Another Earth

Genre: Drama
Met: Brit Marling & William Mapother
Regie: Mike Cahill
Waardering: 4.5/5

Wanneer Rhoda (Marling) dronken van een feestje naar huis rijdt hoort ze op de radio dat er een nieuwe planeet is ontdekt. Terwijl Rhoda de instructies volgt van de DJ en al rijdend uit het raam kijkt ten westen van de poolster, ramt ze met volle snelheid een auto. Van de drie inzittenden overlijden er twee ter plekke en de derde, John Burroughs (Mapother) raakt in een coma. Rhoda wordt veroordeeld tot 4 jaar cel.

Gedurende de tijd dat ze in de cel zit wordt er steeds meer bekend over de nieuwe planeet. Zoals de titel suggereert blijkt de planeet een tweede Aarde te zijn. Dit is dan ook nauwelijks een spoiler te noemen, lijkt me. Die tweede Aarde lijkt niet alleen qua uiterlijk op de Aarde, inclusief een maan, maar wanneer er contact gemaakt wordt door een vrouw van NASA blijkt aan de andere kant van de lijn exact dezelfde vrouw te zitten, die exact dezelfde jeugd heeft meegemaakt. Interessant.

Het idee van een andere Aarde, zeg maar een replica in een ander universum, inclusief alle gebeurtenissen en bewoners, komt oorspronkelijk voort uit een gedachte-experiment. In de filosofie vinden ze dat leuk, gedachte-experimenten. Ze dienen allerlei doelen, voornamelijk doelen die bijzonder weinig mensen kunnen interesseren. Een bekend gedachte-experiment is bijvoorbeeld de situatie dat je 2 exact gelijke Aardes hebt, maar op de ene planeet (de onze) is water H2O (qua structuurformule, u weet wel), terwijl op de andere planeet (Aarde 2) water XYZ is. Beide populaties ervaren hetzelfde m.b.t. `water' en noemen de substantie `water', maar de persoon op Aarde 1 verwijst naar H2O en degene op Aarde 2 naar XYZ. Betekenen de beide soorten `water' dan nog wel hetzelfde en zo niet, hoe komt men dan aan de betekenis van het woord `water'? De meeste mensen zal het aan hun anus oxideren natuurlijk, of die oxidatie nou wordt veroorzaakt door H2O of XYZ, maar toch. Dit even om de achtergrond van het gedachte-experiment te schetsen.

Als je van determinisme of predestinatie uit gaat, zal er in twee exact dezelfde werelden geen enkel verschil zijn, alles ligt immers vast. Het kan ook de verklaring zijn waarom twee vrouwen van NASA op hetzelfde moment, op dezelfde frequentie, dezelfde vragen stellen en dezelfde antwoorden geven. Maar wat gebeurt er als twee van dit soort werelden met elkaar in contact komen, twee planeten die synchroon bestaan? Wat gebeurt er op het moment dat men op beide Aardes zich realiseert dat er op de andere Aarde ook een exemplaar van jezelf rond loopt? Zal die wetenschap iets veranderen aan het verloop van de toekomst op beide planeten? Wat doet je andere ik op die andere planeet? Of in het geval van Rhoda, zou ze ook op hetzelfde moment uit het raam gekeken hebben en daardoor 2 mensen hebben vermoord?

Another Earth biedt vooral stof tot nadenken. De film zit daarnaast vol met allerlei mooie anekdotes. Over Plato of de eerste Russische kosmonaut. Het verhaal is goed uitgewerkt en de twee hoofdpersonen acteren erg overtuigend. Vooral Brit Marling acteert fantastisch en is enerzijds ontzettend gefascineerd door de andere Aarde, maar zit tegelijkertijd met een enorm schuldgevoel. Ze kwelt zichzelf, maar probeert tegelijkertijd iets van haar leven te maken en antwoorden te vinden op vragen waar ze al jaren mee rond loopt.

Over het verhaal wil ik niet teveel kwijt, dan is de lol er snel vanaf. Kijk ook vooral niet de trailer. Toch blijft de film boeiend vanaf het moment dat Rhoda en John elkaar wederom ontmoeten. De film werkt op mooie wijze naar een climax toe die je met allerlei vragen laat zitten. In dit geval is dat echter niet zo erg, want het lijkt me juist het doel te zijn van de film. Denk maar een beetje aan het einde van Inception. Soort van open, maar toch een afgesloten geheel.

