Blitz

Genre: Actie / Thriller
Met: Jason Statham, Paddy Considine & Aidan Gillen
Waardering: 2.5/5

Jason Statham speelt wederom een actieheld, dit keer in de vorm van een hardwerkende politieagent die zijn portie aan problemen wel gehad lijkt te hebben. Ruimte voor diplomatiek is er maar zelden bij Jason Statham. Ook hier niet, want in de openingsscène geeft sergeant Tom Brant (Statham) een paar knulletjes die een auto willen openbreken een flink pak rammel met een hurley stick. "Hurling is a combination of hockey and murder." weet Brant ons duidelijk te maken. Samen met Porter Nash (Considine) vormt hij het team dat de cop-killer Blitz (Gillen) in moet rekenen. "Cop-Killer versus Killer-Cop", luidt de inspirerende slogan.

Blitz zelf is behoorlijk gestoord. Hij loopt rond in trainingsjacks en een felgekleurde zonnebril. Mompelend loopt hij door de straten en schiet hij op klaarlichte dag agenten dood. Ook heeft hij een gave waardoor hij weet waar alle camera's hangen zodat hij die kan ontwijken. Waarom hij zichzelf Blitz noemt is me niet duidelijk, maar het lijkt er uiteindelijk op neer te komen dat hij op zoek is naar aandacht. Hij licht een journalist in over zijn plannen, die vervolgens niet naar de politie gaat maar lekker ordinair zijn verhaal in een story-achtig blad neerpent. Voor aandacht kan je ook met Idols mee doen, maar Blitz kiest ervoor om agenten te gaan vermoorden. Media aandacht krijgt hij wel, maar ook aandacht van Brant. Daar zit je meestal niet op te wachten. De rest van de film is in essentie één grote achtervolging, zonder een al te consistent verhaal.

Er zijn nog wel 2 á 3 andere verhaallijnen, maar die staan eigenlijk los van de hoofdlijn van de film. Zo maken we kennis met de ex-verslaafde agente Falls (Zawe Ashton) en Craig Stokes (Luke Evans) die allebei weinig nieuws toevoegen. De personages zijn niet interessant en hun problemen konden me ook maar weinig boeien. Ze zijn ook altijd hetzelfde, als politieagent in een film. Ze zitten aan de drank, drugs, gaan naar de hoeren en zijn gescheiden. Een gelukkig getrouwde politieagent zonder problemen zie je eigenlijk zelden in dit soort films.

Statham speelt dezelfde rol als altijd en heeft dezelfde droge opmerkingen als altijd. Hij is weer lekker chagrijnig, zuipt behoorlijk wat sterke drank en kaffert in Brits accent zijn superieuren en collega's uit. Ik denk niet dat iemand een andere rol had verwacht en dat is ook prima. Helaas is de uitwerking van deze film is behoorlijk slecht. De enorme plotgaten beginnen op te vallen en het verhaal doet afbreuk aan de film. Verder zijn veel situaties bijzonder onoverzichtelijk, zeker wanneer het aankomt op de vrij schaarse actiescènes. Grote gedeelten van de film bestaan uit rennende mannen op elektronische rock en dance. Blitz is in het beste geval vermakelijk, maar voegt niets toe aan het genre. Ik heb geen enkel origineel element kunnen ontdekken en vond de film vrij slapjes en inspiratieloos. 

Pluspunten zijn het strakke camerawerk en de muziek, met onder andere Goose als soundtrack. Minpunten zijn het verhaal en de oppervlakkige personages. Brant en Nash ontwikkelen wat karakter, maar niet genoeg om echt overtuigend over te komen. De film is niet heel slecht, maar er zijn genoeg films in hetzelfde genre die me meer konden bekoren. Ook met Statham in de hoofdrol. Zie Crank (kijk deel 2 niet, dat is echt verschrikkelijk...), of het recentere The Mechanic.

Melancholia

Genre: Arthouse / Drama
Met: Kirsten Dunst, Charlotte Gainsbourgh & Kiefer Sutherland
Van: Lars Von Trier
Waardering: 5/5

De tonen van een orkest zwellen aan. Ze spelen de prelude van Wagners Tristan en Isolde, een bijzonder dramatisch, onheilspellend stuk dat idem beelden begeleidt. Een planeet verschijnt van achter de zon en raast met enorme snelheid op de Aarde af. Ondertussen zien we Kirsten Dunst die in een bruidsjurk langzaam de rivier afdrijft en probeert te ontsnappen aan verstikkende touwen. Ze heeft een gelaten blik in haar ogen. Het naderende onheil lijkt haar niet te deren. Symbolische, slow-motion beelden maken het extra dramatisch. Melancholia grijpt je bij de keel en laat je niet meer los.

