Real Steel

Genre: Drama / Actie
Met: Hugh Jackman, Dakota Goyo & Evangeline Lilly
Regie: Shawn Levy (Night At The Museum, Lassie)
Waardering: 3.5/5

Charlie Kenton (Jackman) is iemand die zijn geld verdient met een sport die in 2020 helemaal hot is, namelijk robotboksen. Mensen boksen niet meer tegen elkaar, maar robots doen dat nu wel. Het bestaat nu natuurlijk ook al op kleine schaal in programma's als Robot Wars, of hoe die shows ook mogen heten, waarin kleine, hele dure robotjes elkaar te lijf gaan en vaak door 1 of 2 rake klappen met een pneumatische hamer worden uitgeschakeld, omdat de besturingssystemen vaak nogal fragiel zijn. In Real Steel is dat uiteraard anders, want de robots die tegen elkaar vechten kunnen soms flink wat klappen verdragen voordat hun bedrading het begeeft.

Het wordt echter al snel duidelijk dat Charlie in de schulden zit. Robots zijn niet goedkoop en na een verloren gevecht moet Charlie zijn schuldeisers ontwijken, want hij heeft eigenlijk nooit geld. Tot overmaat van ramp wordt hij ook nog eens geïnformeerd dat zijn ex-vrouw is overleden en dat hij de voogdij krijgt over hun enige zoon, Max (Goyo). Een kind en schulden is wel het laatste waar je op zit te wachten, moet Charlie gedacht hebben, maar het toeval wil dat een rijke tante van Max hem graag zou adopteren, dus Charlie sluit een deal. Voor een hoop centen, wel te verstaan. Hij moet Max alleen tot het einde van de zomer zien te vermaken, want Max' tante wil eerst nog op vakantie ofzo. Maar wat blijkt, Max, 11 jaar en er trots op, heeft verstand van robotvechten. Wanneer Max een sparringrobot van de schroothoop haalt en deze opknapt blijkt de taaie, oude robot heel wat meer in zijn mars te hebben dan aanvankelijk werd gedacht. Verder bevat de film ook nog Evangeline Lilly, die ik alleen kende uit The Hurt Locker, die vooral mooi is en het liefje speelt van Charlie.

De film is eigenlijk een familiefilm, met vrij cliché verhaal en nogal voorspelbaar plot. Wat de film leuk maakt is de relatie tussen Charlie en Max. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en zijn meestal overtuigend. Alleen Max doet soms heroïsche uitspraken die alleen kinderen in Spielberg films doen, maar verder is de combinatie gewoon prima. Wat meer dan prima is, is de manier waarop de robots zijn vormgegeven. De robots hebben menselijk boksen vervangen, maar boksen nog wel op een menselijke manier. Je ziet geen Transformers die elkaar afmaken, dank u God, maar wel imposante robots die heel natuurlijk bewegen. De grafische afdeling van Real Steel mocht een Oscar nominatie voor de moeite krijgen, al ging de daadwerkelijke prijs aan hen voorbij.

Naast de cheesy titel is het dus een familiefilm die lekker weg kijkt, een aantal erg leuke momenten bevat en nooit saai of traag is. Muziek is er in de vorm van country als Charlie van A naar B kart, en vuige rock tijdens de gevechten. De country, de wagen waarin Charlie rijdt en de western-look die alom aanwezig is, maken de film erg sfeervol en het idee dat het 2020 is komt vooral aan het einde van de film naar voren, wanneer er gevechten in high-tech arena's worden gehouden. De film duurt ruim 2 uur, maar is van begin tot eind vermakelijk, maar helaas dus ook wat voorspelbaar. Al met al, mede door de vette robots, de droge grappen van Hugh Jackman en de strakke gevechten kon ik de film goed waarderen.

J. Edgar

Genre: Drama
Met: Leonardo DiCaprio, Armie Hammer & Judi Dench
Regie: Clint Eastwood
Waardering: 3.5/5

J. Edgar Hoover wordt na de eerste wereldoorlog gepromoveerd tot directeur van de FBI en heeft als zodanig grote invloed uitgeoefend op die organisatie. Na een hard beleid tegen buitenlanders, in het bijzonder communisten, bekleedt hij uiteindelijk het hoogste ambt, directeur van de FBI. Tot zijn dood zal hij zijn functie behouden, met grote vastberadenheid en passie. Hij maakte veelvuldig gebruik van forensisch onderzoek en heeft vingerafdrukken laten centraliseren in een database, waardoor criminelen opsporen aanzienlijk makkelijker was.

