Katy Perry: Part of Me

Genre: Documentaire (93 min.)
Met: Katy Perry, Russell Brand e.a.
Regie: Dan Cutforth, Jane Lipsitz
Waardering: 3 / 5

Katy Perry heeft een documentaire laten maken over zichzelf. Tijdens een uitgebreide tour in 2011 wordt ze zowel on stage, off-stage en backstage gefilmd en geïnterviewd. Gedurende een jaar, want zolang duurde die tour, volgen de makers Katy Perry en leren we haar beter kennen.

Er zijn veel mensen die Katy Perry afschilderen als een talentloze eendagsvlieg. Voor talentloze eendagsvliegen moet je echter bij Idols en the Voice zijn, waar de jury met ze wegloopt. Over de jury gesproken: van Velzen vind ik één van de meest overgewaarde artiesten van Nederland. Hij kan zingen, en goed piano spelen, maar die muziek wordt elk jaar slechter en commerciëler. Daarnaast staat nu al vast dat iedereen over 4 jaar de winnaar van dit jaar vergeten zal zijn. Waarschijnlijk al over 2 jaar, want op dat moment treden ze alleen nog op in Holland Casino. Vorig jaar won Iris Kroes, ze heeft 6 covers uitgebracht waarvan er slechts twee de top 40 hebben bereikt. Wat een winnaar. John de Mol moet zich helemaal kapot lachen - elke avond weer - nadat wederom miljoenen mensen hebben gekeken naar The Voice. Kan het hem verrekken dat vervolgens alle winnaars floppen en door het ondertekenen van een wurgcontract ook nergens anders meer aan de bak komen. En gelijk heeft 'ie. Stelletje aandachtsgeile prutsers.

Maar nu dus een echte artiest: Katy Perry. Nee, ik ben niet sarcastisch. Ze is begonnen als gospelzangeres, heeft een plaatje gemaakt, is een paar keer van label verwisseld en raakte vervolgens in een dip. Maar enkele jaren later bestormt ze glorieus de hitlijsten met de hit I Kissed A Girl. Ze schrijft haar eigen - zeer catchy - liedjes, ze kan best aardig zingen, ze heeft de mentaliteit om een jaar lang te touren en ze waardeert haar fans. Dat is het korte levensverhaal van Katy Perry, die ondanks haar miljoenenpubliek nog heel gewoon gebleven is. 

De documentaire is wel een beetje cheesy. Het begint met kinderen die tegen de camera vertellen hoe Katy Perry hun leven heeft veranderd. Dat was niet zo nodig geweest. Maar verder is de setting niet zo overdreven en dramatisch. Het is een kijkje achter de schermen, zonder dat er heel veel aan beeldvorming wordt gedaan. Bij een show van Lady Gaga in Madison Square, die ik een tijdje terug op DVD zag, voerde drama de boventoon. Om niet verklaarde redenen ging ze huilen, er werd vaak op gehamerd hoe zwaar ze het had en haar boodschap bestaat uit confrontatie en wrok. Ze loopt te bitchen op haar vroegere leraren die haar talent niet zouden erkennen, op haar opleiding en op de maatschappij. Haar houding - I don't give a shit and gonna make it anyway - levert haar steun op - vooral van andere onbegrepen mensen - maar ik denk dat ze het ook zonder al die poeha had gered. Katy Perry heeft hier gelukkig geen last van, loopt niet te dramatiseren en komt over als een intelligent, gevat meisje dat al jaren weet wat ze wil, maar zichzelf niet op de borst slaat als ze het eenmaal heeft bereikt.

Katy Perry - 27 jaar - is eigenlijk nog een kind. Dat zegt ze zelf, maar het is ook zo. Haar shows lijken decors van Alice in Wonderland te gebruiken en ze heeft allerlei kleurrijke pakjes aan. Het lijkt soms K3 wel. Het publiek is ook niet veel ouder. Maar ze loopt niet te zeiken. Alleen Columbia Records krijgt er even van langs. De enige keer dat Katy Perry zichtbaar emotioneel is tijdens een show is vlak na de breuk met Russell Brand, haar voormalige echtgenoot. Een legitieme reden, vond ik zelf. Verder doet ze gewoon haar best, probeert ze haar fans te pleasen, is ze wereldberoemd, maar blijft ze zichzelf. Wat je ook van haar muziek vindt, de kans is groot dat je na het zien van deze documentaire de persoon Katy Perry best kunt waarderen. Daar is de documentaire niet voor bedoeld lijkt me, want het is vooral materiaal voor de fans, maar het is natuurlijk mooi meegenomen. 

