschaffen, resulteert in bijzonder veel onschuldige slachtoffers en een totaal ongeloofwaardige film. Zelden zag ik zulke vertoningen van absolute incapabiliteit. Ook de agenten/terroristen gaan ontzettend knullig te werk. Met getrokken wapens lopen ze en plein publique over straat, in hotels en weet ik veel waar, zodat ze zeker weten dat elk verrassingselement verdwenen is. En: waarom zou je als Britse geheime dienst een persoon als Ewan - eigenlijk meer een moordend monster - in dienst hebben, laat staan op zo'n belangrijke zaak zetten? Het slaat - net als de rest van de film - gewoon nergens op.

De grote vraag is dan ook wat de regisseur ons wil vertellen. Is het leed dat beide partijen elkaar hebben aangedaan een excuus voor hun verdere daden? Lopen ex-militairen het risico te veranderen in psychopaten om vervolgens aangenomen te worden door incapabele organisaties? Is de Westerse samenleving zo verloederd dat terroristische aanslagen niet meer dan logisch zijn? Deze vragen worden niet beantwoord, of in ieder geval niet op een bevredigende manier. Nergens in de film is er een personage dat niet radicaal is en gewoon laat zien dat je ook op normale manieren kunt omgaan met geweld. 

Wil je een realistische kijk op hedendaags terrorisme in beeldvorm? Kijk dan de serie Homeland, waar seizoen twee ondertussen van is begonnen. De serie won afgelopen weekend alle belangrijke Emmy Awards en deed dat niet onterecht. Cleanskin - een persoon zonder strafblad, ontraceerbaar en daardoor ideaal als terrorist - weet op geen enkele manier iets toe te voegen aan de huidige problematiek en is een bar slechte film geworden waarin eigenlijk alleen duidelijk wordt dat Sean Bean toch ondertussen wel eens iets selectiever mag zijn in de rollen die hij uitkiest. 

Prometheus

GENRE: Sci-Fi / Thriller (126 min)
CAST: Michael Fassbender, Charlize Theron, Noomi Rapace, Guy Pierce & Logan Marshall-Green
REGIE: Ridley Scott
WAARDERING: 3.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zoals Prometheus al wist is het tarten van de Goden een slecht plan. Analoog aan de Griekse mythologie doet men dit toch, met alle gevolgen van dien.

Alien, de film die horror en science-fiction voor het eerst succesvol combineerde, leverde regisseur Ridley Scott in 1979 aardig wat publiciteit op. Vrij rap daarna leverde hij Blade Runner, wederom een `instant classic', af en sindsdien is de naam Ridley Scott - tegenwoordig Sir Ridley Scott - niet meer weg te denken uit de filmindustrie. 33 jaar later is er Prometheus, de prequel op Alien, gemaakt door de meester zelf.

Prometheus poogt op originele manieren levensvragen te behandelen. In 2094 heeft men de technologie om dromen te volgen en het mysterie van de oorsprong van de mens te ontrafelen. In Prometheus ontdekken Dr. Elizabeth Shaw (Noomi Rapace) en Dr. Charlie Holloway (Logan Marshall-Green) dat wij niet geschapen zijn door God. Een zoektocht naar de origine van de mens brengt een expeditie onder leiding van Meredith Vickers (Charlize Theron) naar een verre uithoek van het universum. Dit enorme project wordt gefinancierd door Peter Weyland (Guy Pierce) die zijn robot David (Michael Fassbender) heeft meegestuurd om een oogje in het zeil te houden. Eenmaal aangekomen is echter niets wat het lijkt en is men niet voorbereid op wat gaat komen. 

Prometheus is een spectaculaire film. Het is in één woord episch en als kijker val je van de ene verbazing in de andere. De landing op de planeet, het ontwaken uit cryostasis, de exploratie van de ruïnes. Het zit stuk voor stuk goed in elkaar, is spannend en heel sterk gefilmd. Ook het gebruik van audio valt op. Zo lijken de `scanning probes' langs je te vliegen en ook het stormachtige weer krijgt een extra dimensie. Tenslotte is er de sterke cast die elk personage treffend weet te brengen. De combinatie van agressief buitenaards leven, interessante personages en een mysterieuze sfeer maakt Prometheus intrigerend. De problemen liggen dan ook vooral bij de uitwerking van het plot, dat helaas wat te lijden heeft onder alle mysterie en aliens. 

