God Bless America

Genre: Komedie / Drama (105 min.)
Met: Joel Murray & Tara Lynne Barr
Regie: Bobcat Goldthwait
Waardering: 3.5 / 5

Reinout Oerlemans heeft onlangs ervaren dat Nederland nog enig fatsoen heeft en dat geld er (nog) niet voor zorgt dat alles rücksichtslos kan worden uitgezonden, maar in Amerika zijn ze met hun 958 zenders alle schaamte ver voorbij. Sinds een maand of drie heb ik geen TV meer en pas sinds het EK mis ik dat ding. Ik wil niet verkondigen dat Pauw en Witteman het enige goede programma is op de Nederlandse TV en ik heb me best kunnen vermaken met het eerste seizoen Oh Oh Cherso, maar programma's waar alles draait om gezeik en drama kan ik slecht hebben. Heb je wel eens dat je TV zit te kijken en je afvraagt waar ze al die onzin vandaan halen? Ik kan me al bijna niet meer herinneren dat ze muziek draaiden op een zender genaamd Music Television. Ik hoop altijd maar dat alles in scène is gezet, maar wat als My Super Sweet 16 en al die andere MTV programma's dat niet zijn? Verdienen de makers en de 16-jarigen dan een nekschot? Met deze gedachte liep regisseur en schrijver Bobcat Goldthwait ongetwijfeld rond toen hij begon aan God Bless America. Niet erg subtiel misschien, maar ook niet geheel onterecht, wat mij betreft. 

Frank (Murray) zapt langs alle 958 kanalen en ziet ringtones, vrouwen die elkaar bekogelen met gebruikte tampons, America's Got Talent en realityshows over super sweet 16 feestjes voorbij komen. Frank heeft luidruchtige, onfatsoenlijke buren die tevens een baby hebben die hele dagen non-stop huilt. Frank vermoord in gedachten met een shotgun zowel de buren als de baby, maar wordt vervolgens bruut gewekt door meer gekrijs. De volgende dag wordt hij ontslagen op zijn werk en krijgt hij van zijn neuroloog te horen dat zijn hoofdpijn (en misschien zijn moordlustige gedachten) worden veroorzaakt door een tumor. Hij besluit het heft in eigen handen te nemen. 

Na zijn eerste succes, een verwend, rijk, super sweet 16 meisje, wordt zijn daad opgemerkt door Roxy (Barr). Ook zij heeft een afkeer van de maatschappij en in de meeste dialogen tussen de twee kon ik me wel vinden. Niet dat ik een afkeer heb van onze maatschappij hoor, er is weinig mis met Nederland, maar het medialandschap is niet meer zo gevarieerd als het ooit was en commercie begint langzaam haar tol te eisen. Het feit dat mensen elke drol, busrit of glas wijn op Facebook en Twitter zetten helpt spreekwoordelijk gezegd ook niet mee aan de beeldvorming. A lá The Boondock Saints trekken Frank en Roxy erop uit om de samenleving te verlossen van onverschilligheid, reality-tv en leedvermaak om zwakzinnigen, een categorie mensen die altijd in min- of meerdere mate aanwezig is binnen het genre reality-tv. 

Frank zelf is erg interessant, terwijl Roxy zoals Frank terecht aangeeft nogal lijkt op Juno. Juno is leuk, goede film ook, maar ook niet meer dan dat. Roxy is vooral op zoek naar avontuur en het valt Frank wel aan te rekenen dat hij Roxy meeneemt op zijn jacht naar verderfelijke celebrities. Voor de film werkt de combinatie tussen tiener Roxy en terminale Frank prima en de chemie tussen de twee is duidelijk aanwezig. Frank heeft een ex en een dochtertje waar werkelijk waar geen land mee te bezeilen valt. Hij heeft dus in een bepaald opzicht gefaald, want zijn eigen nageslacht is totaal in de ban van de media en commercie en klaagt steen en been wanneer ze een Blackberry in plaats van een iPhone 4 krijgt. Ze is 12 ofzo. Daarnaast heeft de hersentumor de tijdspanne van Frank flink ingekort, waardoor hij niets meer te verliezen heeft. Het resultaat is een ietwat verbitterde man die desondanks voor een hele vermakelijke film zorgt.

