Strangerland

★★

Angstige muziek en vreemde geluiden klinken in een stoffig dorpje in Australië waar niemand voor z'n lol woont. Ook Matthew en Catherine niet. Wanneer blijkt dat hun twee kinderen vermist zijn, wordt de situatie pas echt penibel.

We kunnen wel spreken van een disfunctioneel gezin. Vader en moeder slapen apart, dochterlief meestal niet en zoonlief loopt 's nachts door te straten te slenteren met een tak in z'n hand. Niet bepaald een standaard gezinssituatie. En dan lopen de twee kids ook nog weg. Of worden ze ontvoerd?

Rechercheur Rae (Hugo Weaving) wordt op de zaak gezet. Matthew hekelt de rechercheur en de hele situatie. Ze zijn net verhuisd, omdat dochter Lily al eerder een schandaal heeft veroorzaakt. De geschiedenis lijkt zich te herhalen.

Debuterend Regisseur Kim Farrant beschikt over een topcast. Nicole Kidman zet haar gebruikelijke verschrikte blik op in dit soort film (The Others, Stoker) en zucht zich een slag in de rondte, maar speelt sterk. Hugo Weaving als rechercheur is aimabel. Alleen Joseph Fiennes portretteert Matthew wat tam en introvert, waardoor hij wat afwezig blijft.

Strangerland doet haar naam steeds meer eer aan. Mysterieuze inheemse goden worden in de film verwerkt, de dorpsgenoten beginnen steeds vreemder gedrag te vertonen en 's nachts komen er telefoontjes binnen aan het adres van de Parker's met een hijgende stem. De film switcht elke tien minuten van genre en als kijker raak je ook spoorloos.

De film ontspoort echter wel door middel van krachtige beelden. De rauwe woestijn van Australië en prachtige shots van de natuurelementen geven de kijker wel een idee van wat dit had moeten worden. Een rauw familiedrama omtrent missende kinderen. Overtuigend is het echter nooit. Seks en bizarre scènes nemen in rap tempo toe. Wanneer Catherine in de kleren van haar dochter probeert een van haar dochters minnaars te versieren ben ik er wel klaar mee. Dit gaat nergens meer over.

Mr. Holmes

★★★★

Sherlock Holmes is nog altijd een grote inspiratiebron voor film- en seriemakers. Wat Mr. Holmes echter onderscheid van de meeste andere films is het stadium waarin Sherlock Holmes wordt geportretteerd: oud, fragiel en vergeetachtig.

Het is 1947, Mr. Holmes is 93 jaar en heeft zich afgezonderd op een boerderij in Sussex. Ook aanwezig zijn huishoudster Mrs. Rundo en haar zoontje Roger. De reden van Holmes' kluizenaarsbestaan wordt al snel duidelijk: ballingschap.

Hoe dit zo gekomen is weet Sherlock niet meer. Het heeft in ieder geval te maken met zijn allerlaatste zaak, zo'n 35 jaar geleden. Zijn geheugen is de laatste jaren hard achteruit gegaan. Lastig, voor iemand die zich louter en alleen door feiten en logica laat leiden. Holmes probeert echter via koninginnengelei, Chinese peper en het schrijven van een verhaal zijn laatste zaak te reconstrueren en wordt daarbij geholpen door de jonge Roger.

Sherlock Holmes is ook op z'n oude dag nog excentriek. Hij ontkracht stereotype beschrijvingen over Sherlock Holmes, zoals de pijp en de pet. Nog wel aanwezig zijn niet al te optimale communicatieve vaardigheden: de gesprekken tussen Mr. Holmes en Mrs. Munro komen altijd een tikkeltje ongemakkelijk over. Mrs. Munro (Laura Linney) heeft haar man verloren in de oorlog. Zoonlief Roger (Milo Parker) ziet in Sherlock een vaderfiguur, tot groot verdriet van zijn moeder, die zich geen raad weet met de nieuwe situatie.

Ian McKellen, die de meesten tegenwoordig zullen kennen als Gandalf, is ook nu weer te vinden in de Hobbitgroene weiden van Sussex en speelt een fantastische hoofdrol. Zijn gepuf en gesteun doet soms wat denken aan de tovenaar, evenals de chemie die hij heeft met jonge acteurs. Elk moment met Roger is hartverwarmend. Samen ontrafelen ze langzaam het mysterie van Holmes' laatste zaak, terwijl deze zich in flashbacks afspeelt.

Mr. Holmes is een fijne film, want naast een goed verhaal kent de film tevens prachtige cinematografie. De vele stijlvolle composities van het Britse platteland in combinatie met een originele insteek maakt deze film absoluut de moeite waard.

Dior And I

★★★

Dior en ik hebben weinig met elkaar. Dior And I verandert weinig aan de zaak, maar is wel een interessant kijkje in de keuken van modehuis Dior. 

Documaker Frédéric Tscheng heeft een mooie invalshoek voor z'n documentaire, want Dior heeft net een nieuwe ontwerper aangesteld. De Belg Raf Simons gaat aan de slag bij het Franse modehuis en moet binnen twee maanden een haute couture collectie maken. Niet alleen is het Rafs eerste haute couture ervaring, ook staan er normaal gesproken vier tot zes maanden voor het ontwerpen van een hele collectie.

De tijdsdruk is er, een beroemd merk ook, en een situatie die je niet vaak ziet, namelijk het creëren van een modecollectie. Als documaker ben je al op de helft. Daarover, misschien wel. Tel daarbij nog de rest van het kleurrijke personeel van Dior en je docu kan bijna niet meer misgaan, toch?