De film bestaat uit 2 delen. Het eerste gedeelte gaat over Justine (Dunst). Justine gaat trouwen met Michael (Alexander Skarsgard) en doet dat in een enorm landhuis. Echt een geslaagd feest wordt het niet, want de karakteristieke gasten vormen al snel een explosieve cocktail. Justines ouders zijn gescheiden. Haar moeder is bijzonder pessimistisch en depressief. Waarom ze op de bruiloft is weet eigenlijk niemand. Ze ziet het nut er niet van in en gelooft niet dat het stand kan houden, maar is toch aanwezig om de sfeer eens goed te verzieken. Mede verantwoordelijk voor haar gedachten is ongetwijfeld haar ex man Dexter, gespeeld door John Hurt. Hij is met 2 dates, allebei Betty genaamd en beiden hadden ze zijn dochter kunnen zijn. Van een gelukkig huwelijk is waarschijnlijk nooit sprake geweest.

Justine kampt met een ernstige manische depressie. Het ene moment is ze vrolijk, maar op andere momenten is ze moedeloos, neerslachtig en kan ze nergens van genieten. Ook niet van haar eigen bruiloft, ook niet van haar man Michael. Michael probeert hier mee om te gaan en geeft haar als cadeau een stukje grond met appelbomen. Als ze dan depressief is kan ze daar naar toe, om haar zinnen te verzetten. Hij heeft een foto van het stukje grond, maar nog geen minuut nadat Justine heeft beloofd de foto altijd bij haar te dragen staat ze op en laat ze de foto op het bed liggen.

 

Justines buien vallen de andere gasten ook op, tot groot ongenoegen van haar zus Claire (Gainsbourg) en diens man John (Sutherland). John en Claire hebben het feest geregeld en de locatie heeft flink wat duiten gekost. De maternalistische Claire heeft de planning strak in handen en is een control-freak. Justine is echter wispelturig en wanneer ze de planning in de soep laat lopen deelt Claire aan Justine mee dat ze haar soms heel erg haat. John is vooral bezig met de verspilde kosten voor het enorm dure feest en vindt dat Justine zich voor één keer nu eens niet zo moet aanstellen.

Niemand begrijpt Justine. Het onbegrip in haar ogen is vermengd met een innerlijke woede en een sombere gelatenheid. Ze haat het leven, maar is soms ook intens gelukkig. Haar ogen kunnen sprankelen, maar doen dat maar zelden. De twee extremen van haat en intens geluk worden door Kirsten Dunst op een fenomenale wijze vertolkt. Haar transformatie gedurende de film is bijzonder indrukwekkend. Na de bruiloft is ze volledig opgebrand en moet ze zelfs door haar zus in bad geholpen worden. Ze ligt naakt en hulpeloos op de badkamervloer en haar favoriete gerecht smaakt opeens naar as. Kan zo'n iemand ooit gelukkig worden?

Het einde van de bruiloft is het omslagpunt van de film. Waar in het eerste gedeelte Claire veelal zorg heeft gedragen voor Justine, worden de rollen langzaam, maar zeker, omgedraaid. Het wordt steeds onduidelijker of de planeet, Melancholia genaamd, de Aarde nu gaat raken of niet. De doorgaans standvastige, stabiele Claire verandert langzaam in een angstige moeder, die zich afvraagt wat er met haar zoontje zal gebeuren als Melancholia de Aarde raakt. Ze raakt de grip op haar overzichtelijke, geplande leven kwijt. Haar man probeert haar gerust te stellen, maar ook zijn acties verraden een zekere onrust. Voor Justine is de potentiële vernietiging van de Aarde juist een bevrijding en Justine put hoop en kracht uit deze gedachte. Ze komt steeds beter in haar vel te zitten, want al het leven dat ze veracht wordt met totale vernietiging bedreigd. Justine is Melancholia; mooi, vredelievend, verleidelijk en tegelijkertijd enorm destructief.

Melancholia is een prachtige film waar je stil van wordt. 2 uur en een kwartier heb ik mogen genieten van fantastisch acteerwerk, prachtige beelden en een uitstekend verhaal. Melancholia is geen rampenfilm, maar een fantastisch drama met subtiele arthouse elementen. Het is geniaal geschreven en geregisseerd door Lars Von Trier. We hebben hier zeker te maken met Oscar-materiaal, zowel van Kirsten Dunst, Lars Von Trier als de film in z'n geheel. Dus hup, lekker allemaal naar je lokale filmhuis en kijken die hap.

Thor

Genre: Avontuur-Actie
Met: Chris Hemsworth, Anthony Hopkins & Natalie Portman
Waardering: 2.5/5

Thor, de Noorse dondergod, maar ook een figuur in het Marvel universum. Maar eigenlijk is het gewoon Thor hoor. Het Marvel-universum, met figuren als Iron Man, Spider-Man en Wolverine, heeft maar weinig te maken met deze film en er wordt slechts één keer verwezen naar Tony Stark wanneer een enorme robot op de Aarde landt en er in luttele seconden een flinke puinhoop van weet te maken. Als je dus niet zo van superhelden-films houdt, maar wel van mythologie, dan had Thor een leuke film kunnen zijn. Hypothetisch gezien.