Friends With Kids

Genre: Romkom (107 min.)
Met: Jennifer Westfeldt, Adam Scott, Maya Rudolph, Chris O'Dowd, Kristen Wiig & Jon Hamm
Regie: Jennifer Westfeldt
Waardering: 2.5 / 5

Julie (Westfeldt) en Jason (Scott) zijn al jaren beste vrienden en wonen in hetzelfde appartement. Julie belt Jason op, om 4 uur 's nachts, en vraagt hem: "Death by shark or alligator?" Ze spelen graag de lugubere versie van "Would you rather..." Jason is niet pissig, het is blijkbaar voor deze twee de normaalste zaak van de wereld om elkaar 's nachts op te bellen. Er volgt een kleine discussie over de hypothetische situatie of het wel mogelijk is om gedood te worden door een haai als je nooit in de zee komt. De camera zoomt wat uit en naast Jason ligt een vrouw in zwarte lingerie. Het is zijn vriendin waar hij het snel mee gaat uitmaken, zo vertelt hij Julie. Die ligt op haar beurt naast een kerel in witte onderbroek waar ze net seks mee heeft gehad. 

Julie en Jason zijn onderdeel van een vriendengroep die verder bestaat uit Alex (O'Dowd), Leslie (Rudolph), Ben (Hamm) en Missy (Wiig). Wie Bridesmaids heeft gezien - goede komedie - zal de cast wel herkennen. Het valt Jason en Julie op dat hun vrienden sinds de komst van kinderen zijn veranderd in neerslachtige, uitgeputte en chagrijnige mensen. Jason en Julie willen wel kinderen, maar willen niet zo eindigen als hun vrienden. Aangezien ze elkaar niet fysiek aantrekkelijk vinden lijkt het ze een goed plan om samen een kind te nemen, dat samen op te voeden en op deze manier allerlei perikelen die getrouwde stellen hebben te omzeilen. Naast het opvoeden van een kind kunnen ze op zoek naar de ware en kunnen ze daten. Tenminste, wanneer de vagina van Julie weer strak genoeg is, iets waar ze zich nogal druk om maakt. Dat blijkt later in de film, na bekkenbodemspieroefeningen - een leuke voor galgje - gelukkig zo te zijn. 

Het idee is absurd, natuurlijk. Daten, seks, de ware vinden en dus in feite egoïsme wordt verkozen boven een normale opvoeding van een kind. Het plan is ondoordacht, onverantwoordelijk, naïef en gaat uiteraard voor allerlei problemen zorgen. Maar Jason en Julie, allebei halverwege de 30, zien dit niet in. Ze hebben een keer seks, hetgeen behoorlijk ongemakkelijk moet zijn geweest, en krijgen een kind. En dan maar hopen dat je niet zo eindigt als je vrienden die worden geportretteerd als mensen wiens leven absoluut voorbij is wanneer je aan kinderen begint. Kinderen beroven je niet alleen van vrijheid, maar ook van elke vorm van redelijkheid, sociale omgang en liefde voor je man of vrouw, zo wil Westfeldt ons doen laten geloven. Ze schreef en regisseerde de film en heeft zelf geen kinderen.

Friends With Kids bevat een goede cast. Later in de film zullen Megan Fox en Edwards Burns ook nog een rolletje hebben. Megan Fox straalt maar één ding uit: dat wat Jason en Julie maar één keer gehad hebben. De acteurs zijn niet zo grappig als in andere films, met Bridesmaids als voornaamste vergelijkingsmateriaal. Daar voorziet de chemie tussen Wiig, Hamm en O'Dowd de hele film van een feel-good laagje. Hier ontbreekt dat een beetje. Scott en Westfeldt zijn best grappig en redelijk op elkaar ingespeeld, maar het is moeilijk door hun idiote beslissingen heen te kijken. Het zal ook niemand verbazen hoe de film zich zal ontwikkelen. Friends With Kids weet nooit te verrassen en is niet grappig genoeg om de moeite waard te zijn. 

War Horse

Genre: Drama / Oorlog (146 min.)
Met: Jeremy Irvine, Emily Watson, Peter Mullan & Tom Hiddleston
Regie: Steven Spielberg
Waardering: 2 / 5

War Horse is het bijzondere levensverhaal van een paard. Niet zomaar een paard, maar een paard dat half Europa door reist en de eerste wereldoorlog meemaakt. Tijdens zijn leven krijgt het paard, genaamd Joey, heel veel nieuwe baasjes en ook van die baasjes wordt het levensverhaal geschetst. Steven Spielberg staat aan het roer en regisseert opnieuw - na Saving Private Ryan en War of the Worlds - een grootschalig oorlogsdrama.

