Strike a Pose

★★★★

In 1990 deed de toen al legendarische Madonna haar Blond Ambition Tour. Rolling Stone bekroonde de tour als beste van het jaar en verscheidene financiële records werden gebroken. Zo werden bijna een half miljoen tickets verkocht in twee uur tijd en leverde de tour maar liefst zestig miljoen op. Een monsterlijk hoog bedrag. Een jaar later verscheen Truth or Dare, een documentaire waarin Madonna en haar zeven dansers uitgebreid hun persoonlijkheden, ambities en geaardheid toonden achter de schermen.

Madonna choqueerde met haar extravaganza en dansscènes waarbij ze zich liet betasten door haar dansers, waarna ze masturbatie simuleerde. Na kritiek vanuit Katholieke hoek werd de act in habijten nog eens dunnetjes overgedaan. De zeven dansers waren een essentieel onderdeel van de tour, allemaal jonge mannen, de meesten homo. Madonna fungeerde als een moederfiguur, volgens de hechte groep jongens. De Nederlandse documentairemakers Ester Gould en Reijer Zwaan zochten vijfentwintig jaar later het kroost - zes homo, één hetero - op. Dan blijkt dat een oppervlakkig laagje glitter en glamour jarenlang interne worstelingen verbloemt.

Wat Strike A Pose zo bijzonder maakt is de kwetsbaarheid van de mannen, hun levensverhaal en het feit dat ze geen rancune koesteren jegens Madonna, terwijl dat prima had gekund. Ze realiseren zich dat Madonna ze uit de anonimiteit heeft getrokken door ze te casten voor haar tour en daar zijn ze haar dankbaar van. Het heeft veel deuren geopend en ze waren onderdeel van de boodschap die Madonna uitte in de tour: Express Yourself

Ironisch genoeg gaat de boodschap aan haar dansentourage voorbij. De dansers worstelen met hun identiteit, met ziektes als HIV en AIDS, met de roem, het geld, drugs. Stuk voor stuk spreken ze over 'dark times' en doen dat door te kijken naar zichzelf. Het is sowieso knap als mensen oorzaken zoeken in zichzelf, in plaats van in anderen, maar in een documentaire is dit bijzonder prettig om te zien. Omdat de heren ook nog eens ontzettend gay zijn, super stijlvol, fotogeniek en bijzonder komisch, houdt de camera van ze. En daarmee de kijker ook.

Gould en Zwaan laten de dansers aan het woord en moraliseren niet. Tenminste niet middels de gesprekken en de vragen die ze stellen. De montage echter is soms minder subtiel. Meerdere malen wordt het fragment getoond waarin Madonna spreekt over haar overleden vriend Keith Haring, die aan AIDS overleed en homo was. Dat haar eigen dansers lijden onder dezelfde problematiek lijkt ze zich echter niet te realiseren.

Ghostbusters

★★

Paul Feig brengt twee van zijn bruidsmeisjes terug, voegt er een hoop spoken aan toe, een welbekende tune en zie daar: een kutfilm. De poging om de klassieker uit 1976 nieuw leven in te blazen is dan ook niet geslaagd.

Waarom deze film is gemaakt is een raadsel dat ook de nieuwe Ghostbusters niet kunnen oplossen. Door lauwe visuals, matige grappen en comediennes die er niet lekker in zitten, komt de film nooit op gang. Regisseur Paul Feig die in 2011 furore maakte met het briljante Bridesmaids, met daarin ook Melissa McCarthy en Kristen Wiig, bakt er nu griezelig weinig van.

Melissa McCarthy speelt Abby, een onderzoekster van het paranormale. Ze heeft een lab waarvan de directeur van de wetenschappelijke tak van de desbetreffende universiteit het bestaan niet weet. Samen met Erin (Wiig) schreef ze ooit een boek over het paranormale, een boek waar Erin het liefst niet aan herinnerd wordt, want ze staat op het punt een vaste aanstelling te krijgen als docent op een respectabele universiteit, binnen een 'normaal' vakgebied. Maar het noodlot - eigenlijk een geest - slaat toe en brengt Abby en Erin wederom samen. Abby heeft ondertussen een andere compagnon gevonden in Jillian, nucleair wetenschapper, gespeeld door Kate McKinnon. Later voegt metromedewerker Patty (Leslie Jones) zich nog bij het gezelschap en de nieuwe Ghostbusters zijn een feit.

