Thor is terug, de mensheid bestaat nog - helaas in dit geval, want dat betekent dat Jane Foster nog leeft - en voor de tweede maal op rij wordt het universum bedreigd door donkere elven met lasergeweren.
Terwijl Jane Foster met liefdesverdriet is achtergebleven op Aarde, stelt Thor met zijn hamer Mjöllnir orde op zaken in het universum. Hup Thor, hup Mjöllnir! Mythologische locaties zoals Valaheim en Svartalfheim worden kortstondig aangedaan. Locaties die interessant zijn en die we willen zien. Thor verslaat er bijvoorbeeld een stenen golem, waarna het vijandelijke leger zich overgeeft. Zodoende is de orde op die wereld hersteld. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Dat komt later pas.
Ondertussen is Malecith, een dark elf, bezig met snode plannen. Hij valt Asgard binnen en dreigt met een wapen dat het hele universum kan vernietigen. Uiteraard kan dat slechts op één moment, en wel het moment dat alle planeten in één rechte lijn staan en worden verbonden door portalen. Of zwarte gaten. Of zoiets. Reizen van de ene naar de andere wereld is mogelijk in een ogenblik, het overstijgt zelfs de 'beam me down, Heimdall' methode waarop Thor normaal gesproken wordt geïntroduceerd. Dit plotelement maakt de zaken al wat complexer, met name omdat het allemaal vrij karig is uitgewerkt.
Het plot wordt problematischer wanneer Jane uit het niets naar een soort buitenaards massavernietigingswapen wordt geteleporteerd en rode materie haar lichaam overneemt. Verklaringen worden niet gegeven, maar het stelt Jane in staat nu ook eens met haar krachten te smijten. Vervolgens haalt Thor haar naar Asgard en dan begint de ellende pas echt. Malecith wordt namelijk ook aangetrokken tot de rode materie en een buitenaardse driehoeksrelatie begint gestalte te krijgen.
Het leukste aan Thor: The Dark World is Thor zelf, hoewel Loki ook zeker z'n charme heeft. Dat is op zich gunstig, ware het niet dat er nog zoveel andere personages op Aarde (saai!) rondlopen die minder interessant zijn. Net als in het vorige deel voegen Erik Selvig, Jane Foster, haar intern en diens intern te weinig toe. Iedere man zou bovendien Sif (Hup Sif!) verkiezen boven Jane Foster, een personage dat Natalie Portman maar niet tot leven kan laten komen.
Het plot in deze Thor sequel is nodeloos complex. Thor en Malecith vliegen in het slotgevecht door talloze werelden, niemand weet waarom Jane en Erik opeens zwaartekrachtvelden kunnen bedienen en de schijtlollige oneliners zorgen ervoor dat je de film niet meer serieus kan nemen. Dat is overigens sowieso lastig omdat de film grotendeels bestaat uit hypergeavanceerde dark elves met lasergeweren die vechten tegen Goden in middeleeuwse uitrusting.