Wat je van Spielberg kan verwachten zijn prachtige plaatjes, goed gebruik van camerawerk en mooie decors. Al deze aspecten zijn aanwezig en de vooroorlogse setting is sfeervol en magnifiek gefilmd. Een Engelse boerderij, een Frans landhuisje en een Duits legerkamp zijn allemaal levendig vormgegeven en je krijgt een paar van de mooiste shots van afgelopen jaar te zien. De epische en typische muziek van de legendarische John Williams geeft nog een extra dimensie aan de schitterende beelden, al past de muziek niet altijd bij de fragmenten. Van Spielberg kan je verder goede, meeslepende drama's met een sterk verhaal en goed uitgewerkte personages verwachten. Die verwachtingen worden echter niet waar gemaakt.

De hoofdrolspeler in War Horse is namelijk een paard. Jah, ik heb de titel gezien ja, maar toch. Dat is een probleem, want ik heb wat moeite me te identificeren met paarden. Sterker nog, ik houd helemaal niet van paarden. Ze zijn me veel te groot en aangezien we tegenwoordig fietsen en auto's hebben vind ik ze tevens een beetje achterhaald. Een Shetland pony lijkt me tof, maar gewoon voor de heb. Paarden daarentegen. Maar ik sta vast niet alleen in dezen, ondanks verwoede pogingen van Spielberg en zijn paardenteam om Joey zo menselijk mogelijk te laten overkomen.

Joey is eigendom van de Narracotts. Albert, gespeeld door nieuwkomer Irvine, is een boerenzoon die gek is van Joey. Hij werkt op de boerderij, samen met zijn alcoholische vader Ted (Mullan) en zorgzame moeder Rose (Watson). Zijn ouders hebben grote schulden bij de landheer, onder andere omdat Ted het paard Joey voor veel teveel geld heeft gekocht. Zijn trots ging zijn verstand te boven en hij kon het niet hebben dat hij steeds werd overboden door de landheer. 

War Horse heeft afgezien van een problematische hoofdrolspeler wel meer problemen. Zo is het mierzoete verhaal geen geheel, maar zijn het losse fragmenten. Keer op keer verwisselt Joey van eigenaar en begint een nieuwe episode. Elke keer als je kennis hebt gemaakt met de nieuwe eigenaar wordt Joey verkocht, gestolen, rent 'ie weg of wordt 'ie in beslag genomen. Vervolgens dient de volgende eigenaar zich aan en zo gaat het de hele film door. War Horse begint steeds opnieuw, met Joey als enige link, en dat wordt na een keer of drie behoorlijk irritant.

Van chemie is dan ook nauwelijks sprake. Chemie tussen mens en paard bestaat ongetwijfeld, met dressuur ofzo, maar hier weet Spielberg me niet te overtuigen. Ook de verschillende acteurs krijgen te weinig tijd om hun karakters uit te werken en de kijker te laten meevoelen in hun leed. Leed is er wel, zij het in de zoetsappige Spielberg vorm, maar veel ontroerende scènes zijn er niet. Emoties worden zo geforceerd in beeld gebracht met tragische muziek en dito beelden, dat de kijker nauwelijks serieus wordt genomen.

Albert is een erg timide personage en Irvine weet Albert maar op één manier te brengen. Hij is erg terughoudend, niet overtuigend en verre van mannelijk. Zelfs in de oorlog, waar hij heldendaden verricht, komt Albert niet heldhaftig over. Het is zijn debuut, maar ik was niet onder de indruk. De rest van de cast speelt een stuk beter, maar heeft allemaal tamelijk kleine rollen waardoor het moeilijk wordt diepgaande karakters uit te beelden. Sommige acteurs slagen er wel in, zoals Niels Arestrup die een Franse opa speelt en Tom Hiddleston die in korte tijd een respectabele Britse kapitein verpersoonlijkt. 

In War Horse spreken ze tenslotte overal Engels. De Fransen met Frans accent en de Duitsers met Duits accent. Ook de Engelsen spreken Engels, dat dan weer wel. Spielberg zou ondertussen toch moeten weten dat zoiets het realisme niet ten goede komt. Duitsers moeten gewoon Duits praten, zeker in de oorlog. Het knullige, overdreven accent doet echt afbreuk aan de film, die naast mooie beelden en muziek al niet veel soeps is. 

The Five-Year Engagement

Genre: Romkom (124 min.)
Met: Emily Blunt, Jason Segel, Chris Pratt & Alison Brie
Regie: Nicholas Stoller
Waardering: 3.5 / 5

Tom (Segel) en Violet (Blunt) hebben op de dag af een jaar verkering. Het was liefde op het eerste gezicht op een nieuwjaarsfeest en een jaar later vraagt Tom aan Violet of ze met hem wil trouwen. Ze wil. Tussen deze vraag en de daadwerkelijke trouwerij zitten echter vele jaren vol met drama, romantiek en humor. Het verstrijken van de jaren wordt verfilmd in The Five-Year Engagement.

