Blood Father

★★

Soms zit het even tegen in het leven. Mel Gibson kan erover meepraten. Chronisch dronkenschap en antisemitische uitlatingen kostten hem een glansrijke carrière. Jaren maakte hij geen films. Geen heldenrollen zoals voorheen. In 2010 had hij zijn leven weer op de rails. Hij werd vooral gecast als ex-verslaafde of crimineel, zowel in The Beaver, Edge of Darkness, Get the Gringo en ook nu, in Blood Father.

Gibson speelt Link, een oude biker met baard, een opgesloten stuk trailer trash. Prima personage wel. De appel valt niet ver van de boom, want ook zijn dochter is geen lieverdje. Ze schiet per ongeluk haar vriendje dood tijdens een bezoek aan een van z'n geldhuizen. Haar vriendje blijkt well connected te zijn met Mexicaanse drugskartels. Heeft zij weer. Dus ze vlucht, terug naar haar pa. Totdat het kartel ook Link en z'n tattootrailer lokaliseert. Vanaf dat moment is Blood Father gewoon een rechttoe rechtaan actiefilm.

Blood Father - geen idee waarom de film zo heet - leunt zwaar op de vader-dochter relatie. Dochterlief is verslaafd, vader probeert haar cold turkey af te laten kicken. De rebelse tienerdochter is helaas vooral irritant en voegt weinig toe. Link zelf is goed naar te kijken. Gibson lijkt niet alleen wraak te willen nemen voor zijn dochter, maar ook voor z'n carrière. Hij is getergd, gedreven en gewelddadig. En dat doet-ie goed.

Minder goed is eigenlijk elk ander aspect van de film. Het plot is cliché, met shootouts en standoffs. De dochter acteert dramatisch op, toegegeven, een bijzonder matig script. De Mexicaanse drugskartels zijn nogal dik aangezet, met als toppunt een sicario die onder de tattoo's zit. Link had er goed aan kunnen verdienen. 

Het is het allemaal net niet in Blood Father en dat is niet wat we gewend zijn van regisseur Jean-Francois Richet. Hij leverde twee van de beste films af van 2008, een tweeluik over de Franse crimineel Jacques Mesrine met Vincent Cassel in de hoofdrol. Blood Father is echter onafgewerkt, matig uitgewerkt en alleen Mel Gibson weet de film nog enigszins te redden. Het is fijn om hem weer eens in actie te zien. Onlangs heeft hij ook weer geregisseerd: Hacksaw Ridge. Hopelijk is dat een groter succes dan deze film.

L'avenir

★★★★

Een filosofieprofessor op middelbare leeftijd wordt gedumpt door haar man. Dit keer eens geen depressie of nieuwe man, maar de vrouw zelf, piekfijn gespeeld door Isabelle Huppert.

Wie de laatste jaren naar Isabelle Huppert keek, zag vaak intense, verknipte personages. Regisseurs maken gretig gebruik van Hupperts aanwezigheid, haar charme en dat verknipte aspect dat ze als geen ander in haar karakters kan stoppen. Bijvoorbeeld eerder dit jaar in Elle. Zoals Verhoeven uitstekend overweg kan met verknipte types, zo kan regisseur Mia Hansen-Love dat met types die Isabelle Huppert voorheen vaak vertolkte: subtiel, ingetogen en meeslepend.

Huppert is Nathalie Chazeaux, een filosofieprofessor, auteur van lesboeken en gerespecteerd academicus. Ze heeft een rijk intellectueel leven, naar eigen zeggen. Dat komt goed uit, want haar liefdesleven bereikt een dieptepunt wanneer haar man, ook prof in de wijsbegeerte, haar verlaat voor een jongere vrouw. Nathalie is aan zichzelf overgeleverd. Hoe nu verder?

