X-Men: First Class

Genre: Thriller / Actie
Met: James McAvoy, Michael Fassbender & Kevin Bacon
Waardering: 4/5

X-Men: First Class is de prequel op de 3 voorgaande X-Men films, die ik over het algemeen prima kon waarderen. De charismatische, intelligente Charles Xavier, beter bekend als professor X, beschermt in deze films met zijn mede-mutanten de mensheid tegen de snode plannen van zijn aartsvijand Magneto. In X-Men: First Class zien we hoe de rivaliteit tussen Magneto en Professor X is ontstaan.

De film opent met een scène in een concentratiekamp. Erik raakt getraumatiseerd voor het leven en d.m.v. de bombastische muziek onder Eriks scènes laat de regisseur ons weten dat zijn brein vol zit met haat- en wraakgevoelens. Niet heel subtiel, zeker niet omdat iedereen die X-Men kent deze informatie helemaal niet nodig heeft. Fassbender speelt de getergde Erik overigens goed.

Charles Xavier (McAvoy) is het andere uiterste. Hij is de rust zelve, rationeel, intelligent en een tikje goedgelovig. Wanneer hij Mystique voor het eerst ziet en ze een aantal keer transformeert reageert Charles niet verbaasd, zoals elk normaal mens, maar biedt hij haar wat te eten aan en adopteert hij haar als zijn zus. Charles is charmant en succesvol bij de vrouwen, omdat hij gedachten kan lezen. Charles gebruikt die info op een komische manier en niet zoals Mel Gibson dit zou aanpakken in het ontzettend schrale What Women Want.

Charles en Erik hebben door omstandigheden van globale omvang hetzelfde doel voor ogen: Dr. Shaw (Bacon). Samen met de CIA en een handjevol andere mutanten, waarvan we sommige al uit de andere X-Men films kennen, vormen ze een elite-eenheid die de wereld moet redden. Je kent het wel. Dr. Shaw is lekker evil, een beetje over de top en de karakteristieke grijns van Bacon tovert ook altijd een grijns op mijn gezicht. Hij is één van mijn favoriete bad guys. Jammer dat 'ie in zoveel slechte films speelt.

De film zit vol met kleurrijke personages, waarvan de meeste voornamelijk met zichzelf worstelen. Natuurlijk moeten ze de wereld redden, maar er is meer aan de hand. Is het mogelijk om als mutant vreedzaam onder de mensen te leven? Is de mensheid alleen uit op hun krachten en wapens? In District 9 gaat het hier eigenlijk ook om. Charles is optimistisch, maar ook naïef. Hij heeft het maar makkelijk, hij is gewoon een mens die gedachten kan lezen. Mystique en Beast liggen in de knoop met hun uiterlijk, ze kunnen zich niet voordoen als mens. Hun dilemma's zijn reëler. Dit wordt in de film goed naar voren gebracht, waardoor de film niet een lege huls is geworden van vette actiescènes en computer-gegenereerde special effects. De onderliggende gedachte is legitiem en geeft de film de nodige diepgang.

X-Men: First Class zoekt niet zijn toevlucht in CGI en special effects. Ze zijn er wel, en ze zijn indrukwekkend, maar de nadruk ligt op Dr. Shaw en de verhouding tussen mensen en mutanten. Deze verhouding is interessant en wordt goed uitgediept, waardoor de film ver boven de gemiddelde actiefilm uitsteekt. Je weet al hoe het afloopt, maar de film weet voorspelbaarheid te voorkomen en dat vind ik knap.

Hall Pass

Rick & Fred

Genre: Komedie
Met: Owen Wilson, Jason Sudeikis, Christina Applegate & Jenna Fischer
Waardering: 2/5

Hall Pass is een slapstick over het getrouwde leven en alle nadelen die daaraan kleven. Rick (Wilson) en Fred (Sudeikis) zijn getrouwd, maar als dat niet zo zou zijn dan zou het vrouwelijk schoon voor het oprapen liggen. De vrouwelijke helft van de wereld ligt aan hun voeten. Het feit dat ze niet ingaan op alle verleidingen zien ze als een morele en nobele daad, want met hun uitstraling en volwassen houding kunnen ze elke vrouw krijgen die ze willen.