Het verhaal komt grotendeels overeen met het origineel en de film kent talloze verwijzingen, zoals het brandweergebouw, een enorme geest als eindbaas en een audiovisueel gestoorde telefonist (Chris Hemsworth). Ook de volledige oude cast - naast types als Ozzy Osbourne en Justin Timberlake - maakt zijn opwachting in cameo's. Wijlen Harold Ramis is terug te zien als buste. Op zich leuk, die cameo's en knipogen, mocht je het origineel nog op het netvlies hebben, maar het verbloemt niet dat dit een zeer matige film is.

In Bridesmaids wordt de luidruchtige, omvangrijke McCarthy in bedwang gehouden door grappiger vrouwen zoals Maya Rudolph en Ellie Kemper. Nu krijgt ze vrij baan van Feig en dat resulteert meestal niet in goede films. Al snel ben je de lompheid zat en wanneer de leuke grappen op één hand te tellen zijn, ga je een moeizame kijkervaring tegemoet. McKinnon en Jones zijn komischer dan de doorgewinterde comediennes Wiig en McCarthy, maar hebben slechts bijrollen.

The Neon Demon

★★★★

Het is altijd weer een verrassing wat Nicholas Winding Refn (Drive) op het scherm tovert. Ditmaal brengt NWR zijn fans een erotisch getinte thriller met horrorelementen. Uiteraard met beelden en muziek om je vingers bij af te likken.

De grootste kracht van NWR - hij gebruikt die afkorting ondertussen in de opening credits, dus dan mag ik dat ook, toch? - is dat hij prachtige, vaak slow motion beelden samenvoegt met een geweldige soundtrack. Ryan Gosling die emotieloos door de nachtelijke straten rijdt terwijl Nightcall van Kavinsky door de speakers klinkt - fantastisch natuurlijk. Ook in The Neon Demon is het weer genieten geblazen. Viscerale beats klinken tijdens een SM scène waarin een stroboscoop de show opknipt in stukjes bondage. Een stilistisch meesterwerk, deze scène.

Zo zijn er talloze scènes te benoemen. Meest in het oog springend zijn de dromen en surrealistische gedachten van het jonge model Jesse, gespeeld door Elle Fanning. Waar je precies naar kijkt is lang niet altijd duidelijk, maar de scène waarin een catwalk tot leven komt met angstaanjagend veel modellen en een lading spiegels is fenomenaal. Dit soort scènes alleen al zijn een bioscoopkaartje waard.

Op audiovisueel vlak is het dus weer top, zoals we van de Deense regisseur gewend zijn. Zijn hypergestileerde plaatjes zijn een zeldzaamheid waar ik geen genoeg van kan krijgen. Qua kwaliteit van het plot zit deze film tussen Drive en Only God Forgives in. NWR gebruikt de oppervlakkige fashion industrie als set voor zijn film en gebruikt daarbij al net zo oppervlakkige designers, fotografen en modellen. Allemaal zijn ze het over een ding eens: 'beauty isn't something, it's everything.'

Schoonheid is er vooral in de vorm van Fanning. Ze stal mijn hart met een scène in Super 8 van Steven Spielberg waarin ze op een klein station als kindactrice de vrouw speelt van een detective die op een gevaarlijke missie gaat. Ongelooflijk goed was dat, want in de scène verandert ze van onschuldig kindje die op de vlucht is voor een alien in een volwassen vrouw die vreest voor het leven van haar man.

Nu cast NWR haar als model, een jong meisje van zestien die het platteland verruilt om haar dromen waar te maken in Los Angeles. Haar onschuldige voorkomen valt in de smaak bij designer Roberto Sorna en fotograaf Jack (Desmond Harrington). Binnen de kortste keren loopt ze in glamoureuze modeshows van toonaangevende designers. Er is echter een prijs te betalen: de zielloze mode-industrie verteert de jeugdigheid en onschuld van Jesse. Het succes stijgt haar naar de bol en jaloezie van collegae Gigi (Bella Heathcote) en Sarah (Abbey Lee) neemt maniakale vormen aan.

