★★★★
Ademen doet normaal leven, maar in Don't Breathe kan het je dood worden. Een oude, blinde psychopaat verandert een inbraak in een nachtmerrie. Het publiek mag toekijken, zich rot schrikken en mee genieten. Wat een goede film.
Drie jongeren breken in bij een blinde man. Er zou een paar ton aan cash liggen. Wat kan er fout gaan? Nou, een hoop natuurlijk! Zo is de beste man een Irak-veteraan. Er is een angstaanjagende rottweiler present. Het huis zit vol sloten en andere duistere geheimen, op effectieve wijze onthuld door regisseur Fede Alvarez, die furore maakte met zijn debuut, de remake van Evil Dead in 2013.
Alvarez neemt je aan de arm en voert niet alleen een effectief schrikbewind, maar toont zich ook een veelzijdig cineast. Wanneer de drie jongeren het huis van (dan nog) hun slachtoffer betreden zweeft de camera rond, de kamers in, de jongeren langs, door muurtjes en gaatjes. Dit is één shot van grote schoonheid, zowel op cinematografisch als functioneel vlak.
Al snel breekt de pleuris uit en volgen verschillende scenario's elkaar in rap tempo op. Je zit constant op het puntje van je stoel. Nooit gunt Alvarez de kijker rust. Knap daarbij is dat de dieven dit keer eens niet allerlei vreemde acties uithalen, zoals je vaak ziet in horrorfilms. Don't Breathe blijft realistisch, gruwelijk spannend en is een van de fijnste, ziekste griezelfilms van het jaar.
