Water For Elephants

Genre: Drama
Met: Robert Pattinson, Reese Witherspoon & Christoph Waltz
Waardering: 3/5

Het lijkt me naar om als B-acteur van een wereldwijd overschatte vampierenserie te moeten spelen naast Christoph Waltz, een levende legende in wording dankzij Quentin Tarantino. Natuurlijk redt Pattinson het niet, hij heeft immers in geen enkele noemenswaardige film gespeeld, maar het verschil tussen hem en de rest van de cast is toch nét iets te duidelijk en wat mij betreft is hier sprake van een miscast. 

Pattinson speelt Jacob, een dierenarts in opleiding die tijdens zijn eindexamen hoort dat zijn ouders zijn overleden tijdens een auto-ongeluk. Het is 1931, veel auto's zijn er niet en erg hard hebben ze vast niet gereden, maar desondanks zijn beide ouders dood. Jacob heeft opeens niks meer om voor te leven en komt via de trein terecht bij een reizend circus. Als dierenarts in spe krijgt hij al vrij snel een baantje aangeboden. Zonder een goede nieuwe act zal het circus op straat komen te staan en zal iedereen hun baan verliezen. Een zware last rust op zijn schouders, want hij moet een olifant temmen en trainen voor de nieuwe act.

De ster van de film is, hoe kan het ook anders, Christoph Waltz. Zijn acteerkunsten doen alle anderen verbleken. Waltz speelt August, de baas van het circus die een harde zakenman is, wat onvolwassen, wreed tegen de dieren en uit op succes. Hij wil maar één ding, en dat is zijn rechtstreekse circus-concurrent verslaan, de RingLings. De gesprekken met August, zijn monologen, zijn houding en gebaren en zijn altijd scherpe blik zijn een genot voor het oog. August is intrigerend, geloofwaardig, tastbaar, maar ook wreed en zonder mededogen. Vooral de ongehoorzame dieren moeten eraan geloven, tot afschuw van Jacob.

Jacob heeft een oogje op Marlena (Witherspoon), de vrouw van August. De chemie tussen de twee ontbreekt een beetje en Marlena als personage is wat vlak. De liefde straalt er nooit vanaf, misschien vermoedt ze dat Jacob een vampier is. Hoe dan ook, ik had regelmatig het idee dat er iets miste tussen Jacob en Marlena, zelfs wanneer ze onder flinke druk komen te staan. Dat gevoel overheerste de hele film. Je ziet wel wat het idee is van regisseur Francis Lawrence (I Am Legend & Constantine) en veel details kloppen. De authentieke behangetjes, de trein met stoomlocomotief, de kostuums, het is allemaal zorgvuldig gedaan. Ook het verhaal en plot zijn prima. De film duurt 2 uur, maar verveelt nooit. Helaas wordt het ook nooit echt aangrijpend en kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat met een betere acteur in de hoofdrol dit een hele goede film had kunnen zijn.

Dylan Dog: Dead of Night

Genre: Horror / Komedie
Met: Brandon Routh, Sam Huntington & Peter Stormare
Waardering: 1/5

Dylan Dog (Routh) is gebaseerd op een Italiaans stripboek. De film moet een cross-over zijn tussen horror en komedie, maar heeft het beoogde resultaat niet gehaald. De film is niet grappig en ook niet eng. En dan houdt het snel op.

De film opent met een weerwolf die de vader van Elizabeth (Anita Briem) heeft opgegeten. Elizabeth klopt aan bij Dylan, een privé-detective die zich specialiseert in de ondoden. Hij heeft een rijk verleden met zombies, vampiers en weerwolven, zo zal blijken. Op zijn kaartje staat: "No Pulse? No Problem!" Samen met Elizabeth gaat hij op onderzoek uit en al snel blijken de weerwolven en vampiers een oorlog uit te vechten. De vampier Vargas (Taye Diggs) is op zoek naar een artefact `The Heart of Belial', om voor eens en altijd de weerwolven onder leiding van Gabriel (Stormare) uit te roeien. Dylan moet daar een stokje voor steken.

