Julieta

★★★★

Julieta staat op het punt te verhuizen naar Portugal, totdat een terloopse ontmoeting haar herinnert aan haar verloren dochter Antía. Ze blaast de verhuizing af en begint te schrijven, terwijl het publiek over haar schouder mee leest. 

We maken kennis met Julieta (Emma Suárez), een sombere vrouw in de veertig gehuld in designerkleding. De kledij kan echter niet verhullen dat ze wat op haar (k)erfstok heeft. Dan loopt ze Beatriz tegen het lijf, die Julieta vertelt dat ze haar dochter Antía in Oostenrijk heeft gezien. Julieta is van slag. Ze is haar dochter jaren geleden uit het oog verloren, maar de herinneringen draagt ze nog altijd bij zich. Julieta blaast de verhuizing af, pakt de ingepakte dozen weer uit en begint te schrijven.

Middels uitgebreide flashbacks ontdekken we Julieta's verleden. Adriana Ugarte vertolkt Julieta in haar jongere jaren. Ze is een adembenemend mooie vrouw, ondanks die plumeaucoupe. Regisseur Pedro Almodóvar steekt de jeugdige Julieta in fleurige kleding om zo het contrast tussen vroeger en nu extra te benadrukken. Toen was ze nog opgewekt, straalt ze en zit ze bomvol energie. Ze is alles dat Julieta nu niet meer is. Julieta was gelukkig, vond de liefde van haar leven en kreeg een liefdesbaby: Antía.

Het noodlot slaat echter toe en Antía vervreemdt zich van haar ouders. De breuk die ontstaat en zich uitbreidt is heerlijk verfilmd. Langzaam ontrafelt het mysterie zich en krijg je als kijker grip op de situatie. Ook Julieta beseft langzaam wat haar acties in het verleden hebben veroorzaakt en probeert haar fouten uit alle macht recht te zetten. Het levert geweldige, emotionele scènes op waarbij beide actrices sterk acteren.

Almodóvar maakt een paar jaar geleden nog een uitstapje naar zijn roots. I'm So Excited was extravagant, bizar, theatraal, net als zijn eerste films dat waren waarmee hij faam verwierf in de Spaanse underground scene. Maar goed was het niet. De Spaanse meester heeft betere films op zijn palmares, zoals Talk To Her en Volver. Ook The Skin I Live In is een van mijn favorieten, juist om het bizarre plot. Vol verbazing aanschouwde ik dat meesterwerk.

Tien jaar na Volver keert Almodóvar terug naar de dramafilm met vrouwelijke hoofdrollen en dat is fijn om te zien. De Spaanse cineast liet zich inspireren door drie korte verhalen van Alice Munro en toont zich wederom een meester in het vertellen van persoonlijke drama's. Zonder opsmuk dit keer. Vaak zijn Almodóvars films vreemd en leunt hij op absurdisme om zijn publiek te vermaken. Nu niet, want Julieta is drama in haar puurste vorm, met fijn acteerwerk, een goed plot en prachtige scènes.

Les premiers, les derniers

★★★★★

Les premiers, les derniers is een Belgische noir film in de stijl van Alex van Warmerdam. Regisseur Bouli Lanners maakt een van de mooiste films van het jaar over broederschap, het einde der tijden en de dood.

Twee premiejagers, Cochise (Albert Dupontel) en Gilou (Bouli Lanners) openen de jacht op een beveiligde telefoon met gevoelige inhoud. Gebroederlijk rijden ze in een enorme, zwarte pick-up truck door de Belgische laaglanden, langs verlaten loodsen, industrieterreinen en aftandse wegen. Ze turen op hun tracker - de gestolen telefoon staat uit. Tot er een bliepje klinkt. Heel even staat-ie aan. Dan weer uit, maar ze weten de laatst bekende locatie. Ze zetten de reis voort, met telkens dezelfde soundtrack: een heerlijke westerngitaar die door merg en been jengelt.