God Bless America, een zin waarmee elke zichzelf respecterende Amerikaan zijn of haar toespraken of concerten mee afsluit, is bij vlagen behoorlijk lomp. Close-ups van de moorden worden niet geschuwd en de film is op zijn minst controversieel te noemen. Aan de andere kant bevat de film een flinke portie humor en neemt God Bless America zichzelf niet al te serieus. De boodschap die de film echter uitdraagt valt natuurlijk niet te ontkennen en de aanzienlijke hoeveelheid dialogen hebben wel degelijk een serieuze ondertoon. De problemen van Frank en Roxy worden ondubbelzinnig duidelijk, maar of de oplossing is om vervolgens reality sterren te gaan vermoorden betwijfel ik. Waarschijnlijk is de wereld beter af zonder de cast van My Super Sweet 16 en waarschijnlijk zijn het tergende personen met weinig kans op herstel. Maarja, eigenlijk mag je dat niet hardop zeggen natuurlijk. Het is ook niet de oplossing en dat is eigenlijk het enige dat je de film kan en misschien moet verwijten.

Piranha 3DD

Genre: Komedie
Met: Danielle Panabaker, Matt Bush, David Koechner & David Hasselhoff
Regie: John Gulager
Waardering: 1 / 5

Piranha 3DD is de toepasselijke titel van het vervolg op Piranha die in 2010 verscheen en die ik om twee redenen best kon waarderen. Het was allemaal zó fout dat ik het wel grappig vond en de film nam zichzelf absoluut niet serieus en kon daardoor in totale chaos eindigen tot op het ranzige af. Nu is er een volledig overbodige vervolgfilm uitgebracht, want ik was niet de enige die Piranha wel te pruimen vond. Hollywood brengt u Piranha 3DD, met als slogan "Twice the Terror, Double the D's". Het spreekt in ieder geval tot de verbeelding, zullen we maar zeggen.

Waar ik precies op hoopte weet ik niet hoor. Ik hou niet van grote borsten, dus het tweede deel van de slagzin is al niet aan mij besteed. Echt fan van horror ben ik ook niet, al heeft dat er vooral mee te maken dat horrorfilms gewoon slechte films zijn over het algemeen. Dus ik hoopte denk ik op een gelijksoortige film als Piranha, met dezelfde soort humor en slechte scènes waarbij de piranha's de ene na de andere nietsvermoedende badgast oppeuzelen. Piranha 3DD speelt zich namelijk af in een zwembad genaamd 'The Big Wet', waarbij strippers en David Hasselhoff gehuurd zijn als badmeesters. Maar strippers en zelfs The Hoff kunnen dit misbaksel niet redden. 

Piranha was weliswaar een remake, maar slaagde er wel in om iets te creëren. De creatie was weliswaar heel flauw, had een ontzettend hoog onderbroekenhumorgehalte en nauwelijks tot geen verhaal, maar het geheel werd toch behoorlijk goed opgebouwd. Het was heel af en toe zelfs spannend en de cast wist feilloos om te gaan met de intentie van regisseur Alexandre Aja. In Piranha 3DD is dat al lang niet meer het geval. Regisseur John Gulager, die slechts ervaring heeft met één horrortrilogie, slaat de plank volledig mis door veel teveel nadruk te leggen op bloed en ranzigheid. Piranha's bijten geslachtsdelen af (net zoals in deel één), gaan in baarmoeders zich voortplanten en kunnen op het einde zelfs lopen. Grafisch ziet het er armoedig uit en vermakelijk wordt het nooit. Daarnaast is er van acteren nauwelijks sprake. De enige die enigszins in de buurt komt van een acteerprestatie is Christopher Lloyd, die een glimprol heeft. Andere gastoptredens van Ving Rhames en David Hasselfhoff zijn een regelrechte ramp. Ook karakters als Big Dave, die een voorliefde heeft voor het penetreren van aanvoerbuizen in een zwembad zal toch hopelijk niemand aanspreken. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat vertik ik. Pluspuntje is dat de film misschien 75 minuten duurt waarna de credits over het scherm rollen en je kan genieten van bloopers die vermakelijker zijn dan de film zelf.  Niet dat dat veel zegt.

Piranha 3DD is niet zo slecht dat het weer grappig wordt, het is alleen maar slecht. Maar dan echt heel, heel slecht. Ik heb niet vaak zoiets slechts gezien. Ook gezien de verwachting hè, want die was laag hoor. Maar dit... Niet dat veel mensen dit überhaupt zouden willen zien, maar mocht je om wat voor reden dan ook (80DD ofzo) twijfelen, doe het niet. 