Hun echtgenotes, Maggie (Fischer) en Grace (Applegate), is de grootheidswaanzin van hun wederhelften ook opgevallen. Om eens en voor altijd af te zijn van het eeuwige loeren naar vrouwen en de vunzige gesprekken over hun hypothetische overwinningen geven Maggie en Grace een hall pass af. Een symbolische pas waarmee ze één week `verlost' zijn van het huwelijk en zoveel vreemd mogen gaan als ze willen. Maggie en Grace kiezen voor een extreme en absurde oplossing. "What choice do we have?", vraag Maggie aan Grace. "Een goed gesprek misschien, Maggie, waardoor je eigenwaarde nog enigszins intact kan blijven?"

Maggie & Grace

Het achterliggende idee van de hall pass is de `Reactence Theory', een psychologisch concept wat er in het kort op neerkomt dat een persoon het tegenovergestelde zal doen van hetgeen je hem of haar vraagt. Iemand vragen niet vreemd te gaan (trouwen), zal leiden tot vreemdgaan en de hall pass zal leiden tot trouw. Theoretisch gezien. Wordt het dan niet onmogelijk om morele afspraken te maken als deze theorie klopt? De `Reactence Theory' is de enige vorm van diepgang (diepgang, moehaha) in deze verder ontzettend flauwe komedie.

De komedie wordt vooral de nek omgedraaid door de vele onsmakelijke scènes, een cliché verhaal en weinig chemie tussen Rick en Fred. Soms zit je met plaatsvervangende schaamte te kijken. Een heel aantal grappen zijn best leuk, maar te vaak wordt er terug gegrepen op goedkope plas en poep-humor, die ik maar zelden kan waarderen. Ook platte en flauwe seksgrappen komen niet lekker uit de verf. 

Leigh

Fred is seksueel nogal gefrustreerd en voor hem zou een beetje therapie geen overbodige luxe zijn. Dat hij ooit een vriendin heeft gekregen mag een wonder heten. Rick laat zijn oog vallen op de blonde, Australische serveerster Leigh (Nicky Whelan), maar krijgt concurrentie van een ondermaatse, psychopathische DJ. Rick en Fred worden geholpen tijdens de vrouwenjacht door Coakley (Richard Jenkins) die een doorgewinterde vrouwenverslinder is.

De basis voor het verhaal is absurd, de grappen zijn zelden sterk en er valt maar weinig leuks te beleven met Hall Pass. Het hardste heb ik gelachen om een `prank' op de set, die helemaal na de aftiteling wordt vertoond. Geen goed teken, na 100 minuten komedie.

13 Assassins

Genre: Drama-Actie
Waardering: 4/5

Het is 1844, in Japan. Lord Naritsugu staat op het punt om Shogun (president) te worden. Naritsugu is familie van de huidige Shogun en heeft macht. Van deze macht maakt hij op wrede manieren misbruik. Hij slacht mensen af voor zijn eigen plezier, hij verminkt en verkracht vrouwen en de gevolgen voor Japan zullen verschrikkelijk zijn als hij Shogun wordt. Hij geniet zichtbaar van wreedheden en lijkt zich in een andere wereld te bevinden. Naritsugu is niet de standaard, stereo-type slechterik. Hij is veel erger.

Naritsugu moet gestopt worden in het belang van de toekomst van Japan. Sommige van zijn onderdanen plegen uit schaamte of protest rituele zelfmoord, maar daar is Japan niet bij geholpen. Shinzaemon, een samoerai, vormt een klein team; de 13 assassins. Shinzaemon is het tegenovergestelde van Naritsugu. Hij is een man die leeft voor de eer van zijn familie en van zijn land, zoals het een samoerai betaamd. Helaas voor hem en zijn samoeraivriendjes heeft Japan de afgelopen tijd een lange periode van vrede gekend. Het leven van Shinzaemon heeft dus tot op heden weinig significantie, maar dit gaat veranderen. 

Shinzaemon gaat met zijn mede-samoerai op pad om Naritsugu te vermoorden. Dit is echter verre van gemakkelijk, omdat Naritsugu een leger heeft van 200 man. Shinzaemons missie lijkt zelfmoord te zijn, waardoor deze nog nobeler wordt. Het broederschap dat ontstaat tussen de samoerai, die zich puur door hun levensstijl met elkaar verbonden voelen, is schitterend verfilmd. Je krijgt al snel respect voor de samoerai, net zoals ze dat voor elkaar hebben. De personages worden diep uitgewerkt. Je weet wie wie is en het wordt niet een enorm slagveld van onpersoonlijke Japanners.