Het was echter niet allemaal koek en ei met Hoover, want aan het einde van zijn leven is hij een zeer controversiële ambtenaar geworden. Jaloezie, chantage, zijn vermeende homoseksualiteit, de manier waarop hij met zijn werknemers omgaat en de manier waarop hij de FBI leidt zijn allemaal factoren die Hoover een reputatie hebben opgeleverd. 

Clint Eastwood leek het een goed idee om een film te maken over deze spraakmakende figuur. Daarvoor werd in de hoofdrol Leonardo DiCaprio gecast en leek het allemaal niet meer stuk te kunnen. Eastwood die zijn films meestal baseert op waargebeurde verhalen en Leonardo DiCaprio die is uitgegroeid tot één van 's werelds beste acteurs. Toch is het niet zo fantastisch als ik gehoopt had. De film is een vrij standaard drama, zonder al teveel spectaculaire gebeurtenissen. Het leven van Hoover wordt mooi verteld en DiCaprio acteert naar behoren. In de film bestaat er geen twijfel over Hoovers homoseksualiteit. Hij krijgt een relatie, in het geheim uiteraard, met zijn collega Clyde Tolson (Hammer). De film beslaat het leven van Tolson en Hoover van hun twintiger jaren tot hun dood, in 1972. Zo'n goede 50 jaar dus en dat is eigenlijk waar het fout gaat. 

De film is niet chronologisch en fragmenten uit de tijd dat Hoover eind 50 is wisselen zich af met fragmenten uit de tijd dat hij zo'n 25 jaar oud is. Dat is op zich nog goed te volgen natuurlijk, ware het niet dat binnen de tijd dat Hoover 50+ is de film ook niet chronologisch is. Op zijn minst vier verschillende stukken van Hoovers leven worden door elkaar heen verteld en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. Het was ook niet zo nodig geweest, lijkt me en dat is jammer, want de film wordt hierdoor een nogal onoverzichtelijk geheel. Het zal ongetwijfeld één van de redenen zijn voor de belachelijk slechte cijfers die de film op sommige websites krijgt.

Afgezien van dit falen in de regie, want zo mag je het denk ik wel omschrijven, is de film best aardig. Ook wel het kijken waard, wat mij betreft. Hoover was een zeer invloedrijk persoon en alle trucs die hij in de film uithaalt zijn mooi om te zien. Hij zet alles op alles om zijn macht te behouden, hij doet er alles aan om de communisten uit te schakelen en deinst eigenlijk nergens voor terug. Hij heeft voor niks of niemand ontzag en zelfs Clyde moet er een groot gedeelte van de tijd aan geloven. Hoover is obsessief, manipulatief en narcistisch en dat wordt mooi overgedragen door DiCaprio. 

De echte Edgar (goede naam trouwens, Edgar!)

Verder zit de film vol met veel sfeervolle decors en de ambiance uit de eerste decennia van deze eeuw in Amerika worden goed overgebracht. Het verhaal is niet per se aanwezig, de film is meer een beschrijving van enigszins willekeurige gebeurtenissen, want Hoover heeft zoveel uitgevreten en de verhalen over hem zijn zo talrijk dat Eastwood ongetwijfeld een keuze heeft moeten maken tussen wat hij wel en niet in de film wilde hebben. Het lijkt erop alsof hij veel moeite had met kiezen en dat vervolgens eigenlijk niet gedaan heeft, waardoor de film barstensvol op zichzelf staande gebeurtenissen zit die stuk voor stuk het karakter van Hoover verduidelijken en dat is eigenlijk hetgeen waar de film in uitblinkt. Er wordt een hele scherpe schets gegeven van de persoon Hoover, met zijn gecompliceerde karakter, zonder daar al teveel verklaringen voor te zoeken. Hoovers moeder is overigens wel tergend, mooi gespeeld door Judi Dench (Moneypenny). Eastwood is niet iemand die oordeelt, maar zijn films zijn vaak beschrijvingen van bijzondere momenten en personen. 