Het plot is niet wat we van Ridley Scott gewend zijn. Maar zelden krijg je als kijker vat op het verhaal en het lijkt erop alsof Ridley Scott teveel concessies heeft moeten doen om de film op Alien aan te sluiten. Zeker naar het einde toe wordt het wat vaag, rommelig en onoverzichtelijk. De logica van de buitenaardse wezens - en hun manier van voortplanten - is ver te zoeken en ook de motieven van menig hoofdrolspeler blijft onduidelijk. Wel moet worden gezegd dat het einde van Prometheus en het begin van Alien vrij soepel op elkaar aansluiten. Ik heb Alien er maar even voor de volledigheid achter aan gekeken. Verder hebben de films weinig tot niets met elkaar te maken.

De pretentieuze levensvragen en de analogie met de Griekse mythologie komen nauwelijks aan de orde. Het is een verkooppraatje en een poging om een toch redelijk oppervlakkige film wat diepgang te geven. Het is een excuus om een science-fiction film te maken die weliswaar goed is, vol audiovisueel spektakel zit en de kijker weet te boeien met mysterieuze gebeurtenissen, maar zich nooit zo weet te onderscheiden als Alien dat deed. Daarvoor had Ridley Scott toch echt met een beter script moeten komen. 

Thale

GENRE: Thriller / Fantasy (76 min.)
CAST: Jon Sigve Skard, Erlend Nervold & Silje Reinamo
REGIE: Aleksander Nordaas
WAARDERING: 3 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------

Wanneer Leo en Elvis in aanraking komen met Thale wordt de Noorse mythologie realiteit. In een verlaten huis in het Noorse bos verandert een klus opeens in een overlevingsstrijd. Tegelijkertijd proberen ze erachter te komen wie of wat Thale is.

Na een misdrijf wordt een lijk meegenomen door de autoriteiten, maar alles wat verder overblijft moet worden opgeruimd. Hoe groot de rotzooi is hangt af van de moord. Daarnaast is er nog de stank. Al die zooi opruimen doen Leo (Jon Sigve Skard) en Elvis (Erlend Nervold) die werken bij een schoonmaakbedrijf dat zich daarin heeft gespecialiseerd. Volledig ingepakt in kleurrijke, plastic outfits zijn ze in een verlaten huisje aan het schoonmaken. Het begin van de film is behoorlijk bloederig en ranzig, maar al snel neemt de film meer de vorm aan van een thriller en blijven ranzige scènes grotendeels achterwege.

Alles verloopt redelijk soepel, totdat Elvis de kelder ontdekt met daarin Thale (Silje Reinamo). Thale lijkt al een tijdje in de kelder opgesloten te zijn, spreekt geen Noors en kijkt angstig uit haar ogen. Desondanks heeft ze een bepaalde aantrekkingskracht. Vooral Elvis is gebiologeerd door haar aparte verschijning. Elvis en Leo weten echter niet wat ze aanmoeten met de situatie, zeker niet wanneer blijkt dat ze niet met z'n drieën zijn.

Aleksander Nordaas weet goed om te gaan met een klein budget. Nordaas is een getalenteerde filmmaker - Nordaas monteerde, filmde en produceerde deze film - en heeft een effectieve manier van filmen. Donkere ruimtes, slechts licht van zaklampen en de constant van angstzweet doordrenkte gezichten creëren een luguber sfeertje in de kelder. In het bos rondom het verlaten huis gebeuren ook allerlei rare dingen die met aardige CGI wordt weergegeven. De hele film speelt zich af op één locatie, maar wordt nooit saai en de spanning is om te snijden.

Nordaas heeft echter minder kaas gegeten van het schrijven. Waar over het algemeen het camerawerk dik in orde is, is het script dat allerminst. Thale blijft vaag, net als het gelijknamige personage. Zeker naar het einde toe worden er nieuwe verhaalelementen geïntroduceerd die overbodig zijn, terwijl het plot niet goed wordt uitgewerkt. Het plot is dan ook het grootste punt van kritiek, maar gek genoeg heeft de sfeer er niet onder te lijden. Dat is ook de verdienste van Nordaas, die er goed aan zou doen om het schrijven aan iemand anders over te laten en zich te focussen op het regisseren. 