Tom is een koddige chef en werkt in een gerenommeerde tent. Het is een aimabele kerel, een tikkie gezet - da's chef eigen - sociaal, grappig en onvoorwaardelijk verliefd op Violet. Hij staat op het punt om chef-kok te worden, maar Violet krijgt bericht dat ze is aangenomen op de universiteit in Michigan. Violet is ambitieus, intelligent, ook grappig en wil carrière maken binnen de psychologie. Dit is de kans van haar leven en samen verruilen ze hun warme stekje in San Fransisco voor het koude, gure Michigan. Daar eenmaal aangekomen groeit het stel langzaam uit elkaar. Violet gaat carrière maken, maar voor Tom is er weinig tot niks te doen. Hij gaat sandwiches bouwen en jagen. Op herten. Met de buurman.

De buurman en de baas van Tom zijn allemaal typetjes die goed tot hun recht komen. Ook de medestudenten van Violet zijn komisch. Zo denkt één van haar medestudenten - Doug - dat de wetenschap serieus aandacht moet besteden aan masturbatie. Al zijn psychologische experimenten zijn dan ook seksueel getint en regelmatig wil hij masturbatie toevoegen aan de onderzoeken of de vragenlijsten. Een andere student - Ming - zet allerlei willekeurige experimenten op zonder enige hypothese omdat hij simpelweg wil weten hoe de kandidaten reageren. Hij gaat slapende mensen onderdopen in geitenbloed en ze dan heel hard wakker schreeuwen. Gewoon, om te kijken wat er gebeurt. Vind ik mooi, zoiets.

Tom en Violet zijn een oprecht leuk stel en de chemie tussen Segel en Blunt - goede vrienden in het echt - is duidelijk aanwezig. Tom en Violet kunnen met elkaar lachen, zijn best lief voor elkaar en hebben als grootste overeenkomst dat ze serieus en gedreven zijn. De trouwerij moet perfect zijn. "It's your wedding! You only get a few of these," aldus Suzie.

Suzie (Brie) en Alex (Pratt) pakken de zaak heel anders aan. Suzie is de zus van Violet en Alex de collega van Tom. Samen vormen ze een onwaarschijnlijk koppel dat niks plant, gewoon het leven leeft en geniet van alle kleine dingen. Ze maken zich geen zorgen om de toekomst en laten alles gewoon rustig op hen afkomen. Het contrast tussen de twee stellen is enorm en wordt goed uitgewerkt in de film. Waar Tom en Violet zich regelmatig druk maken lijken Suzie en Alex veel lol te hebben. Beiden zijn ook erg grappig en zijn veel meer dan gewoon een sidekick in een romkom.

The Five-Year Engagement is echt een feel-good movie. Regelmatig heb ik gelachen om Alex' wienercarrot-humor, om Violet's subtiele grappen en om de olijke kop van Tom. Ook allerlei andere elementen in de film, zoals beide schoonfamilies - de ene Joods, de andere Brits en niet bereid naar Amerika te komen - en de uit de hand gelopen jachtpraktijken van Tom leveren hilarische situaties op. Zelfs sterfgevallen zijn perfect getimed en erg grappig. 

The Five-Year Engagement duurt helaas wel erg lang en het feel-good gevoel ebt halverwege een beetje weg. Misschien zijn vijf jaren en 124 minuten ook wat overdreven. Er ontstaat veel wrijving tussen Tom en Violet en ook al blijft het realistisch, het voegt maar weinig toe. Clichés probeert men te voorkomen, maar men slaagt daar niet in. Het duurt nu alleen 40 minuten langer. Door de prima grappen, de goede chemie tussen Tom en Violet en de uitstekende ondersteunende cast is The Five-Year Engagement toch een geslaagde komedie geworden die realisme en humor goed weet te combineren. Ik heb me goed met de film vermaakt, maar het was nog veel beter geweest met iets minder drama, een kortere verloving en minder minuten film.

One Life

Genre: Documentaire (85 min.)
Met: Daniel Craig
Regie: Michael Gunton & Martha Holmes
Waardering: 4 / 5

Planet Earth was de eerste in een reeks van spraakmakende en revolutionaire natuurdocumentaires van de BBC. Ze hadden altijd wel mooie documentaires, maar de nieuwe technieken zorgden voor schitterende beelden die nooit eerder waren vertoond. Prachtige films van dieren in hun natuurlijk habitat uit alle hoeken van de wereld werden gebruikt, gebundeld en door velen bekeken. Nu zijn de makers van Planet Earth terug met One Life.

