I Saw The Devil

Genre: Crime / Thriller
Waardering:  4/5

Kim

Soms zie ik een film (geen rom-kom) en vraag ik me af of er mensen zijn die dit waarderen. Zo ook bij deze film uit Korea, want na afloop zit je met een dubbel gevoel. Het is wreedheid, realisme en verhaal enerzijds, tegen toegankelijkheid anderzijds. De film vertoont scènes die niet snel zullen opkomen bij een Westerse regisseur. Vol overtuiging en met gedetailleerd realisme worden er mensen gemarteld en vermoord. Er wordt weinig aan de verbeelding overgelaten. Daar tegenover staat een minstens zo realistisch verhaal van wraak.

Het verhaal is als volgt. De verloofde van Kim wordt op brute wijze vermoord, terwijl ze met pech langs de kant van de weg staat. Ze vinden haar lichaam terug, in stukjes gehakt, langs de snelweg. Kim zelf is een geheim agent die alles op alles zet om de moordenaar (Kyung-Chul) te vinden. Hij heeft de moordenaar overigens vrij snel te pakken, maar dan gebeurt er iets onverwachts. Hij vermoordt de moordenaar niet, maar blijft hem opjagen, zoals een kat blijft spelen met een halfdode muis. Kim wil de moordenaar net zo laten lijden zoals zijn verloofde heeft geleden. Telkens weer komt Kim achter de moordenaar aan en verwondt hij Kyung-Chul op de meest nare manieren, hetgeen allemaal frontaal in beeld wordt gebracht. 

De Moordenaar.

De moordenaar is een totaal gewetenloze man. Hij heeft geen enkele sympathie voor zijn slachtoffers, hij kiest volledig willekeurig een slachtoffer, neemt haar dan mee naar zijn huis en vermoordt haar aldaar. Waar ik nog wel sympathie kon opbrengen voor Hannibal Lecter, is dat hier volledig onmogelijk geworden. Deze man is ziek, echt heel creepy, belust op seks en geweld en helemaal nergens bang voor. Er valt nog weinig menselijkheid in hem te bespeuren en hij wordt erg goed neergezet. Op een gegeven moment begint hij zelfs waardering te krijgen voor degene die hem zo hardnekkig opjaagt.

Kim aan de andere kant begint heel menselijk, met het rouwproces en de begrafenis. Daarna stelt hij een lijst op met verdachten die hij één voor één af gaat totdat hij de moordenaar te pakken heeft. Wanneer hij ervoor kiest om de moordenaar steeds meer te laten lijden, verandert ook hij meer en meer in een monster, waardoor de film op een gegeven moment twee personages laat zien die allebei de weg volledig kwijt zijn. Ik vond dat wel indrukwekkend en de film heeft tussendoor nog een paar interessante plotwendingen. Het verhaal en de manier waarop alles is verteld is ontzettend realistisch en je hebt aan het begin van de film geen enkele moeite met Kim's motieven. Naarmate de film vordert raakt ook Kim de connectie met de realiteit langzaam kwijt en begin je je af te vragen of je het nog wel eens bent met Kim. Je krijgt haast een beetje medelijden met de moordenaar en dat is knap, want je weet dan al wat hij allemaal heeft uitgevoerd. De hoeveelheid ontzettend grof en wreed geweld zullen echter zoveel mensen afschrikken dat dit aspect van de film verloren zal gaan. Dat is jammer, want het maakt een goede film niet bepaald toegankelijk. Aan de andere kant zullen zonder al het geweld deze gevoelens veel minder zijn, waardoor je zou kunnen zeggen dat het geweld wel functioneel is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik heb gewoon dingen gezien die niet per se hadden gehoeven.

Je kan gewoon niet om het geweld heen, je wordt er naar en depressief van. Desondanks is het een goede film op andere fronten, maar de vraag is of mensen dat nog kunnen waarderen.