Project X

Genre: Komedie (88 min.)
Met: Thomas Mann, Oliver Cooper & Jonathan Daniel Brown
Regie: Nima Nourizadeh 
Waardering: 4.5 / 5

Het Trailerprobleem

Het 'Trailerprobleem' is voor zover ik weet geen universeel dilemma, laat staan een bekend begrip, maar iets wat iedereen vast wel herkent en vooral komedies hebben er last van. Het houdt in dat de trailer eigenlijk net zo grappig is als de film zelf, of in ieder geval het leeuwendeel van de goede grappen bevat, waardoor de film nauwelijks het kijken waard is. Veel komedies kampen met een te simpel verhaal en te weinig grappen. Het verhaal kan in 30 seconden verteld worden en aangezien trailers 120 seconden duren wordt er ook nog 90 seconden aan grappen weggegeven. 

In de meeste komedies is er sprake van meer dan alleen ogenschijnlijk willekeurige gebeurtenissen. Een goede zaak natuurlijk, maar het presenteert ook een moeilijkheid. De paar goed uitgewerkte grappen die de schrijvers hebben bedacht moeten goed verwerkt worden in het verhaal. Het is lastig om een verhaal, hoe simpel ook, vol te gooien met goede grappen omdat een goede grap ook een bepaalde omgeving vereist. Je kan niet zomaar grappige one-liners gaan opdreunen en je zal situatiegebonden grappen moeten inleiden. Doe je dat niet dan komt de grap uit de lucht vallen en werkt het niet meer. Veel films hebben daarom een sidekick die out-of-the-blue grappen maakt, vaak op basis van zijn of haar karakter, zodat de grappen niet ten koste gaan van het verhaal. Denk aan Alan in The Hangover, of Scrat in Ice Age. De sidekick waarborgt eigenlijk de humor, zodat de hoofdpersoon zijn of haar verhaal kan vervolgen. Bij Project X is er echter niet zozeer sprake van een verhaal als wel van een bepaalde sfeer waarin heel veel grappen werken. Afgezien van de hoofdpersoon en zijn liefje is bijna iedereen een sidekick te noemen en volgen de grappen elkaar dan ook in hoog tempo op zonder aan kracht te verliezen.

De oplossing van Het Probleem is natuurlijk simpelweg meer grappen bedenken dan de 90 seconden trailertijd, maar uit financieel oogpunt (als men eenmaal in de bios zit is het geld al binnen) hoeft men daar niet altijd aandacht aan te besteden. Veel commerciële komedies zijn daarom ook niet grappiger dan hun trailer. Project X is ook een commerciële komedie, met grote letters prijkt het predicaat 'From the producer of The Hangover' op het affiche, maar is gelukkig ook een uitzondering op het trailer-probleem.

Project X

Project X gaat over drie vrienden, Thomas (Mann), Costa (Oliver) en JB (Brown) die op high school zitten en niet erg populair zijn, maar ook niet gepest worden of iets in die trend. Thomas' ouders gaan een weekendje weg en Thomas, zelf bijna 17 jaar oud, wordt door zijn twee beste vrienden overgehaald om een verjaardagsfeest te geven. En niet zomaar een feestje. Costa, één van de twee vrienden van Thomas, ziet een situatie zich voordoen waarin drie adolescenten hun populariteit een flinke boost kunnen geven door één van de grootste feesten in de historie van high school feesten te geven. Project X beslaat één dag. 's Ochtends vertrekken de ouders van Thomas en neemt Costa het voortouw. Hij is de regelneef van de drie en heeft ondanks zijn populariteit veel contacten. Costa weet wel hoe je een feestje organiseert, dat mag duidelijk zijn. Hij heeft serieus goede ideeën al denkt hij niet altijd na over de consequenties. Thomas is niet altijd gelukkig met zijn beslissingen en JB (Brown) lijkt alles wel prima te vinden. Hij wil een meisje scoren en heeft daar allerlei theorieën voor, al vraag ik me af of 'the spider' of 'the small scissors' in de smaak zullen vallen.