Na zo'n anderhalf uur voorbereiding, team-building en typische gesprekken over hoe blij ze zijn met de opgelegde missie, gaan de samoerai ook daadwerkelijk over tot actie. Deze actie is van hoog niveau, zonder dat het ranzig wordt. En dat gebeurt natuurlijk al snel, met al die zwaarden. Ze doden met bewonderenswaardige precisie vele soldaten, maar het is niet zo dat de ledematen in het rond vliegen. De slimme samoerai gebruiken vette technieken om hun tegenstanders te slim af te zijn. Het epische laatste gevecht is dan ook indrukwekkend, zowel visueel als qua originaliteit. 

13 assassins is knap gemaakt, zit uitstekend in elkaar en is absoluut een aanrader.

Kynodontas (Dogtooth)

Genre: Drama
Waardering: 4.5/5

Veel mensen willen hun kinderen beschermen tegen de gevaren van de buitenwereld. Sommigen gaan daarin wat verder dan anderen. In Dogtooth wordt dit concept tot in het extreme doorgevoerd. Een gezin, bestaande uit 2 ouders, 2 dochters en 1 zoon, woont in een afgelegen villa in Griekenland. De villa is omgeven door een groot hek en de enige uitweg is een grote, automatische poort. Alleen de vader mag het huis verlaten, want hij verdient de kost in een fabriek. De moeder en de kinderen, die allen naamloos zijn, moeten binnen het hek blijven. Altijd.

De kinderen, die aangeduid worden als `de oudste' of `de zoon', leren via cassettebandjes de definities van woorden. Om alles binnen hun leefwereld te laten passen worden de definities van sommige woorden aangepast door hun ouders. `Zee' is een armstoel, `zombie' een klein, geel bloemetje. Van de buitenwereld hebben de kinderen geen enkel besef en dingen die zich buiten de villa bevinden worden gezien als gevaarlijk. Zelfs voor de vliegtuigen die af en toe overvliegen hebben de ouders een verklaring bedacht. 

Deze situatie weten de ouders goed in stand te houden. Er is geen telefoon, geen radio en de TV dient slechts voor het bekijken van home-video's. Het hele huishouden is mechanisch en statisch. Het is angstaanjagend om te zien, maar je blijft ernaar kijken. Er heerst strikte orde, met de vader als drill-sergeant. De kinderen zijn net slaven en hebben geen eigen mening. Ze hebben denk ik nooit de kans gekregen die te ontwikkelen. De kinderen lopen wat emotieloos door het huis, spelen sadistische spelletjes en studeren en trainen wat. De jongste dochter wordt opgeleid tot arts, waarschijnlijk zodat er niet iemand naar het ziekenhuis hoeft wanneer er iets gebeurt.

De ouders zitten met één probleem, de seksuele behoeften van hun zoon. De vader bedenkt een oplossing en betaalt Christina, een beveiliger van de fabriek, wat geld om seks te hebben met zijn zoon. Naarmate Christina vaker langskomt ontdekt ze dat ze keihard misbruik kan maken van de kinderen. Christina's invloed wordt steeds meer merkbaar en stukje bij beetje sluipt er toch wat invloed van buitenaf de villa binnen. Dit leidt weer tot nieuwe, bizarre situaties.

De film lijkt een uit de hand gelopen sociaal experiment onder leiding van twee geesteszieke mensen te zijn. Ze horen niet thuis in een villa, maar in een gesticht. De film is weerzinwekkend, maar niet op visueel gebied. Het is puur de absurde, bizarre en boeiende manier waarop dit gezin leeft, hoe men omgaat met de kinderen en welke principes men erop na houdt. De climax, de spanning en de meedogenloze vader maken dit ondanks het soms nare onderbuikgevoel een zeer originele en goede film.

Trust

Genre: Drama
Met: Clive Owen, Catherine Keener (Into the Wild), Liana Liberato
Waardering: 4/5

David Schwimmer (Friends) is in het dagelijks leven wat serieuzer betrokken bij de maatschappij dan zijn alter ego Ross, de paleontoloog. Schwimmer is nauw verbonden aan een organisatie die zich inzet voor kinderen die slachtoffer zijn geworden van seksuele aanranding of verkrachting. Schwimmer heeft vervolgens van enkele aangrijpende verhalen die hij middels die organisatie kende een film gemaakt die zich vooral richt op de relatie tussen de vader en de verkrachte dochter. Het resultaat is Trust geworden.

