Contagion

Genre: Drama
Met: Matt Damon, Jude Law, Lawrence Fishburne, Gwyneth Paltrow, Kate Winslet & Marion Cotillard
Regie: Steven Soderbergh
Waardering: 3.5/5

Contagion is een hele realistische film over het ontstaan van een wereldwijde epidemie. De film volgt de lijn van recente uitbraken van SARS en H1N1, maar trekt deze situaties nog wat verder door, ook voor het filmisch effect natuurlijk. Steven Soderbergh levert geen spectaculaire film af waarbij de hoofdpersonen op de vlucht zijn voor een virus, zoals Mark Wahlberg in The Happening, maar kiest ervoor om zich te focussen op de levens van een aantal direct betrokkenen.

Matt Damon is deze keer niet op de vlucht, maar ondervindt de gevolgen van de dodelijke ziekte desalniettemin. Hij speelt Mitch Emhoff, wiens vrouw Beth (Paltrow) thuis komt uit China. Ze wordt ziek, wordt steeds zieker, krijgt een lijkbleek kleurtje, vervolgens een insult en overlijdt in de woonkamer. Dit is geen spoiler overigens, het is de eerste scène van de film. Ze heeft haar zoontje ook besmet, die een dag later ook overlijdt (de 2e scène), en Mitch is opeens weduwnaar. Hij heeft alleen nog een dochter, die hij vanaf dat moment op alle mogelijke manieren probeert te beschermen tegen het virus. 

Langzaam maar zeker wordt de omvang van de ziekte, een tot dan toe onbekend virus, duidelijk en gaat de CDC (Centre of Disease Control) zich ermee bemoeien. Aan dit instituut zijn nog een aantal topacteurs verbonden. Lawrence Fishburne speelt een arts / epidemioloog genaamd Ellis Cheever, die de zaken allemaal een beetje coördineert. Hij stuurt Dr. Erin Maers (Winslet) naar de plek waar de ziekte voor het eerst voorkomt in Amerika. Dr. Maers zet vervolgens op die plek een onderzoekscentrum en een opvang voor zieken op, maar omdat de ziekte om zich heen grijpt is haar taak een hele lastige. Nog een arts, Dr. Leonora Orantes (Cotillard), gaat naar China om daar te achterhalen bij wie het virus het eerst is gevonden. Het lijkt allemaal te zijn ontstaan in een casino in Macau. Als laatste speelt Jude Law nog een rol als de `conspiracy theory' blogger Alan Krumwiede. Alan verspreidt zowel leugens als waarheden over het gevoerde beleid, de beschikbaarheid van eventuele vaccins en de rol van de CDC en WHO. 

De film duurt maar 106 minuten en in die tijd is het moeilijk om alle personages de ruimte te geven. Sommige personages worden dan ook niet zo goed uitgewerkt en zijn eigenlijk overbodig. De overbodigheid geldt vooral voor Kate Winslet en Marion Cotillard. De persoon waar je moeilijk hoogte van krijgt is Alan Krumwiede, wiens verhaal beter uitgewerkt had moeten worden. De reden is dat de film zo halverwege aanzienlijk minder interessant wordt. Ik zal proberen uit te leggen, zonder teveel te verklappen, wat ik bedoel.

De film begint ontzettend sterk, vooral doordat de camera zich focust op het onzichtbare virus. Dat gebeurt doordat er telkens shots worden vertoont van mensen die glazen oppakken, hun gezicht aanraken, elkaar aanraken, deuren opendoen, hoesten etc. Je ziet het virus niet, maar de beelden zijn angstaanjagend, want je weet dat het virus er is. De ziekte is erg besmettelijk, de film wordt realistisch verteld en je weet dat als zoiets echt gebeurt het helemaal niet raar zou zijn als daadwerkelijk miljoenen mensen sterven. Dat doemscenario, waarbij de mensheid zeer waarschijnlijk volledig machteloos zou staan, wordt heel sterk geschetst. 

De film is vooral hierdoor, en de op zich interessante personages die uiteraard allemaal meer dan degelijk vertolkt worden, prima te kijken. Op een gegeven moment, ongeveer halverwege de film, is de spanning er een klein beetje af, is de omvang van het virus bekend en lijkt het normale leven enigszins terug te keren. Er gebeuren nog best veel dingen, maar de nieuwigheid is er een beetje af en omdat er zoveel personages zijn voel je je maar zelden verbonden met Mitch, Ellis of Dr. Maers. Ze krijgen simpelweg te weinig tijd om hun personage goed te ontwikkelen. We weten niks van hun achtergrond, we weten alleen dat ze stuk voor stuk proberen om te gaan met de epidemie. Het was dus leuk geweest als er iets meer in had gezeten.