Dylan is niet tof. Routh doet hard zijn best, maar de loze oneliners, slechte dialogen en arrogante gezichtsuitdrukkingen draaien Dylan de nek om. Het is gewoon een slechte acteur. Dylan zou een ervaren detective zijn die zijn hele leven al bezig is met de ondoden, maar zijn onkunde doet anders vermoeden. Is Dylan ook onsterfelijk? Hij kan in ieder geval heel wat hebben in de slecht geregisseerde en onoverzichtelijke actiescènes. Zijn sidekick Marcus (Huntington), die een gereïncarneerde zombie is, is gecast voor de grappen. "The condition is manageable", zegt Dylan tegen Marcus in het mortuarium. Marcus is zelden grappig en loopt het grootste gedeelte van de film te zeuren over het feit dat hij nu een zombie is. Dat is ook niet leuk, dat snap ik wel, maar ik hoef dat gemekker niet constant aan te horen.

Misschien wel het slechtste aan de film zijn de bijzonder schrale special-effects. De vampieren lijken zo te zijn weggelopen uit From Dusk till Dawn en bij de weerwolven kan je de plastic maskers zien zitten. Alleen de zombies zien er wel prima uit.

Wat de makers voor ogen hadden is duidelijk en horrorkomedies kunnen heel grappig zijn. Dylan Dog is dat zeker niet. Dylan Dog is een tergend slechte film geworden, zonder verhaal, leuke grappen of degelijk acteerwerk.

Ironclad

Genre: Actie-Avontuur
Met: Jason Flemyng, James Purefoy, Brian Cox & Paul Giamatti
Waardering: 2.5/5

Het is 1215, in Engeland. King John (Giamatti) voert het bewind en hij regeert met harde hand.  Belastingverhogingen, mislukte oorlogen en Johns wrede heerschap leiden tot aversie bij zijn onderdanen. King John wordt door zijn onderdanen verplicht om de Magna Carta te tekenen, een verordening waarin de macht van de koning aanzienlijk beperkt wordt. De koning kan na ondertekening niet meer zelfstandig beslissingen maken, want hij wordt gecontroleerd door 25 neutrale baronnen die de besluiten van John nietig kunnen verklaren.

King John vindt het maar niks dat zijn macht zo beperkt is. Hij betaalt een huurlingenleger om Engeland te heroveren van de baronnen. Dat leger komt uit Denemarken en wordt geleid door Tiberius (Vladimir Kulich). De baronnen gaan op hun beurt een alliantie aan met Prins Louis van Frankrijk. De `First Barons' War' is een feit en zal 2 jaar duren. King John en de rebellen vechten heel wat af. Een hoogtepunt in deze burgeroorlog is de belegering van Rochester, een strategisch gelegen kasteel ten oosten van Londen. "Our age has not known a siege so hard pressed nor so strongly resisted", schrijft een toenmalige historicus. De baronnen, onder leiding van Albany (Cox) hebben het kasteel in handen en King John met zijn Deense huurlingen gaat het kasteel belegeren. Tot zover de geschiedenis, met dank aan Wikipedia. Nu de film.

`Blood Will Run', zo luidt de poster. Ondanks een rijkdom aan beschikbaar historisch materiaal kiest de regisseur voor brute actie en bloederige gevechten. Het enorme zwaard dat onze grote vriend in zijn hand heeft gaat aanzienlijke snijwonden veroorzaken, kan ik u verzekeren. De regisseur deinst niet terug voor schreeuwende mannen met gapende wonden, bebloede muren, een kasteel dat bezaaid ligt met lijken en gruwelijke martelmethodes. Het politieke aspect is op de achtergrond wel aanwezig, maar is ondergeschikt geraakt aan het geweld. Historisch gezien lijkt de film redelijk accuraat, maar de rijke geschiedenis van Engeland wordt in Ironclad gereduceerd tot één groot slagveld. De film probeert wel meer te zijn dan alleen een actiefilm, door toevoeging van talrijke historische details. Helaas lukt dat maar zelden en zijn de personages mat en kleurloos, op King John na.