Hereafter

Genre: Drama

Met: Matt Damon, Cécile de France, Frankie McLaren
Waardering:  4.5/5

De dagen dat Clint Eastwood cowboytje speelt zijn al lang voorbij. Door de jaren heen is hij ook steeds vaker achter de camera gaan zitten en de laatste zeven films die hij heeft gemaakt kan ik iedereen van harte aanbevelen, want het zijn allemaal toppertjes. De film `J. Edgar' met in de hoofdrol DiCaprio is in aantocht, maar nu eerst `Hereafter', met Matt Damon. Ik had er bijzonder veel zin in, want welke regisseur maakt er nou de laatste 8 jaar alleen maar topfilms? Gelukkig stelt ook deze keer Eastwood niet teleur en verwent hij ons wederom met een mooi en intelligent drama.

Matt Damon mag de laatste tijd ook niet klagen, zijn cowboy-tijd is onlangs begonnen in dienst van de gebroeders Coen en hij is terug te vinden in veel grote producties en veel goede films. Hij speelt hier George Lonegan, een `psychic' die in staat is om contact te leggen met overledenen. Hij was ooit succesvol en verdiende er bakken met geld mee, maar tegenwoordig niet meer. Hij ziet zijn vaardigheid namelijk als een vloek en wil er niet langer meer zijn geld mee verdienen. Hij is volledig gestopt met het psychic-gebeuren en werkt nu als vorkheftruck-bestuurder in een suikerfabriek. 

Ondanks dat Matt Damon de bekendste acteur is van het stel en zijn hoofd groot op de poster staat, zou het afbreuk aan de twee andere acteurs doen om te zeggen dat Damon de hoofdrol speelt. De film vertelt namelijk niet één verhaal, maar drie verhalen. Het tweede verhaal is dat van Marie LeLay (Cécile de France). Het is 2004, Marie is een Franse journaliste die vakantie viert aan de kust van zuid-oost Azië wanneer zich de tsunami-ramp voltrekt. Marie wordt meegesleurd door het water, verdrinkt en wordt gereanimeerd. Ze komt uiteindelijk weer terug onder de levenden, maar heeft een bijna-dood ervaring meegemaakt. Ze raakt daar zo door gefascineerd dat ze wil gaan uitzoeken hoe het nu zit met het leven na de dood.

Het derde verhaal is dat van Marcus en Jason, identieke tweelingen. Jason krijgt een dodelijk ongeluk en Marcus wil weten waar zijn broertje naar toe is gegaan. Marcus doet er alles aan om het hiernamaals en de bestemming van zijn broertje te vinden. De connectie tussen de hoofdpersonen is het hiernamaals en vroeg of laat zullen ze ook met elkaar te maken krijgen.

De film is typisch een Eastwood-drama. Als je Gran Torino of Invictus hebt gezien weet je wat ik bedoel. De film heeft een gelatenheid over zich, een soort rust. Binnen deze sfeer ontwikkelt het plot zich en worden delen van het mysterie ontrafeld. Het verhaal wordt nergens afgeraffeld en het krijgt de ruimte zich te ontwikkelen, daarbij geholpen door fijn en subtiel acteerwerk. Damon levert een hele goede prestatie, maar ook de twee anderen blijven niet ver achter. Langzaam maar zeker werkt de film naar het plot toe, onder begeleiding van rustige klassieke deuntjes van Rachmaninoff die via jazzy improvisaties naar `I got you under my skin' lijken te gaan. Onlangs het feit dat er soms wel wat spectaculairs gebeurt, ligt de nadruk volledig op het verhaal en laat Eastwood nog heel wat ruimte aan de kijker om zelf te bepalen wat hij of zij vindt van het hiernamaals. Het rustige karakter van de film vond ik erg passend. Het benadrukt dat deze film niet uit is op sensatie, maar slechts een mooi verhaal wil vertellen.

Ik ben enthousiast. Verwacht geen meesterwerk als Gran Torino, maar wel een goede film die een onderwerp als het hiernamaals mooi behandeld, zonder moralistisch te worden. Een heel mooi drama waarin Eastwood wederom laat zien dat hij een geweldige regisseur is.