The Next Three Days

Genre: Thriller / Drama
Met: Russell Crowe, Elizabeth Banks & Ty Simpkins (Insidious)
Waardering: 3/5

Lara (Banks) wordt aangehouden en opgesloten voor moord. Lara's baas is vermoord, Lara had net met haar lopen bekvechten en Lara's vingerafdrukken zitten op het moordwapen. Ook probeert ze bloed van haar jas af wassen wanneer agenten het huis binnen stormen en Lara arresteren. Bewijs genoeg dus plus een motief. Het ziet er niet best uit voor Lara. Net even voor de arrestatie is Lara met haar man John (Crowe) uit eten geweest. Je zou denken dat iemand daar de aanzienlijke bloedvlek wel zou zien. 

John gelooft dat zijn vrouw onschuldig is en zet alles op alles om haar uit de gevangenis te krijgen. Hij probeert tevergeefs vele jaren de onschuld van zijn vrouw te bewijzen, terwijl hij druk bezig is met de opvoeding van zijn zoontje Luke (Simpkins). Wanneer hij vervolgens na lang procederen geen enkele andere uitweg meer ziet besluit hij zijn vrouw uit de gevangenis te bevrijden.

In een bar leert hij een crimineel (Liam Neeson) kennen. De crimineel legt hem uit wat er zoal nodig is om te ontsnappen uit de gevangenis. John neemt het op met een recorder en gaat een stappenplan opstellen om zijn vrouw te redden. Hoe komt John bij de crimineel terecht? Heeft Neeson een berichtje op het internet achtergelaten met daarin zoiets als: `Crimineel die al 7 keer uit gevangenissen is ontsnapt biedt u in uw lokale kroeg hulp bij het bevrijden van uw naasten'?

John is leraar, een tikkie conventioneel en milieubewust. Hij rijdt rond in een Prius. John onderwijst zichzelf wanneer het aankomt op criminele handelingen. Via het internet leert hij heel gemakkelijk hoe hij een auto openbreekt, hoe hij sleutels vervalst en andere handige trucjes. Handig, voor als je eens een vervuilende diesel wilt jatten. De aangeleerde criminele vaardigheden past John zonder problemen toe en zijn handelingen kunnen hem een heel aantal jaren achter de tralies kosten. John lijkt echter zelden twee keer na te denken voordat hij actie onderneemt. Niet echt des leraars. 

John gaat tot het uiterste en is af en toe roekeloos. Zijn doel is duidelijk en wat hem drijft ook, maar de manier waarop John zijn plan uitvoert vind ik nogal ongeloofwaardig. Daar ligt voor mij het grootste probleem van de film. Het is zeer onwaarschijnlijk dat een leraar die veel te graag zijn vrouw wil bevrijden zich staande houdt in het criminele circuit, niet gepakt wordt en geen fouten maakt. John staat bijna constant onder druk en het lijkt me dat hij op een punt hieronder bezwijkt. In plaats daarvan lijkt hij z'n ware aard ontdekt te hebben. Eerst moet hij nog overgeven na wat stress na een mislukte bevrijdingspoging, maar niet al te lang daarna is hij in staat tot moord. Vrij koelbloedig, mag ik daaraan toevoegen. Dit zou wel eens de reden kunnen zijn dat in dit soort films de hoofdpersoon overwegend ex-CIA, ex-FBI of ex-Zeer Speciale Soldaat is. Die bedenken dan zo'n ingenieus plan en leggen wat mensen om waarna je denkt: "Jah, da's logisch, want hij is ex-Zeer Speciale Soldaat."

Als je de geloofwaardigheid even buiten beschouwing laat, wat ik niet graag doe in realistisch bedoelde thrillers, dan is het verder een hele degelijke film. Het verhaal is leuk verzonnen en veel onderdelen van het ontsnappingsplan zijn goed bedacht en prima uitgewerkt. Crowe is een goede acteur en speelt de getergde leraar goed. Van Elizabeth Banks was ik wat minder onder de indruk, maar zeker in de eerste scènes zijn Crowe en Banks heel leuk en lekker sarcastisch met elkaar. Er is duidelijk chemie, maar in de gevangenis komt dat natuurlijk niet zo tot zijn recht. 

Regisseur Paul Haggis, die eerder 2 Oscars won voor Crash, levert hier een degelijke thriller af, maar als je ziet wat Haggis in zijn mars heeft weet je zeker dat hier veel meer in had gezeten. Als schrijver pent hij een spannend verhaal neer, maar het komt toch niet helemaal lekker uit de verf. De grootste oorzaak is een gebrek aan realisme in een verder prima thriller.

Haevnen (In A Better World)

Genre: Drama
Waardering: 4.5/5

Anton is dokter in een vluchtelingenkamp in Afrika. Hij helpt daar een groot aantal vluchtelingen die in een verscheurd Afrikaans land de gevolgen ondervinden van terreur en oorlog. Hij draagt zijn steentje bij aan de opbouw van een betere wereld, maar ondervindt tegelijkertijd dat zijn pogingen lang niet altijd slagen of soms zelfs averechts werken. Vooral de Afrikaanse kinderen geven hem de waardering waarnaar hij misschien op zoek is, terwijl zijn Afrikaanse collega's het niet altijd eens zijn met Antons beslissingen en hem soms maar een vreemde man vinden. Wanneer de idealistische Anton niet in de stoffige woestijn is, zit hij thuis in een idyllisch huisje aan een mooi meer, een beetje te zijn. Hij blijft steeds terugkeren naar Afrika, waar hij het gevoel heeft echt iets te kunnen betekenen voor de mensheid.