"One Life: A story that connects us all. A story of hope and triumph." Het zou de tagline van Lord of the Rings kunnen zijn, maar in plaats van klagende Hobbits zien we dialoogloze dieren. Het is nogal wat om dit te zeggen over een documentaire en de makers maken hun claim ook maar gedeeltelijk waar. De claim geldt namelijk alleen als je ervan uitgaat dat mensen er ook alles aan doen om de soort in stand te houden. De mens doet er echter alles aan om de soort niét in stand te houden, lijkt het. Dat leven de verbinding - en overeenkomst - is tussen mens en dier had Darwin in 1859 al bedacht, alleen had hij nog niet de middelen om dat in 1080p aan ons te tonen. Of echter hoop en overwinning - vooral het aspect van onverwinning is onzichtbaar - ook voortvloeien uit deze documentaire valt te betwijfelen. En na wat twijfel valt het ook prima te ontkennen. Maar wat krijgt de kijker dan wel te zien?

<-- Apen! En meer beestjes. En één vleesetende plant. David Attenborough is vervangen door Daniel Craig, maar veel meer verschil is er niet met Planet Earth. Ik kan echter wel uren kijken naar al die beelden en in One Life zijn ze nog scherper en mooier dan in Planet Earth. We zien wederom allerlei vreemde wezens die inventieve manieren hebben ontwikkeld in de loop der jaren om te overleven. Capucijneraapjes die meester-notenkrakers zijn, sneeuwapen in Japan die de winter overleven in stoombaden en vliegende vissen die zo ontsnappen aan hun belagers. Je kan het zo gek niet bedenken en het bestaat. Dat geldt blijkbaar niet alleen voor het internet, maar ook voor het dierenrijk. One Life is in essentie een esthetisch verantwoorde oproep om een beetje respect te hebben voor de natuur. 

De nieuwste cameratechnieken en hoge resolutie camera's zijn gebruikt. Tevens hebben de makers soms wat geluidseffecten toegevoegd. Zo loopt bijvoorbeeld een kikker op een rots tegen een kikker-etende tarantula aan. Je weet wel, een vogelspin, maar dan één die kikkers eet en geen vogels. Vervolgens hebben de makers er een slikgeluidje ingebouwd, alsof de kikker even moet slikken dat hij opeens oog in veel ogen staat met zijn vijand. Deze geluiden geven de documentaire soms een komisch karakter door ze op de juiste momenten te gebruiken. Ik kon het wel waarderen. Ook wat achtervolgingen (luipaard vs. struisvogel) zijn voorzien van geluidseffecten en spannende muziek, waardoor menig achtervolging beter is dan die in de gemiddelde actiefilm. One Life maakt daarnaast goed gebruik van dolby surround, waardoor je soms het idee hebt letterlijk tussen de dieren te lopen. En dat zonder 3d. 

One Life vergelijkt regelmatig mens en dier. Door dieren te laten zien die met instrumenten ingenieuze bouwwerken bouwen en die fantastische manieren hebben bedacht om hun eten te vangen, willen de makers aantonen dat mens en dier nauwelijks verschillen. Maarja, dolfijnen overheersen de Aarde niet en apen doen dat alleen in films. Het verhaal van overwinning en hoop dat ons allen verbindt heb ik dan ook niet kunnen ontdekken. Wel zag ik heel veel bijzondere dieren die alles uit de kast halen om te overleven en de soort in stand te houden. Dieren blijven dieren, al lijken de makers zo gefascineerd te zijn van de dierenwereld dat ze dit nog wel eens vergeten.  

The Cabin in the Woods

Genre: Horror (95 min.)
Met: Kristen Connoly, Chris Hemsworth, Anna Hutchison & Richard Jenkins
Regie: Drew Goddard
Waardering: 3.5 / 5 

In The Cabin in the Woods gaat een groep van vijf mensen een weekendje weg naar een verlaten plek. Vijf is niet teveel, zodat je ze nog even kan leren kennen voordat ze er één voor één aan gaan. Daar aangekomen gebeuren er allerlei nare dingen, zoals je zou verwachten. Schrik-momenten worden afgewisseld met bloedige moordscènes en de film lijkt in eerste instantie op een simpele horrorfilm, maar schijn bedriegt. Al vrij snel wordt duidelijk dat de vijf jongeren gevolgd worden door een vreemde instantie. Drew Goddard, bekend van Cloverfield, en Joss Whedon, die Buffy the Vampire Killer schreef, hebben samen een zeer originele film gemaakt die naar eigen zeggen het horrorgenre binnenstebuiten zal keren. Letterlijk en figuurlijk, wel te verstaan. 

