Genre: Komedie / DramaMet: Owen Wilson, Rachel McAdams & Marion Cotillard
Regie: Woody Allen
Waardering: 4/5
Woody Allen's jaarlijkse film en dit jaar was een goed jaar voor Woody. Met Midnight in Paris wijkt hij ietwat af van z'n gebruikelijke liefdesdrama's waarin meer relatiecrisissen voorkomen dan in GTST. Dit keer is het een surrealistisch drama geworden met in de hoofdrol de zeer aandoenlijke Owen Wilson.
Wilson speelt Gil, een succesvol scriptschrijver wiens overstap naar literatuur nog niet echt wil vlotten. Hij is financieel onafhankelijk wegens zijn succes, maar diep van binnen wil hij een goede roman schrijven. Gil is iemand die ervan overtuigd is dat alles vroeger beter was. Hij heeft een passie voor nostalgie en zou het liefste in de jaren '20 in Parijs willen leven. In de regen, als het even kan. Dan gebeurt er iets bijzonders, want na een avondje stappen met zijn verloofde in Parijs raakt hij op de terugweg naar het hotel verdwaald. Hij gaat op een trapje zitten op de hoek van twee straatjes in Parijs en er komt klokslag 12 een oude koets voorbij rijden. De mensen in de koets vragen hem of hij meegaat en na enige aarzeling hapt hij toe en stapt hij in. De koets vertrekt en wanneer Gil uitstapt is hij in de jaren '20 terecht gekomen, precies zoals hij altijd al wilde.
De jaren '20 zijn tof. De sfeer, de mensen, de kostuums, de dialogen en de vele beroemdheden die Gil tegenkomt maken de parallelle jaren '20 wereld erg aantrekkelijk. Gil krijgt veel inspiratie voor zijn boek en ontmoet de ene na de andere beroemdheid, variërend van Hemingway tot Dali. Mijn kennis over de jaren '20 is helaas beperkt, dus ongeveer de helft van de personages zeiden mij maar weinig, maar zelfs dan is de film er niet minder leuk om. Hemingway (Corey Stoll), een actie-junkie pur sang en schrijver van wilde verhalen, wordt fantastisch gespeeld, net als de vele andere types. Het verbaasde hoofd van Wilson elke keer als hij weer een idool tegenkomt is goud waard.
Het plot draait verder om Adriana (Cotillard), het liefje van Picasso in de jaren '20. Gil vindt haar bijzonder aantrekkelijk en dat is best te begrijpen. Haar licht trieste blik, die ze ook veelvuldig als Mal in Inception tentoonspreidde, is bijzonder intrigerend. Gils probleem is echter tweeledig. Ten eerste leeft Adriana in de jaren '20, een plek die Gil alleen 's nachts kan bereiken. Daarnaast is Gil verloofd met de ontzettend snobby Inez (McAdams). McAdams zet een prachtige karikatuur neer van een vrouw die veel te veel geld heeft en iets te weinig intelligentie, maar dat laatste probeert te verbloemen door met zelfverklaarde intellectuelen om te gaan. De intellectueel waar het hier in het bijzonder om gaat is Paul (Michael Sheen) en Paul weet overal iets vanaf. Kunst, literatuur, geschiedenis, filosofie, hij is dé expert. Ook fantastisch gespeeld overigens, want na 5 minuten heb je al een hekel aan die kerel.Al met al een zeer geslaagde, grappige en originele film uit de magische hoed van levende legende Woody Allen. Zeker een aanrader, al is het alleen maar om Owen Wilson eens niet in een doelloze komedie te zien. In deze film, waarin hij weliswaar niet heel anders speelt dan in de komedies, komt zijn onnozelheid en oprechte verbazing heel goed tot zijn recht.
