Great Expectations

WAARDERING: 2 / 5

Mijn verwachtingen voor Great Expectations waren niet erg hoog. Maar ze waren er wel, want met aangekondigde hoofdrollen van Ralph Fiennes en Helena Bonham Carter kan je een eind komen. Helaas stonden de bekende namen weer eens vooraan en werd mij een semi-leugen voorgeschoteld in de vorm van Jeremy Irvine. 

Ralph Fiennes maakte eerder Coriolanus, samen met Gerard Butler. Coriolanus is een verfilming van een stuk van Shakespeare. Great Expectations is ook een verfilming, de zoveelste, maar dan van het gelijknamige boek van Charles Dickens - toch geen kleine schrijver in de Britse literatuur.

De Britse quizshow Eggheads, waarin een aantal uitdagers het opnemen tegen vijf Britse bollebozen die het plakkaat 'wandelende encyclopedie' eer aan doen, had onlangs een vraag over Charles Dickens. Judith, een van de bollebozen en tevens een persoon die om tot de quizelite van Engeland te behoren encyclopedieën doorspit, moest het antwoord schuldig blijven. Sterker nog, ze had het boek van Dickens niet uitgelezen. De reden: het was te langdradig.

Dat aspect van Dickens' boeken is in Great Expectations goed verwerkt. De film is een lange zit, zonder hoofdrollen voor Fiennes en Bonham Carter, maar met een hoofdrol voor een matig acterende Jeremy Irvine, die in het tevens langdradige War Horse ook al niets wist toe te voegen aan de vele mooie plaatjes die Steven Spielberg op het beeld toverde. Mooie beelden zijn Great Expectations overigens ook niet vreemd, maar poe hé, wat duurt het lang eer het verhaal op gang komt.

Het trage epos draait om Pip (Irvine) wiens droom het is om een gentleman te worden - in die tijd een beroep. Vooralsnog is hij leerling bij een lokale wapensmid, dus Pip heeft nog een lange weg te gaan. Maar dan opeens, uit het niets, verschijnt advocaat Jammers (Robbie Coltrane) die Pip afkoopt en hem onderbrengt bij Miss Havisham (Bonham Carter) waar hij op slag verliefd wordt op Estella (Holliday Grainger). Maar dan slaat het noodlot toe en wordt hij teruggestuurd naar de wapensmid.

Miss Havisham is een verbitterde, onpeilbare, heksachtige vrouw wiens aanstaande bruiloft ooit is geruïneerd door haar toenmalige verloofde. Sinds die tijd zit ze in de kamer waar de feestelijkheden zouden plaatsvinden, de trouwjurk nog aan en de bruidstaart op tafel. De mysterieuze Estelle komt als personage nooit van de grond en blijft in het ontastbare hangen. Pip tenslotte beklaagt zich op nogal ongeloofwaardige wijze, keer op keer. Een grote frustratie is ook Jeremy Irvine, die echt nog een lange weg te gaan heeft, wil hij iets gaan presteren. Ik heb de potentie nog niet ontdekt in elk geval.

Na een veelbelovend begin, met een van de schaarse scènes van Fiennes, kakt de film in. Fiennes is een rasacteur, iemand die altijd overtuigd in de meest uiteenlopende rollen. Bonham Carter timmert ook al langer aan de weg en heeft sinds Fight Club veel grappige rollen gedaan. Onbegrijpelijk dat de kwaliteiten van Bonham Carter en Fiennes niet meer zijn gebruikt. Great Expectations heeft bij mij nooit hoge verwachtingen gecreëerd, maar is desondanks teleurstellend.

Sightseers

WAARDERING: 4 / 5

Wanneer je nieuwe liefde op dag één van de vakantie al iemand dood rijdt, zou dat reden kunnen zijn om je vakantie af te breken. Maar niet voor Chris en Tina. 

Sightseers is een gortdroge komedie van Britse makelij waarin twee behoorlijk verknipte, anti-sociale tortelduifjes een trektocht door Groot-Brittannië maken. Naast het bezoeken van mooie bezienswaardigheden en de groene, heuvelachtige landschappen die het land rijk is, doen Tina en Chris iets dat de meeste toeristen niet doen: moorden.

Tina, 34 jaar oud, woont nog bij haar moeder. Tina heeft wat moeite met het ontwikkelen van een eigen mening. Ja, zelfs met het ontwikkelen van logische gedachtegangen. Haar moeder verdrinkt bijna in zelfmedelijden, hetgeen niet zal veranderen zolang Tina blijft reageren op haar klaagbedes. De verbitterde moeder, die tot overmaat van ramp ook nog ziek is, is behoorlijk tergend om te zien. Overal in huis hangen foto's van Poppy, het witte hondje dat is overleden. Het witte hondje dat door Tina's moeder meer werd gewaardeerd dan haar eigen dochter. Het witte hondje dat werd verzorgd door Tina die zelfs diploma's op zak heeft voor 'canine care'.

Tina heeft onlangs Chris ontmoet, een roodharige, wollen trui dragende, bebaarde dikkerd die in de caravanindustrie zit. Chris heeft serieuze problemen zoals moordneigingen en wat andere psychologische mankementen die ik niet zo goed kan duiden, maar die desondanks in grote mate aanwezig zijn. Chris heeft soms last van extreme jaloezie. Wanneer Tina Chris vraagt wat hij wil is zijn antwoord: 'I just want to be feared en respected.' Chris is met name gevaarlijk op de momenten dat zijn planning wordt verstoord. Zijn planning die zorgvuldig is gemaakt, met punaises op een kaart op de nog te bezoeken monumenten, grotten en musea.

Chris en Tina gaan vervolgens op reis, met een dikke Volvo en een caravan. Het is best gezellig, zo het eerste kwartier, maar al snel moet het vakantiegevoel plaats maken voor verdriet, wanneer Chris woedend met caravan en al achteruit rijdt en niet ziet dat daar iemand achter staat. Of is het misschien geen ongelukje?

Sightseers is echt behoorlijk grappig. Mede door de trip en de bezienswaardigheden kent de film vrij veel afwisseling qua omgevingen en zien we ook werkelijk prachtige plaatjes van het landschap, maar de hoogtepunten zijn de moorden en de scènes die daartoe lijden. En bij Chris hoef je niet heel veel verkeerd te doen om vermoord te worden, zo blijkt.

De chemie tussen Tina en Chris, die in een soort van oncomfortabele manier wel degelijk aanwezig is, is sterk en een essentieel onderdeel van de film. Naarmate ze elkaar beter leren kennen - en tijdens een vakantie leer je elkaar wel kennen, is mijn ervaring - hebben ze ook steeds sneller door van elkaar wat ze nu weer uitgespookt hebben. Wat ze allemaal verzinnen is soms te achterlijk voor woorden, maar tevens hilarisch. Zowel Tina als Chris doen sterk denken aan de wannabe Jihadstrijders uit Four Lions.

Alice Lowe en Steve Oram schreven ook het script. Het acteer- en schrijfwerk van de twee doen niet voor elkaar onder. Ze zitten dan ook perfect in hun rol, hetgeen de film erg ten goede komt. Samen met regisseur Ben Wheatley maken ze een film die in het rijtje te scharen valt van The Trip en Four Lions. En dat is een meer dan prima rijtje.