King John (Paul Giamatti)

John is een tiran, zeer gewelddadig en gelooft heilig dat hij Gods wil uitvoert. Giamatti, een geweldige acteur, maakt haast een karikatuur van de gedreven, listige en snel geïrriteerde koning. John geniet zichtbaar van het eerste moment dat de trebuchets het kasteel met grote rotsen bekogelen. Het lachen zal hem echter snel vergaan, want het kasteel is erop gemaakt om verdedigd te kunnen worden met slechts enkele soldaten.

Baron Albany, tempelier Marshall (Purefoy) en huurling Beckett (Flemyng) zijn 3 doorgewinterde veteranen die wel weten hoe ze een kasteeltje moeten verdedigen. Ze moeten het kasteel net zo lang in handen houden totdat Prins Louis arriveert. En die moet vanuit Frankrijk komen, dus dat gaat wel even duren.

 

De belegering is indrukwekkend, maar rommelig gefilmd. De CGI is soms wat nep, zeker wanneer kasteelmuren instorten. Ironclad is Hack 'n' Slash, zonder al teveel inhoud. Best vermakelijk, maar te oppervlakkig voor een goede score.

Io Sono L'amore (I Am Love)

Genre: Drama
Met: Tilda Swinton, Flavio Parenti & Edoardo Gabbriellini
Waardering: 4/5

Een Italiaans drama over een rijke, aristocratische familie met in de hoofdrol Tilda Swinton. Ze leerde speciaal voor deze rol Italiaans. Inclusief Russisch accent. Swinton speelt Emma, een Russische vrouw die in Rusland kennis maakt met Tancredi Recchi (Pippo Delbono). Ze worden verliefd en Tancredi neemt Emma mee naar Italië. De Recchi's hebben veel geld, een villa met bedienden en allerlei familietradities. Emma is nooit echt toegelaten en geaccepteerd binnen de snobby en arrogante familie Recchi. Haar beste vriendin is het hoofd van de huidhouding Ida (Maria Paiato) en zelf lijkt ze meer onderdeel van de bediening te zijn dan onderdeel van het gezin.

De familie Recchi heeft deze rijkdom vergaard met een kledingfabriek. De eigenaar, opa Recchi, gaat met pensioen en draagt de zorg voor de fabriek over aan zowel zijn zoon Tancredi als kleinzoon Edoardo (Parenti). De jonge, naïeve Edoardo en de stellige, zakelijke Tancredi kunnen het niet eens worden over de toekomst van de fabriek. Vanaf dit punt gaat het bergafwaarts met de fabriek, en daarmee ook met de toekomst van de Recchi'.

Wat de film zo sterk maakt is vooral het acteren van Swinton. Ze is ongelukkig. Je ziet het aan de blik in haar ogen en aan haar lichaamshouding. Ze klaagt nooit. Wanneer ze spreekt bekommert ze zich vooral om anderen. Ze organiseert feestjes, om zich vervolgens terug te trekken. Ze wil anderen graag een goede tijd bezorgen, maar wie bekommert zich om Emma? Wanneer de kok Antonio (Gabbriellini) haar een bijzonder gerecht voorschotelt raakt ze in de ban van zijn kookkunsten en van Antonio. De borden eten worden uitgebreid gefilmd. Emma trekt steeds meer naar Antonio toe en het leidt zelfs tot een ware achtervolging (te voet weliswaar) in San Remo. 

De film is een tikkeltje langdradig en duurt 2 uur. Vooral in het begin is het even doorbijten, maar al snel wordt je gegrepen door Emma. In deze tragische film vol tradities, lekker eten, boeiende personages en de nodige hoeveelheid drama, zien we het aangrijpende verhaal van Emma die haar eigen weg probeert te vinden in een gezin dat haar nooit zal accepteren. Op zoek naar respect en erkenning richt ze de Recchi's uiteindelijk ten gronde.