★★★★★
Het was weer feest vanochtend. Dagje vrij genomen na Koningsdag en een lading filmpjes gepland, waaronder dus deze. Captain America komt voor in deze film, zeker, maar het had net zo goed de derde film van The Avengers kunnen zijn.
De sterrencast in deze film begint nu toch wel absurde vormen aan te nemen. Ook het aantal superhelden dat erin voorkomt is zelfs niet meer op twee handen te tellen. Wat wél constant blijft is de - over het algemeen genomen - hoge kwaliteit van de films. Elk jaar rollen er een paar van dit soort films uit de Marvel fabriek en zelden stellen ze teleur.
Ook Captain America: Civil War is weer een heerlijke film waarin bad guy Zemo (een fijne rol van Daniël Bruhl) de Avengers tegen elkaar probeert op te zetten. Steve Rogers staat lijnrecht tegenover Tony Stark wanneer de Verenigde Naties willen dat de Avengers worden beteugeld middels een verdrag. De bijkomende schade, niet in de laatste plaats van onschuldige bijstanders, in de laatste jaren is namelijk te gortig geworden. Dit concept is op zich niet nieuw in Superheldenland, maar het is wel goed uitgewerkt.
De meest recente telg in de Captain America reeks typeert zich door de menselijke relaties die nog steeds overtuigen, gecombineerd met geweldige actie. De gevechten zijn overzichtelijk en elke held heeft zijn of haar eigen stijl. Romanov is even sierlijk als vrouwelijk, Vision berekend, Wanda emotioneel maar ongeëvenaard in krachten en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ook nieuwe helden doen hun intrede en hebben nauwelijks moeite om zich bij de rest te voegen. Zo ontstaat wederom een vermakelijk ensemble.
Het is ongekend met welk gemak Marvel dit soort films blijft produceren. De start was soms wat matig, met de eerste films van Thor en ook Captain America, maar het bleek slechts een fundament te zijn voor ensemblefilms die het goed doen in de box office, maar die hun geld ook meer dan waard zijn. Omdat iedereen ondertussen wel weet wie wie is, ligt de nadruk op verhaal, achtergronden, de relaties onderling en niet in de laatste plaats actie. Het blijkt wederom een gouden combinatie en eentje die je zeker in de bios wilt zien.
28-04-2016
24-04-2016
Demolition
★★★
Jake Gyllenhaal kan eigenlijk alles spelen, maar blinkt vooral uit in het soort personage dat een tikkie socially awkward is. Denk Donnie Darko, Nightcrawlers, dat werk. In Demolition doet hij dit nog eens dunnetjes over.
Davis (Jake Gyllenhaal) doet de voice-over van zijn eigen film en kondigt aan bij een effectenmakelaar te werken - een klein bedrijf dat enorme bedragen verhandelt. Davis komt weinig gepassioneerd over, zowel qua werk als privé. "you never pay attention", zegt z'n vrouw constant. Wanneer ze overlijdt, valt hem pas op hoe mooi de wereld eigenlijk is. Of was.
Demolition heeft een enigszins vreemde opzet en dat zit hem met name in de protagonist. Davis vertoont wat autistische trekjes en schrijft op de dag dat zijn vrouw sterft een brief naar een snoepautomaatbedrijf, omdat z'n M&M's er niet uitkomen nadat hij geld in de automaat van het ziekenhuis werpt. De rouwverwerking is nog helemaal niet gestart wanneer hij de enige klantenservicemedewerker ontmoet van het snoepautomaatbedrijf: Karen (Naomi Watts). De twee bouwen een bijzondere relatie op, terwijl Davis alles letterlijk en figuurlijk begint te slopen in z'n leven.
Als je je niet stoort aan de logica in de film en het vreemde karakter van Davis, heeft de film wel zo z'n charme. De film probeert het publiek te vertellen dat je eerst iets moet slopen voordat je opnieuw kunt beginnen - een boodschap die niet aankomt. Wel kent de film een subtiel tragikomisch karakter met interessante personages. Ook Karen's zoontje die halverwege de film ten tonele verschijnt, is een goede toevoeging op de sterke cast.
Watts en Gyllenhaal vormen een mooi stel. Samen slepen ze zich door een moeilijke periode heen, zonder te vervallen in liefdesclichés. Demolition zou gebaat zijn met wat meer structuur zodat de personages beter voor de dag komen. Nu blijft het steken op een aardige film, waar veel meer in had gezeten.
Jake Gyllenhaal kan eigenlijk alles spelen, maar blinkt vooral uit in het soort personage dat een tikkie socially awkward is. Denk Donnie Darko, Nightcrawlers, dat werk. In Demolition doet hij dit nog eens dunnetjes over.
Davis (Jake Gyllenhaal) doet de voice-over van zijn eigen film en kondigt aan bij een effectenmakelaar te werken - een klein bedrijf dat enorme bedragen verhandelt. Davis komt weinig gepassioneerd over, zowel qua werk als privé. "you never pay attention", zegt z'n vrouw constant. Wanneer ze overlijdt, valt hem pas op hoe mooi de wereld eigenlijk is. Of was.
Demolition heeft een enigszins vreemde opzet en dat zit hem met name in de protagonist. Davis vertoont wat autistische trekjes en schrijft op de dag dat zijn vrouw sterft een brief naar een snoepautomaatbedrijf, omdat z'n M&M's er niet uitkomen nadat hij geld in de automaat van het ziekenhuis werpt. De rouwverwerking is nog helemaal niet gestart wanneer hij de enige klantenservicemedewerker ontmoet van het snoepautomaatbedrijf: Karen (Naomi Watts). De twee bouwen een bijzondere relatie op, terwijl Davis alles letterlijk en figuurlijk begint te slopen in z'n leven.
Als je je niet stoort aan de logica in de film en het vreemde karakter van Davis, heeft de film wel zo z'n charme. De film probeert het publiek te vertellen dat je eerst iets moet slopen voordat je opnieuw kunt beginnen - een boodschap die niet aankomt. Wel kent de film een subtiel tragikomisch karakter met interessante personages. Ook Karen's zoontje die halverwege de film ten tonele verschijnt, is een goede toevoeging op de sterke cast.
Watts en Gyllenhaal vormen een mooi stel. Samen slepen ze zich door een moeilijke periode heen, zonder te vervallen in liefdesclichés. Demolition zou gebaat zijn met wat meer structuur zodat de personages beter voor de dag komen. Nu blijft het steken op een aardige film, waar veel meer in had gezeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)