Dredd

GENRE: Actie
CAST: Karl Urban, Olivia Thrilby & Lena Headey
REGIE: Pete Travis
WAARDERING: 3.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------

Judge Dredd, toen vrij onaardig vertolkt door Sylvester Stallone die tot woede van de fans zijn helm afzette, is terug. Dit keer bijgestaan door een psychic mutant, een geavanceerde stukje wapentuig en pakkende oneliners. 

In een post-apocalyptische wereld - zo zie ik ze toch graag in films - is er nog maar een gerechtshof in Mega City One. Gezanten van dat gerechtshof zijn zowel aanklager, rechter als uitvoerder van straffen. Verreweg de meest favoriete straf is de iso-cube, hetgeen waarschijnlijk een futuristische vorm van de isoleercel is. Daarnaast is de doodstraf, vrijwel direct na de uitspraak uitgevoerd, een veelgehoorde straf in de straten van Mega City One, dat overigens vol tuig zit. In hoger beroep gaan zit er niet in, zo veel is wel duidelijk.

Het tuig zit dus overal, maar met name heeft zich een drugsbende gevormd in een gebouw genaamd Peach Trees. Zowel perziken als bomen zijn hier onvindbaar, maar wel krioelt het met criminelen. Peach Trees is een verkapte drugsfabriek waar Slo-Mo wordt gemaakt; een drug die mensen de tijd op 1% van de normale snelheid laat ervaren. Langzaam dus. Aan Judge Dredd (Karl Urban) en rookie Anderson (Olivia Thirlby) de taak om de bende op te rollen. Daarvoor moeten ze zich door 200 verdiepingen omhoog knallen om bendeleidster Ma-Ma (Lena Headey) uit te schakelen. 

The Raid dus, maar nu weet je wel wie wie is. Bovendien is Dredd aanzienlijk minder geestdodend en is er sprake van een, zij het summier, verhaal. Maar Dredd onderscheidt zich vooral door de fantastische audiovisuele effecten waar de film bol van staat, zonder dat je een overkill ervaart. Visueel valt er veel te beleven, met de slow-motion effecten en point blank actie met vele close-ups van criminelen die van een paar extra lichaamsholten worden voorzien door Dredd. Waar The Raid een verhaal totaal negeert en de kijker geestelijk net zo afstompt als de bad guys, weet Dredd het interessant te houden door toepassing van een beetje strategie, spanning en een occasionele dialoog die niet geforceerd overkomt. Niet dat het acteerwerk van hoog niveau is, maar het stoort niet en dat is belangrijk.

Wat vooral erg sterk is, is het gebruik van Dolby Surround. Omdat zo weinig films daar goed gebruik van maken, valt het juist des te meer op wanneer een film dat wel doet. Als men bijvoorbeeld Slo-Mo inhaleert verandert het beeld, zie je een soort kristalvorming ontstaan en beginnen geluiden wazig te worden. Ze circuleren om de kijker heen, waarna vervolgens de kogels en brokstukken van verdiepingen je om de oren vliegen. Ook erg fijn is de muziek, die qua mix helemaal uit elkaar getrokken is. Drums achter je, scheurende gitaren van links en rechts en de personages die er middels de centerspeaker lekkere oneliners uitpersen. Actie zoals je het wilt zien en horen.

Frankenweenie

GENRE: Animatie
CAST: Charlie Tahan, Wynona Rider, Catherine O'Hara e.a.
REGIE: Tim Burton
WAARDERING: 3.5 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------

Tim Burton begon zijn carrière met allerlei 'shorts'. Dat zijn klein filmpjes. Een van die shorts was Frankenweenie, afkomstig uit 1984 en nu, vele succesvolle jaren later, heeft Tim Burton van Frankenweenie een volwaardige film gemaakt. Het resultaat mag er wezen.

Frankenweenie vertelt het verhaal van Victor (Charlie Tahan) die zijn hondje Sparky verliest. Victor, een briljant kind met de achternaam 'Frankenstein', verzint een manier om Sparky weer tot leven te wekken, maar wanneer zijn geheim door anderen wordt ontdekt, breekt de pleuris uit. Ondertussen zien we een hoop leuke scènes met Sparky en komen daarnaast de vele overdreven stereotypen goed uit de verf. Hoogtepunt is een bizar meisje dat visioenen van haar kat Mr. Whiskers verkondigt aan haar klasgenoten. Soms zelfs eng, dat kind.

Naast Victor zien we ook zijn liefdevolle ouders, zijn buurmeisje Elsa Van Helsing en wat vervelende kinderen. Juist die andere kinderen zorgen voor veel vermaak, zeker als je de horrorklassiekers een beetje kent. Talloze verwijzingen naar oude en wat nieuwere horrorfilms komen voorbij. Zo wil een Japans jochie zijn schildpad tot leven wekken, maar dat gaat fout. Het gevolg is een enorme schildpad die door de straten van het dorp chaos en vernieling aanricht. Een leuke verwijzing naar Godzilla, hetgeen van origine (Gojira uit 1954) een Japanse film is.

Als je Tim Burton animatiefilms laat maken, weet je ondertussen wat je krijgt. Zijn eigen stijl herken je meteen en de grafische handtekening van Burton is ook in deze film onmiskenbaar. Daarnaast heeft Burton gekozen voor stop-motion en zwart-wit. Stop-motion is simpel gezegd het handmatig - met poppen in kleine decors - maken van filmbeelden door poppen te positioneren, een frame te schieten - foto maken, zeg maar - en dan de poppen iets anders positioneren, frame schieten etc etc. Anders gezegd: dat kost belachelijk veel tijd. In een seconde gaan 24 frames en één animator is een week bezig met een scène van 5 seconden. Maarja, zo ging het vroeger ook en Tim Burton wilde graag dicht bij de basis van zijn inspiratiebron, de klassieke horrorfilms, blijven.

