This Means War

Genre: Romkom / Actie (97 min.)
Met: Reese Witherspoon, Chris Pine & Tom Hardy
Regie: McG
Waardering: 2 / 5

In This Means War nemen twee CIA-agenten het op tegen elkaar. Niet omdat ze elkaar verraden hebben, zijn verbannen door het hoofdkwartier of omdat ze een missie hebben vernacheld, maar omdat ze allebei achter dezelfde vrouw aanzitten. Via een datingsite, en later via wat satellieten, komt Lauren (Witherspoon) in beeld en al snel heeft ze dus twee extreem gevaarlijke, althans dat wil de film ons laten geloven, CIA-agenten achter zich aan zitten. De redenen voor dit curieuze plot worden in de introductie gegeven.

"Remember, this operation is covert." Ik vind het altijd vrij problematisch wanneer CIA-agenten eraan herinnerd moeten worden dat de operatie geheim is. Maar ze zouden het maar vergeten. Doffe ellende natuurlijk. Nu hebben onze twee helden, Tuck (Hardy) en FDR (Pine), het geheugen van een goudvis en 10 minuten later staat het hotel in fik, zijn er 6 doden gevallen en is er iemand enkele tientallen meters naar beneden gestort om niet zachtjes te eindigen op het dak van een passerende auto. Het idee was om boef Heinrich (Til Schweiger, die de meesten zullen kennen als Hugo Stiglitz uit Inglorious Basterds) te grazen te nemen, maar in plaats daarvan sterft Heinrich's broer, Jonas. Heinrich is boos, de bazin van de CIA ook en Tuck en FDR worden geschorst.

Ze vervelen zich en Tuck, wanhopig op zoek naar de ware, schrijft zich in bij een datingsite. FDR vindt het maar triest. Ik kom nog even terug op die naam / afkorting overigens, maar eerst nog even het flink schrale plot. De datingsite, itsfate.net,  regelt een afspraakje. Tuck en Lauren keuvelen wat en het gesprek dat voornamelijk volzinnen als "Say that again, your voice is beautiful." en "You're gorgeous." beslaat wordt afgesloten met de mededeling van Lauren dat ze een filmpje en een koude douche gaat pakken. Hopelijk niet tegelijkertijd, dacht ik nog. Tuck zegt "ik ook", maar dan in het Engels, en ze gaan allebei naar huis. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zo een gesprek heb afgesloten.

Lauren loopt vervolgens naar de videotheek waar ze FDR tegen het lijf loopt. FDR is de gladheid zelve en claimt te weten hoe hij vrouwen moet behandelen. Lauren heeft dat wel door en laat zich niet zo makkelijk inpakken als de recentere overwinningen van FDR, waardoor FDR haar natuurlijk alleen maar aantrekkelijker vindt. Niet veel later laten Tuck en FDR elkaar hun recente vlam zien om erachter te komen dat die vlam dezelfde is. Ze stellen een 'gentleman's agreement' op, met daarin enkele regels zoals het niet dwarsbomen van elkaars dates etc. Maar je raadt het al, daar gaan ze zich natuurlijk niet aan houden en waarom zouden ze ook, als ze een halve CIA-afdeling tot hun beschikking hebben met personeel die het spelletje gewoon meespelen en van het stellen van kritische vragen nog nooit gehoord hebben. Verder dan wat bezwaren over 'constitutional issues' (mooie term voor het ondermijnen van de Grondwet) komt het niet, waarop FDR maar één antwoord heeft; "Patriot Act." Voor de goede orde, zo'n antwoord slaat echt helemaal nergens op. 

Het contrast tussen Tuck en FDR is geprobeerd te maken, maar in feite zijn het allebei trieste excuses voor CIA-agenten (Tuck vraagt tijdens actiescènes tot twee keer toe een nieuw magazijn voor zijn revolver) en trieste excuses voor volwassen personen. Tuck is wat serieuzer, heeft geen familie en spendeert zijn vrije tijd met sporten en zijn kindje, Joe. FDR is een womanizer en er blijkbaar goed in. Hij heeft een huis met als plafond een glazen bodem van een zwembad waar van de regisseur alleen maar vrouwen mogen zwemmen in bikini.

This Means War is vrij slecht. Ten eerste, FDR?! De 'F' staat voor Franklin en de rest mag je zelf bedenken (Hint: WO II). Je noemt je karakter alleen maar FDR als...Nee, dat doe je gewoon niet. Zeker niet in zo'n film. De regisseur wel, maar deze noemt zichzelf ook 'McG'. Iets minder erg dan FDR, maar McG bestaat dus in de realiteit en staat garant voor behoorlijk waardeloze films. Hij maakte beide Charlie's Angels en Terminator Salvation. This Means War is echter een stuk slechter dan Charlie's Angels, een film waar ik nog wel naar kon kijken al was het verhaal of de regie daarvoor niet verantwoordelijk.

