Fragment #1

Sinds vorig jaar oktober ben ik me wat serieuzer met films gaan bezig houden. Meer recensies, recensies voor websites, meer films kijken, maar ook meer filmfeitjes opzoeken. En tijdens mijn online zoektochten naar originele stukjes kom je werkelijk waar van alles tegen. Sinds ik chef film ben bij 8Weekly ontvang ik ook nog eens persberichten van filmdistributeurs. Die zijn soms zo stupide, dat ze het delen waard zijn.

Net zoals ik dus al eerder aankondigde om deze blog - met al haar 7 volgers - iets anders in te delen, gaat dat vanaf nu ook gebeuren. Met Fragmenten. Stukjes die potentieel ook fragmentarisch geschreven zullen worden. Dat mag dan, vind ik.

Ginger & Rosa

Na het zien van Ginger & Rosa (lees de review hier) was ik bijzonder positief. Elle Fanning bewijst maar weer eens dat ze een formidabele actrice is. En nog maar 15 jaar oud, echt goed hoor. Op haar dertiende schitterde ze in Super 8. Dat is zo'n film die je waardeert als je het bekijkt vanuit het perspectief van de kinderen die een zombiefilm willen opnemen, en die je niet waardeert als je de logica van de alien (een agressieve variant van E.T.) probeert te volgen. Ik had meer te doen met de kinderen dan met de alien - J. J. Abrams probeerde de kijker sympathie voor beiden te laten hebben - en één scène ligt me nog vers in het geheugen. 

Wanneer de kinderen op het perron staan vraagt het dikke kindje dat de regie in handen heeft aan Elle Fanning om een bepaalde dramatische scène (haar man - detective - verlaat haar voor het zombie-onderzoek, hij 14, zij 13) te spelen. Wat volgt is Oscarmateriaal, waarna ze - nog in hetzelfde shot - opgewekt vraagt of de scène goed genoeg was.

Meuk & Star Trek

Ginger & Rosa was dus tof. Voor veel dingen die ik de afgelopen tijd gezien heb, geldt dat niet. Met name doel ik op de blockbusters. Het begint behoorlijk uit de klauwen te lopen hoor. En begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van slachtfilms, afgehakte ledematen, kolossale ruimteschepen, onnavolgbare aliens en blasterguns. Vind ik allemaal leuk. Maar ik wil meer zien dan explosies. En áls ik dan alleen maar naar explosies moet kijken, zorg dan op zijn minst dat het er goed uit ziet. Jack The Giant Slayer was gewoon ronduit lelijk en After Earth is (zelfs op grafisch gebied) binnen één dag volledig afgebrand door de pers. Het schijnt nog slechter te zijn dan The Green Lantern. Een mooie samenvatting van hoe slecht die film was zie je in dit filmpje.

Zolang echter het publiek - en ik doe er aan mee hoor, met recentelijke bezoeken aan The Great Gatsby en Iron Man 3 - naar de blockbusters blijft gaan, zal er weinig veranderen. Honderden miljoenen winst is de reden dat deze films gemaakt worden. En deze waren dan nog wel te kijken. Oh, en had ik al verteld dat ik zaterdagnacht in de bioscoop zit voor de nieuwe Star Trek? Sterker nog, ik zit er niet alleen om er een recensie over te schrijven, ik heb er ook gewoon zin in. Donderdag gaat het gevaarte in première.

Soderberg & HBO

Behind The Candelabra, een van de meest succesvolle films op het Cannes filmfestival, kreeg regisseur Steven Soderbergh niet verkocht aan een studio. En Steven Soderbergh is geen kleintje hè. Het is een gerenommeerd regisseur die zich jaar in jaar uit heeft bewezen. De reden: de film gaat over een homo. Twee zelfs. Ja, en dat is niet alleen tricky in Frankrijk, het land van protesterende homohaters, maar ook in Amerika, het land van hypocriete mensen. En homohaters. Zelf noemt Soderbergh als reden dat het 'too special' is, in een geweldig staaltje kritiek op de huidige staat van de filmindustrie. Zeker het kijken waard.

Zonder Soderberghs speech schriftelijk te herhalen, zijn een paar punten heel erg opvallend en verklaren ze het een en ander. Zo wordt er bijvoorbeeld 60 miljoen besteed aan promotie van een blockbuster en krijgt de filmdistributeur 50% van de opbrengst. Afgezien van de productiekosten (dat ligt vaak in de range van 100-200 miljoen) moet je film dus al 120 miljoen opleveren om de hype alleen terug te verdienen. Ginger & Rosa gaat dat niet lukken. Dat is ook de reden waarom bijna niemand van het bestaan van de film af weet. 

Maar, er is hoop. TV is kwalitatief beter dan Hollywood, doet qua budget (neem Game Of Thrones) niet onder voor Hollywood en weet een groot publiek aan zich te binden. HBO, de maatschappij die het wél aandurfde om de film van Soderbergh te kopen, heeft de rechten al in 15 landen, waaronder in Nederland, weten te verkopen. Wederom een goede zet dus van HBO, mijn hoop in bange dagen.

Bange dagen zegt u? Ja, want in een onlangs gearriveerd persbericht lees ik dat het geslacht van het kindje van Kim Kardashian en Kanye West a.s. maandag bekend gemaakt zal worden. Het geslacht van het ongeboren, nu al gedoemd te mislukken kindje dat nooit zal weten wat normaal is, krijgen we maandag te horen. Zal wel iets met een 'K' gaan heten. 'Kutkind' of zo.  