De jongeren zijn niet op vakantie in zomaar een bos. De vreemde instantie is in staat om het gedrag van de jongeren te beïnvloeden. Hoe ga ik niet verklappen, maar de manier waarop ze inspelen op de behoeftes en de psychologie van onze jonge helden is goed bedacht en erg komisch. De jongeren lijken slachtoffer te worden van een gruwelijk sociaal experiment. Dat experiment wordt uitgevoerd door Sitterson (Jenkins) en Hadley (Bradley Whitford) die al jarenlang collega's zijn. Het zijn twee harteloze mensen die totaal geen empathie met de jongeren hebben, maar omdat ze met z'n tweeën een subtiele vorm van kantoorhumor hebben ontwikkeld en goed op elkaar zijn ingespeeld, kan je plezierig naar ze kijken. Vooral een scène waarin The Harbinger - een hillbilly - op speakers staat terwijl hij naar de instantie belt is hilarisch en ergens krijg je het idee dat het toch gezellig moet zijn op de horror-afdeling. 

De jongeren ontwikkelen in korte tijd genoeg karakter om niet te worden gereduceerd tot slechts een maaltijd. Hunk Curt (Hemsworth) speelt american football en heeft verstand van Russische politiek. Hij heeft iets met Jules (Hutchison) die waarschijnlijk een cheerleader is, maar vooral om haar looks gecast lijkt te zijn. Ze kan angstig kijken, hard krijsen en gaat topless. Curt raadt studiebol Dana (Connolly) een boek aan koppelt haar onsubtiel aan Holden (Jesse Williams). Wat opvalt aan Holden is zijn naam, want dat is een rare naam, maar verder maakt hij nauwelijks indruk. Het vijftal wordt gecompleteerd door stoner Marty (Fran Kranz) die - ondanks het feit dat hij altijd stoned is middels een koffiekan die tevens als waterpijp dient - de meeste realiteitszin heeft. Marty valt qua karakter een beetje buiten de boot. De rest zal populair zijn op de universiteit, maar hoe Marty in het gezelschap verzeild raakt is wat onduidelijk. Hij komt simpelweg stoned in een oude stationwagen aanrijden en gaat gewoon mee op weekend.  

De film biedt een sterke mix van humor en horror. Ook is de film erg spannend, omdat de makers goed gebruik maken van de schaarse momenten waarin je je helemaal een ongeluk schrikt. Niet alleen wil je weten hoe het de personages vergaat, maar je wilt ook weten waar die vreemde instantie nou eigenlijk voor dient. Zijn het slechts psychopathische wetenschappers of zit er meer achter? Op originele manier neemt de film het horrorgenre op de hak. De film is goed gemaakt, grappig, angstaanjagend en knap geschreven. De dialogen zijn scherp en zeker het eerste deel van de film bevat veel geslaagde grappen.

De climax valt helaas vies tegen. De schrijvers zijn een beetje doorgeschoten in hun enthousiasme en waar halverwege de film nog origineel is en bij vlagen zelfs briljant, vervalt men aan het einde in een overkill aan plotwendingen en verklaringen. Veel dingen vallen uiteindelijk wel op haar plaats, maar het uitwerken van het onwaarschijnlijke verhaal doet The Cabin in the Woods geen goed en dat is spijtig. 

Snow White and the Huntsman

Genre: Fantasy / Avontuur / Actie (127 min.)
Met: Kristen Stewart, Charlize Theron & Chris Hemsworth
Regie: Rupert Sanders
Waardering: 4 / 5

De kwade koningin Ravenna is met een list aan de macht gekomen en heeft Snow White opgesloten in een toren. Ravenna vermoordt de koning en Snow White wacht een gruwelijke dood, maar ze ontsnapt en wordt door The Huntsman, wat dwergen en uiteindelijk een heel leger geholpen in haar strijd tegen Ravenna. Het verhaal van Sneeuwwitje is een bekende en is onlangs ook gebruikt in het behoorlijk slechte Mirror Mirror. Gelukkig heeft regisseur Rupert Sanders er meer kaas van gegeten, ondanks het feit dat hij debuteert. Sanders - hij verdiende zijn sporen met het regisseren van commercials - transformeert een sprookje tot een episch verhaal met prachtige beelden, veel symboliek en grootschalige gevechten. Fantasy-elementen worden veelvuldig gebruikt en de film straalt bij tijd en wijlen dezelfde prachtige sfeer uit als Lord of the Rings. Er is zelfs een boogschutter aanwezig die bijna net zo snel, maar ook net zo stijlvol, z'n pijlen op tegenstanders afvuurt als Legolas.  