Ik ga niet benoemen wat er allemaal niet klopt aan deze film, maar een aantal punten moet genoeg zijn om mensen ervan te weerhouden dit te aanschouwen. Er zijn de personages die simpelweg niet sympathiek zijn en waarmee je nooit een band voelt. Voornamelijk FDR is behoorlijk irritant. Lauren is wat flets en haar mix van hopeloosheid en actiechick werkt totaal niet. Van Tom Hardy is het jammer dat hij überhaupt in deze film zit, na in een paar topfilms te hebben geschitterd. Het leukste karakter is de beste vriendin van Lauren, Trish. Ze geeft Lauren allemaal slechte adviezen, maar het is wel redelijk grappig. Ze deed me een beetje denken aan de hoofdrolspeelster uit Bridesmaids. Daarnaast is de film ontzettend voorspelbaar. Het enige dat nog eventueel een verassing is, is de keuze van Lauren, maar de oplettende kijker zal niet van zijn of haar stoel vallen van verbazing. Tel daarbij cheesy soundtracks op "How You Feelin' Now", het tergende script en de van tijd tot tijd saaie stukken film en je hebt niet iets om naar uit te kijken. Dat moet je dan ook zeker niet doen.

The Devil's Double

Genre: Thriller / Drama (109 min.)
Met: Dominic Cooper, Ludivine Sagnier, Raad Rawi & Philip Quast
Regie: Lee Tamahori
Waardering: 3.5 / 5

The Devil's Double geeft een kijkje in het leven van de zoon van de dictator Saddam Hoessein. Luitenant Latif Yahia wordt opgeroepen door Saddam's zoon, Uday Saddam Hoessein. Misschien een eer voor aanhangers van het regime van Hoessein, maar niet voor Latif aangezien hij een vriendelijke, vredelievende man is met een afkeer van het gruwelijke beleid van Saddam. De reden dat Latif wordt opgeroepen, het is 1987, is dat hij sprekend lijkt op Uday en hij moet zijn dubbelganger worden. Dictators en andere ongure personen doen dit voor hun eigen veiligheid, maar ook omdat ze veel openbare optredens hebben waar ze niet allemaal aanwezig kunnen zijn indien er maar één versie, hetgeen meer dan genoeg is natuurlijk, van hen op deze Aarde rondloopt. 

Maar Latif weigert. Hij wordt gemarteld, zijn gezin wordt met de dood bedreigd en na een week van marteling vraagt Uday het nog maar eens. Niet vriendelijk, overigens. Latif stemt in en moet vervolgens nog weken het leven van Uday bestuderen, martelvideo's bekijken die de kijker ook ziet en waar je behoorlijk misselijk van kan worden (al duren deze scènes niet zo lang) en een chirurgische ingreep aan zijn gezicht ondergaan. Hij wordt uiteindelijk door Saddam goedgekeurd en dan begint zijn leven als dubbelganger pas. 

Latif heeft echt bestaan, leeft nog steeds en heeft uiteindelijk weten te ontsnappen aan Uday. Hij is in Ierland gaan wonen en heeft een aantal boeken geschreven over zijn leven als gevangene en tevens dubbelganger van Uday. Eén van die boeken is The Devil's Double en dit boek is dus bij dezen vertaald naar het witte doek. Regisseur Lee Tamahori, die eerder onder andere Die Another Day maakte, maakt van The Devil's Double een aardige combinatie van spanning en drama en gaat een aantal gruwelijke scènes niet uit de weg. Ik had er geen problemen mee, zeker niet omdat het bijdraagt aan het gevoel dat de film wil opwekken.

Dominic Cooper speelt zowel Uday als Latif, op zich een logische keuze natuurlijk, maar ondanks het feit dat het dezelfde acteur is weet je altijd precies naar wie je aan het kijken bent en dat is best indrukwekkend. Het acteerwerk van Dominic Cooper steekt wel een eind boven de prestaties van de rest uit. Veel andere personages worden niet al te best uitgewerkt met als toppunt dame van plezier Sarrab, gespeeld door Ludivine Sagnier. Zij ondergaat een paar vrij ongeloofwaardige plotwendingen die de film niet ten goede komen, zeker omdat hetzelfde verhaal verteld had kunnen worden zonder dit personage. Ze is alleen aanwezig voor een geforceerde romance. 