De telefoon is gestolen door Willy (David Murgia) en Esther (Aurore Broutin). Willy raakt namelijk constant verdwaald en wil een GPS hebben. Hij weet echter helemaal niet hoe een telefoon werkt. Daarom staat-ie meestal ook uit. Willy is ervan overtuigd dat de wereld weldra zal vergaan en Esther deelt deze mening. Zelf heeft Esther namelijk geen mening. Het fragiele duo dat is uitgekotst door de samenleving wil nog eenmaal het kindje zien van Esther, voordat de apocalyps zich voltrekt.

Het plot van Les premiers, les derniers is surrealistisch, zoals Alex van Warmerdam het zou kunnen schrijven. De uitwerking ervan is ongekend goed, met verrassende plotwendingen en betoverende scènes, zoals wanneer Jezus verschijnt. Cochise vindt de liefde, Gilou de dood. Een existentialistisch vraagstuk dient zich aan wanneer Gilou een hartaanval krijgt na een mummie gezien te hebben. Naast jagers en voortvluchtigen zijn er twee bendes die iedereen opjagen en achtervolgen. Het leidt zelfs tot een heuse shootout. Les premiers, les derniers is een moderne western, met geweldige soundtrack, eenzame wegen, bargevechten, eten in diners en een doorgerookte cast.

Langzaam glijdt de camera over uitgestrekte, verlaten, donkere vlakten. Het ongure, noir landschap waar zelfs de zon niet voor enige saturatie kan zorgen, is met buitengewone schoonheid gefilmd. Super steady en ontzettend traag volgt het ene prachtige shot het andere op. Les premiers, les derniers is traag, zoals het een western betaamt, maar nooit saai. De droge humor van de Belgen past er helemaal bij. De naturel spelende, zeer goede cast creëert vrijwel direct een band tussen publiek en de personages, variërend van de koele premiejagers tot de angstige zwervers.

War Dogs

★★★

Met War Dogs verbreedt regisseur Todd Phillips (Old School, The Hangover) zijn horizon. Na de katertrilogie die ook kijkers met een naar gevoel achterliet (het origineel daargelaten), zet hij nu het waargebeurde verhaal neer van twee twintigers die een wapendeal voor 300 miljoen dollar met het Pentagon sloten.

Efraim Diveroli en David Packouz zijn beginnende wapenhandelaren. Ze bieden op overheidscontracten die de grote jongens laten schieten, waardoor ze als war dogs worden beschouwd: honden die de restjes opvreten nadat de mensen van tafel zijn. Die restjes bij het Pentagon zijn echter miljoenen waard, vertelt Efraim aan David, en langzaam maar gestaag groeit Efraims bedrijfje AEY Inc.. David is op dat moment gecertificeerd masseur in Miami Beach, er is een kind op komst en omdat Efraim en David oude schoolmaatjes zijn, lijkt het Efraim een puik plan dat ze samen werken.

Aldus geschiedde. Binnen no-time zijn de boys back in town, zwaaien ze met flappen en stroomt het geld binnen. War Dogs  schetst een aantal sleutelscènes, zoals een shady deal in Albanië en het eigenhandig transporteren van 5000 Beretta's van Jordanië naar Bagdad. Middels deze scènes leer je de jongens kennen. David als de zachtaardige van de twee, de people manager en iemand die eigenlijk tegen de oorlog is, maar er tegenwoordig goed aan verdient. Efraim is de gewetenloze, manipulatieve geldwolf met een megalomaan karakter. Hij belazert alles en iedereen voor wat centen. Een grote poster van Scarface, plus de vele verwijzingen naar de film benadrukken Efraims persoonlijkheid.

Het is fijn kijken naar Miles Teller en Jonah Hill, die respectievelijk David en Efraim spelen. Teller heeft zijn komische timing keer op keer bewezen, is grappig en kan ook uit de voeten met een gangsterrol. Hill is de betere acteur en speelt geweldig. Efraim haalt het bloed onder de nagels vandaan met zijn goudkoorts en maniakale lachje. Steeds meer en meer lijkt hij op zijn voorbeeld Tony Montana, met alle gevolgen van dien. War Dogs heeft de vaart er goed in zitten, heeft een vrolijke soundtrack en een fleurig productiedesign.

