Monsieur Chocolat

★★★★

Knuffelbeer Omar Sy, die na Intouchables ook echt even onaantastbaar leek, heeft een nieuwe film. Hij speelt een clown, maar hangt niet alleen de lolbroek uit.

Het is eind negentiende eeuw wanneer de uitgerangeerde clown George Footit (James Thierrée) zichzelf niet meer weet te vernieuwen. Het publiek lacht niet meer om hem, zijn toegevoegde waarde voor circus Delvaux is nul. Footit stelt de enige zwarte circusartiest - kannibaal Kananga (Omar Sy) - voor om samen een clownsduo te beginnen. Circusdirecteur Delvaux twijfelt, maar geeft Footit en Chocolat (zoals Kananga nu heet) een kans. Het duo zou historie schrijven en tot aan Parijs de Franse bourgeoisie doen schateren.

Ik moest denken aan de zwarte Pietendiscussie na het zien van deze film. Voor dat we daar een paar jaar geleden mee begonnen had ik er geen seconde over nagedacht. Het kan inderdaad best kwetsend zijn voor zwarte mensen en de Pieten zijn natuurlijk wel degelijk de slaafjes van de blanke Sint. Ook de stereotypering van domme, exotische zwarte kan ik me als kind wel herinneren. Die Pieten raakten constant alles kwijt, waren zo dom als het achtereind van een varken en Sint gaf dan meestal raad waar ze moesten beginnen met zoeken. Vond ik toen wel grappig.

Zo ook in Monsieur Chocolat. Het clownsduo is een enorm succes, maar kijk je verder dan vallen de overeenkomsten op. Begin twintigste eeuw, toen Footit en Chocolat bekend werden, was een zwarte man op zich al een attractie. Laat staan dat 'ie Frans sprak natuurlijk. De act van de twee was echter gebaseerd op een zelfde idee als die van Sint en Piet, namelijk het feit dat de blanke superieur is. Footit gaf bijvoorbeeld elke voorstelling Chocolat een trap onder z'n kont en stond uiteindelijk triomfantelijk over de gevallen neger, een voet op diens lichaam. Grappig natuurlijk, maar tegelijkertijd ook denigrerend en racistisch.

Chocolat zelf heeft dat - net als ik - in eerste instantie niet door. Ook tijdens het kijken naar de film zie je eerst een paar voorstellingen met dezelfde verhoudingen inclusief schop onder de kont en dat is allemaal best grappig. Pas later attendeert een andere zwarte man Chocolat op het feit dat de mensen alleen lachen omdat Footit hem onderdrukt, zoals ze in die tijd gewend zijn. Wat volgt is een mooie strijd van Chocolat met in eerste instantie zichzelf, en daarna met de buitenwereld. Zijn ze klaar voor een show waarin de neger wint van de blanke?

Monsieur Chocolat is vooral door deze strijd te tonen een mooie film geworden. Omar Sy bewijst wederom meer te kunnen dan alleen iedereen aan het lachen maken met zijn aanstekelijke humor. En dat in één film. Wat mij betreft is de film ook relevant, kijk maar naar de discussie rondom de Oscars, de invulling van zwarte rollen in het witte Hollywood, zwarte onderdanige Pieten en het stempel dat veel blanken, waarschijnlijk ongewild, nog altijd drukken op de maatschappij. Je daarvan bewust zijn en niet onnodig vasthouden aan traditie lijkt me een begin. Deze film brengt de problematiek mooi aan de man.

The Jungle Book

★★★★★

The Jungle Book werd meer dan een eeuw geleden geschreven, maar heeft aan kracht nog niet verloren. Dat bewijst Disney met de gelijknamige geweldige film.

Mowgli (met karakteristiek rood broekje) wordt opgevoed door wolven, leert de Wet van de Jungle en groeit op onder de bescherming van Bagheera (Ben Kingsley) de zwarte panter. Tijdens een periode van grote droogte bestaat een verdrag van tolerantie: alle dieren mogen drinken bij een haast drooggevallen meer zonder te hoeven vrezen voor hun leven. 

De verbitterde Bengaalse tijger Shere Kahn (Tijger Koning in het Hindi, maar ook: militair leider) kan de man-cub Mowgli - een vreemdeling in de jungle - niet verdragen en dreigt hem te vermoorden zodra het weer gaat regenen en het verdrag afgelopen is. Mowgli moet vluchten en wordt daarbij geholpen door Bagheera en Balou de beer (Bill Murray). Ook andere figuren uit het boek, zoals Kaa (Scarlett Johansson) en Louis passeren kort de revue in overigens stuk voor stuk sterke scènes. Christopher Walken die zijn stem verleent aan een gigantische Orang Oetan is een mooie gewaarwording.