In het begin van de film is Uday uiteraard geen aardige man, maar veel verder dan de gemiddelde Hollywoodschurk komt hij niet. Hij martelt, trekt een kwaad gezicht en heeft macht die hij niet verdient. Naarmate de film vordert en Latif steeds dichter bij Uday komt te staan krijgt de kijker steeds een beter beeld van Uday. Uday is een totaal gestoorde man, zonder enig geweten. Hij heeft mensen in dienst om alles voor hem te regelen wat hij wil. Drank, drugs en vrouwen zijn het enige waar Uday zich mee inlaat en de laatste categorie gaat meestal niet vrijwillig mee. Latif kijkt alles met meelij aan, maar kan niks doen. Zijn machteloosheid staat in schril contrast met de ongelimiteerde mogelijkheden van Uday. Het miserabele leven van Latif, die desondanks zich staande weet te houden, komt dan ook goed uit de verf en maakt deze film interessant om te zien.

Echt sprake van een verhaal is er niet, afgezien van het rekruteren van Latif en diens einde. De tussenperiode bestaat voornamelijk uit een schets van Uday, die haast een karikatuur van zichzelf lijkt te worden. Ik vond dat niet zo'n probleem, voornamelijk omdat het verre van saai is en niet ongeloofwaardig. Het script is wel het één en ander op aan te merken, voornamelijk wanneer het gaat om dialogen tussen een aantal sleutelfiguren in de film, maar wat men wél effectief doet is de situatie schetsen binnen een leven waarin alles mogelijk is, behalve ontsnappen aan Uday.

The Devil's Double is een kijkje in de keuken van Uday Saddam Hoessein. Ik denk dat de film behoorlijk realistisch is en dat het alleen al daarom de moeite waard is. De vreemde, wrede Uday vond ik een geloofwaardig product van ongelimiteerde macht en mogelijkheden, aangezien hij zich alleen tegenover zijn vader hoeft te verantwoorden. En die had het nogal druk. De imposante vertolking van Dominic Cooper voegt nog wel een puntje toe aan de waardering van een verder spannende, goed te bekijken film die nooit saai wordt.

We Bought a Zoo

Genre: Drama / Komedie (124 min.)
Met: Matt Damon, Scarlett Johansson & Thomas Haden Church
Regie: Cameron Crowe
Waardering: 3/5

Benjamin Mee (Damon) is een alleenstaande vader met twee kinderen nadat zijn vrouw een half jaar geleden is overleden. We leren Ben kennen als een sympathieke man met een voorliefde voor avontuur, variërend van het interviewen van Zuid-Amerikaanse dictators tot het jagen op tornado's. Het oog ervan, om precies te zijn. Beide typen avonturen lijken me niet bepaald aan te raden, maar de introductie wordt met wat humor gebracht. Zo vraagt Benjamin naar de favoriete film van de dictator waarop deze antwoordt: "Toy Story, part two." 

Een avonturier dus, maar ook iemand die gekweld wordt door de herinneringen aan zijn overleden vrouw. Die herinneringen vindt Benjamin overal terug. Hij kan nauwelijks door het kleine, pittoreske stadje lopen zonder dat een burgertent of donutzaak hem aan zijn overleden vrouw doet denken. Ze moeten in de halve stad gedate hebben. Benjamin's broer, gespeeld door Thomas Haden Church, geeft hem het advies om te verhuizen en opnieuw te beginnen. Hijzelf heeft dat geprobeerd na een scheiding en dat is relatief goed bevallen, zo vertelt hij. Dus Benjamin gaat op huizenjacht. Zijn makelaar, een olijke zwarte man, laat hem wel tien huizen zien, maar Benjamin en zijn ontzettend schattige dochter van een jaar of acht (geen sarcasme, ze is echt heel aandoenlijk en het feit dat ik dat opmerk zegt in dit geval aardig wat) vinden niets van hun gading, totdat ze aankomen bij een nogal afgelegen huis.

Thomas Haden Church

Het is liefde op het eerste gezicht tussen Benjamin en het huis. "We're gonna live here", roept hij terwijl ze alleen nog maar de oprit oprijden. Een lichtelijk overhaaste beslissing en eenmaal binnen gekomen ziet Benjamin dat zijn dochtertje het huis helemaal geweldig vindt. Benjamin is in de wolken, totdat de olijke zwarte man verkondigt dat de achtertuin een dierentuin is. Dat is ook een tuin, dat wel. Benjamin is in de spreekwoordelijke ringstaartmaki gelogeerd. Er is echter geen weg terug in dit soort films. Misschien in het echt ook niet, met zo'n dochtertje. Ondanks het goede advies van zijn broer (iets in de trend van "Whatever you do, don't buy a zoo") koopt Benjamin het grondgebied, inclusief dierentuin, dieren en staf en rest hem de zware taak om het geheel op te knappen, goed te laten keuren en te heropenen in de zomer. 

