Gods of Egypt

★

De meest bekende Egyptische goden passeren de revue en een fantasierijke mythologie ligt ten grondslag aan Gods of Egypt, maar de film zelf is zo plat als de aarde in die tijd. 

Horus (Jamie Lannister) staat op het punt gekroond te worden tot koning van Egypte. Dat is een tikkie raar, aangezien het hier een god betreft, maar zo gaan die verhalen nou eenmaal. Later namen de farao's het over, als afgezanten van de goden. Ook lichtelijk apart is het feit dat de goden goud door hun aderen hebben stromen en anderhalf keer zo groot zijn als mensen. Op zich makkelijk, want je weet meteen wie wie is, maar in filmisch opzicht leidt het tot hele vreemde scènes, alsof je naar Horus en een zooi halflings aan het kijken bent.

Maar goed, Horus wordt dus koning. Is tenminste het idee. Dit bescheiden volksfeestje wordt echter ruw verstoord door Set (Gerard Butler) die na een lange tijd in de woestijn ook wel eens zin heeft om te regeren. Hij doodt z'n broer Osiris, steekt Horus de ogen uit en voert een waar schrikbewind.

Zo beangstigend als de kwaliteit van deze film is het echter niet. Tegen dit script valt niet op te terroriseren, god of niet. Er zit geen fatsoenlijk stukje dialoog in de film, die verder een aaneenschakeling van inconsistente voorvallen is, afgewisseld met een tergende moraal: Horus neemt wraak op Set met behulp van de sterveling Bek en leert zodoende dat de mensen die hij eerst verachtte zowaar waardevol zijn. Ook heeft de film zeer matige visuals. Waar die 160 miljoen dollar budget aan is opgegaan? Toch zeker niet aan de salarissen van de bedroevend misplaatste cast zeker? Met een kwart van dit budget zijn in het verleden verscheidene malen mooiere beelden geproduceerd.

Gods of Egypt is net zo oppervlakkig als het ritueel waar de doden mee te maken krijgen in Anubis' onderwereld: genoeg schatten meenemen voor toegang tot het hiernamaals (de Katholieken ook niet vreemd trouwens, dit principe), of verzwolgen worden in een roterende zwarte wolk. Of de chaos. Of wat die roterende schijf ook maar mocht voorstellen. De millenia oude verhalen weerstaan de tand des tijds ogenschijnlijk gemakkelijk. Deze film is morgen echter iedereen weer vergeten.

Goosebumps

★★★

Hoe ze van ganzen naar kippen zijn gegaan mag Joost weten, en wellicht weet-ie het ook, maar Goosebumps is het Engelse origineel van een serie boeken die in Nederland bekend is onder de naam Kippenvel. Toen nog Kippevel, denk ik. 

Goosebumps is niet verrassend gemaakt voor dezelfde doelgroep als de boeken. Een kleine Google search leert ons dat de boeken tussen 1992 en 1997 verschenen. Allen werden ze geschreven door R. L. Stine, een Amerikaanse schrijver met als bijnaam 'The Stephen King of child's literature.' Z'n boeken zijn inmiddels 400 miljoen keer verkocht.

R. L. Stine speelt tevens een grote rol in deze film en hij wordt vertolkt door Jack Black. R. L. Stine zelf heeft een kleine cameo aan het einde van de film, waarin hij Mr. Black, een leraar speelt. Geinig. Het verhaal van Goosebumps is ook aardig gevonden: als kind zou Stine eenzaam zijn en daarom zijn levendige fantasie gebruiken om boeken te schrijven. Zijn fantasie was echter zo levendig dat de monsters waarover hij schreef daadwerkelijk tot leven kwamen. Hij sloot ze op in bepaalde boeken en dat is een hele tijd goed gegaan, totdat iemand per ongeluk die boeken open maakt. Dan breekt de pleuris uit in Madison, Delaware, in 3D nog wel.

Jack Black is niet alleen, maar speelt met zijn geliefde tegenspelers: kinderen. School of Rock is toch wel een van z'n betere films. Ook hier komt z'n enthousiasme goed over op z'n jongere collega's. Odeya Rush speelt Hannah, Stine's dochter. Ze wordt verliefd op Zach (Dylan Minnette), haar nieuwe buurjongen, die middels z'n nieuwsgierigheid de wondere, griezelige wereld van Stine opent.

Als je 10 bent dan.

Ben je geen 10, maar een veelvoud daarvan, dan heeft de film alsnog wel zo z'n charmes. Ik heb me dan ook prima vermaakt. Ik kan me de boeken niet meer herinneren, heb er wel een paar gelezen, maar ga er voor het gemak van uit dat een heel aantal monsters uit de boeken de revue passeren in de film. Monstermateriaal genoeg, immers. Met name de originele insteek van de film kon ik wel waarderen. Men had de makkelijke weg kunnen kiezen door gewoon een boek te verfilmen, maar doet dat niet. Zo is Goosebumps niet slechts een boekverfilming, maar een hommage aan de auteur zelf. 

How To Be Single

★★★

How To Be Single? Nou, daar heb ik nooit zo'n moeite mee. Dat gaat toch aanzienlijk soepeler dan hoe de mensen het in deze film aanpakken. Want man, die doen me daar een moeite om de burgerlijke status op ongehuwd te houden. 

Het begint met Alice, aantrekkelijk, doch grijze muis. Gespeeld door Dakota Johnson, die in dit soort rollen goed uit de verf komt. Die heeft namelijk iets liefs en schattigs wat Mr. Grey er in 50 Shades met alle SM van de wereld nog niet uit kon meppen, waardoor je meteen gelooft dat Alice al jarenlang met haar stabiele partner Josh een relatie heeft. Minder geloofwaardig is het gevoel dat Josh toch niet de ware is, waardoor ze een tijdelijke break-up voorstelt.

Dat werkt nooit, dames en heren. Niet in het echt, niet in de film. Mij houd je niet voor de gek. Zie de realiteit onder ogen en maak het gewoon meteen uit.

Alice gaat vervolgens helemaal los. De sidekick is Rebel Wilson - die zoals in elke film een (karikatuur van) zichzelf speelt en overigens best grappig is. Samen maken ze regelmatig Tom's Bar onveilig,  de bar van barman Tom, die na 45 minuten film de helft van z'n vrouwelijke klandizie heeft afgewerkt.

Voeg bij het rondsletten wat ongemakkelijke situaties toe, de onvermijdelijke one night stand, bezoek aan de SOA-kliniek, een overbezorgde zus tevens gynaecologe, een hoop idiote concepten voornamelijk verzonnen door Rebel Wilson en een lading gefeest op harde muziek en zie daar: How To Be Single.

Is 't leuk? Nou, de film kent zo z'n momenten. "Don't use an emoji or I will titpunch you" vond ik wel een aardige uitspraak. En zo zijn er nog best wat vermakelijke scènes. Ook is de film niet bijzonder voorspelbaar. Een prima poging in principe, maar nergens noemenswaardig.