Onder het genot van Robin Thicke met Blurred Lines moest ik weer aan het liedje Sugar Man denken en daarmee ook aan de docu die ik laatst toch maar eens gekeken heb. Het moest er van komen, velen hadden het me aangeraden, maar ook werd mij iets anders duidelijk. Dat had vooral te maken met het plot.
Het plot zou de reden moeten zijn dat je een film maakt, in principe. Naar films kijken zonder plot kan vermakelijk zijn, maar dan moeten de andere aspecten wel echt goed in elkaar zitten. Een van mijn favoriete voorbeelden is The Matrix: Reloaded. Een onnavolgbaar verhaal, met totaal willekeurige doch vermakelijke personages zoals The Merovingean en The Keymaker, maar met prachtig gechoreografeerde actie. Bij deel drie - trilogieën waren toen echt hip - werd het al heel snel minder.
Pas écht vervelend wordt het als de film wel draait om het plot, maar een of andere onverlaat al heeft laten weten hoe het eindigt. Denk aan The Sixth Sense, The Skin I Live In of The Man From Earth. Films die om andere redenen vermakelijk zijn, hebben hier uiteraard geen last van. Hoe Project X, zonder twijfel de beste film in het genre we-gaan-heel-hard-zuipen-totdat-alles-uit-de-klauwen-escaleert, eindigt is niet interessant. Hetzelfde geldt voor Iron Man 3. Tony Stark gaat echt niet dood.
Dat echter documentaires ook vrij oninteressant kunnen zijn als je weet hoe de vork in de steel zit, wist ik eigenlijk niet. Dat komt enerzijds omdat documentaires vooral informatief zijn, zoals More Than Honey, of anderzijds vaak een punt duidelijk maken dat al wel duidelijk is, zoals bijvoorbeeld The Inside Job of Super Size Me. Dat de maker van de laatstgenoemde docu op doktersadvies moest stoppen met het eten van louter en alleen McDonaldsmaaltijden omdat zijn lever op een hamburger begon te lijken, zal niemand - -afgezien van wat Amerikanen - als schokkend hebben ervaren. Bij Searching For Sugar Man ligt dat helaas anders.
De zoektocht naar artiest Rodriguez, die in eigen land nooit van de grond kwam met zijn muziek, vindt plaats in Zuid-Afrika. De reden is dat Rodriguez daar, in tegenstelling tot Amerika, zo'n beetje net zo groot is als Elvis. Zijn twee platen uit de jaren '60 en '70 staan bij elk huishouden in de elpeedoos, maar niemand weet iets te vertellen over de beste man. Over zijn dood doen allerlei wilde verhalen de ronde. De maker van de docu wil voor eens en voor altijd uitzoeken hoe het nu zit en gaat op zoek naar de landelijke legende.
De docu volgt met name de makers in hun zoektocht. Tijdens de docu horen we minstens de helft van de nummers van Rodriguez, al is dat geen straf. Zijn rustige muziek met scherpe teksten zijn een uitstekende begeleiding onder de grauwe beelden van grijze Amerikaanse steden. In Zuid-Afrika is het lekker weer en worden de meer zomerse platen gedraaid.
Maar afgezien van het plot, dat sterk is, maar ondertussen ook bij velen bekend, is Searching For Sugar Man geen spraakmakende documentaire. Althans, niet meer. Want ik weet hoe het afloopt. Het is gewoon een prachtig verhaal dat de Oscar voor beste documentaire dubbel en dwars verdiend heeft, maar meer niet.
Weet je wie Rodriguez is of hoe dit verhaal afloopt? Dan is deze docu hooguit okee. Heb je echter geen idee wie de beste man is, dan moet je de docu absoluut gaan zien.