The Jungle Book heeft alles van een moderne animatie, behalve dat gedwongen grappige karakter. De film heeft een duister, sinister randje en uitstekende voice-acting die dat gevoel versterkt. De boodschap die schuil gaat achter de film zal de kijker niet ontgaan, omdat Disney sterk inzet op verhaal en niet op karakters die rare fratsen uithalen. Daarbij wordt goed gebruik gemaakt van 3D, waardoor de Indische jungle echt tot leven komt. 

The Jungle Book is een van de beste animatiefilms van de afgelopen tijd en een absolute verademing tussen alle Kung Fu Panda's en Zootropolis films. Niks mis mee hoor, maar je weet van tevoren precies wat je krijgt te zien en er gaan er dertien in een dozijn. The Jungle Book weet te verrassen, op grafisch vlak en qua plot, heeft een boodschap, een goede dosis spanning en houdt je aan het scherm gekluisterd. Dit is een hele fijne film.

The Huntsman: Winter's War

★★

Snow White and the Huntsman was een onverwachts succes. Na de affaire tussen Sneeuwwitje (Kristen Stewart) en haar regisseur Rupert Sanders, moest het sprookjesfiguur het strijdtoneel verlaten. Die relatie kende overigens ook geen happy ending. 

Met de aftocht van Sneeuwwitje is het vervolg The Huntsman: Winter's War er niet beter op geworden. We zien nogmaals de opkomst en ondergang van Ravenna (Charlize Theron), die dit keer wordt bijgestaan door Freya (Emily Blunt). Freya heeft een legertje kindsoldaten en magische ijskrachten, maar blijft in een ijzige kou hangen en warmt ook qua personage maar niet op.

Freya en Ravenna bedreigen het hele land middels de overbekende spiegel aan de wand. In 3D vlucht vindt de strijd plaats tussen The Huntsman (Chris Hemsworth), een paar dwergen en Sara (Jessica Chastain) enerzijds en Ravenna en Freya anderzijds. Echt interessant is die strijd overigens niet.

The Huntsman kent degelijke actie, aardige 3D, maar stoort op verhalend vlak. Personages komen niet uit de verf en met name Emily Blunt is ongeschikt als ijskoningin. Deze film had niet gemaakt hoeven worden.

A Bigger Splash

★★★★

A Bigger Splash geeft je dat heerlijk, zomerse gevoel en weet ontzettend knap een typische lome, zomerse vakantie te verfilmen. Niet alleen is de film bijzonder sexy, ook valt op hoe prachtig de beelden zijn.

Marianne (Tilda Swinton) en Paul (Matthias Schoenaerts) genieten van een vakantie nadat rockster Marianne een keeloperatie heeft ondergaan. Sensuele shots van blote lichamen, reflecterende zonnestralen in het zwembad en een okerkleurig palet doen verlangen naar de zomer. Het prachtige Italiaanse eiland Pantelleria vormt het decor voor een schouwspel over lust, jaloezie en liefde.

De vakantie van het stel wordt bruut verstoord door de komst van Harry (Ralph Fiennes) en zijn dochter Pen (Dakota Johnson). Harry is de ex van Marianne, produceerde ooit platen voor The Stones en weet sinds een jaar dat hij een dochter heeft: Pen. Fiennes is enorm in z´n sas met deze rol en speelt een heerlijk irritante Bourgondiër die als missie heeft Marianne te heroveren.

Fiennes is niet de enige die subliem is. Ook Tilda Swinton steelt de show met haar mysterieuze allure in weer eens een op en top vrouwelijke rol, na de afgelopen jaren toch ook veel depri karakters te hebben gespeeld. Ze is beeldschoon, modieus, zit vol passie en heeft ondanks weinig tekst enorm veel zeggingskracht. Schoenaerts kent wel betere rollen - dat zachtaardige dat hij hier tentoonstelt is niet zijn kracht. Dakota Johnson is getypecast als een klein, geil ding en dat is ze ook.

Vanaf moment één waan je je op een exotische locatie met cocktails en stranden. Daar zorgen de zonovergoten shots wel voor. Helaas wordt de film uiteindelijk wat langdradig en stopt deze niet op zijn hoogtepunt.