The Kings Of Summer

WAARDERING: 3.5 / 5

Joe en Patrick besluiten samen weg te lopen van huis omdat ze hun alleenstaande vader resp. ouders niet uit kunnen staan. Ze bouwen aan een blokhut en aan hun volwassenwording. Beiden komen af, soort van, al blijven het wat krakkemikkige bouwwerken. Ze zijn tenslotte pas 15 jaar oud.

The Kings of Summer is een klassiek coming-of-age drama dat zich veelal afspeelt in het bos. Daar waar de blokhut staat. Er is maar weinig zo tof als je eigen blokhut maken en er vervolgens gaan wonen. Dat je ouders denken dat je eventueel gekidnapt bent, is dan bijzaak.

Hoofdpersonen zijn Joe (Nick Robinson) en Patrick (Gabriel Basso), die uit onverwachte hoek hulp krijgen van Biaggio (Moises Arias). Biaggio is absoluut onpeilbaar en kan minutenlang voor zich uit staren. Arias komt ongetwijfeld nog eens in een horrorfilm terecht. Hij speelt overigens ook in het onlangs afgeronde Ender's Game, een sci-fi spektakel van wederom epische proporties.

De reden dat Joe en Patrick zijn weggelopen is simpel: hun ouders. Die zijn nogal tergend. De vader van Joe is gewoon ronduit een verbitterde klootzak, en de ouders van Patrick werken je per direct op de zenuwen. Ze vormen een onstuitbaar team dat de grootst mogelijke onzin uitkraamt en in een totaal andere wereld leeft. Niet alleen t.o.v. Patrick, maar eigenlijk t.o.v. iedereen. Een goede reden om je biezen te pakken.

Eenmaal bivakkerend in de bossen wordt de band tussen de jongens op de proef gesteld. Ze hebben niemand om op terug te vallen, moeten overleven in het wild - mooi geschoten trouwens, met plaatjes van rondlopend wild en een prachtige zonsondergang - en zijn op zichzelf aangewezen. Die mate van verantwoordelijkheid is prettig, maar het is de vraag hoe lang ze er mee om kunnen gaan. Bovendien kan het goede leven niet langer duren dan de zomervakantie.

The Kings of Summer is een hele prettige film om te zien. De humor, vaak droog en een tikkie absurdistisch, is altijd raak en de jonge acteurs spelen overtuigend. Het puike script van Chris Galletta - zijn debuut - wordt door regisseur Jordan Vogt-Roberts - zijn eerste lange film - omgezet een in ingetogen drama. Het zijn twee mensen om in de gaten te houden, de schrijver en regisseur, want met minimale middelen zetten ze een film neer die bijvoorbeeld wel wat weg heeft van Mud. Zomers, fris, nooit saai, gewoon prima. Meer had ik niet verwacht en meer heb ik ook niet gekregen.

The East

WAARDERING: 3.5 / 5

Ik kijk steevast alle films van Brit Marling, wat mij betreft een van de meest talentvolle actrices van de afgelopen jaren. Samen met regisseur Zal Batmanglij schreef en filmde ze eerder The Recordist en The Sound Of My Voice. Daarnaast was ze te zien in het briljante Another Earth en nu in The East, een film over linkse eco-terroristen. 

In The East gaat een agente van een particuliere variant van de CIA undercover om een terroristische cel te ontmaskeren. De term 'terroristen' moet overigens wel met een korreltje zout genomen worden, want anders zat de echte CIA er wel achteraan. Agente Sarah (Brit Marling) krijgt haar bevelen van leidinggevende Sharon (Patricia Clarkson) en volgt deze braaf op. Niet al te lange tijd later lukt het haar om te infiltreren bij de terroristische cel The East, die midden in de voorbereidingen zitten om een actie op touw te zetten. Zelf noemen ze het steevast een 'jam'. Toepasselijk, want dat betekent zoiets als 'verstoring'. In films hoor je het meestal als het gaat over geweren die 'jammen', of radars die 'gejamd' worden. Zelden is het een zelfstandig naamwoord.

Deze jams worden gedreven door persoonlijke redenen. Zo heeft een lid van The East een familielid verloren aan een bepaald medicijn. Vervolgens plannen ze een aanslag op de desbetreffende farmaceutische fabrikant. Echt sprake van een groter doel lijkt er niet te zijn, maar de persoonlijke verhalen en denkbeelden binnen de terroristische cel gaan Sarah niet in de koude kleren zitten. De levenswijze en de filosofieën van celleider Benji (Alexander Skarsgaard) doen Sarah twijfelen aan de Westerse standaarden. Ze ontwikkelt sympathie voor het groepje dat een soort kruising tussen Volkert van der G. en Greenpeace is, met een snufje self-sufficiency.

