Ik ben ZZP'er

Het schouwspel is verplaatst van de Ysbreeker naar Café Bloemers. Oud, bruin, altijd gezellig, blues/rock op de zaterdagmiddag, foute top 40 op de donderdagavond. Voertaal achter de bar is nog gewoon Nederlands. Steek je het centrum in vanaf hier, net achter De Nederlandsche Bank, dan wordt de hele horeca gerund door gelukszoekers uit het buitenland. Hier heet de bedrijfsleider Dirk, zit-ie onder de tattoos, spreekt-ie plat Amsterdams en schrijft hij een boek over het versieren van vrouwen.

Café Bloemers

We discussiëren over The Game, een boek over pickup artists. Dat heeft niks met auto's te maken, of met platen, maar met het oppikken van vrouwen. Een geniaal boek, niet zozeer om de inhoud, als om de manier waarop het geschreven is. Als je VICE mag geloven - lees jij dat soort artikelen? Ja, ik lees dat soort artikelen, het is fucking grappig, net als The Game dus - zijn de vrouwen echter bekend met The Game en moet je dingen als handlezen in de kroeg achterwege laten. Net als waarschijnlijk 90% van de rest van dat boek. 'Maar hoe dan wel?', vraag ik Dirk. Hij heeft allerlei ideeën en theorieën, waarvan de mooiste toch wel is om een Gay Best Friend te regelen en dan uit te gaan in de Reguliersdwarsstraat, om er zeker van te zijn dat je zo'n beetje de enige straight guy bent in een straat vol met vrouwen en homo's.

Ik zeg dat ik meestal gewoon een praatje maak en wel zie waar het schip strandt. Dat snapte Dirk wel.

Tegenover me vindt een sollicitatiegesprek plaatst. 'Een formaliteit, die nemen we aan', verzekerde Dirk me eergisteren, wijzend naar de foto op haar CV. Daar stond ze, zomers tenue, vol blond haar, een plaatje. Als ik naar de rest van de bediening kijk, denk ik dat Dirk vaker de sollicitatiegesprekken voert.

Canvas

Soep van de dag: mosterdsoep.

'Ik ben ZZP'er', vertelde de toiletjuffrouw mij gisteren in de Canvas. Dat kan dus alleen in Amsterdam, denk ik dan, waar dus een markt blijkt te zijn voor toiletjuffrouwen. En die gaan daar dus niet alleen zitten, maar stallen hun hele handel uit. Snoepjes, kauwgom, servetjes, deodorant, gel, wax, muziekje - pissen wordt een waar feestje.

Zo'n toiletjuffrouw, of eigenlijk een goede sfeer op de plee, draagt dus enorm bij aan de belevenis van een feestganger. Normaal gesproken moet je het feestje onderbreken om weer eens te gaan pissen, een gebeurtenis die in frequentie toeneemt naarmate de avond vordert. Een psychologische barrière, want je wilt door. Maar door ZZP'er toiletjuffrouwen, type zonnebankbruin, tijgerprint, rokerige stem, gaat het feest gewoon door. Het is een geniale zet.

De naam Dirk is gefingeerd. Hij heet eigenlijk Roger.

The Divergent Series: Allegiant

★★

The Divergent Series weet maar niet van de grond te komen, ondanks het verhaal dat qua potentie niet onder doet voor gelijksoortige films als The Maze Runner of The Hunger Games. 

Allegiant is alweer het derde deel in de reeks die begon met Divergent en Insurgent. Het einde van Insurgent liep niet zo goed af voor Jeanine (Kate Winslet), al een stuk beter voor Evelyn (Naomi Watts) en nog een stuk beter voor het publiek. Want ik, zonder voorkennis van de boeken, vond de facties uit de films maar moeilijk te verkroppen. Kijk je Insurgent, dan blijkt echter heel Chicago een experiment te zijn. Dat er dan zonodig genetische modificatie in het spel moet zijn, zoals blijkt in Allegiant, is wat mij betreft niet nodig, maar ach.

Tris, Four en alle buddies uit de voorgaande delen leven in Allegiant onder het regime van Evelyn, die de stad hermetisch afsluit, bang om aan invloed te verliezen. Tris wil echter weten wat er verscholen ligt achter de muur. En de kijker ook, want eindelijk beginnen de puzzelstukjes een beetje op hun plek te vallen.

Doordat het grootste deel van de gebeurtenissen eindelijk wat achtergrond krijgt, wint Allegiant ook aan kracht. Na drie films ben je waarschijnlijk ook wel een beetje gewend aan de matige cast met als toppunt Four, die nog steeds belachelijk slecht wordt geacteerd. Tris (Shailene Woodley) en Peter (Miles Teller) zijn de enige lichtpuntjes.

Omdat ik die voorgaande films nu eenmaal heb gezien, onbeperkt naar de bios kan voor 26 piek de maand en ik 's avonds geen klap te doen heb, kijk ik dit. En dat is prima, ik vind na een dagje werk 24 beeldjes per seconde zo'n twee uur lang bijzonder rustgevend. Maar heb je niet zo'n abonnement, of die liefde voor bewegend beeld en wil je graag ook inhoudelijk iets moois zien, dan kan ik dit niet aanraden.

10 Cloverfield Lane

★★★★

Het debuut van regisseur Dan Trachtenberg is overweldigend en bruist van originaliteit. Met Cloverfield heeft de film niet zoveel te maken, afgezien van een monster hier en daar. 

Michelle (Mary Elizabeth Winstead) krijgt een spectaculair auto ongeluk waarin het lijkt alsof je zelf in de auto zit. Het is echt een heel goed plan om voor deze scène alleen al naar een IMAX bioscoop af te reizen - de manier waarop dit gefilmd is, is fenomenaal. Michelle ontwaakt met een infuus en een ketting aan haar been. Ze zit vast in een bunker van Howard (John Goodman). Hij is ervan overtuigd is dat de wereld is vergaan. Na een paar jaar zal de radioactiviteit wel weer over zijn en kunnen ze naar buiten. Maar tot die tijd niet.

De derde bewoner is Emmett (John Gallagher Jr.), een wat suffige bouwvakker die de bunker bouwde en naar eigen zeggen net op tijd binnen was. Hij zag lichtflitsen en wist: het einde der tijden is nabij. Tussen deze twee mannen zit Michelle - de wanhoop is haar nabij, maar ze moet overleven, of het nu binnen of buiten de bunker is.

10 Cloverfield Lane is ongekend spannend. Niet alleen heb je geen flauw benul of de apocalyps nu wel of niet heeft plaatsgevonden, ook de onderlinge conflicten binnen het bonte gezelschap zijn bijzonder goed bedacht. Knap daarbij is de dosering tussen dialoog en suspense. Net wanneer je even tot rust bent gekomen volgt een nieuwe ijzingwekkende situatie, tot aan de climax toe. Dat Trachtenberg het uiteindelijk voor elkaar krijgt een soort komische wending aan zo'n soort film te geven toont alleen maar zijn klasse als regisseur.

John Goodman als paranoïde doemdenker schittert. Zijn aanwezigheid is beklemmend en heeft direct invloed op Michelle. De wisselwerking tussen de twee is geweldig en de relatie die ze gedurende de film ontwikkelen weerzinwekkend. Ga deze film kijken in een IMAX theater, hier krijg je geen spijt van.