Kristen Stewart is geschikt voor de rol van de mooie, naïeve en onervaren Snow White. Ze is een schone verschijning die in de middeleeuwse fantasysetting goed tot haar recht komt. Snow White personifieert het leven en haar aanwezigheid doet de harten van menig man en dwerg sneller kloppen. Stewart is echter in het tweede gedeelte van de film minder sterk. Ze moet in het heetst van de strijd de moraal hoog houden en als een soort Jeanne d'Arc rijdt ze in volle wapenuitrusting haar nemesis tegemoet. Erg overtuigend is het niet, al is het alleen maar vanwege de angstige blik in haar ogen. De moraal hoog houden en angstige blikken gaan moeilijk samen. Haar uitstraling, haar klunzige manier van vechten en de met overslaande stem gehouden speech zouden mij niet inspireren om vol goede moed te paard een kasteel te bestormen.

Charlize Theron daarentegen is de perfecte keuze voor koningin Ravenna. Ze is mooi, slim, gevat, angstaanjagend en in en in slecht. Ze loopt constant te ijsberen en kan niet wachten tot ze Snow White kan vermoorden. Snow white moet echter eerst volwassen worden - de spiegel neemt minderjarigen niet mee in de analyse - en tot die tijd zal de fraai geanimeerde spiegel Ravenna vertellen dat ze de mooiste van het land is. Ravenna's schoonheid komt echter met een prijs, want ze moet steeds schoonheid absorberen van jonge vrouwen. Dat gaat á la Imhotep, uit The Mummy. Ravenna's verdorvenheid treft niet alleen Snow White, maar het hele land. De omgeving rondom het kasteel corrumpeert, het leven vloeit langzaam weg en als een gezwel spreidt haar invloed zich uit over het koninkrijk. De symboliek van de dood wordt via de kille blik van Charlize Theron prachtig overgebracht en ze levert wederom een acteerprestatie van formaat. Duistere rollen kan ze prima aan en ook in deze film laat ze zich van haar slechtste kant zien.

The Huntsman genaamd Eric, vertolkt door Chris Hemsworth, wordt door Ravenna ingehuurd om Snow White te vinden. Eric is goed in het vinden van personen en binnen mum van tijd heeft de alcoholverslaafde jager zijn prooi te pakken. Hij raakt echter in de ban van Snow White en in plaats van haar uit te leveren aan Ravenna zal hij haar helpen in haar queeste om de koningin te verslaan. Snow White doet hem namelijk denken aan zijn overleden vrouw. Sinds haar overlijden doolt Eric rond als een verloren ziel en geeft hij zichzelf uit als huurling. Snow White geeft zijn leven echter weer betekenis - zoals we ondertussen van haar gewend zijn - en wanneer de dwergen zich bij het jolige genootschap voegen wordt het zowaar een gezellige bende. De grappige, koddige dwergen hebben sinds het aantreden van Ravenna niet meer hun beroep kunnen uitvoeren. Ze waren ooit nobele mijnwerkers, maar nu vooral onderwerp van spot en haat. De goed gecaste dwergen voegen een scheutje humor toe aan de film en ze horen er natuurlijk helemaal bij. Het blijft een sprookje, al zou je dat tijdens het kijken soms vergeten.  

Regisseur Sanders levert een geweldig debuut af. De film maakt gebruik van special effects en met veel detail zijn allerlei wezens en omgevingen gemaakt, maar ook veel decors zijn fysiek aanwezig. De kleurrijke omgevingen - vooral de scènes in Sanctuary zijn een lust voor het oog - steken mooi af tegen de grauwe landschappen die het paleis omringen. Ondanks de prachtige beelden verliest men niet uit het oog waar het om draait. Het verhaal en de symboliek achter het verhaal zijn goed uitgewerkt en Sanders voorkomt dat Snow White and the Huntsman een hersenloos actiespektakel wordt. Hij creëert juist een authentieke sfeer waarin de personages goed tot hun recht kunnen komen. Dat Kristen Stewart en Sam Claflin - die de enigszins overbodige rol van William op zich neemt - niet bepaald overtuigend zijn is jammer, maar de sfeer maakt een hoop goed. 

What To Expect When You're Expecting

Genre: Romkom (110 min.)
Met: Cameron Diaz, Jennifer Lopez, Elizabeth Banks & Chace Crawford
Regie: Kirk Jones
Waardering: 1.5 /  5

What To Expect When You're Expecting is een film die probeert op een komische manier duidelijk te maken wat men, zowel man als vrouw, allemaal kan verwachten tijdens een zwangerschap. De film volgt vijf stellen die twee dingen gemeen hebben. De vrouwen van het stel zijn gewild of ongewild zwanger en de stellen bestaan uit personen die totaal niet bij elkaar passen. Het gros van de vrouwen in de film zijn onaardige, egoïstische, manische hormoonbalen die om allerlei futiliteiten ruzie maken. De mannen komen er stukken beter vanaf, als personages zijnde, maar zijn ook verre van sympathiek. De vrouwen willen vaak kinderen, de mannen meestal niet. Een stel dat allebei daadwerkelijk een kind wil lijkt een illusie te zijn waarin geen enkele Hollywood producent is geïnteresseerd.