Dat had gekund door Alan Krumwiede beter uit te werken. Hij heeft een blog, met iets meer lezers dan mijn blog, en oefent aanzienlijke invloed uit. Hij heeft zware kritiek op de CDC en WHO, die in hun ogen een slaatje uit de situatie proberen te slaan. Of ze dit nu echt doen of niet wordt heel slecht uitgewerkt en dat is jammer. Het zou een interessant subplot geweest zijn, wanneer bijvoorbeeld zou blijken dat wetenschappers van de CDC in het geheim eerst een ontwikkeld vaccin aan hun eigen kinderen zouden geven. Of dat ze eerst hun eigen bevolkingen beter maken om vervolgens pas de 3e-wereldlanden te helpen. Of dat ze vaccins maar gelimiteerd produceren om financiële redenen. Ik bedenk maar wat hoor. Maar verder dan wilde speculaties komt het niet en aan het einde van de film is niet duidelijk of nou Alan of de CDC eigenlijk ethisch niet helemaal correct handelt. Dat is jammer, want het tweede gedeelte van de film had best een stukje spanning kunnen gebruiken.

Dat is ook de reden voor de waardering. Qua verhaal gaat het vooral om de beleving van de personages, waarvan er dus iets teveel zijn. Het acteren is erg sterk, maar de uitwerking van de karakters aanzienlijk minder. De tweede helft van de film vond ik wat saai, wat onduidelijker en er beginnen plotgaatjes te ontstaan. De film eindigt aanzienlijk minder goed dan dat hij begint, iets waar rampenfilms, waar ik deze toch onder schaar, wel vaker last van hebben. Dat is het grootste probleem van het genre vind ik altijd; een overtuigend einde van een rampenfilm vinden. Contagion is best een geslaagd drama over een genadeloos virus, maar ik denk dat, zeker met de hoeveelheid topacteurs, er iets meer in had gezeten.

The Debt

Genre: Thriller
Met: Helen Mirren, Tom Wilkinson, Sam Worthington, Jessica Chastain, Ciarán Hinds & Marton Csokas
Regie: John Madden
Waardering: 4/5

In 1965 krijgen drie leden van de Mossad (de Israëlische geheime dienst) de opdracht om een oorlogsmisdadiger te ontvoeren en voor een Israëlisch tribunaal terecht te laten staan. De oorlogsmisdadiger is Dokter Bernhardt alias Dieter Vogel alias de Chirurg van Birkenau. Dieter heeft tegenwoordig (1965) een gynaecologische kliniek, maar in de oorlog heeft hij allerlei Nazi-experimenten uitgevoerd op Joden. Wat Dieter precies heeft uitgespookt wordt niet helemaal duidelijk, maar door een geweldige vertolking van Jesper Christensen krijgt Dieter persoonlijkheid. En dat het een hele nare, manipulatieve man is wordt daardoor overduidelijk.

Jesper Christensen

De Mossad heeft drie agenten uitgekozen voor deze ingewikkelde missie. De leider van de drie is Stephan (Csokas) die stoïcijns is wanneer het gaat om het doel van de missie. Alles en iedereen is vervangbaar, zolang Dieter maar voor dat tribunaal komt te staan. David (Worthington) is iets menselijker, maar je merkt al snel dat ook hij in de oorlog heeft geleden. Worthington vond ik bijzonder goed spelen in deze film, al wint Christensen deze wedstrijd met gemak. Davids persoonlijkheid zorgt ervoor dat je je wat beter kan inleven in zijn situatie, maar het maakt hem tegelijkertijd kwetsbaar. Rachel (Chastain) is de derde agent en tevens het aanknopingspunt met Dieter, want ze komt in zijn kliniek omdat ze zogenaamd niet zwanger kan worden.

Tom Wilkinson, Ciarán Hinds en Helen Mirren spelen zo'n 30 jaar later resp. Stephan, David en Rachel. Iemand heeft een boek geschreven naar aanleiding van de gebeurtenissen in 1965 en zowel Rachel als Stephan hebben hun medewerking verleend aan het boek. Verder wil ik niet teveel kwijt over het verhaal.