Het acteerwerk is van redelijk niveau, maar je komt nooit te weten wat er nu uiteindelijk speelt. Als kijker is meer duidelijkheid gewenst, maar de motieven van alle drie de personages blijven grotendeels onderbelicht. Thale's achtergrond wordt getoond middels flashbacks, al weet je vervolgens eigenlijk nog niks. Van Elvis en Leo kom je ook nauwelijks iets te weten. Elvis is nieuw in de schoonmaakbusiness en Leo lijkt daar al een eeuwigheid te werken. Hij kijkt niet vreemd op wanneer er mensen in kelders opgesloten zitten, hetgeen toch een situatie is waar een opgetrokken wenkbrauw gerechtvaardigd is. Ik wil niet weten wat er moet gebeuren wil Leo wel emotie tonen.

De Noorse mythologie wordt door Noorse filmmakers over het algemeen goed gebruikt. Veel films hebben de laatste tijd - zie bijvoorbeeld Trollhunter en Thor - als basis een figuur uit de Noorse oudheid en ook Thale behoort tot deze categorie. Helaas kost vooral het script de film wat punten, maar qua originaliteit en spanning is de film sterk. 

Perfect Sense

GENRE: Drama
CAST: Ewan McGregor & Eva Green
REGIE: David Mackenzie
WAARDERING: 3 / 5
----------------------------------------------------------

Wat blijft er over van de mens wanneer de zintuigen ons één voor één worden ontnomen? Perfect Sense probeert een antwoord te geven, maar slaagt maar gedeeltelijk.

Ewan McGregor is een veelzijdig acteur en na de wat verstrooide prof in Salmon Fishing in the Yemen - ook een film van de BBC - speelt hij nu een gladde kok: Michael. Hij versiert vrouwen bij de vleet, gaat met ze naar bed, maar wil vervolgens niet met ze slapen. Met iemand anders in zijn bed komt hij niet in slaap, dus na de seks worden de vrouwen naar huis gebonjourd. Michael is een beetje een lul, zou je kunnen stellen.

Susan (Eva Green) is een epidemiologe en er is een epidemie gaande in Perfect Sense. Een onbekende ziekteverwekker veroorzaakt eerst een heftige emotionele reactie om vervolgens het slachtoffer te ontnemen van zijn of haar reukvermogen. Als epidemiologe zou ze dag en nacht aan het werk moeten zijn, maar ze heeft echter tijd zat om op zoek te gaan naar haar ideale man. Michael is dat niet, maar ja, het lot hè. Het lijkt haast zo te zijn dat er een wereldwijde epidemie nodig is om de twee hoofdpersonen bij elkaar te brengen.

LOTGENOTEN

In tijden van een globale ramp schetst regisseur Mackenzie een liefdesverhaal van twee normale mensen. Susan en Michael raken verwikkeld in een gecompliceerde relatie die nog eens extra wordt bemoeilijkt door de heersende epidemie. In een kleinschalige film met een klein budget, weet Mackenzie effectief gebruik te maken van de omgeving en is de sfeer, zeker in tijden van de crisis, goed neergezet. Chaos in de straten, verwarde mensen, plunderingen en de daaropvolgende wederopbouw worden onder begeleiding van (soms wel heel) tragische muziek vertoond. Perfect Sense is af en toe grappig, wordt nooit saai en de tragische aspecten van de epidemie worden met minimale middelen mooi in beeld gebracht.

GEBREK AAN REALISME

Realisme is ver te zoeken in dit apocalyptische drama. De epidemiologen zijn niet echt hard aan het werk: de baas van Susan loopt maar wat doelloos rond in het lab en maakt droge opmerkingen. Je zou verwachten dat Susan de kijker wat info verschaft over de ziekteverwekker, maar haar beroep wordt zelden tot nooit nuttig gebruikt. Het is een gemiste kans en maakt een aspect van Susan overbodig. In een film als Contagion zit dit veel beter in elkaar. De rol van Michael als kok wordt wel goed gebruikt en lijkt de enige manier te zijn om de kijker het verlies van bepaalde zintuigen te laten ervaren. 

Er ontstaan steeds nieuwe symptomen en iedereen maakt zich daar heel druk om. Maar aangezien de hele wereld al niet meer kan ruiken, is het niet meer dan logisch dat alle nieuwe symptomen van de ziekte bij iedereen zullen ontstaan. Iedereen heeft immers dezelfde ziekte en niets wijst op immuniteit. Kans op besmetting is dus geen reëel gevaar meer, aangezien het leed al geschied is.

