In 47 Ronin, een remake van een Japanse klassieker uit 1941, neemt regisseur Carl Rinsch een gewaagde beslissing door fantasy te combineren met Japanse historie. Het concept pakt aardig uit, maar de film kent helaas genoeg andere problemen.
Door een gemeen plot van antagonist Lord Kira, legt Lord Asano het loodje en komen zijn samoerai zonder meester te zitten, waardoor ze de schandelijke titel 'ronin' opgespeld krijgen. Terwijl Kira bezit neemt van Asano's dochter en zijn landerijen, zinnen de ronin op wraak. Aangevoerd door half-breed Kai (Keanu Reeves), een kruising tussen demon en mens, zullen de ronin orde op zaken stellen, waarbij menig gevecht niet wordt vermeden.
47 Ronin situeert een hoop fantasyfiguren in het oude, feodale Japan waarin buitenlanders niet welkom zijn. Magische eilanden vormen de thuisbasis voor heksen, demonen, samoerai en Keanu Reeves, de enige Hollywoodacteur in een verder uitsluitend Japanse cast. Zoals wel vaker voegt Keanu Reeves niets toe en teert hij op zijn Matrix successen. Het is maar goed dat de Japanners er zijn. Met name Rinko Kikuchi, de evil witch in het stuk, speelt verleidelijk en verfrissend.
Het valt op dat er flink veel aandacht is besteed aan visuele details. De CGI is van hoog niveau, de kostuums en sets stralen authenticiteit uit en de sfeer zit er lekker in. Zelfs de komst van demonen en heksen wordt heel aardig verwerkt in de film, die naar schatting 200 miljoen dollar heeft gekost. Dat is erg veel, zeker toen bleek dat bijna niemand naar de film ging.
Grootste probleem van 47 Ronin is echter de totale ongeloofwaardigheid. Zelfs als je bereid bent de fantasy op de koop toe te nemen - en ik ben de beroerdste niet, in dat opzicht - laat het script bijzonder veel te wensen over. Er wordt nauwelijks aandacht besteed aan de karaktereigenschappen van Kai of de andere Ronin. In het geval van Keanu Reeves valt dat wel te begrijpen, want meer dan 1 karaktereigenschap kan hij niet uitdrukken, maar kijk je naar de Japanse cast dan had daar echt wel meer in gezeten.
Hetzelfde geldt voor het plot, dat zo slecht nog niet is, maar beroerd wordt verfilmd. Sommige stukken, zoals de ontsnapping van Kai uit een piratenkamp, zijn veel te gehaast, terwijl andere gedeeltes langdradig aanvoelen. De ronin maken allerlei oninteressante uitstapjes naar Kai's opvoeders - een soort rare reptielgezichten, om er maar een scheldwoord van Giphart doorheen te gooien - en naar afgelegen dorpjes voor wapens. Uiteindelijk blijft een kwartiertje over voor de daadwerkelijke wraak en de dramatische ontknoping, maar de kans dat de film je dan nog iets interesseert is ongeveer 1 op 47.
