The Hunger Games: Mockingjay Part 2

★★★

Katniss houdt vast aan haar boog, maar de spanning is er wel een beetje vanaf. Lafjes komt de opgevoerde trilogie met een opgesplitst derde deel aan haar einde, waarbij het enige choquerende element het feit is dat een film met zoveel potentie en zo'n topcast geen denderende finale kent.  

Terwijl Peeta nog steeds agressief in de isoleer zit, wordt Katniss alweer volop gebruikt voor propo's. Goede hoeken worden uitgezocht, nieuwe filmpjes verzonnen en niets of niemand wordt ontzien om de rebellen te indoctrineren. Alsof de rebellen deze onzin allemaal echt nog geloven, maar president Coin gelooft erin en dat is alles wat uit lijkt te maken. En Katniss ondergaat het spektakel zichtbaar gelaten.

De rebellen zelf naderen het Capitool. Als laatste truc tovert Snow binnen de muren van het Capitool nog wat pods uit de hoge hoed - geavanceerde boobytraps. Zo verschijnen er enorme mitrailleurs uit flatgebouwen, stroomt er een zee aan olie een plein op (waar dat opeens allemaal vandaan kwam?) en verandert een straat in een vuurzee. Op papier lijken die pods wellicht wat, maar op het scherm wordt het beoogde effect gemist. Zo effectief als alle sadistische middelen in de eerste film waren, met die gemene wespen en vicieuze honden, zo lafjes zijn de pods.

In de eerste twee films nam Katniss het publiek moeiteloos mee in haar strijd, zelfs wanneer de Hunger Games gewoon dunnetjes werden overgedaan in deel twee. Nu is ze uitgeblust, murw geslagen door de propaganda en het verlies van vele vrienden. De heldin is moe en de actrice erachter lijkt ook niet meer zoveel zin te hebben in haar rol.

Zo slaagt regisseur Francis Lawrence, die vanaf het tweede deel de regie heeft, er niet in de franchise waardig af te sluiten. De beide Mockingjay films maken de verwachtingen niet waar. Jammer, want de film had met een betere, minder zoetsappige climax goed kunnen aansluiten bij het dystopische Panem.

Star Wars - The Force Awakens

★★★★

Na het kijken van de zevende editie van de ongekend populaire franchise moet je concluderen dat er vooral een nieuwe start wordt gemaakt met de hulp van veteranen. J.J. Abrams werd al eerder om een intergalactische boodschap gestuurd (twee zelfs) in het Star Trek universum en bracht dat tot een goed einde, maar lukt het hem met Star Wars ook?

Gedeeltelijk.

Wat ik wel prettig vond, naast het feit dat dit m'n eerste IMAX 3D ervaring was en het me eigenlijk opviel hoe lekker die 3D geïntegreerd was in de film, is dat het er allemaal bijzonder goed verzorgd uitziet. De sets, decors, kleding en CGI zijn van topkwaliteit, wat je ook zou verwachten. Lekker geluid ook van de blasters, TIE fighters en de zoemende lightsabers. De typische humor, cantina scènes, vreemde wezens en interactieve bordspellen zijn tevens van de partij.

Het verhaal?

Vrijwel iedereen is het bestaan van The Force en/of Jedi vergeten, zo´n 40 jaar na de gebeurtenissen van The Return Of The Jedi. Luke Skywalker is spoorloos, maar wordt gezocht. Protagonist Rey (Jedi in spé) vindt het wiel opnieuw uit en speelt met haar krachten. Ze wordt bijgestaan door Finn (ex-stormtrooper), Poe (piloot) en Han Solo, gespeeld door Harrison Ford die zichtbaar plezier heeft in de reprise van z'n iconische rol. Ook Leia en Chewbacca sieren het doek na vele decennia afwezigheid.

Er is een nieuwe boosaardige groep ontstaan, de mysterieuze First Order. We maken kennis met de Supreme Leader die beschikking heeft over een nieuwe soort Death Star. Ook de dark side is er natuurlijk nog, ditmaal belichaamd door Kylo Ren. Hij draagt een masker, net als Darth Vader, maar mist nog diens krachten en invloed. Eigenlijk is Kylo Ren vrij pathetisch, het is echt nog een knulletje. Net als Anakin dat was in de laatste trilogie. Sinds de originele trilogie hebben we niet echt meer kunnen smullen van een goede antagonist.

Opvallend is de hoeveelheid herhaling. Ja, we zitten natuurlijk in hetzelfde universum en de film zal moeten voldoen aan een aantal verwachtingen, maar er zit wel heel erg veel analogie tussen deze en voorgaande films, zoals jullie waarschijnlijk al kunnen opmaken uit bovenstaande tekst. Ik zou nog makkelijk drie alinea's kunnen vullen met scènes die praktisch een-op-een overeen komen met voorgangers. The Force Awakens lijkt dan ook een opstap te zijn naar een nieuwe reeks films waarbij we nu vooral kennis maken met de hoofdpersonen die niet op bijzonder originele wijze worden geïntroduceerd.

Niet dat dit een straf is, want de hoofdpersonen worden goed vertolkt. Oscar Isaac, die Poe speelt, heeft zich al bewezen natuurlijk en is praktisch een gevestigde naam. Dat kunnen we niet bepaald zeggen van Daisy Ridley (Rey) of John Boyega (Finn), maar met name Rey zet zichzelf op de kaart. Daarnaast steelt de droid BB-8 de show, met een paar geweldig geschreven scènes. Zo weet J.J. Abrams Star Wars een nieuwe boost te geven en volgt er ongetwijfeld meer moois, maar The Force Awakens mist wel de impact van Abrams´ vorige films. Star Trek uit 2009 kwam binnen als een battlecruiser op lichtsnelheid, terwijl The Force Awakens niet veel meer is dan een prima podracer.