Zeker een aanrader dus, mits je een beetje van films houdt die een iets hoger doel hebben dan slechts vermaak. Denk aan `A Man From Earth' of `The Sunset Limited'. De film is zelf tot op zekere hoogte ook een visueel en theoretisch gedachte-experiment. Veel vragen, weinig antwoorden, het lijkt wel filosofie. En daar is helemaal niks mis mee.

Crazy Stupid Love

Genre: Romkom
Met: Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore & Emma Stone
Regie: Glen Ficarra & John Requa (I Love You Philip Morris)
Waardering: 4/5

Cal Weaver (Carell) is getrouwd met Emily (Moore), maar daar komt een einde aan wanneer Emily vreemd gaat met haar collega David (Kevin Bacon). De reden hiervoor is eigenlijk de saaiheid van haar man. Cal Weaver was 25 jaar geleden nog sexy, grappig en scherp, maar nu is er nog maar weinig van over. Emily begint wat te daten met David, terwijl Cal zichzelf gaat bezatten in een chique tent.

Cal komt daar Jacob (Gosling) tegen. Jacob versiert in die chique tent elke avond een vrouw, de ene nog mooier dan de andere. Vrouwelijke lezers snappen waarschijnlijk wel waarom. Ik zou 'em ook wel doen hoor. Jacobs oog valt niet alleen op het vrouwelijk schoon in de zaal, maar ook op de man die daar nachten achter elkaar aan de bar loopt te klagen over zijn vrouw. A la Morpheus wenkt Jacob Cal bij zich en stelt hem de simpele vraag of hij de reden wil weten waarom vrouwen hem niet meer zien staan. Dat wil Cal wel, na enige aarzeling.

Cal gaat bij Jacob in de leer, hij leert de kneepjes van het vak. Hij krijgt een nieuwe outfit, waarbij de verkoopsters mening dient als maatstaf. Langzaam transformeert ook Cal in een womanizer en waar eerst zijn openingszinnen nog wat kazig zijn, hoeft hij iets later nog maar weinig inspanning te doen om iemand zijn motelkamer in te krijgen. Terwijl Cal steeds meer begint te lijken op een oudere versie van Jacob, gebeurt bij Jacob het tegenovergestelde wanneer hij Hannah (Stone) ontmoet. 

Emma Stone is momenteel één van mijn favoriete actrices. Sinds ik Easy A heb gezien ben ik verkocht. Waar ze in die film nog vunzige gesprekken heeft met Rhi doet ze dat hier met Liz, haar beste vriendin. Hannah heeft een relatie met één of andere nerd die uiteraard wel heel lief voor haar is, maar verder zich slechts bezighoudt met rechten. Dit tot grote ergernis van Liz, die geen moment voorbij laat gaan om hem belachelijk te maken in de hoop Hannah aan het verstand te peuteren dat haar vriendje een loser is. Altijd leuk, dat soort vriendinnen in films.

De film is heel grappig, op een aandoenlijke manier. De humor is, net als in Easy A, nooit heel plat, maar heeft altijd wel een vernuftig element. De chemie tussen Carell en Gosling is sterk aanwezig en de hele cast lijkt elkaar al jaren te kennen in de film. Het zijn allemaal acteurs van formaat en de regisseurs hebben het tot een interessant geheel weten te verfilmen. Zeker een aanrader als je eens een degelijke romkom wilt zien zonder climax die je na 10 minuten al ziet aankomen, want daar zijn er niet zoveel van.

Conan The Barbarian

Genre: Actie / Avontuur
Met: Jason Momoa, Stephen Lang, Rachel Nichols & Ron Perlman
Regie: Marcus Nispel (Texas Chainsaw Massacre, Friday the 13th)
Waardering: 1.5/5

Ik kan het gewoon niet laten om dit soort films te gaan kijken. Je weet dat het slecht wordt, zelfs de trailer was al vrij rampzalig, maar toch hoopt iets in mij dat ik bepaalde aspecten ervan wel kan waarderen. Ik doel vooral op de actiescènes natuurlijk, waarbij ik toch stiekem zit te hopen op rondvliegende ledematen. Niemand zit te wachten op diplomatieke barbaren, net als niemand zit te wachten op 46 rondjes Formule 1 Grand Prix van Monaco zonder crash.