Een voice-over verzorgt stukken tekst uit memoires van Christian Dior, ogenschijnlijk om wat historisch besef bij de kijker te creëren. Ondertussen wordt archiefmateriaal geprojecteerd op witte jurken. Een aardig idee - de parallellen tussen Raf Simons en Christian Dior worden zo duidelijk.

Dior-medewerkers roepen warme gevoelens op door te vertellen over hun jeugd, hun eerste jaren bij Dior of wijlen Christian zelf. Het reilen en zeilen binnen zo'n groot merk als Dior maakt de documentaire wel de moeite waard. Het modehuis Dior leeft en krijgt hierdoor een ziel. Zelfs de geest van Christian Dior zou nog door de ateliers dwalen.

Raf Simons zelf komt echter nauwelijks tot leven. Hij wil niet gefotografeerd worden en het is een wonder dat hij zich twee maanden lang heeft laten volgen door een  camerateam. De ontwerper straalt autoriteit en authenticiteit uit in het atelier, maar tijdens close-ups verkrampt de persoon Raf Simons. Dior And I toont zodoende ongemakkelijke, zenuwachtige beelden van een man die voor het publiek een mysterie blijft.

Spike vraagt, wij dragen

Ik vermoedde het al enige tijd, maar tijdens de Vierdaagse viel de beslissing: Spike is een held.

Vijftien jaar geleden kon je dat dus echt niet zeggen. Ik kende hem wel, zoals iedereen, maar hij speelde in Di-Rect. En Di-Rect, daar kon je als jonge versie van mijzelf alleen maar tegen zijn. Dus dat was ik dan ook. Faliekant. Iets met mijn generatie, denk ik. Metallica was het toen. Lekker raggen. Maar de tijden zijn veranderd. Di-Rect maakt met Marcel al weer een tijdje degelijke muziek en nog veel vettere covers, Metallica is zichzelf al niet meer sinds ze op olievaten begonnen te meppen op St. Anger.

Terug naar het heden. In de druilende regen lopen we het Valkhof op. Normaal gesproken een slecht plan op de laatste vrijdag van de Vierdaagse, maar met dit weer prima te doen. Ik heb een dubbeldate met Nieks collega, zo informeert Niek mij als we het terrein op lopen. Verder dan 'Ik heet Carry' en 'Ik Wim' komen we niet. Zij valt op grote gespierde mannen, zo blijkt. Waarschijnlijk met lang haar ook nog, maar dat durft ze niet te vertellen. Bedankt, Niek. Prima match weer.

Er blijkt nog één band te spelen: The Deaf. Nooit van gehoord. Een meisje met rood haar pakt een vreemd gevormde basgitaar op. Ik vind vrouwen die basgitaar spelen altijd wel wat hebben. De zanger loopt het podium op en blijkt eenzelfde vreemd gevormde gitaar te hanteren. Bonuspuntjes voor de stijl.

Zij blijkt Miss Fuzz te heten en die zanger komt ons ook bekend voor. We doen er een liedje of twee over, maar dan weten we het zeker: 'Verrek, het is Spike van Di-Rect.' Spike, de reïncarnatie van Herman Brood. Spike, die een jaar ouder is dan ik, maar veertig lijkt. Spike, wiens lichaam voor 60% uit water, 15% uit bier en 5% uit drugs bestaat.

'Ik wil mensen zien vliegen', schreeuwt Spike. En warempel, mensen vliegen. Heel eventjes, maar toch, om vervolgens door wat handen opgevangen te worden. 'Zullen we haar helemaal naar de geluidstoren brengen?' En ja hoor, een jongedame springt vanaf het podium de menigte in, hoofd richting publiek (pro tip: andersom werkt beter) en wordt netjes naar de geluidstoren gecrowdsurft. Spike vraagt, wij dragen.

Niet alleen Spike zit er lekker in. Het enthousiasme van de hele band is aanstekelijk. De nummers strak, snel en vuig. Miss Fuzz doet wat tweede stemmetjes, soms een lead. De organist stuitert het halve optreden met een tamboerijn over het podium. The Deaf blijkt al acht jaar te bestaan, speelt als een goed geoliede machine en staat als een huis. Ze hebben twee albums gemaakt in acht jaar. 'Wij zijn de luiste en luidste band van Nederland.' Een band naar mijn hart.

Insurgent

★★★

Insurgent sluit direct aan op voorganger Divergent. Four, Tris en haar broer Caleb leven na het origineel in een Amity-gemeenschap waar het Hobbitgehalte nogal hoog is. De aanslag op Jeanine en haar Erudite factie hebben de protagonisten tot rebellen gemaakt. Het duurt niet lang voordat het gebrainwashte Dauntless leger ze komt opjagen.

Jeanine blijk in het bezit van een soort artefact. Een puzzeldoos die alleen door een divergent opengemaakt kan worden. Superhandig natuurlijk. En niemand weet wat erin zit. De jacht op divergents in het algemeen en Tris in het bijzonder wordt geopend en behelst grote delen van de film. We zien daarbij wat andere facties dan in Divergent. Zo komt Candor (eerlijkheid) aan bod en ook de Factionless onder leiding van Evelyn (Naomi Watts) spelen een belangrijke rol.

Insurgent is qua plot een stuk interessanter dan z'n voorganger, waarin het verhaal maar niet op gang kwam. Four is nog altijd Four en kijkt als een seniele hond die een koekje wil, maar Shailene Woodley, Miles Teller, Kate Winslet en Naomi Watts acteren zoals we ondertussen van ze gewend zijn. Prima dus. Soms zelfs uitstekend.

Insurgent moet het vooral van de vrouwen hebben. Misschien dat Four daarom zo slecht is gecast, om dat feministische element nog eens extra aan te dikken. Toch wordt een ouwe slechterik als president Snow wel gemist, evenals een portie humor.