18-05-2011

Drive Angry

Genre: Actie
Met: Nicolas Cage, Amber Heard, William Fichtner, Billy Burke
Waardering:  2/5

Een grindhouse-film, ontzettend over-the-top, met veel geweld, onfunctioneel naakt, shootouts en auto-achtervolgingen. Ik wist dat van tevoren, want ik had de trailer al gezien en die liet er geen twijfel over bestaan dat dit geen goede film zou worden. Dat hoeft ook niet zolang de film maar vermakelijk is, vind ik. Machete is daar een recent, uitstekend voorbeeld van. Je hebt een bepaalde verwachting bij die film gezien de acteur, de makers en het verhaal en mijn verwachtingen werden ruimschoots overtroffen. Een geniale film in al z'n schraalheid. Over-the-top, lompe, vette grindhouse tot in de puntjes uitgewerkt. `Drive Angry' laat hier en daar helaas flinke steken vallen, waardoor ik de film niet zou aanraden, tenzij je bijzonder fan bent van het genre.

Het verhaal draait om Milton (Cage), die met een oude muscle-car weet te ontsnappen uit de hel. Ze hebben daar blijkbaar auto's. Best mooie auto's ook. Hij wil zijn kleindochter redden, want die wordt over 2 dagen geofferd aan Satan door een satanistische sekte. Milton wordt in zijn queeste geholpen door een mooie, blonde serveerster die maar voor één doel gecast lijkt te zijn. Ze heet overigens Piper (Heard). Ik herkende haar uit `The Joneses'. Leuke film. Piper heeft er geen moeite mee om Milton te helpen met het uitroeien van een satanistische sekte, met gevaar voor eigen leven. Ze heeft immers niks te verliezen en claimt zelfs later in de film dat de gebeurtenissen haar leven weer zin geven. Ze is niet ouder dan 30, maar in films komt men al snel tot de conclusie dat men niets meer te verliezen heeft. De sekte, die wordt geleid door Jonah King (Burke), bestaat uit allemaal `Mad Max'-achtige figuren, waarvan sommigen naakt rondlopen, dansend om vuur en pentagrammen. Het is één grote ongeorganiseerde bende, maar ze dienen uitstekend als kanonnenvoer. Als laatste is er `The Accountant', een soort ijzeren Hein, die overtuigend en subtiel wordt gespeeld door Fichtner. Milton is immers ontsnapt en Satan heeft iemand achter hem aangestuurd om hem terug te brengen naar de hel.

Iedereen achtervolgt eigenlijk iedereen, met veel auto-achtervolgingen als resultaat. De actie is best bruut, want men kijkt niet op een ledemaatje meer of minder. Deze worden vaak met chirurgische precisie verwijderd door Milton's favoriete wapen; de shotgun. Vervolgens wordt het geheel afgesloten met een slechte one-liner. Cage speelt z'n rol prima en heeft geen problemen met wat overdreven cool zijn. Fichtner speelt echter vele malen beter en zet z'n rol uitstekend neer. Het verhaal is uiteraard te schraal voor woorden, maar daar kan je deze film niet op afrekenen. Alles aan de film is opzettelijk heel slecht gemaakt (grindhouse), maar ik vond het niet altijd even sterk gedaan. Daar kan je de film wél op afrekenen. Het idee achter deze films is dat ze zó slecht en bizar zijn dat ze daardoor weer vermakelijk worden (Machete), maar deze film is vaak alleen gewoon slecht, zonder echt leuk te worden. Natuurlijk, sommige scènes zijn best grappig, maar een groot gedeelte van de film is gewoon slecht. Er zit een scène in waarin Milton seks heeft met een serveerster terwijl hij ondertussen 8 gasten om zeep helpt met een revolver in z'n rechterhand en een fles Jack's in z'n linkerhand. Memorabel, ook wel vermakelijk, maar het geeft wel het niveau van de film aan.

Een film die expres schraal is, maar helaas niet erg vermakelijk. Ik heb me soms zitten ergeren aan hoe slecht de film is en dat is nu juist niet de bedoeling.

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives

Genre: Drama
Waardering: 2/5

De titel suggereert een wat aparte film. Apart is de film zeker geworden, maar voor velen zal dat niet positief zijn. Ik kan wat vreemde films best wel waarderen, maar in dit geval maakt de film het me wel erg lastig. De film is een Thaise film en heeft de Gouden Palm van het filmfestival van Cannes gewonnen. Films die in voorgaande jaren met deze eer mochten strijken waren films als `Elephant' en `Dancer in the Dark' met Björk. Daarnaast hebben vele andere, voor mij onbekende, films de Gouden Palm gewonnen. Het type films dat deze prijs wint is duidelijk, de jury gaat in ieder geval zeker niet voor de kaskrakers. 

Deze film volgt Boonmee, die ziek is en bijna dood gaat. Hij heeft een nieraandoening lijkt het, want hij moet steeds gedialyseerd worden. Boonmee is al een heel aantal keer gereïn-carneerd en heeft er al een aantal levens opzitten. Hij is een os geweest, een vis en nog wel wat meer dieren. Het idee van reïncarnatie wordt overigens nergens aangehaald, maar dat moet je vrees ik gewoon uit de film en de titel halen. Zittend aan een tafel, samen met zijn schoonzus en schoonzoon, herinnert Boonmee zich zijn vorige levens, zoals de titel suggereert. Zijn geheugen is niet bepaald systematisch geordend, want de herinneringen lopen allemaal door elkaar. Ook is zijn geheugen wat traag, want we krijgen vooral ellenlange scènes voorgeschoteld. Ik kon er maar moeilijk naar kijken. Daarnaast is het allemaal echt te vaag voor woorden. Het is niet per se slecht, maar ik kan helemaal niks met dit soort films.

Boonmee zit aan een tafel, op z'n boerderij ergens in de bossen van Thailand. Het is avond en hij is aan het praten met z'n tafelgenoten tijdens het eten. Het gesprek krijgt een wat andere wending als langzaam zijn overleden vrouw verschijnt. Gewoon uit het niets. Eerst is ze nog wat doorzichtig, maar ze wordt steeds minder transparant en uiteindelijk zit ze ook gewoon aan tafel. Ik vind dat wel raar, moet ik zeggen. Het kan natuurlijk symbolisch bedoeld zijn, zoals die hele film symbolisch lijkt te zijn, maar ik snap de symboliek in dit geval niet zo. Boonmee en zijn overleden vrouw halen wat herinneringen op en ze eten hun eten op, samen met de anderen. Boonmee vraagt aan haar of het goed met haar gaat. Ze is dood, maar ondanks dat gaat het best okee, zegt ze. Er klinken voetstappen op de trap en er komt een aap met rode, lichtgevende ogen naar boven gelopen. De aap gaat aan tafel zitten en het blijkt de verloren zoon van Boonmee te zijn. Hij is tijdens en wandeltocht apen wezen fotograferen, vele jaren geleden, en is toen de bijzondere apen met de rode, lichtgevende ogen gevolgd en hij heeft met één van die apen gepaard. Het resultaat is dat hij zelf ook een aap is geworden met rode, lichtgevende ogen.

Hier wilde ik het graag bij laten.