Helen Mirren

De film wisselt af tussen heden en verleden, zonder daarbij onduidelijk te worden. Het is helder waar men zich bevindt, wat het doel van de scène is en in welk stadium van de missie de Mossadleden zich bevinden. Ook 30 jaar later is het meestal duidelijk waarom bepaalde personen bepaalde handelingen verrichten, al zijn Rachels acties niet altijd even plausibel. Het sterke acteerwerk van alle gerenommeerde acteurs en actrices, plus een ijzersterk en spannend verhaal met leuke plotwendingen, zorgen voor een prima thriller. 

De film besteedt aandacht aan zowel de emoties van de hoofdpersonen uit 1965 als 30 jaar later en het contrast is mooi uitgewerkt. De gebeurtenissen in 1997 zijn weliswaar iets minder geloofwaardig als die uit 1965, maar dat mocht mijn pret niet drukken. Ik heb me prima vermaakt met deze intelligente, spannende, prima uitgewerkte thriller en ik kan hem van harte aanraden.

Bridesmaids

Genre: Komedie / Drama
Met: Kristin Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne & Chris O'Dowd
Regie: Paul Feig
Waardering: 3.5/5

Annie Walker (Wiig) is een jaar of 35, vrijgezel en niet onaantrekkelijk. Ze rijdt rond in een oud barrel, zonder werkende achterlichten. Ze woont met twee andere mensen in een klein appartementje, waar ze één kamer heeft. Haar huisgenoten Gil en Brynn, broer en zus, komen uit Engeland en zijn vrij bizar. Het is niet bepaald fijn wonen, maar Annie heeft niet zoveel geld meer sinds haar cakewinkel failliet is gegaan. Nu werkt ze part-time bij een juwelier. Het werk is niet erg geschikt voor haar, want ze deinst er niet voor terug om haar pessimistische wereldbeeld met haar tot dan toe zielsgelukkige klanten te delen. Het verkopen van trouwringen is niet voor haar weggelegd en bovendien is ze niet in het bezit van de 'Love is Eternal Face.'

Annie gaat, na een beetje profiteren in het park van een fitness-instructeur, wat eten met haar goede vriendin Lillian (Rudolph). Na wat geslaagde grappen komt Lillian met een serieus bericht; ze gaat trouwen. Ze vraagt Annie om getuige en ceremoniemeesteres te zijn en om zowel de bruiloft als het vrijgezellenfeest te organiseren. Het is een hele verantwoordelijkheid voor Annie, omdat ze zelf al niet heel lekker in haar vel zit.

Wanneer Annie kennis maakt met de andere bruidsmeisjes wordt de film echt komisch. De andere bruidsmeisjes zijn stereotypen, maar stuk voor stuk bijzonder grappig. Zo hebben we bijvoorbeeld Megan, gespeeld door Melissa McCarthy die in het dagelijks leven o.a. stand-up komedian is. Ze heeft nogal wat lompe opmerkingen, gelooft in telepathische dolfijnen, is dol op eten en als ze eenmaal een beslissing heeft gemaakt dan is ze daar niet meer van te weerhouden. Rita (Wendi McLendon-Covey) is moeder van drie kinderen en kan het alleen maar hebben over hoe tergend haar kinderen zijn en hoe slecht de seks met haar man is. Becca (Ellie Kemper) is geestelijk nog niet helemaal volwassen, maar is al wel getrouwd. Ze houdt van stripfiguren, tekenfilms en andere dingen die 12-jarigen leuk vinden. Haar huwelijksreis met haar ontzettend oninteressante man was dan ook in Disneyworld.

Het laatste bruidsmeisje is Helen Harris III (Byrne). Ze is bekakt en claimt dat ze de beste vriendin is van Lillian, hetgeen bij Annie niet in goede aarde valt. Vanaf moment één hebben de twee een hekel aan elkaar, maar ze zullen toch samen moeten werken om Lillians bruiloft tot een succes te maken. In de strijd tussen Annie en Helen gebruiken de twee vrouwen de meest smerige trucs om elkaar af te troeven of om elkaar in een slecht daglicht te plaatsen. Bij Annie is dat niet zo moeilijk, omdat ze zelf al vrij stuntelig is en nogal wat vergissingen maakt, maar ook Helen is niet zo stabiel als ze doet voorkomen. De strijd zorgt voor erg veel grappige scènes, waarbij vooral Annie over het algemeen erg grappig is.