Liana Liberato speelt Annie, een 14-jarig meisje die wat onzeker is. Ze is van de internet-generatie en spendeert halve dagen chattend achter een MacBook. De andere helft van de dag verstuurt ze berichten via haar roze iPhone, die permanent aan haar hand bevestigd lijkt te zijn. In een openbare chatroom loopt ze Charlie virtueel tegen het lijf. Ze besluiten na 2 maanden chatten om af te spreken in het winkelcentrum. Charlie blijkt niet de leuke jongeman van 20 te zijn, maar weet heel erg goed in te spelen op de onzekerheid van Annie, waardoor hij haar zover krijgt om met hem mee te gaan naar een motel, waar hij haar vervolgens verkracht.

Dit is het omslagpunt van de film. De vredige thuissituatie is bruut verstoord en alle gezinsleden verwerken het trauma op hun eigen manier. Will (Owen), de vader van Annie, draait helemaal door. Dat gaat ten koste van alles wat hem lief is, maar het enige wat hij wil is de verkrachter vermoorden. Hij maakt gebruik van zwarte lijsten van pedofielen en verkrachters, met alle gevolgen van dien. De vraag of deze lijsten openbaar zouden moeten zijn wordt impliciet gesteld. Kunnen mensen nog veranderen en verdienen ze een tweede kans na een kinderverkrachting? Lynn (Keener), Annie's moeder, probeert haar hoofd erbij te houden en Annie te steunen. Annie vindt Charlie nog steeds leuk, waardoor het drama voor Will en Lynn helemaal compleet is.

De nadruk ligt in Trust niet op het vinden van de verkrachter, maar op het trauma waarmee de familie moet omgaan. De enorme impact op het gezin wordt in deze vrij heftige film mooi verfilmd. Met zo'n onderwerp is het makkelijk scoren natuurlijk, maar Trust zit van begin tot eind goed in elkaar. De film is niet overdreven schokkend, waardoor de film voor een groot publiek geschikt blijft. Sterke prestaties van Owen, Keener en Liberato maken de film geloofwaardig. De perverse Charlie haalt het ergste in de mens naar boven. Geen film waar je vrolijk van wordt, maar zeker het kijken waard.

Potiche

Genre: Komedie
Met: Catherine Deneuve & Gérard Depardieu
Waardering: 4/5

Een typische, Franse komedie over het leven van een huisvrouw in 1977 die een paraplufabriek moet gaan leiden nadat de werknemers hun werkgever hebben gegijzeld. Die werkgever, Robert Pujol, is een meedogenloze man die zich niet bekommert om de arbeider. De arbeiders pikken het echter niet langer en sluiten hem op in z'n kantoor. Pujol is nogal geschokt en raakt tijdelijk uit de running, waardoor zijn vrouw Suzanne (Deneuve) de fabriek moet gaan leiden.

De kwaliteiten van de vrouw worden als inferieur gezien en dat laat iedereen Suzanne ook merken. Suzanne, die haar landgenoot De Beauvoir blijkbaar nog niet gelezen heeft, is nog niet erg beïnvloed door het feminisme. Ze houdt ook niet zo van lezen, maar meer van hardlopen in het park, het huishouden doen en kleine gedichtjes schrijven. Over eekhoorns, bijvoorbeeld. Maar schijn bedriegt, want Suzanne ontpopt zich tot een geboren leider. Ze heeft zakelijk instinct, een goede band met de arbeiders en de daadkracht om directrice van een fabriek te zijn aan het einde van de jaren '70. Samen met haar linkse zoon, die zich alleen maar voor kunst kan interesseren en haar rechtse dochter, die worstelt met een lange-afstandsrelatie, wint ze het vertrouwen van de arbeiders.

De film is grappig. Alles is heel ouderwets gefilmd en er wordt zwaar overdreven geacteerd. Overgangen naar flashbacks zijn hetzelfde als bijv. in de eerste Star Wars films. Suzannes zoon lijkt overigens sprekend op Luke Skywalker in een hele foute, gebreide, rode trui met een verschrikkelijk motiefje. De flashbacks zijn licht absurd en bijzonder grappig, vooral vanwege de knulligheid in die scènes. Suzanne is een hele grappige, sarcastische vrouw die maar al te goed door heeft dat haar man haar niet waardeert. Ze verweert zich met venijnige opmerkingen, waarin haar gevoelens soms doorsijpelen. Sarcasme is het hoofdbestandsdeel van de humor. De chemie tussen Depardieu, die eigenlijk in de film haar tegenstander is, en Deneuve is fantastisch. Om een aantal scènes heb ik hard gelachen, vooral vanwege de combinatie van knulligheid en absurditeit. Dit is dan ook één van de schaarse dagen dat ik spijt heb dat ik niet wat beter heb opgelet bij Frans. Sorry Sacha.