Daarnaast weten de meeste van dit soort films wel een soort episch gevoel op te wekken, waardoor ik ergens misschien zelfs wel zin heb om ook eens op zo'n slachtveld te staan. Lekker hakken met je zwaard, beetje de stoere bink uithangen. 't Is niet echt voor mij weggelegd, ik zou meer neigen naar de diplomatieke barbaar en zoals eerder aangegeven zit niemand daar op te wachten, maar ik denk dat (toch vooral) mannen dit gevoel wel ergens herkennen. Hoop ik, eigenlijk.

Je kan ervan uitgaan (en het is zo) dat het verhaal niet al te sterk is. Twee personages, namelijk Conan (Momoa) en de kwade heerser Khalar Zym (Lang), zijn redelijk uitgewerkt en hun verleden gaat vele jaren terug. Voor de twee vrouwen in de film geldt dit in veel mindere mate. De dochter van Zym is een soort heks en kan mummies met wapens uit het zand toveren. De andere vrouw is Tamara (Nichols) en zij is om onverklaarbare redenen een `pureblood'. Ze kan bijzonder weinig, hoewel ze als monnik blijkbaar wel gevechtstraining heeft gehad. Puur bloed is nodig om een masker te vullen met bloed waarna Zym allerlei duistere krachten zal verzamelen om zo voor eeuwig de wereld te kunnen onderwerpen. Iedereen zal, net als in het verleden, slaaf zijn. Conan moet dit alles voorkomen.

Wat me het meeste stoort aan de film is dat je ten eerste nooit enig idee hebt waar de personages zich bevinden. Je krijgt een shot te zien van een stad, in witte letters verschijnt de naam van die stad eronder, maar omdat er nauwelijks dialoog is heb je geen idee wat Conan in die stad gaat doen en waarom hij daar is. Meestal komt het neer op wat vechten en dan gaat hij naar de volgende stad. De film bestaat uit zo'n 7 van dit soort scènes en ze verschillen bijzonder weinig van elkaar.

Ten tweede mis ik het epische gevoel. Conan lijkt nooit onderdeel te zijn van het grotere, belangrijke geheel. Misschien omdat zijn hersencapaciteit dat niet toelaat. Er zijn geen massieve veldslagen, geen belegeringen, geen vette wapens, geen toffe tegenstanders. Conan sluipt met een dief zelfs het laatste kasteel in om zonder problemen in de troonzaal uit te komen. Okee, er zit een inktvisje in de weg, maar noemenswaardig is anders.

Als laatste is het gewoon wat iedereen al weet, namelijk een kutfilm. Maar omdat zelfs de actie niet al te overtuigend is en vaak ook niet echt goed in elkaar zit, is deze film slechter dan de gemiddelde slechte actiefilm, helaas.

Captain America: The First Avenger

Genre: Sci-Fi / Actie
Met: Chris Evans, Tommy Lee Jones, Hugo Weaving & Dominic Cooper
Regie: Joe Johnston (Hidalgo, The Wolfman, Jumanji)
Waardering: 3/5

Marvel is in rap tempo hun superhelden aan het uitmelken, of iets vriendelijker gezegd, om hun protagonisten klaar te stomen voor wat de grote finale lijkt te worden: The Avengers. Maar nu eerst de eerste Avenger, en wel Captain America. Om deze held te waarderen moet je vrees ik ook een Amerikaan zijn met een groot gevoel voor nationalisme, maar ik heb toch een poging gedaan.

Steve Rogers (Evans) wil in het leger, maar hij heeft astma en mag zich niet inschrijven. Toch ziet een speciale afdeling van het Amerikaanse leger wel iets in Rogers. Hij heeft een goed hart, daar komt het eigenlijk op neer. Reden genoeg om hem in één of andere cabine te transformeren tot een heus Übermensch. Met een schild, dat dan weer wel.

Amerika creëert een Übermensch om de ideologie van dezelfde Übermensch te kunnen bestrijden. De film speelt zich namelijk af in de 2e Wereldoorlog. Terwijl de Duitsers op zoek zijn naar magische technologie om de oorlog te winnen en de Ariërs voor eeuwig op de kaart te zetten, lijkt slechts één persoon in staat om dit alles ongedaan te maken, namelijk Captain America. Natuurlijk mag je het in deze films niet al te nauw nemen met realisme, maar toch willen de films zichzelf wel heel graag koppelen aan historische evenementen, waarbij de 2e Wereldoorlog één van de favorieten is. De historische referentie is echter het enige realistische dat er in deze film te ontdekken valt.

