The 5th Wave

★

Ik probeer er een gewoonte van te maken zo blanco mogelijk een film in te gaan. Alles wat ik wist over The 5th Wave was dat het een alien invasion movie was. En dat soort meuk valt bij mij meestal wel in goede aarde.

Maar nu effe niet.

The 5th Wave is echt hemeltergend slecht. Het is een verfilming van een young adult sciencefictionboek en tapt uit hetzelfde vaatje als The Maze Runner, Divergent en The Hunger Games, maar dan met aliens. De wereld vergaat, een nieuwe orde rijst op en aan een stel kinderen om de hele handel te stoppen.

De hoofdrol is weggelegd voor Chloe Grace Moretz die vooral verbaasd en verongelijkt kijkt. Soms wat afschuw, maar dat is het palet aan emoties wel. 't Is niet best. Ze speelt Cassie, een high school meisje dat heimelijk verliefd is op de footballcaptain Ben. Cassie verliest haar broertje Sammy, die door het leger is meegenomen en is vastbesloten hem terug te vinden. Ze verzorgt tevens de voice-over in het eerste deel van de film, waarin wordt teruggeblikt op de tijd vóórdat de aliens kwamen.

Die tijd was dus prima - totdat er een buitenaards schip kwam die de mensheid uitroeit. Zoals je verwacht zijn er vijf waves om dit te bewerkstelligen. De eerste is bijvoorbeeld een globale elektromagnetische pulse, waardoor de wereld zonder stroom komt te zitten. Daarna volgen tsunami's en een gemodificeerd vogelvirus. Geen idee hoe die aliens dat zouden moeten modificeren, het is bijzonder omslachtig allemaal zonder laboratorium lijkt me, maar de theorie achter deze tactiek is dat de aliens efficiënt de mensheid willen uitroeien zonder dat de Aarde beschadigd raakt.

Zodra de eerste flashback wordt ingezet weet je al: dit is niet best. Het script stapelt het ene cliché op het andere en de film bevat geen spatje originaliteit. Wanneer Cassie en een alien verliefd op elkaar worden (wie had dat nou zien aankomen) en dat uiteindelijk uitspreken was ik niet de enige die m'n lach niet kon inhouden. Ronduit hilarisch, weliswaar onbedoeld, zijn de scènes waarin de desbetreffende alien schetst dat hij een sleeper agent is, half mens, half alien. En half varken, dacht ik nog. Ook de manier waarop de mensheid wordt getypeerd ten opzichte van de aliens (The Others genoemd), is ongelofelijk inspiratieloos.

Nou is het slechte nieuws dat het boek - dat dus blijkbaar wel goed is ontvangen, in tegenstelling tot deze film - een trilogie is, of moet worden. En dat betekent, lieve mensen, dat ook de film waarschijnlijk in drievoud opgeleverd zal worden, met zeer waarschijnlijk deel drie opgesplitst in twee delen. Vraag me niet waarom, maar die marketingtruc blijkt gewoon te werken. Elke keer weer.

Voorgaande alinea impliceert dat er ook goed nieuws zou zijn.

Dat is niet het geval.

The Hateful Eight

★★★★

Tarantino´s achtste film kent de onnavolgbare stijl van ´s werelds meest geliefde regisseur, maar toont dit slechts bij vlagen. Tuurlijk, het is een goede film, Tarantino maakt niet anders, maar hij haalt niet het niveau dat we ondertussen van hem gewend zijn.

The Hateful Eight draait om een achttal personages die vanwege een sneeuwstorm tot elkaar veroordeeld zijn. Nog niet veroordeeld, maar wel bijna, is Daisy Domergue die door premiejager John Ruth wordt vervoerd naar Red Rock om daar te worden geëxecuteerd. Onderweg heeft het paar collega/premiejager Marques opgepikt en de toekomstige sheriff van Red Rock: Chris Mannix. Het viertal strandt in Minnie's Habernashery, een blokhut waarin de Mexicaan Bob, generaal Sandy Smithers, Oswaldo Mobray en Joe Gage zich bevinden.

In de blokhut komt de vaart er goed in. Briljante stukjes dialoog sijpelen tussen de akten door, net als goed geplaatste grappen. De film duurt meer dan drie uur, maar verveelt geen moment. Dat is echt een prestatie, als je ziet dat 90% van de film bestaat uit dialoog. Tarantino, zelf door Samuel L. Jackson overgehaald om de film te maken nadat het script was gelekt, heeft Ennio Morricone zover gekregen om de score te arrangeren, iets dat Morricone de afgelopen 40 jaar niet meer had gedaan. Zo ontstaat een gepaste sfeer in een winterse western die zich afspeelt in Wyoming, net na de Amerikaanse Burgeroorlog.

Tarantino knipt zijn film wederom op in hoofdstukken, zoals we dat ondertussen gewend zijn. Ook geen onbekenden zijn de acteurs Samuel L. Jackson, Michael Madsen, Kurt Russell en Tim Roth die na zoveel samenwerkingen ongetwijfeld nog nauwelijks directies nodig hebben. Een voice-over (Tarantino zelf) plakt wat scènes aan elkaar en wordt op originele wijze gebruikt. Zo wordt het publiek erop attent gemaakt dat tijdens een voorgaande scène er ook nog iets anders is gebeurd: iemand heeft de koffie vergiftigd en alleen Daisy heeft het gezien.

De film bevat momenten die niemand anders dan Tarantino kan bedenken en tot een goed einde kan brengen, maar deze momenten zijn schaars in tegenstelling tot voorgaande films. Een monoloog over rechtvaardigheid haalt het niet bij mayonaiseverhalen of de introductie van O-Ren Ishii. Oswaldo Mobray, de excentriekeling van het stel en tevens de beul van Red Rock, is slechts een schim van de karakters die Christoph Waltz tot leven bracht, al zie je meteen dat zo'n personage uit de koker van Tarantino komt. Zo blijf je met een film zitten die goed is, maar na zeven meesterwerken verwacht je een achtste. En dat is The Hateful Eight niet geworden.