High-Rise

★★★★

Het leven in de high-rise, zoals het leven in een flat in Engeland heet, lijkt op het eerste gezicht wat saai. Een imposant, statig gebouw toornt uit boven een enorm parkeerterrein. Vanaf het penthouse lijken de auto's op speelgoed. Maar van binnen kolkt het en zorgen de diverse bewoners voor leven in de brouwerij.

Tom Hiddleston speelt Dr. Laing, een patholoog-anatoom die niet thuis geeft wanneer de levende medemens een medische hulpvraag heeft. Moeten er echter schedels gelicht worden ten behoeve van het onderwijs in de snijzaal, dan draait Laing zijn hand daar niet voor om. Laing, een nette man in pak en das, heeft net zijn intrede genomen in een flat en laat wat verhuisdozen parkeren in de woonruimte. Hij is een lowlife in de high-rise, maar daar gaat verandering in komen.

Een arts heeft soms een 'niet pluis gevoel'. Vanaf vrijwel de eerste scène heb je dat als kijker ook, want wat op het eerste opzicht als een goed uitgedacht ontwerp oogt, blijkt dat niet te zijn. Dit tot ontzetting van de architect Mr. Royal (Jeremy Irons) die het penthouse bewoont en de flat heeft ontworpen, ook al heeft hij zitten tekenen met een balk in zijn oog terwijl hij op de doorns van anderen wijst.

Regisseur Ben Wheatley is een meester in alledaagse situaties volledig uit de hand te laten lopen, waarbij hij de lachers op de hand heeft. In zijn vorige film Sightseers (echt een aanrader overigens) ging een doodnormaal, alledaagse koppel op vakantie, totdat een ongeluk een sinistere draai aan de trip gaf. Sightseers was vooral een absurdistische komedie en leek verder niet iets te symboliseren. Dat is met High-Rise wel anders.

Alle lagen van de samenleving bewonen de flat op hiërarchische wijze, met de schoonmakers op de begane grond en de elite in de top. Ook aanwezig in de flat is een supermarkt en allerlei andere voorzieningen, zoals sportzalen en een zwembad. In het begin lijkt de klassenscheiding het enige 'probleem' te zijn, totdat af en toe de stroom uitvalt. Het is het begin van het einde van het zelfvoorzienende gebouw dat niet in staat blijkt de samenleving in stand te houden. Geleidelijk verandert de dynamiek en breken er kleine relletjes uit, aangevoerd door rauwdouwer Wilder (Luke Evans) en pleaser Charlotte (Sienna Miller). Het blijft echter niet bij relletjes. De eindstaat van het gebouw is al in de eerste shots te zien. Hoe High-Rise de eindstaat bereikt, zie je in de rest van de film.

'Een perfecte metafoor voor de Brexit', kopte het NRC. Wellicht dat de Engelse regisseur een vooruitziende blik had, maar waarschijnlijker is het dat de symbolische kritiek in deze film breder gezien kan worden. Zaken als kapitalisme en de teloorgang ervan worden expliciet benoemd in het slot van de film, maar meer is dit een film met politiek statement. Wanneer het volk iets wil, kunnen ze dat krijgen in een democratie, dat had het NRC goed gezien. Of het volk de gevolgen van hun wil kan overzien is een interessante discussie. De situatie in High-Rise verbetert bepaald niet met de machtsverschuiving, waarbij moet worden aangetekend dat de architect de gevolgen van zijn ontwerp ook niet kan inschatten. Maar dan is het al te laat.

High-Rise grossiert in absurde beelden, bloederig drama en bizarre situaties. Moeiteloos laat je het over je heen komen, steeds weer weet de film te verbazen. De kritiek op de samenleving ligt er redelijk dik bovenop, maar wordt zo stijlvol gebracht dat het niet storend is. Hiddleston acteert zonder al te veel emotie, hetgeen op de lachspieren werkt. Andere personages daarentegen zijn vooral enorm over the top. Een heerlijke soundtrack begeleidt de prachtige beelden, terwijl de teloorgang van een samenleving zich voltrekt.