De aartsvijand van Captain America is in deze film Red Skull (Weaving). Ik vind Hugo Weaving eigenlijk altijd tof en zijn karakteristieke manier van spreken en de Agent Smith-achtige gelaatsuitdrukkingen maken Red Skull misschien wel toffer dan Captain America. Ze hadden eigenlijk zijn vel er gewoon op moeten laten zitten, dan was hij helemaal pure evil geweest. Nu blijft het toch een vreemde verschijning.

Red Skull heeft geheime basissen waar hij zijn technologie ontwikkelt. Deze geheime basissen blijken niet zo geheim, wanneer Captain America gelukkigerwijs uitkomt in een kamertje waar de locaties van alle basissen op een kaart staan. Vervolgens rest hem de taak om de basissen te vernietigen en ook red Skull moet natuurlijk geëlimineerd worden.

Het verhaal is nogal slap, maar de film wordt gered door de goede cast en de goed uitgewerkte actiescènes. Ook leuk zijn de talloze verwijzingen naar andere (Marvel-) films, zoals Iron Man, Indiana Jones en vele, vele anderen. Het Marvel universum begint door alle onlangs uitgebrachte films steeds meer visuele vorm te krijgen. De Marvel comic fans gaan dit deel toch wel kijken en fans van Captain America zelf ook natuurlijk, maar voor degenen die gewoon op zoek zijn naar een prima actiefilm is dit waarschijnlijk niet wat je zoekt.

Later dit jaar zal Captain America, met o.a. Thor, Iron Man en nog een zootje actiehelden de wereld gaan redden van Loki, die we nog kennen uit Thor. Het belooft een spektakel te worden. Hopelijk wordt het geheel wat beter dan de delen waaruit het nu opgebouwd is, want de losse films, met uitzondering van Iron Man, spreken nog niet echt tot de verbeelding.

Rundskop

Genre: Drama
Met: Matthias Schoenaerts, Jeroen Perceval, Tibo Vandenborre & Frank Lammers
Regie: Michael R. Roskam
Waardering: 4/5

In Rundskop, een Vlaamse film, maken we kennis met de volledig onverstaanbare Belg Jacky Vanmarsenille (Schoenaerts). Hij heeft niet alleen de kop van een stier, maar ook een ontzettend gespierd, ietwat opgepompt, lichaam en is daarmee meteen een imposante verschijning. Hij slikt testosteron en anabolen, met alle gevolgen van dien. De redenen daarvoor liggen bij een incident in zijn jeugd. Een incident dat hem altijd blijft achtervolgen.

Jacky werkt op een boerderij. Om de productie te verhogen krijgen de beesten op de boerderij hormonen. Eén van de gevolgen is dat de lokale veearts (Lammers) part-time crimineel is en handelt in verboden hormoonpreparaten. Er blijkt zelfs een heuse hormoonmaffia te bestaan die over lijken gaan om hun zaakjes draaiende te houden. Jacky probeert de veearts ervan te weerhouden om zaken te doen met de hormoonmaffia, maar de veearts Sam kan het niet laten. Jacky, zijn familie en zijn bedrijf raken steeds meer betrokken bij de criminele praktijken en hij komt in situaties terecht waar zelfs de spierbundel Jacky niet tegen opgewassen is.

Ondertussen schakelt de film soms over naar de hormoonmaffia en schetst een beeld van meedogenloze mensen die desondanks ook wat personen in dienst hebben die aanzienlijk minder intelligent zijn dan de mensen aan de top. Wanneer de Vlaamse hormoonmaffia bijvoorbeeld zaken gaat doen met wat lokale Walen levert dat vrij grappige situaties op. Het grootste gedeelte van de film is echter een aangrijpend drama waarin we hoofdpersoon Jacky steeds verder zien wegzakken. Zijn gruwelijke verleden en verslaving beginnen hun tol te eisen en in zijn vrije val sleurt hij vele anderen mee. 

Een indrukwekkend drama waarin een ontroerend verhaal mede door overtuigend acteerwerk van eigenlijk de gehele cast, maar Schoenaerts in het bijzonder, heel goed tot haar recht komt. Van begin tot einde is de film boeiend en alle verschillende verhalen uit heden en verleden komen in de prima climax mooi bij elkaar. Fijne film.