Deze vraag leidt er meestal toe dat vrouwen in films ofwel fatalistische neigingen krijgen, ofwel een nieuwe man zoeken. Vrijwel nooit blijven ze even alleen en proberen ze met de situatie te dealen. Dat gebeurt wel in L’avenir. Op realistische wijze neemt Nathalie langzaam afstand van haar man, haar depressieve moeder en haar intellectueel eigendom. Ze ervaart een herwonnen vrijheid die vooral tot uiting komt tijdens het bezoeken van Fabien, haar favoriete oud-student die nu een anarchistisch collectief in de Alpen heeft opgezet.

L’avenir heeft geen eenduidig plot. In de stijl van Hansen-Love is er vooral ruimte voor realisme, emotie en persoonlijkheid. Zoals in Gloria al bleek kan dat effectief zijn, zo’n vrouw van middelbare leeftijd die het even niet meer weet, maar gewoon doorgaat met het leven. Zo ook hier, waar valt te genieten van Huppert in optima forma.

Bodkin Ras

★★★

Bodkin Ras toont de titulaire vreemdeling in een dorp vol Schotse zatlappen. De film is ongepolijst en ruw, maar ook onafgewerkt en zonder focus.

Een voortvluchtige uit een vreemd land rent door de Schotse hooglanden. Uiteindelijk komt hij aan in Forres, een Schots dorp in het noordoosten van het land. Als Bodkin arriveert neemt de film een wending en interviewt enkele dorpsgenoten. Bodkin Ras is een aparte hybride tussen documentaire en dramafilm. Bodkin is het gesprek van de dag, maar komt niet in beeld. Zijn onheilspellend karakter en voorkomen zien we alleen in het fictieve dramastuk.

Bodkin heeft iets op z'n kerfstok. Hij is op de vlucht. Zo nu en dan belt hij ene Sean vanuit een telefooncel. Het is duidelijk dat hij niet meer terug kan naar Nederland. De inwoners van Forres moeten eerst niets van Bodkin hebben, maar nemen hem geleidelijk op in de gemeenschap. De blondine Lily valt voor Bodkin, terwijl alcoholist Eddie hem werk en onderkomen verschaft.

Forres is een stad vol zatlappen. In The Eagle, de lokale pub, drinken de inwoners hun verdriet weg. Schrijnende scènes vallen de kijker ten deel. Met name Eddie heeft een hoop meegemaakt en is verreweg het interessantste personage in Bodkin Ras. Ook James 'Red' MacMillan is een geweldig personage (wat een kop!) en verzorgt een toepasselijke voice-over vol met filosofische en poëtische teksten. Helaas zijn de bewoners die zichzelf spelen een stuk interessanter dan de fictieve hoofdpersoon. Bodkin zelf is beangstigend en onvoorspelbaar, maar krijgt nooit echt gestalte.

Bodkin Ras lijkt eerder een afstudeerproject dan een volwaardige film. Het kabbelt voort zonder richting. Het plot wordt middels een geforceerde Google zoekopdracht aan de man gebracht. Beter was geweest de kijker in de waan te laten over Bodkins verleden. Een volledig overbodige gewelddadige scène als climax bewijst dat regisseur Kaweh Modiri (het is zijn eerste lange film) ook niet weet wat hij met het slot aan moest. Dat neemt niet weg dat er zeker potentie schuil gaat in de cineast. Hij heeft een originele kijk op film en bewijst dat met Bodkin Ras. Er mist weliswaar finesse in deze ambitieuze film, maar de insteek van Bodkin Ras verdient lof.

Sully

★★★★

Je moet ervan houden: Tom Hanks. Ik heb hem You've Got Mail ook nooit vergeven hoor, maar Tom Hanks in een film van Clint Eastwood? Dat moet genoeg reden zijn om dit te gaan zien. En anders is er nog dit stukje om je over de streep te trekken, want dat verdient deze film.

In 2009 vond 'The Miracle on the Hudson' plaats: piloot Chesley 'Sully' Sullenberger landde zijn Airbus A320 met 155 mensen aan boord in de Hudson in New York. Allen overleefden de ramp. Deze zogenaamde waterlanding en de nasleep ervan vormen het strijdtoneel van Sully, de nieuwste film van regisseur Clint Eastwood.