Hansel And Gretel: Witch Hunters

WAARDERING: 1,5 / 5

Vergeet alles wat je weet over Hans en Grietje. Het zijn geen sprookjeskinderen, want net zoals laatst werd onthuld dat Abe Lincoln eigenlijk een vampierjager was, blijkt nu ook dat Hans en Grietje heksenjagers zijn. In tegenstelling tot Abraham Lincoln: Vampire Hunter is echter Hansel & Gretel: Witch Hunters een zeer matige film. 

De film opent weinigbelovend. Hans (Jeremy Renner) en Grietje (Gemma Arterton) betreden het snoephuis om daar een heks aan te treffen die hen wil opeten. Ze stookt in ieder geval een vuurtje in een oven, maar onze helden weten aan de klauwen van de heks te ontkomen. Sterker nog: ze overmeesteren de heks, verbranden haar levend en zijn vanaf dat moment heksenjagers. Het verhaal wordt tijdens de opening credits vijftien jaar verder gespoeld, waarna Hans en Grietje in Augsburg aankomen.

Daar aangekomen volgt de eerste van vele aanvaringen met de sheriff (Peter Stormare). De burgemeester probeert de boel nog te sussen, maar de situatie loopt snel uit de hand. Al tijden lang verdwijnen er kinderen en aan Hans en Grietje de taak om deze kinderen terug te vinden, maar de sheriff voelt zich gekrenkt en stuurt zelf wat hulpjes het donkere bos in. Zonder succes uiteraard, want de kwaadaardige Grote Heks Muriel, onze eigen Famke Janssen, weet de zoekactie in de kiem te smoren. Muriel is namelijk verantwoordelijk voor de verdwijningen van de kinderen, wiens bloed ze nodig heeft om onsterfelijk te worden.

Veel meer dan dit heeft Hansel & Gretel: Witch Hunters niet om het lijf. De rest van de films bestaat uit bloederige actiescènes, slechte oneliners en ondermaatse acteerprestaties van zo'n beetje de gehele cast. De chemie tussen Renner en Arterton is nog wel aanwezig, maar vooral de schijtlollige manier waarop met name Hans met de heksen omgaat is tergend. Hij heeft daarnaast ook nog eens suikerziekte en moet regelmatig een spuit insuline zijn lijf in jassen. Ja dames en heren: teveel snoep eten veroorzaakt diabetes. Ook in sprookjes. Tevens valt op dat de Britse Arterton wat moeite lijkt te hebben met het Amerikaanse accent. Soms kan je duidelijk horen dat ze Brits is, iets dat de Noorse regisseur waarschijnlijk niet is opgevallen.

De sprookjesverfilmingen van Hollywood beginnen nu wel ernstige vormen aan te nemen. Het budget van 50 miljoen is opgegaan aan salarissen - andere redenen zullen Renner en Arterton niet gehad hebben om hun medewerking te verlenen- en special effects, maar sprake van een degelijk script, uitwerking van personages of iets wat de film het kijken waard maakt, is er niet. Als je films voor de special effects kijkt ben je bij recente superheldenfilms beter af en als je van horror houdt, ja, dan houdt het sowieso een beetje op hè.

Side Effects

WAARDERING: 3.5 / 5

Steven Soderbergh claimt al een tijdje dat hij stopt met films maken, maar vooralsnog zijn het loze woorden. En maar goed ook, want de films van Soderbergh zijn op z'n minst vermakelijk en regelmatig zelfs goed. Met zijn onlangs verschenen project, Side Effects, is dit niet anders.

Zoals de titel doet vermoeden draait Side Effects om de bijwerkingen van medicijnen. Antidepressiva in dit geval, voorgeschreven aan de depressieve Emily (Rooney Mara) door psychiater Jonathan (Jude Law) nadat Emily een mislukte zelfmoordpoging heeft ondernomen. En de medicijnen, Ablixa genaamd, werken. Emily krijgt weer zin in het leven, zin in seks en heeft een leuke tijd met haar man Martin (Channing Tatum) die na jaren in de bak te hebben gezeten eindelijk weer thuis is. Alles lijkt dan ook koek en ei, maar dan manifesteren de bijwerkingen zich.

Belangrijkste bijwerking is slaapwandelen. En als het nou bij wandelen zou blijven is het niet zo'n punt. Maar dat blijft het niet; Emily gaat radio luisteren, koken, dansen en dat alles midden in de nacht. En dan doet ze in haar slaap iets gruwelijks, zonder dat ze het zich de volgende ochtend kan herinneren. De misdaad, als je het al zo kunt noemen, leidt tot een rechtszaak en de rechtszaak leidt tot interessante vragen.

Want wat is bijvoorbeeld de rol van een psychiater in deze kwestie? De patiënt leek gelukkig, maar moeten de risico's van nieuwe medicijnen niet nauwkeurig in kaart gebracht worden? Zijn medicijnen de oplossing na een mislukte zelfmoordpoging? En is iemand eigenlijk wel schuldig te verklaren op het moment dat je iets in je slaap doet? Je zou toch gaan denken aan ontoerekeningsvatbaarheid en het is de vraag of er tijdens slaapwandelen überhaupt wel sprake is van bewustzijn.

Dit alles wordt in een mooi psychologisch jasje gestoken, met een prima thriller als gevolg. Jonathan is in het begin de soevereine arts, maar wordt al snel door allerlei mensen onder druk gezet. In hoeverre Emily nu wel of niet schuldig is blijft lang de vraag en tot het einde weet de film te boeien, niet in de laatste plaats doordat de spanning steeds verder wordt opgevoerd. Er worden op grote schaal machtsspelletjes gespeeld, de farmaceutische industrie gaat zich ermee bemoeien en Jonathans integriteit als psychiater staat op het spel. In zijn ogen heeft hij niks fout gedaan, maar is dat wel zo?