De grootste prestatie van de film is de kijker ervan bewust maken hoe belangrijk de zintuigen eigenlijk zijn. De epidemie is ingrijpend, maar is slechts een subplot. Wat de film eigenlijk wil vertellen - dat er iets is dat nog belangrijker is dan zintuigen - komt niet goed uit de verf. Is het seks misschien, iets waar Michael en Susan zich veelvuldig mee bezig houden? Waarschijnlijk niet. Het is wel iets dat daarmee te maken heeft, maar het wordt vaag en niet overtuigend gebracht. 'Life goes on', zo wordt vaak verkondigd. Maar naar het einde toe begin je daar echt aan te twijfelen, ondanks de mooie, poëtische woorden van de verteller. 

Moonrise Kingdom

GENRE: Drama / Komedie
CAST: Jared Gillman, Kara Hayward, Bruce Willis, Bill Murray, Frances McDormand, Edward Norton & Tilda Swinton
REGIE: Wes Andersen
WAARDERING: 5 / 5 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sam en Suzy - beiden 12 jaar - zijn penvrienden en besluiten samen het eiland waarop ze wonen te ontvluchten. Ze zijn op zoek naar een betere toekomst, want de thuissituatie ontbreekt of bevalt niet, respectievelijk. Onder leiding van Sheriff Sharp en Scout Master Ward wordt een grootschalige zoektocht op touw gezet om Sam en Suzy terug te halen. 

Moonrise Kingdom speelt zich af in het jaar 1965. De jaren '60 sfeer wordt ongekend goed neergezet. De behangetjes in de huizen, de kleding en de manier van communiceren tussen Social Services (Tilda Swinton) en Captain Sharp (Bruce Willis) is tekenend. Een draagbare platenspeler dompelt de kijker meteen onder in een gemoedelijk sfeertje door een krakkemikkige plaat te draaien waarin een klassiek thema van Henry Purcell door Benjamin Britten wordt uitgekleed. 

WERELDCAST

Onder begeleiding van Brittens variaties zoeft de camera door het enorme huis van Suzy. De bewoners, haar 3 broertjes, haar moeder (Frances McDormand) en haar vader (Bill Murray) worden steeds in andere kamers en in andere poses in beeld gebracht. Suzy zelf is onafscheidelijk van haar verrekijker en staart na elk shot recht in de camera. Wanneer deze vervolgens door het raam naar buiten beweegt, krijgen we het orkest in volle glorie te horen - vanaf CD dus -, om uiteindelijk af te zwakken wanneer de camera zich weer binnenshuis bevindt. Het zijn kleine details in een grootse intro en vanaf het eerste moment zit je helemaal in de film. 

Sam is een Khaki Scout, erg slim, kent alle scouttechnieken van A tot Z - getuige zijn buttons - en hij heeft geen enkele moeite om te overleven in het wild. Hij maakt kampvuurtjes en kookt terwijl de charmante Suzy, de hele film gekleed in een roze schooluniform, hem voorleest. Waar eerst het contact tussen Sam en Suzy nog wat onwennig is - ze hebben immers elkaar voornamelijk geschreven - zien we ze gedurende de film naar elkaar toe groeien en de chemie tussen Sam en Suzy wordt steeds sterker. Jared Gillman (Sam) en Kara Hayward (Suzy) zijn gecast via open audities. Voor beiden is het hun eerste rol in een bioscoopfilm. Zo'n beetje de hele cast, behalve Bruce Willis die op zijn eigen manier legendarisch is, heeft een Oscar gewonnen of is ervoor genomineerd, maar Sam en Suzy houden zich staande, stelen de show en uiteindelijk de harten van de kijker.

ORIGINALITEIT TEN TOP

Regisseur Wes Anderson, bekend van The Royal Tenenbaums en Fantastic Mr. Fox, heeft al bewezen hele mooie films te maken. Beide films leverden Anderson een Oscarnominatie op. Moonrise Kingdom is zonder twijfel zijn beste film tot nu toe. In elke scène druipt de originaliteit er vanaf. Van intro tot aftiteling - ja, zelfs tot het einde van de aftiteling - is het puur genieten. Vaak springt het camerawerk in het oog, zoals de scènes in Camp Ivanhoe waar Scout Master Ward (Edward Norton) zijn scouts inspecteert. Andere keren vallen de prachtig geschreven dialogen op, de chemie tussen alle grote acteurs of de muziek die in de hele film effectief is. Ook grappen werken keer op keer en zijn vaak erg subtiel, maar daardoor niet minder komisch. 