Frankenweenie mist net dat beetje extra aantrekkingskracht om je helemaal in die film te zuigen. De film is echter, vooral door de gebruikte technieken en geslaagde personages, verfrissend en weet zich makkelijk te onderscheiden van de huidige generatie animatiefilms.

Taken 2

GENRE: Actiethriller
CAST: Liam Neeson, Fanke Janssen, Maggie Grace & Rade Serbedzija
REGIE: Olivier Megaton
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na het onverwacht succesvolle en degelijke Taken kon een vervolg niet uitblijven. Aldus geschiedde en de snode plannen van de filmbazen hebben geresulteerd in een overbodige sequel die bol staat van eigenaardigheden.

Het begint lekker, met een intromuziekje. Brian (Liam Neeson) stapt stipt om twee uur uit de auto en belt aan bij zijn ex Lenore (Famke Janssen) om zijn dochter Kim (Maggie Grace) op te halen voor rijles. Bij dezen zijn de personages, die sinds de eerste film natuurlijk geen introductie meer behoeven, weer van de partij en kan de film beginnen.

Maar de vraag is met wie? Brian heeft toch iedereen vermoord die in Albanië alleen al zijn dochter heeft aangekeken? Nou, blijkbaar niet, want Rade Serbedzija, de standaard Oostblokcrimineel, wil wraak. Hij spreekt harde taal tijdens de begrafenis van alle criminelen die in deel een het loodje hebben gelegd, kijkt nog eens getergd uit zijn ogen en beveelt zijn onderdanen om Brian, Lenore en Kim gevangen te nemen.

En dat gebeurt ook. Vrij snel eigenlijk, zonder al te veel tegenslagen. Vreemd is dat ze Brian te pakken hebben, maar vervolgens eigenlijk niet doen wat ze willen, namelijk hem vermoorden. Ze laten hem eerst onbewaakt lijden, maar zouden ondertussen moeten weten dat dit soort personen onbewaakt laten voor 30 minuten leidt tot een groot sterftecijfer binnen de al behoorlijk uitgedunde familie.

Taken 2 kent meer van dit soort onrealistische dingen. Zo worden Brian en Lenore onder schot gehouden, maar laten de criminelen Brian nog wel naar zijn dochter bellen om haar instructies te geven. Heel apart. Daarnaast is de criminele leider totaal gewetenloos en kan hij zich niet voorstellen dat Brian een aantal mensen heeft vermoord, omdat deze mensen zijn dochter hebben verkracht, haar afhankelijk hebben gemaakt van drugs en haar verkopen op ondergrondse veilingen aan de hoogste bieder. Zelfs niet getrainde ex-special ops CIA Navy Seals zouden waarschijnlijk hun moordneigingen niet kunnen onderdrukken. 

En nu begint het hele liedje weer van voor af aan. Brian legt de ene na de andere Oostblokker om, er vinden langdradige over-the-top achtervolgingen plaats waarbij de nodige fruitkraampjes sneuvelen en we zijn getuige van een aantal hele aardige man-op-man gevechten. 

Maar er is niks nieuws aan de horizon. Het is allemaal hetzelfde gebleven, maar dan een stuk ongeloofwaardiger. Neem bijvoorbeeld dochter Kim, die in roze bikini, bewapend met een pistool en twee granaten over de daken van Istanbul rent om haar vader te vinden. Het gaat helemaal nergens meer over.

Ill Manors

GENRE: Misdaad / Thriller (121 min.)
CAST: Riz Ahmed, Ed Skrein & Natalie Press
REGIE: Ben Drew
WAARDERING: 3 / 5
--------------------------------------------------------------------------

In gangsterfilms wordt wel vaker hip-hop gedraaid, maar toch zie je niet vaak dat personages middels raps worden geïntroduceerd. Dit is echter het enige aspect waardoor Ill Manors zich van andere gangsterfilms weet te onderscheiden.

Ill Manors beschrijft verschillende verhalen. Na verloop van tijd blijkt dat deze verhalen wel iets met elkaar te maken hebben en vallen alle stukjes op hun plaats. De film kent de humor en harde actie van films als Snatch, maar weet vooral op het vlak van acteurs niet erg te overtuigen. Hoewel de film nooit saai is en je gedurende het verloop van de film lekker kan puzzelen om iedereen te plaatsen, moet je uiteindelijk concluderen dat het allemaal wat dun is. Ook brengt praktisch niemand het er levend vanaf, maar dat is bijzaak.

Iets dat er echt uitspringt is de muziek. Met uitgebreide raps worden verschillende karakters in de film geïntroduccerd en de rapper - Ben Drew, alias Plan B, vooral bekend in Engeland - spendeert vaak wel een vers of vier aan een nieuw personage. De raps lijken qua tekst wel een beetje op dat nummer van Lange Frans. 'Zing een liedje voor me', ofzo. Omdat de film ook meteen met zo'n rap opent was ik bang een musicalfilm opgezet te hebben, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Ondanks het feit dat er best veel raps langskomen, worden ze nooit storend.

Ben Drew debuteert met een in eerste instantie harde actiethriller. We zijn getuige van de rossige buitenwijken van Londen waar de criminelen het voor het zeggen hebben. De personages in Ill Manors bestaan dan ook voornamelijk uit skinheads, criminelen en prostituees. Helaas weet Drew de harde lijn niet voort te zetten en is vooral het einde van de film erg zwak. Alles loopt opeens goed af, terwijl je anderhalf uur naar mensen hebt gekeken die elkaar van kant maken. In twee minuten zien we alle overgebleven bad guys ingerekend worden en dat had niet gehoeven.