Wat Bridesmaids goed doet is een combinatie van drama en komedie. De komedie staat voorop en is zoals gezegd van hoog niveau, maar op de achtergrond speelt het eenzame bestaan van Annie. Annie's mislukte leven steekt schraal af tegen Lillians leven, die gelukkig is en gaat trouwen. Ondank de vele komische scènes ben je je er steeds van bewust dat het met Annie eigenlijk helemaal niet goed gaat. Ze gaat langzaam kapot aan het organiseren van Lillians mooiste dag van haar leven en haar missers hebben niet alleen uitwerking op Annie zelf.

Het enige lichtpuntje in Annie's leven is politieagent Nathan Rhodes (O'Dowd). Hij bekeurt haar aanvankelijk voor een kapot achterlicht, maar desondanks springt er een klein vonkje over. Oorzaak van dat vonkje is Annie's specialiteit; het bakken van cakejes en taartjes. Het is het enige dat Annie echt goed kan en Nathan heeft vroeger vaak bij haar winkeltje gegeten. Taartjes bakken is voor Annie echter verleden tijd.

Ik wek misschien de indruk dat de hoofdpersoon een depressieve, doch grappige, doos is, maar dat is niet helemaal waar. Het is echter wel zo dat Annie's problemen wel wat dieper liggen dan die van de gemiddelde komische hoofdpersoon en dat kon ik wel waarderen. Het leven in komedies is altijd zo makkelijk, zo doen de meeste komedies ons geloven. Het is daarom bijzonder dat een wat serieuzere hoofdpersoon de meest fantastische grappen maakt en in allerlei hilarische situaties verzeild raakt. Bridesmaids is een komedie waarin vrouwen daadwerkelijk grappig zijn. Dat gebeurt niet vaak, ook niet in de film.

Apollo 18

Genre: Sci-Fi / Horror
Met: Warren Christie, Ryan Robbins & Lloyd Owen
Regie: Gonzalo López-Gallego
Waardering: 1.5/5

De film heeft één aanknopingspunt met de realiteit en dat is dat de Amerikanen na 1972 niet meer hebben geprobeerd de maan te bereiken. De reden ervoor zouden we op teruggevonden filmmateriaal, hetgeen toevalligerwijs in de handen van de regisseur is gekomen, kunnen aanschouwen. Net zoals in The Blair Witch Project dus, of Cloverfield. Deze film is een compilatie van het beeldmateriaal dat de regisseur ergens in de Grote Oceaan moet hebben opgedoken. Leuk concept, verschrikkelijk slecht uitgewerkt.

Helaas heeft de regisseur gedacht dat dit vervolgens een excuus is om instabiele, storende beelden te presenteren. Zelfs camera's die op het maanoppervlak staan bewegen en krijgen het niet voor elkaar een stabiel beeld eruit te persen, maar geven strepen, verschillende kleuren en zoomen in en uit. Daarnaast hoor je constant ruis, insectgeluiden, echo's en onduidelijke conversaties, omdat om één of andere reden de communicatie constant wegvalt. Wanneer je dan eventueel iets buitenaards kan zien verschijnt er zo'n cirkel om het punt waar je je op moet focussen, zodat de regisseur zeker weet dat je het ziet. Net als bij de DWDD-filmpjes. Het staat bijzonder knullig en ik voelde me als oplettende kijker een beetje ondergewaardeerd.

Het verhaal, voor zover aanwezig, is dat 3 Amerikaanse astronauten naar de maan gaan om wat spionagemateriaal te plaatsen zodat ze vanaf de maan de Russen beter kunnen volgen. Sja, de Russen volgen vanaf de maan, waarom makkelijk doen en ergens in Polen een installatie plaatsen als het ook moeilijk ingewikkeld op de maan kan? De astronauten hebben niet door dat dit uiteraard nooit de echte missie kan zijn. Ze stellen geen vragen, zijn bereblij dat ze naar de maan mogen en beginnen pas als ze geland zijn met nadenken. Dan is het echter al te laat.