Creed

★★★★

Creed treedt in de voetsporen van een paar legendarische Rocky films, maar wordt niet overschaduwt door z´n voorgangers. Sylvester Stallone geeft Michael B. Jordan de ruimte, zowel als trainer als acteur, en pakt daarmee z´n tweede Oscarnominatie voor beste acteur. Mooi en verdiend. De eerste kreeg hij voor Rocky, in 1977.

Het zal voor de fans een bekende naam zijn: Creed. Apollo Creed, oude vriend en rivaal van Rocky Balboa, blijkt echter een zoon te hebben die bijzonder goed kan vechten, genaamd Adonis. Hij ruilt z'n kantoorbaan in voor een carrière als profbokser, waarbij hij wil dat de oude veteraan Rocky hem gaat trainen. Dit alles tot ongenoegen van zijn moeder, die haar man heeft zien sterven in de ring.

Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot (haha). Maar meer dan om het eigenlijke vechten tegen een weinig tot de verbeelding sprekende rivaal ("Pretty" Ricky Conlan) draait Creed om het fijntjes uitgewerkte verhaal van Adonis, met op de achtergrond een Rocky die zich schuldig voelt over het lot van zijn vroegere vriend. Het blijkt een gouden combinatie, geholpen door sterk spel van zowel Michael B. Jordan als Sly, die een hoop melancholie toont zonder emo te worden. Hij speelt echt steengoed en zal tijdens veel scènes inspiratie hebben geput uit z'n eerste Rocky.

De symboliek in Creed is sterk aanwezig, maar niet op z'n Hollywoods waarbij het overduidelijk met strijkers je strot in wordt geduwd. Soms is het in your face, wanneer Creed in de boxing outfit van z'n overleden vader bokst, maar andere keren een stuk subtieler, bijvoorbeeld als Rocky z'n pupil voor de spiegel laat staan en z'n eigen stoten laat ontwijken. 

Een film als deze wordt pas succesvol als zowel de gevechten binnen als de strijd buiten de ring tot in de puntjes zijn uitgewerkt. Mede hierdoor is Warrior nog altijd een van m'n favoriete vechtfilms en is zoiets als Southpaw bagger. Creed toont een hoop persoonlijkheid en ontwijkt clichés die als een mokerslag kunnen aankomen, waardoor de film je meesleept tot aan de laatste ronde. 

The Revenant

★★★★★

Begin negentiende eeuw was de bonthandel booming business. Het dragen van een beverhoed was superhip toentertijd in het Westen. Voordat de bevers echter hoeden werden, zaten ze nog lekker dammen te bouwen in Noord-Amerika en moest er dus op ze gejaagd worden. Dierenactivisten waren er niet om dat feestje te verpesten, maar vijandige Indianen wel.

The Revenant (iemand die terugkeert, met name uit de dood) gaat over zo'n bontexpeditie. Een groep mannen jaagt op wild in het territorium van de Ree, een agressieve Indianenstam. Hun kamp wordt aangevallen en een handjevol mannen blijven over, waaronder protagonist Hugh Glass (Leonardo DiCaprio) en antagonist John Fitzgerald (Tom Hardy). Glass wordt aangevallen door een grizzly, hetgeen een bijzonder goede en ontzettend realistische scène oplevert, waarna hij voor dood wordt achtergelaten door zijn team.

Fitzgerald, sterk en grommend gespeeld door Tom Hardy die in zijn vorige leven ongetwijfeld zelf een grizzly was, haalt vrijwel meteen al het bloed onder je nagels vandaan. Sterk daarbij is dat hij - zeker aan het begin van de film - best een punt heeft, want Glass is op sterven na dood en ze worden op de hielen gezeten door een groep agressieve Indianen. Lekker voor dood achterlaten dus. Hardy legt wederom een bepaalde bruutheid in z'n spel, hetgeen in de rauwe setting (winter op de grens van het hedendaagse Amerika en Canada) goed past. 

Fitzgerald rekent echter niet op de veerkracht en de survivalkennis van Glass. Bear Grills mag dan een dode slang volpissen en die om z'n nek leggen om af te koelen in de woestijn, Leo kruipt gewoon in een dood paard om op te warmen. Glass toont veel verbeten blikken, z'n longen kraken net zo hard als z'n botten en zijn pijn is voelbaar. 

DiCaprio speelt al 15 jaar de sterren van de hemel en heeft met deze film z'n zesde (!) Oscar nominatie te pakken. Het is echter niet z'n sterkste rol en de competitie is weer moordend, want Eddie Redmayne doet weer mee en die man is toch wel een klasse apart, al moet ik The Danish Girl nog zien. Als Leo 'em krijgt is dat omdat de Academy zich zal realiseren dat ze dat beeldje al lang hadden moeten overhandigen (voor The Wolf of Wall Street natuurlijk), want dit jaar is hij niet de beste. 

The Revenant is een mooie mix tussen survival- en revengemovie, kent een prachtige cast én regisseur Alejandro G. Inárritu, de man achter Birdman. Wederom maakt de beste man een prachtige film waarbij hij oog heeft voor het lijden en de harde omstandigheden, met veel close-ups, maar ook voor de prachtige ongerepte natuur, met langgerekte wijde shots. De gevechten en actie is ook bijzonder treffend verfilmd, waarbij het publiek regelmatig eens 'aaaw' kermde als een mes met veel gevoel voor detail in een knie belandde. Het is knap dat hij na het onnavolgbare Birdman een totaal ander genre kiest en een net zo goede film aflevert. Dat vinden overigens meer mensen, want The Revenant is genomineerd voor maar liefst 12 Oscars. Lekker.