Het is even geleden dat ik met een brok in m'n keel zat te kijken naar een film. The Red Turtle, om precies te zijn. Eastwood weet altijd de verhalen eruit te pikken die je raken en verfilmt ze vaak ook op fenomenale wijze. Een tikje Amerikaans en heroïsch, toegegeven. Neem zijn laatste film American Sniper. Geweldig hoezeer je als kijker betrokken bent met de professionele killer en familieman met een Jeremy Renner die zijn Hurt Locker-rol nog eens dunnetjes over deed. Sully is ook zo'n film die je bij de strot grijpt.

Meerdere malen zien we hoe Tom Hanks en Aaron Eckhart - een geweldig duo met aanstekelijke chemie - het vliegtuig in de rivier planten. Niet eerder zag je op deze schaal het geweld van een vliegtuigcrash, heerlijk gefilmd met de nieuwste IMAX-camera. En Eastwood weet er raad mee. We zien de crash vanuit het perspectief van de reddingswerkers, luchtverkeersleider, passagiers en de crew. De scènes zijn keer op keer een lust voor het oog. Op de achtergrond loopt een onderzoek: computersimulaties tonen aan dat Sully had kunnen landen op de luchthavens LaGuardia of Tetenboro. Zo'n Airbus een stukje laten surfen is een nogal prijzig geintje. Was het wel echt noodzakelijk, die waterlanding?

Sully kijkt lekker weg. De spanning zit er goed in dankzij het onderzoek, geleid door een argwanende voorzitter (Mike O'Malley). In de laatste scène komen alle verhalen nog eenmaal samen in een daverende finale. Eastwood verfilmt op prachtige wijze de gestroomlijnde waterlanding en de reddingsoperatie die daarop volgt. Reddingswerkers zet hij neer als helden. Typisch Amerikaans en wellicht wat overkill voor de gemiddelde Nederlandse kijker, maar wat is het mooi gemaakt allemaal. Echt kippenvel. En dat is toch wat film zo'n mooi medium maakt.

Ants on a Shrimp

★★★

René Redzepi kan een gerecht als geroosterde vissperma wel waarderen. Buiten de hokjes denken. Inventief en creatief zijn. Noma steeg zo tot grote hoogten. Het beste restaurant ter wereld maakte hij ervan. Nu probeert hij hetzelfde kunstje te flikken in Japan.

Noma gaat verhuizen. Het sterrenrestaurant in Kopenhagen doekt Redzepi op en ruilt het in voor Japan. Het doel: een gloednieuw Noma met veertien gangen. Hij gunt zichzelf slechts enkele maanden voorbereidingstijd om samen met zijn team met perfecte gerechten op de proppen te komen. Ook gunt hij de Nederlandse documentairemaker Maurice Dekkers een kijkje in de keuken.

De kijker is onderdeel van het 'creatieve proces', zoals het team van Redzepi het noemt. Allen werken ze twintig uur per dag. Een privéleven is er niet, zegt chefkok Rosie. Ze trekken het land in, op zoek naar ingrediënten. Alles nemen ze mee naar huis, van boombladeren tot mieren. Dan begint het grote experiment met keurmeester René. Tegeltjes worden vol geklad, gerechten bereid, een oordeel geveld. 99% valt af.

Ants on a Shrimp heeft goud in handen. De beste chef ter wereld, een avontuur in onbekend land, permissie om alles te mogen filmen. Maar regisseur en schrijver Dekkers belicht alleen het professionele aspect. Volgens Rosie mag er dan geen privéleven zijn, René is getrouwd en heeft twee kinderen. Hoe combineert hij dat? Wat is zijn persoonlijk drijfveer om te koken? Deze aspecten blijven onderbelicht, waardoor de documentaire onpersoonlijk blijft.

Qua muziek slaat Ants on a Shrimp de plank volledig mis. Sferische tonen en mysterieuze klanken zijn hoorbaar tijdens interviews, alsof we kijken naar een mystieke, boeddhistische ervaring. Koken is hier kunst, zeker, maar die soundtrack had niet gehoeven. Kers op de taart is de softporno muziek in de laatste scènes bij het uitserveren van de veertien gerechten.