Wat ze op de maan tegenkomen is uiteraard buitenaards leven. Dat leven heeft het, zoals wel vaker, op de mens gemunt. Een Russische kosmonaut (die Russen hadden waarschijnlijk hetzelfde plan als de Amerikanen) is al dood en de Amerikanen zijn de volgende. Ik vraag me af wat de insectoïde aliens in de tussentijd dan hebben gegeten. De maanmissie is vervolgens een reeks beelden en flarden slecht gefilmde scènes met opzettelijk veel ruis. Dit is allemaal bedoeld om de spanning op te bouwen. Dat lukt niet.

De film is niet spannend. Ook niet eng. Het is gewoon slecht, saai, voorspelbaar en eigenlijk niet te kijken. Je kan met het concept alle kanten op, maar de richting die hier ingeslagen wordt werkt voor geen meter. Handycam horrors kunnen tof zijn, maar deze is dat niet.

Rise of the Planet of the Apes

Genre: Actie / Drama
Met: James Franco, Freida Pinto, John Lithgow & Andy Serkis
Regie: Rupert Wyatt
Waardering: 3.5/5

Rise of the Planet of the Apes is, zoals de titel al suggereert, een prequel. Een onderzoeker is bezig met tests voor een medicijn tegen Alzheimer. De tests op chimpansees gaan voorspoedig, het blijkt dat de testapen zelfs verhoogde intelligentie ontwikkelen. De onderzoeker is de ethisch totaal onverantwoorde Will (Franco), die even later in de film het medicijn in ontwikkeling test op zijn vader, die zelf ook Alzheimer heeft. Hij is wanhopig op zoek naar een middel om zijn vader voor de vergetelheid te behoeden, maar het medicijn na één soort van succesvolle test op je eigen vader uitproberen is toch wat ongeloofwaardig.

De film is verder wel erg vermakelijk. Het verhaal laat zich raden, gezien de titel. De werking van het medicijn berust op een genetische component waardoor nieuwe hersencellen gevormd worden. Dit veroorzaakt intelligentie en iedereen die de film uit 2001, of eventueel het origineel, heeft gezien weet waar deze intelligentie toe zal leiden. Hoe de apen uiteindelijk op een andere planeet terecht komen wordt aan onze verbeelding overgelaten. Misschien maar goed ook, want verhoogde intelligentie is eventueel plausibel, maar ruimtereizen, een nieuwe planeet gaan bewonen en vervolgens rondlopen in speren en ijzeren wapenuitrusting is dat allerminst.

De hoofdaap, gespeeld door Andy Serkis (speelt ook Gollum), is Caesar. Caesar is de enige overlevende van een mislukt experiment. Will neemt hem in huis waar hij de eerste jaren verblijft. Caesar heeft, net als zijn moeder die is geïnjecteerd met het medicijn, verhoogde intelligentie. De situatie loopt echter steeds meer uit de hand en niet alleen omdat er een chimpansee op een zolderkamer midden in een woonwijk woont. Wanneer Will gedwongen wordt om Caesar naar de dierentuin te brengen, begint Caesar aan zijn vestiging van een nieuwe wereldorde. De manier waarop Caesar langzaam de macht in de Apenheul verovert is indrukwekkend gefilmd, goed opgebouwd en zit beter in elkaar dan menig andere film met mensen in de hoofdrol.

Wat de film leuk maakt is de vernuftige wijze waarop Caesars intelligentie duidelijk wordt. Hij is slim, zeker voor een aap, maar zelden op een ongeloofwaardige manier. Hij kan sloten openmaken, leert gebarentaal en puzzels oplossen. Dat moet kunnen, lijkt me. Zoiets heb ik ook wel eens in documentaires gezien waarin volgens mij de apen niet genetisch gemanipuleerd waren. Gedurende de opkomst van de apen begin je zelfs wat sympathie voor Caesar te krijgen. Je maakt hem tenslotte van jongs af aan mee. Dat maakt de film wel aanzienlijk beter te pruimen.

Goed gefilmde actie, grafische hoogstandjes, goed script en een prima plot, voor zover mogelijk, maken het geheel fijntjes af. Verder zorgen degelijke acteurs met o.a. bijrollen van Freida Pinto en Brian Cox voor een overtuigende beleving. Ook Tom Felton (Draco Malfoy) is te aanschouwen in een bijzonder irritante rol. En Caesar niet te vergeten, voor zover je daar van acteren kan spreken. Een prima actiedrama en vele malen beter dan Planet of the Apes uit 2001.