Niet zo slecht als sommigen beweren, maar helaas wel één van Eastwoods slechtere films van de laatste tijd. Dat is echter geen reden om hem niet te gaan kijken, je moet alleen je verwachtingen een klein beetje bijstellen, want het is dit keer geen meesterwerkje geworden. Je kan ook niet alles hebben natuurlijk. Dit jaar is Clint Eastwood weer te zien als acteur naast Justin Timberlake in Trouble with the Curve. Bloody Justin Timberlake. Je kan niet alles hebben dus.

Immortals

Genre: Actie / Avontuur
Met: Henry Cavill, Mickey Rourke, Luke Evans, John Hurt & Freida Pinto
Regie: Tarsem Singh (The Cell)
Waardering: 3/5

Immortals vertelt het verhaal van Theseus, die de mensheid moet behoeden van eeuwige duisternis wanneer de kwade koning Hyperion op het punt staat de mensheid te vernietigen. In de introductie wordt een spoedcursus Griekse mythologie gegeven, waarin duidelijk wordt dat de Titanen opgesloten zitten in een berg, De Tartarus. Middels een boog, de Boog van Epirus, wil koning Hyperion die Titanen bevrijden. Waarom precies is niet helemaal duidelijk, want als Hyperion de geschiedenisboeken erop na had geslagen had hij geweten dat de Titanen zich niet zomaar laten overheersen door een sterveling. Hoe dan ook, koning Hyperion roeit half Griekenland uit, inclusief vrouwen, kinderen, priesters en orakels, om de locatie van de boog te achterhalen. Waar die berg staat is namelijk wel bekend.

Nou klopt dit verhaal van geen kant, want Hyperion was zelf een Titaan en in de berg zaten Giganten opgesloten, geen Titanen. Hyperion zou niet de mensheid, maar de Olympiërs (Zeus en cohorten) willen verslaan en dan zijn die Giganten wel nuttig. Theseus had bovendien bijzonder weinig te maken met Hyperion, Titanen of iets in die geest. Theseus was meer een soort Herakles (Hercules) figuur die een aantal keer een onderonsje had in de Onderwereld en dat soort dingen. Het hele zooitje is dus wat losjes bij elkaar geplukt en mocht je de Griekse mythologie door en door kennen dan ga je je hier waarschijnlijk aan storen, maarja, die kans is niet zo groot lijkt me. Het resultaat is toch wel een aardige film geworden, al zal mijn oude leraar Grieks daar anders over denken.

Theseus is een rechtschapen persoon, gespeeld door Henry Cavill wiens borstkas imposanter is dan zijn acteerkunsten. Hij is buitengesloten in zijn dorp, omdat hij een bastaard is. Hij is jarenlang getraind in vechtkunst door een personificatie van Zeus, gespeeld door de onsterfelijke John Hurt. Samen met Phaedra (Pinto), toch één van de betere Orakels die ik sinds tijden gezien heb, beleven ze allerlei avonturen. Phaedra weet namelijk waar de Boog ligt, ze is een Orakel en die weten dat soort dingen, en langzaam maar zeker leidt ze Theseus naar zijn bestemming. Dat Hyperion daar mede in voorkomt zal geen verrassing zijn.

Hyperion is het pure kwaad. Hij vermoordt de meeste mensen die zijn pad kruisen en wanneer hij dat niet doet komen ze er vaak niet zonder een fikse wond of missende onderdelen vanaf. Hyperion wordt lekker bruut neergezet door Muckey Rourke, wiens hoofd altijd geschikt is om een bad guy te spelen. Zijn gigantische leger met indrukwekkende wapenuitrusting is bijzonder effectief en de film bevat een heel aantal spectaculaire vechtscènes. Zelfs de Goden onder aanvoering van Zeus (Evans) komen nog even langs om wat bikkelharde vechtmoves ten tonele te brengen, dat allemaal voor het vermaak natuurlijk.

En daar gaat het ook om. Vermaak. Het lukt aardig, met veel bloed, ledematen, mooi gefilmde, uitgestrekte landschappen en bombastische muziek, maar waar het aan schort is toch een beetje inhoud. Het is een krap zesje wat mij betreft, maar ik heb me op zich prima geamuseerd met deze hack 'n' slash, mythologische avonturenfilm.