Anton lijkt genoegdoening te vinden in zijn werk, al doet zijn stoïcijnse houding soms anders vermoeden. Een andere drijfveer voor zijn werk lijkt het christelijke geloof te zijn, gezien het feit dat hij later in de film letterlijk iemand de andere wang toekeert wanneer hij een klap krijgt. Deze waarde probeert Anton ook aan zijn zoontje Elias mee te geven. Helaas voor Anton wordt Elias niet zo sterk beïnvloed door Christus, maar door Christian, die meer een voorstander is van het oog-om-oog, tand-om-tand principe. Plus nog een paar knallen met een fietspomp.

Christian heeft een hele andere achtergrond. Christians moeder is gestorven aan kanker, nog niet zo lang geleden en Christian kan het gemis maar moeilijk verdragen. Het contact met zijn vader is op z'n best moeizaam en hij ontwikkelt zich steeds meer als een verbitterde Einzelgänger die Elias meesleurt in zijn pessimistische, wraakzuchtige kijk op wereld. Christians blikken kunnen doden en het jonge acteurtje (William Jøhnk Nielsen) dat toch niet ouder is dan een jaar of 14 zet Christian op meesterlijke wijze neer. Fenomenaal is de wijze waarop hij alle gezichtsuitdrukkingen ongeforceerd op het witte doek tovert. Elias is duidelijk in tweestrijd en kan maar moeilijk kiezen tussen zijn vader (vergiffenis) en Christian (wraak). Elias en Christian worden dikke vrienden, omdat ze in hetzelfde schuitje zitten, eenzaamheid. De gevolgen van de innige vriendschap die tussen Elias en Christian zal serieuze gevolgen hebben voor alle betrokkenen.

De ethische dilemma's van Anton in Afrika, Antons problemen op het thuisfront (hij en zijn vrouw zijn tijdelijk uit elkaar) en de ontwikkeling van de gevaarlijke vriendschap tussen Elias en Christian zorgen voor een aangrijpend verhaal. Vooral Anton en Christian worden fantastisch geacteerd, terwijl Elias wat afsteekt tegen zijn tegenspelers en vooral wat glazig, nietszeggend voor zich uit kijkt. De film onderstreept het contrast tussen het wat duister gefilmde Afrika en het mooi geschoten Denemarken en allerlei ethische dilemma's passeren de revue. De stommiteiten van de kinderen hebben grote gevolgen en hoe de ouders omgaan met deze gevolgen wordt mooi verfilmd. 

De film lijkt onder de oppervlakte de vraag te stellen naar de maakbaarheid van de wereld. Moet je niet eerst je eigen (witte) schaapjes op het droge hebben voordat je je met andere (zwarte) schaapjes gaat bemoeien? De film blijft ons het antwoord schuldig, maar behandelt op bijzondere wijze de problemen die kunnen ontstaan wanneer je probeert zowel de witte als zwarte schaapjes te redden.

Hobo With A Shotgun

Genre: Actie-Komedie
Met: Rutger Hauer, Molly Dunsworth & Brian Downey
Waardering: 1/5

Neerlandsch trots Rutger Hauer is te zien in een grindhouse-film. Hauer in de rol van een naamloze zwerver (hierna aan te duiden als `Hobo') met een shotgun vind ik best een prima concept. Beetje nare mensen afschieten, beetje cool doen en star voor zich uitkijken met zijn strakblauwe ogen, het leek me wel wat. Hauer is scherp en weet Hobo goed neer te zetten, ondanks een gebrek aan dialoog. Hobo vindt zijn leven nutteloos en Hauer wisselt achteloze blikken af met angst, woede en compassie. Helaas is dit het enige goede aan de verder nogal slechte film.

Hobo arriveert met de trein in een stadje. Dit vernachelde stadje is in de ban van een criminele bende onder leiding van Drake (Downey) en zijn twee zonen. Drake is een bloeddorstige, moordende en psycho man die alleen maar uit is op macht. De bevolking vreest hem, zo blijkt al snel. Met goede reden overigens, want iedereen die Drake in de weg zit wordt zonder pardon en met speech vermoord. Drake is het onrecht in hoogst eigen persoon en Hobo gaat orde op zaken stellen; "Delivering justice, one shell at a time".

De film bestaat vervolgens uit een aaneenschakeling van actie-scènes, waarin Hobo allerlei tuig om zeep helpt op de meest ranzige manieren. Corrupte politie-agenten, pedofielen in kerstman-kostuums, criminelen met gouden tanden en pooiers, iedereen gaat eraan met Hobo's shotgun. "Dat kan toch niet de hele film zo doorgaan?", hoor ik je denken. Nou, jawel. Maar echt leuk is anders. Het enige menselijke aspect in de film is de relatie tussen Hobo en de prostituee Abby (Dunsworth). Ze hebben heel af en toe een gesprek, maar deze momenten zijn schaars en dienen slechts ter voorbereiding op meer geweld.

Hobo With A Shotgun is een ode aan het grindhouse-genre, maar voegt niks toe. Geen leuke grappen, geen verhaal, geen originele personages, maar slechts een reeks gewelddadige, bloederige en ranzige scènes die ook bijzonder weinig met elkaar te maken hebben. Zelfs fans van het grindhouse-genre zullen moeite hebben om deze film te waarderen. Ik vond het in ieder geval drie keer niks.