Short Term 12

★★★★

Iedereen heeft het nodige meegemaakt in Short Term 12. De jongeren binnen de instelling, maar ook de begeleiders. Juist dat maakt Short Term 12 tot een interessante film.

Sammy rent al gillend door de voordeur van de instelling, het gras op. Mason en Grace achtervolgen de jongen, vangen hem en brengen hem tot bedaren. Als hij is uitgeraasd keert de rust weer. Een normale dag in instelling Short Term 12, waar getroebleerde jongeren maximaal een jaar verblijven.

De jongeren krijgen medicijnen en therapie, maar de rest van de dag moeten ze worden vermaakt en moet er op ze worden gelet. Sommigen zijn 'cutters', anderen agressief en weer anderen krijgen vreemde aanvallen, zoals Sammy. Het is een intensieve baan, eentje die Mason en Grace - tevens een stel - vol overtuiging uitvoeren. En dat moet ook wel, want echt niet iedereen is voor dit werk gemaakt. Dat bewijst Nate, die in het kader van persoonlijke ontwikkeling een tijdje meeloopt met Grace en Mason. Nou, ga maar een avondcursus doen, Nate.

De meeste jongeren zitten er vanwege problemen met hun ouders. Ze praten nauwelijks over de thuissituatie, maar wanneer dat via creatieve uitingen zoals kinderverhalen en raps wel gebeurt, levert het meteen ontroerende filmmomenten op. Die momenten worden versterkt naarmate de achtergrond van Mason en Grace ook bekender wordt. 

Hoe Mason, Grace en de andere begeleiders omgaan met de jongeren vereist veel geduld en toewijding, maar je kan er alleen maar respect voor hebben. Dat er vervolgens de nodige problemen binnen de relatie van Mason en Grace ontstaan is niet verwonderlijk, want werk en privé gescheiden houden lukt moeizaam. Misschien maar goed ook, want anders was dit nooit zo'n aangrijpende film geweest.

Rush

★★★★

Er was een tijd dat ik zondagmiddag 2 uur klaar zat voor de TV. Stipt. Ronkende motoren, hoogfrequent kabaal en mannen met helm op in krappe cockpits: het moment van de start van een formule 1 grand prix. Mijn held: Michael Schumacher. Hij won in die tijd bijna alles. Olav Mol met zijn aanstekelijke commentaar wakkerde mijn enthousiasme meer dan eens aan. 

De start was het leukste moment van de race, want dan ging er nog wel eens iets fout. 18 tot 20 wagens bereikten na de start hoge snelheden, om vervolgens met z'n allen een scherpe bocht in te racen. Spektakel gegarandeerd. Regelmatig begaf een wielophanging het, rolden de banden over het parcours en stonden mannen met gele vlaggen te wapperen totdat de Safety Car naar buiten reed. In het beste geval was de crash zo chaotisch dat er een herstart kwam.

In die tijd, jaren '90, was de F1 relatief veilig. Ayrton Senna stierf net voor mijn tijd, in '94. Ik bestond wel, maar keek niet. De grote naam op het moment dat ik wel keek was Schumacher, met rivalen als Damon Hill en David Coulthard. Ik heb een hoop nare crashes gezien, maar doden vielen er niet.

Dat was wel anders in de jaren '70. Elk seizoen F1 kostte gemiddeld twee levens. In die tijd speelt Rush zich af, waar rivalen Niki Lauda en James Hunt vele jaren strijden om het kampioenschap. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst in de formule 3 (een lagere raceklasse) en zijn vanaf dat moment erop gebrand elkaar af te troeven, zowel binnen als buiten het circuit.

Rush is een film naar mijn hart. Haast nostalgisch zie ik de vijf rode lichten veranderen in groene, het startsein voor twee uur lang racen en vermaak. Regisseur Ron Howard wist beslag te leggen op een van de originele auto's van Niki Lauda en racete op de circuits. 

Niki Lauda, erg sterk gespeeld door Daniel Brühl, komt uit een familie vol zakenmensen. Hij denkt dat hij het meeste geld kan verdienen met racen en heeft dat als beweegreden. Passie voor het racen heeft hij niet. Daar tegenover plaatst Rush James Hunt, die vrouwen verslindt, meer dan eens met een kater achter het stuur zit en ontzettend getalenteerd is. Zonder zijn drive is hij niks. Chris Hemsworth speelt James Hunt en doet dat uitstekend. Fijn om te zien dat hij meer kan dan met een hamer zwaaien. Daarnaast is de gelijkenis tussen de filmpersonages en de echte mensen treffend. Fraaie bijrollen zijn weggelegd voor Olivia Wilde en Alexandra Maria Lara.

Ook als je maar weinig hebt met de sport is dit een goede film. Het is geen opgeleukte Hollywoodproductie, maar een indrukwekkend drama. Het script verzin je niet en het is dan ook allemaal echt gebeurd. Bizar.