Geen makkie, zelfs niet voor de geboren avonturier Benjamin. Gelukkig voor Benjamin, en voor mij, is dierverzorgster Kelly er nog. Het is een wat minder mooie, diervriendelijk versie van Scarlett Johansson, gespeeld door Scarlett Johansson. Het korte haar, de werkkleding, haar naam en de lichtelijk overdreven ethische houding ten opzichte van dieren kan echter niet verbloemen dat ze een prachtige vrouw is. Ze weet het ook. Ze is zelfverzekerd. Ja, sommigen zouden het arrogantie noemen, maar arrogante mensen hebben vaak gelijk. Gelijk krijgen is mede de voedingsbodem voor arrogantie. "If I wanted to be kissed by you, you wouldn't have a choice." Ze heeft gelijk, naar ik vrees. 

v.l.n.r. de hatelijke secretaresse, de dronkaard, Kelly,
de kerel met de aap en Lily.

We Bought a Zoo, een zin die door Benjamin's dochter met enige regelmaat wordt geëxclameerd, heeft wel wat mankementen. Ten eerste de cast. Matt Damon en Scarlett Johansson zijn prima te aanschouwen en ook Thomas Haden Church (Easy A en Sideways, beide aanraders) is bijzonder grappig. Naast deze drie goed uitgewerkte personages die ook het leeuwendeel van de humor aanleveren bevat de film een verder weinig interessante staf met een dronkaard, een kerel met een aap op zijn schouder en een secretaresse die het blijkbaar leuk vindt als de baas failliet gaat. Ze wil in de bijstand ofzo. Benjamin heeft verder een opstandig zoontje, Dylan (Colin Ford), die in eerste instantie niet erg aardig overkomt en in latere instanties eigenlijk ook niet. Kelly heeft nog een nichtje, Lily, gespeeld door Elle Fanning. Ik vond haar in Super 8 goed, maar hier heeft ze een doelloze rol als boerenmeid die verliefd wordt op Dylan. 

Ten tweede bevat het verhaal een overbekend concept hetgeen ook nog eens ontzettend clichématig wordt uitgewerkt. Van begin tot einde is de film behoorlijk voorspelbaar en daardoor aanzienlijk minder interessant. Een film als The Descendants, met een vader in een vergelijkbare situatie, heeft aanzienlijk meer om het lijf en is vele malen beter dan dit. Aan Matt Damon ligt het niet. Volgens wat vrouwelijke huisgenoten is het niet de meest aantrekkelijke Hollywood-acteur, maar naarmate ik meer films zie van Matt Damon ga ik hem ook steeds meer waarderen. Hij kan helaas deze film ook niet naar een iets hoger niveau tillen, iets dat vooral de schrijvers aan te rekenen valt.

Ten derde is het verhaal waargebeurd, maar krijg je toch meer het idee dat het een uit de hand gelopen grap is. Wie koopt er nou een dierentuin? Een Russische oliesjeik misschien, al hebben die tegenwoordig meer met voetbal dan met dieren, maar iemand met een normaal salaris zou dit toch niet doen? Het is eigenlijk aan de film om een goede reden te geven. Geef me in ieder geval een betere reden dan een overleden echtgenote, want de dood van een naaste genereert toch maar zelden een enorme portie geluk en dierenliefde. Het feit dat het waargebeurd is vind ik nog geen reden om het kopen van een dierentuin maar gewoon voor lief aan te nemen. Maar dit gebeurt wel. Benjamin is een avonturier en ziet de dierentuin als een levensgroot avontuur, zo luidt de verklaring. Ik vind het niet overtuigend.

Het is lekker weer buiten, het is weekend, ik ga zo barbecueën en Scarlett Johansson speelt in deze film. Dit zijn eigenlijk de enige redenen dat deze film een puntje hoger krijgt en dus daarmee een voldoende. Het is tenslotte een prima film voor de zomer, maar allemaal iets te ongeïnspireerd naar mijn mening. Er komt ongetwijfeld nog wel een betere feel-good movie uit die je op een nazomerse avond kan kijken, maar tot die tijd is dit zo slecht nog niet.