Project X lijkt af te stevenen op een over-the-top tienerkomedie met veel drank, blote tieten en vreemde typetjes. Al deze elementen zijn wel aanwezig en het testosterongehalte van de film is behoorlijk hoog, maar Project X bevat naast wat flauwe grappen ook een aantal goedgevonden one-liners die onze testosteronloze medemens ook zal kunnen waarderen. Zo zat ik met twee testosteronloze medemensen te kijken en ook zij hebben zich goed vermaakt. Sommige grappen zijn van behoorlijk hoog niveau en worden extra komisch doordat ze worden uitgesproken door iemand die krap 18 jaar oud is. De hilarische, soms haast bizarre gebeurtenissen op het feest zijn over het algemeen echter nog veel grappiger dan de spitsvondige one-liners die de hoofdpersonen eruit persen. Tel daarbij ook nog een geweldige cast op met een goede mix van ronduit vreemde personages, mooie vrouwen en een dwerg en het feest kan niet meer stuk.

Tot slot is de regisseur die debuteert met deze film erin geslaagd om je in een komedie te zuigen zonder dat daar drank voor nodig is. Ik heb deze film op een katerloze middag gezien en me helemaal kapot gelachen, maar me tevens verbaasd over hoe vet alles is opgebouwd. Project X wordt zorgvuldig laagje voor laagje gecreëerd totdat er op een gegeven moment een bouwwerk is ontstaan van bizarre en komische situaties met een goede mix van goede en flauwe grappen. Het feest begint nog redelijk kleinschalig, maar naarmate er meer mensen op komen dagen raken de hoofdpersonen de controle kwijt. Je hebt bovendien zelf het idee dat je tussen de feestmenigte staat doordat alles is opgenomen met handycams en smartphones. Een tof detail wat het gevoel van een film ontzettend bepaalt (het werkt echt goed in horror, zie Rec of Cloverfield) en in Project X is dit echt een toevoeging. 

Critici en Komedie

v.l.n.r. Costa, Thomas & J.B.

Ik probeer een film altijd in zijn genre te beoordelen en misschien is komedie dan wel het moeilijkste genre. Humor is persoonlijk, veel persoonlijker dan een goed verhaal, goede acteurs of goede regie. Je mag Ryan Gosling weliswaar geen goede acteur vinden (voor vrouwen is dit overigens onmogelijk) of Martin Scorsese geen goede regisseur, maar dan val je wel buiten een grote groep mensen die het erover eens zijn dat deze twee mensen in kwestie absoluut bij de top van hun desbetreffende vakgroep horen. Bij humor is er aanzienlijk minder overeenstemming. Volgens critici, waar ik mezelf niet per se onder reken aangezien ik dit vooral voor de lol schrijf en mijn doel niet is om kritiek te geven, maar om mensen te behoeden voor kutfilms, zijn komedies maar zelden goed. Redenen daarvoor zijn talrijk, maar behelzen vaak een slecht plot, flauwe grappen, slechte acteurs en voorspelbaarheid. Critici zullen niet serieus worden genomen als ze zoiets een hoog cijfer geven. Recensenten proberen vaak op een originele manier films af te zeiken en dat is op zich leuk om te lezen, maar het lijkt me niet realistisch. Kijken om het zeiken is schraal.

Een pure komedie, zoals deze film, heeft geen enkele andere pretentie dan vermaak en humor voor een bepaalde doelgroep. En vermaak en humor zijn volop aanwezig. Ik heb me werkelijk waar een breuk gelachen en de ene scène is nog hilarischer dan de andere. Er zit verder geen verhaal in en de enige reden dat er een totaal overbodige romance aanwezig is lijkt te zijn dat de film een soort van degelijk einde heeft. Ben je echter student, dat ooit geweest of heb je wel eens een feest van licht epische proporties meegemaakt (liefst in andermans huis) dan ga je dit ongetwijfeld waarderen. Als je de huishoudschool hebt gedaan en houdt van KRO-detectives is dit misschien een minder geschikte keuze.

Project X tovert enkele dagen na het zien ervan een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan sommige scènes. Project X is de grappigste film die ik sinds tijden heb gezien. Beter dan The Hangover, om maar een voorbeeld te noemen. De laatste keer dat ik zo hard heb gelachen om een film was denk ik bij The Trip. Dit is echter een totaal andere komedie, want het gaat werkelijk waar helemaal nergens over en waar The Trip wel een beetje staat of valt bij het wel of niet snappen van verwijzingen hoef je je daar bij Project X geen zorgen om te maken. Het gaat niet over vriendschappen, opgroeien, high school problemen of liefdesperikelen, maar om het vetste feest ooit. Ik was erbij, keek ernaar en heb me kostelijk vermaakt.