Het is vooral dit aspect, het interne conflict van Sarah, dat The East interessant maakt. Ze ziet dat sommige bendeleden bereid zijn over lijken te gaan, en is daar zelf geen voorstander van, maar ze kan zich tevens niet aan de indruk onttrekken dat The East wel een punt heeft. Ondersteund door beelden waarbij het milieu grote schade heeft opgelopen en de assumptie dat de natuur niet in staat is voor zichzelf te zorgen, zien we Brit Marling die het interne conflict mooi verbeeldt. Daarnaast levert het de nodige spanning op, want als haar ware intenties duidelijk worden, zijn de gevolgen niet te overzien.

Minder sterk zijn de vele randzaken die The East kenmerken. Sarah is getrouwd en al dat undercoverwerk doet haar huwelijk geen goed. Het voegt echter weinig toe, de scènes met haar man. Hetzelfde geldt voor de scènes waarin haar organisatie overleg heeft met hun opdrachtgever. Slechts de opdracht om The East te ontmantelen was afdoende geweest. De eco-thriller had nog veel interessanter kunnen zijn als Sarah meer tijd zou spenderen bij de bendeleden. Juist de periode in hun schuilplaats, de politieke spelletjes en ideeën en de jams zijn indrukwekkend gemaakt en bovendien erg spannend.

The Bling Ring

WAARDERING: 4 / 5

Een trend is de verloedering van de jeugd, de invloed van social media en hoe die twee factoren samen tot onvoorstelbare gebeurtenissen kunnen leiden. Project X bleek een voorbode van menig uit de hand gelopen feest, variërend van het kraken van een Franse villa tot het slopen van Haren. Gebeurtenissen in Hollywood waarbij jongeren de huizen van celebraties beroofden, vormen de aanleiding voor The Bling Ring.

Harmony Korine liet met veel gevoel voor stijl en humor zien dat Spring Breakers net als de jongeren in The Bling Ring makkelijk op het criminele pad komen. Alleen brave Disneygirl Selena Gomez paste. En nu is het de beurt aan Sofia Coppola, die haar vaak rustige films nu eens afwisselt met een luidruchtige, hitsige film over jongeren die de huizen van celebraties gaan beroven in Hollywood. Gewoon, omdat het kan.

Coppola's vorige film, Somewhere (2010), was mij te traag. Het verhaal sprak ook niet echt tot de verbeelding. Hoe anders is The Bling Ring, een schreeuwerige, lawaaierige film met jongeren die zich zo stierlijk vervelen dat gewoon zuipen en blowen niet meer voldoende is. Dat doen ze ook, daar niet van, maar ze zijn op zoek naar een thrill.

De adrenalinerush wanneer ze zich voor het eerst in Paris Hiltons huis bevinden is meteen raak. 'Oh My God' en 'This is soooo awesome' vliegen je om de oren, terwijl de pompende soundtrack door blijft ratelen. Leuk detail is dat Paris (net als wat andere celebs) toestemming gaf in haar huis te filmen. Paris is al jaren publiek bezit, maar doet daar nooit moeilijk over. Ook nu niet. Haar schoenencollectie, sieradencollectie en foto's van zichzelf die overal te vinden zijn, vinden gretig aftrek in de montage. Niet alleen de jongerencultuur, maar ook hun voorbeelden worden kritisch bekeken.

De jongeren, bestaande uit een homo en vier jonge meiden, zijn geobsedeerd door mode en glamour. Ze zien Paris of Lindsay lopen met een Chanel of Louis Vuitton en willen dat hebben. Ze kijken wanneer Paris een feestje host of wanneer Lohan is gearresteerd en breken die avond in om zo hun accessoires op te pikken. Dat ze eventueel gepakt kunnen worden, dat het illegaal is, dat gij niet zult stelen, daar denken ze niet over na. En criminaliteit loont. Vrienden respecteren hun acties, hun buit en ze worden toegelaten in exclusieve clubs.

Juist het gemak waarmee de jongeren binnendringen in de huizen en zich tot tijdelijke eigenaar benoemen, is het sterkste aspect aan de film. De huidige jongerencultuur en de kritiek daarop wordt feilloos gefilmd en het is nog leuk om naar te kijken ook. Sofia Coppola weet de sfeer goed te vangen, zet de onbezonnen, naïeve jeugd erg sterk neer en brengt een waargebeurd verhaal over dat zeker de moeite is om te zien. Dat het einde dan ietwat langdradig is, is bijna onvermijdelijk. Het blijft tenslotte Sofia Coppola.