Chris Hemsworth is waarschijnlijk gecast op uiterlijk (blonde manen, knalblauwe ogen) en zijn vermogen tot heel hard schreeuwen, iets dat hij veelvuldig doet. Hij praat wel hoor, maar vooral in wat ouderwets Engels. Zinnen als: "How dare you attack the son of Odin." of "You are no match for the mighty Thor!" Hij praat vrij goed Engels, voor een Noorse God, maar die Scandinaviërs kan je wel om een Engelse boodschap sturen, over het algemeen. En van Noors is maar weinig te maken, laten we eerlijk zijn.

Thor woont vreedzaam in het prachtig vormgegeven Asgard. Asgard is echt schitterend gemaakt en de architectuur en outfits zorgen voor veel sfeer. Thor staat op het punt om tot koning gekroond te worden, wanneer Odin (Hopkins) opeens merkt dat er Frost Giants in Asgard zijn. De ceremonie moet onderbroken worden om de Frost Giants te vernietigen. 

Frost Giants zijn de bad guys, ze zijn blauw, hebben rode ogen en werken vooral met veel ijs. Gedeelten van hun armen kunnen ze bevriezen en ze zo tot wapens omvormen. De Frost Giants zijn eeuwen geleden verslagen door Odin en bewonen het rijk Jotunheim. Jotunheim is een koude, kille wereld, bestaand uit ijs en afbrokkelende pilaren. Er is een wapenstilstand, maar die zal spoedig verbroken worden. Thor, arrogant en zelfzuchtig als hij is, is nogal pissig dat zijn koningsschap tijdelijk is uitgesteld en reist met wat vrienden af naar Jotunheim om daar eens flink stennis te gaan schoppen. Tegen de orders van Odin in. Op spectaculaire wijze, zelfs dat kleine hamertje van hem is indrukwekkend, sloopt hij tientallen, misschien wel honderden, Frost Giants. De koning van Jotunheim kan dit niet waarderen en verklaart de oorlog aan Asgard, net als voorheen.

Tot hier is de film erg indrukwekkend. Het tempo zit er lekker in, de actie is vet en overzichtelijk en alle monsters en figuren zijn erg gedetailleerd. Maar Thor heeft een oorlog ontketend en Odin moet maatregelen nemen. Hij verbant Thor en zijn hamertje Mjöllnir naar de Aarde. En dan zakt de film toch wel behoorlijk in, want hier op Aarde is het lang niet zo tof als in Asgard of Jotunheim.

Op de Aarde komt hij een wetenschapper tegen, Jane (Portman). Samen met haar glazig kijkende assistente Darcy (Kat Dennings) en professor Selvig (Stellan Skarsgard) vormt ze een wetenschappelijk team dat onderzoek doet naar het tijd-ruimte continuüm. Darcy weet in de hele film één zinvolle opmerking te maken en Selvig probeert vooral Jane te beschermen tegen de invloed van Thor. Natalie Portman acteert hier inspiratieloos, al krijgt haar personage ook weinig achtergrond. Dit zijn niet haar soort films, lijkt het. 

Thor komt uit de lucht vallen en gaat op zoek naar zijn hamer. Zonder die hamer is hij krachteloos, sterfelijk en gedoemd om een menselijke vorm aan te nemen. Ondertussen gaat in Asgard de zaak niet goed, er heerst corruptie en zijn op macht beluste broer Loki (Tom Hiddleston) loopt flink te verzaken. Thors zoektocht naar Mjöllnir is saai. Mjöllnir heeft de interesse gewekt van de overheidsinstelling S.H.I.E.L.D. zonder dat daar aanleiding voor is lijkt me. Wat wil de overheid van Amerika met een hamer? Net als Excalibur staat Mjöllnir vastgeslagen in een rots en alleen een waardig persoon kan Mjöllnir bemachtigen.

De spanning, een goede verhaallijn, degelijk acteerwerk (alleen Starsgard komt enigszins in de buurt) en indrukwekkende personages (Loki is gewoon triest) vind je niet terug in Thor. Het begint hoopvol, maar zwakt na een half uur af tot een tergend saai, semi-komische film op Aarde. Zelfs de uiteindelijke terugkeer in Asgard eindigt in een anticlimax. Thor was toffer geweest als hij in Jotunheim was gebleven, alleen al omdat de koning van Jotunheim meer uitstraling heeft dan het voltallige wetenschappelijke team van Jane. De potentie voor een vette film over Noorse mythologie is er zeker. Helaas haalt de mensheid het niet bij de Frost Giants, iets wat voornamelijk de acteurs en de scriptschrijvers kwalijk te nemen valt.