Iedereen vindt kijken naar mensen die veel geld vergokken leuk, toch? Ik in ieder geval wel. En kijken naar films over mensen die gokken dan toch ook, in mijn geval. The Gambler dus, een film naar mijn hart. Althans, in theorie.
The Gambler is een remake van de gelijknamige film uit 1974. Net als het leven van veel gokkers kent ook de film geen duidelijke eindbestemming. Het draait meer om James Bennett (Mark Wahlberg): een professor in de Engelse literatuur en een verstokte gokker. In één avond vergokt hij $240.000 en dient hij dit een week later terug te betalen aan twee loan sharks.
Jim Bennett is een personage die je vaker in de film ziet dan in het echt. Net iets te excentriek, iets te bijdehand en vooral veel te macho voor een prof Engelse literatuur. Mark Wahlberg weet er wel raad mee. Hij slaat tevens immer de spijker op de kop tijdens de hoorcolleges. Hoorcolleges die overigens vaak een filosofische inslag hebben en zelden literatuur lijken te behandelen. Bennett heeft zich gerealiseerd of aangepraat dat niemand op hem of zijn hoorcolleges zit te wachten en gebruikt zijn spreektijd om zijn frustraties te uiten, hetgeen vermakelijke scènes oplevert.
Met Wahlbergs tegenspelers is het minder goed gesteld. Met name John Goodman (een derde loan shark en persoonlijk adviseur) weet nog iets te maken van zijn rol, maar de eendimensionale rol van Brie Larson (Bennetts slimste studente Amy Philips) luidt een geforceerde romance in die beter achterwege gelaten had kunnen worden. Bennetts steenrijke moeder (Jessica Lange) komt er al niet veel beter vanaf.
De grootste aantrekkingskracht van de film is de gelikte, stadse setting en de ambiance. The Gambler weet een bepaald onbestemd gevoel op te roepen, een gevoel dat Jim Bennett ook constant lijkt te hebben. De beelden zijn vaak prachtig en meeslepend, zonder clichématig dramatisch te zijn. Ook de muziek, vaak melancholisch, is goed gekozen. Zeker op de momenten dat er blackjack wordt gespeeld voor veel te veel geld doet The Gambler zijn naam eer aan. Dat er naar het einde van de film toe wat clichés insluipen kan ik de film wel vergeven.