Moonrise Kingdom zou een sprookje kunnen zijn, net als de boeken die Suzy leest. Wat echt opvalt is namelijk de bijna magische uitstraling van de film. Alles is aandoenlijk, schattig, lieflijk, iedereen kent elkaar en van drama is zelden sprake. Moonrise Kingdom heeft weliswaar een serieuze ondertoon - Sam en Suzy lopen niet zomaar weg -, maar geeft de kijker gedurende de hele film een goed gevoel, zonder daarbij voorspelbaar te worden. Alles klopt aan deze film, van het lettertype tot de achtergrondmuziek. Dit is één van de beste films van dit jaar. Simpelweg een juweeltje.

Resident Evil: Damnation

GENRE: Horror / Actie (100 min.)                                                     
CAST: Matthew Mercer, Courtenay Taylor & Robin Sachs           
REGIE: Mokoto Kamiya
WAARDERING: 3 / 5

-----------------------------------------------------------------------------------------

Leon S. Kennedy - een bekende naam in het land van games - zit dit keer in een animatiefilm. In het vervolg op Resident Evil: Degeneration moet de C.I.A.-agent een fictief Oostblokland redden van een invasie monsters. Na alle abominabele meuk met Milla Jovovich van de afgelopen jaren is dit een welkome afwisseling. 

In een getekende, wat rommelig geschoten intro worden feit en fictie door elkaar heen gebruikt. Men vertelt het verhaal van het opsplitsen van de Sovjet-Unie, het ontstaan van de Eastern Slav Republic en de guerrillaoorlog die vervolgens het land teistert. De guerrillastrijders worden door het leger zo in het nauw gedreven dat ze hun toevlucht zoeken tot B.O.W.'s, Bio-Organic Weapons - simpelweg monsters.

MONSTERS BESTAAN NIET

Monsters mogen niet, volgens internationale verdragen. Monsters bestaan ook niet, volgens mijn moeder. Maar hier wel, en wat nog interessanter is, ze kunnen worden gecontroleerd en getemd door de guerrilla. Op zich handig, totdat je de controle verliest. Dan is het hommeles. En u raadt het al, men is de controle verdacht snel kwijt. De monsters in kwestie zijn 'lickers'. Het zijn rode monsters, ze kunnen tegen plafonds lopen, hebben scherpe tanden en klauwen en zijn supersnel. Hun naam danken ze aan het feit dat ze een lange tong hebben en die gebruiken zoals een kameleon dat doet. Om wapens mee uit je handen te likken, enzo.

Aan Leon de taak om... Ja, wat eigenlijk? Wat Leon moet doen is niet echt duidelijk, maar zijn instinct en ervaring zegt hem dat het zeer waarschijnlijk een goed plan is om erachter te komen waar die B.O.W.'s vandaan komen. Zo kan hij een grootschalige ramp voorkomen. Dit doet hij samen met Buddy en J.D. (twee guerrillastrijders) en ook schiet Ada Wong hem op zeer willekeurige momenten te hulp. Later in de film wordt het verhaal wat duidelijker, al blijven vooral Wongs motieven onderbelicht. Ook kent de film aardig wat losse eindjes, maar die zouden in een vervolg misschien kunnen worden gebruikt. Verder is het fijn om te zien dat Umbrella Inc. niet van de partij is en dus ook tergende personages als Albert Wesker niet in de film voorkomen.

BEKLEMMENDE SFEER

Grafisch weet Resident Evil: Damnation in positief opzicht te verrassen. Het hele gebeuren ziet er stukken strakker uit dat het onlangs verschenen Starship Troopers: Invasion. Qua camerawerk - voor zover je daarvan kan spreken bij animatie - zit het goed in elkaar, met indrukwekkende choreografie tijdens de actiescènes en effectieve first-person-views. De film speelt zich af in nauwe mijnschachten, een sfeervolle kerk en donkere parkeergarages. Achter elke hoek en container lurkt potentieel gevaar en de film creëert al snel die beklemmende horrorsfeer waar Resident Evil om bekend staat. Een sfeer die in de laatste Resident Evil films met Jovovich ver te zoeken is.

Je mag dan ook concluderen dat dit één van de beste Resident Evil films is van de afgelopen jaren. Dat maakt het nog niet tot een goede film - de franchise is succesvol, maar verre van goed -, maar levert de film wel een voldoende op. Een prestatie op zich. Zeker fans zullen met dit materiaal uit de voeten kunnen, maar misschien kan het de gemiddelde horrorfan - die zich sowieso niet zo bekommert om realisme en verhaal - ook nog wel bekoren. Ik was in ieder geval aangenaam verrast.