Toch knaagt er iets.

War Dogs schetst een verhaal dat eigenlijk te bizar is om waar te zijn. Maar wederom geldt: truth is stranger than fiction. Alle mijlpalen uit de carrière van de oorlogshonden zijn waargebeurd, maar het resultaat is desondanks een enigszins ongeloofwaardige film à la Pain and Gain. Dat valt met name regisseur Todd Phillips aan te rekenen, die niet in staat blijkt alle sleutelscènes tot een geheel te smeden. Ondanks enorme hoeveelheden artikelen in kranten, documenten uit rechtszaken, oorlogsdocumenten, facturen èn consultatie door David Packouz zelf, valt de uitwerking van War Dogs simpelweg tegen. Hier had duidelijk meer in gezeten. 

Lights Out

★★★★

Lights Out is een originele horrorfilm waarin je je wezenloos schrikt. De momenten dat je uit de bioscoopstoel opveert zijn schaars, maar effectief. Echt een topfilm om 's avonds in de bioscoop te aanschouwen met publiek.

Paul (Billy Burke) loopt door een donkere, schaars aangeklede kledingfabriek. De mannequins staan stil (meestal) en geven al een fijne indruk van het idee achter Lights Out: suspense boven ranzigheid. Paul skypet met z'n zoontje Martin (Gabriel Bateman) en krijgt een waarschuwing van z'n secretaresse: 'I saw something!' Het eerste schrikmoment zit er dan al op en de toon is gezet. Lang duurt het niet voordat Paul zich niet meer onder de levenden bevindt.

Iemand - of iets - dat zich ook niet meer onder de levenden bevindt, maar nog wel bestaat, is Diana. De antagonist is alleen zichtbaar in de schaduw en slaat toe wanneer het licht dooft. Door de sterke openingsscène weet de kijker waar ze toe in staat is. Met haar klauwen en enorme snelheid is ze angstaanjagend, precies zoals de rest van de film dat is. Lang duurt het allemaal niet - nog geen anderhalf uur - maar de emotionele achtbaan met flinke scheuten cortisol is doeltreffend.

Diana zal niet veel later toeslaan in het appartement van Rebecca (Teresa Palmer), Pauls dochter. Diana lijkt het hele gezin te willen ombrengen. Martin bevindt zich ook in dat appartement, gezien de labiele staat van moedertje lief. De relatie tussen kroost en moeder Sophie (Maria Bello) is gerust verstoord te noemen. Sophie blijkt verantwoordelijk voor Diana en een flinke portie jeugdtrauma's. Lights Out geeft een verklaring voor Diana, iets met lichttherapie en experimentele behandelingen, maar een kniesoor die daarop let. Je bent al blij als je vijf minuten bij kan komen van de schrik.

Teresa Palmer en Gabriel Bateman spelen goed. De personages zijn oppervlakkig, maar je leeft al snel met ze mee. Vaak wordt Palmer gecast als lieflijke blondine - begrijpelijk. Ditmaal is ze nerveus, beschermend en creatief en brengt ze Rebecca tot een goed einde. Knap wat ze teweeg brengt met een weinig inhoudelijke rol. Bateman is nog een jochie, maar speelt aandoenlijk en goed. Het is zeker niet storend en dat is al heel wat voor kindacteurs. Maria Bello, de actrice achter de verknipte moeder Sophie, is heerlijk pathetisch en zit in de slachtofferrol, hetgeen haar ook tergend maakt.

Regisseur David F. Sandberg maakte in 2013 zijn korte film met gelijknamige titel. Lights Out is zijn eerste langspeelfilm en de man levert een lekker debuut af in een genre vol met bagger. Lights Out is geen horror op de gory, ranzige manier. Bloed is vrijwel afwezig, evenals andere ranzigheid. Wél aanwezig is een bak heerlijk gedoseerde spanning en angstvallig trage scènes, waarin het zweet de kijker langs de bilnaad klotst. Elke keer als een lampje dooft, een kaars uitwaait of een andere lichtbron het begeeft, loopt de stress tot grote hoogten op.