Het enige stel dat wél gemeend overkomt en het beste probeert te maken van hun ongeplande zwangerschap krijgt een miskraam. Ik vraag me dan ook af wat men eigenlijk wilde bereiken met de film, want ook al eindigen één op de drie zwangerschappen in een miskraam en worden er hier vier mensen zwanger - op zich dus een goede score - zie ik niet in waarom dit nodig was. De film had best een normaal stel kunnen gebruiken. Na de miskraam wordt het - begrijpelijk ook - weer hommeles tussen man en vrouw, iets dat de film niet nodig heeft aangezien die andere stellen elkaar ook al aan het afzeiken zijn. Soms is er weliswaar vooral éénrichtingsgezeik, maar er moet blijkbaar gezeken worden. Beter was geweest om gewoon één stel te pakken, het liefste Anna Kendrick en Chace Crawford, en dat stel wel fatsoenlijk uit te werken. 

Personages worden belichaamd door onder andere Cameron Diaz, Jennifer Lopez en Elizabeth Banks. De gloriedagen van Cameron Diaz zijn al bijna 10 jaar voorbij. Ze heeft nog altijd een goed lichaam, kan nog steeds leuk dansen, maar haar laatste 6 films zijn niet om aan te zien. Bad Teacher en The Green Hornet behoren tot de slechtste films uit 2011. Hier speelt ze Jules, een arrogante, egoïstische feeks die het leven zuur maakt van de relatief sympathieke Evan (Matthew Morrison). Jennifer Lopez, ook bezig aan een afmars, speelt Holly. Ze kan geen kinderen krijgen en gaat adopteren. Wendy (Banks) tenslotte heeft een winkel ter bevordering van borstvoeding. Wendy sluit telefoongesprekken van haar winkel genaamd 'The Breast Choice' af met "Have the breast day." Dit is ongeveer het niveau van de humor.

Alle cliché's van zwangerschap zullen de revue passeren. Kotsen, opvliegers, incontinentie, grote borsten - halverwege de film loopt iedereen in een push-up bh -, waggelen en de hoogste graad van onredelijkheid. De cliché's zijn hopeloze pogingen wat humor aan de film toe te voegen. De hormonen van de vrouwen zijn het excuus voor allerlei rare opvliegers die in de ogen van de makers grappig zouden moeten zijn. De realiteit is echter dat maar erg weinig grappen overkomen en het leeuwendeel niet leuk is. Zo gaat Wendy helemaal door het lint als er een mobieltje in de buurt afgaat. Het zou schadelijk zijn voor het kind en in een aanval van klassieke hysterie sloopt ze de mobiele telefoon. 

Met de mannen is het echter ook niet best gesteld. Ik zit weliswaar niet in een periode in mijn leven dat ik heel veel bezig ben met kinderen, maar nog nooit heb ik in het park vier mannen op een rijtje met kinderwagens zien lopen onder het mom van 'Dude Day'. Zeg maar papadag, maar dan met vier papa's. Ik weet dat de meeste vrouwen het glazen plafond nog niet bereikt hebben en dat steeds meer mannen huisvader worden, maar deze situatie lijkt me schromelijk overdreven. The Dudes - van Dude Day - kijken op tegen spierbonk Davis die met ontbloot bovenlijf jogt en in het park pull-ups doet. Met foto's van Puerto Ricaanse vrouwen verdient hij het respect van The Dudes. De narcistische spierbonk zegt het leven van The Dudes te ambiëren, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij dit alleen maar zegt om ze op te beuren. Hij weet ook dat hij te cool is voor deze wereld of in ieder geval voor de wereld waarin The Dudes leven. Hij slaat de kinderlijke aandacht, afkomstig van vier mannen met een identiteitscrisis, echter niet af. 

Kirk Jones, de regisseur van dit drama, had blijkbaar na het wat zoetsappige Everybody's Fine behoefte aan iets anders. Het contrast is dan ook groot wanneer je zijn lieflijke vorige drama vergelijkt met de totaal niet grappige komedie die hij hier gemaakt heeft. Serieuze onderwerpen worden afgewisseld met tergende grappen over borstvoeding. Het enige stel waar ik me enigszins mee kon identificeren krijgt een miskraam. Miskramen zijn niet grappig en veel grappen die daarna volgen zijn ongepast. Je kan niet zomaar iemand een miskraam laten krijgen - in een film hè - en dan vervolgens allemaal flauwe grappen gaan maken. Voor je het weet is de kijker net zo emotioneel onstabiel als de vrouwen in deze film. Dat moet je niet willen.