Your Highness

Genre: Komedie
Met: Danny McBride, James Franco, Natalie Portman & Zooey Dechanel
Regie: David Gordon Green
Waardering: 1/5

Your Highness speelt zich af in een fantasy-wereld met draken, ridders, middeleeuws wapentuig en een jonkvrouw die gered dient te worden. Jonkvrouw Belladonna (Deschanel) is gevangen genomen door de kwade tovenaar Leezar (Justin Theroux). Aan broers en prinsen Thadeous (McBride) en Fabious (Franco) de taak om Belladonna te bevrijden uit de toren van Leezar. Ze krijgen halverwege de film nog hulp van Natalie Portman, wiens rol in het geheel onduidelijk is. Waarom ze in deze tergend slechte film speelt is me een raadsel. Na Black Swan liggen er toch wel meer mogelijkheden, zou je denken.

McBride schreef het script en is er in geslaagd om geen enkele grap over te laten komen. Werkelijk waar niks aan deze film is grappig, in 100 minuten heb ik geen één keer kunnen lachen. De scènes die grappig zouden moeten zijn gaan alleen maar over seks, tieten en seks. En piemels, ook nog. Zo loopt Thadeous de halve film rond met een piemel om z'n nek, een trofee van een overwonnen minotaur. Het is pijnlijk om te zien en de film lijkt gemaakt te zijn door twee oversekste pubers zonder gevoel voor humor en timing. Daarnaast is het verhaal natuurlijk té cheesy, maar dat kan ik komedies meestal wel vergeven. 

Een ander punt zijn de personages. Fabious is de enige persoon die je enigszins kan waarderen, maar dat is voornamelijk omdat hij zo erg afsteekt tegen Thadeous. Thadeous voert de hele dag niks uit, heeft wat seks met bedienden, zuipt drank en rookt wiet. Hij is onbeschoft, jaloers op zijn oudere, succesvolle broer en heeft nog nooit een queeste succesvol ten einde gebracht. Hij is een slap excuus voor een prins, een slap excuus voor een personage en een slap excuus voor een acteur. Waarom zou je zo'n karakter op papier zetten als je zelf zo'n persoon moet spelen? Belladonna heeft nauwelijks tekst en dus ook geen persoonlijkheid en uit Isabel (Portman) komen alleen maar clichés en vieze praatjes, waardoor zich ook niet echt een karakter kan ontwikkelen en ze er bovendien niet aantrekkelijker op wordt.

Het blijft de vraag wat men voorzien had met deze film. Waar is het fout gegaan? Wie o wie heeft het script goedgekeurd? Aan de cast kan het toch niet liggen, met Oscarwinnares Natalie Portman, James Franco die echt heel sterk speelt in 127 hours en Zooey Deschanel die bewijst grappig te kunnen zijn in het fijne 500 Days of Summer. Ook regisseur David Gordon Green regisseerde eerder het geslaagde Pineapple Express, maar wat hij hier uit zijn hoge hoed tovert is een klein hoopje seksistische, ranzige ellende.

Kung Fu Panda 2

Genre: Animatie
Met: Jack Black, Angelina Jolie, Dustin Hoffman, Gary Oldman & Jackie Chan
Regie: Jennifer Yuh
Waardering: 4/5

Kung Fu Panda is terug in een nieuw avontuur. Po `The Dragon Warrior' (Black) en `The Furious Five' zijn terug, dit keer om een kwade pauw te stoppen. `The Furious Five', gezegend met jarenlange Kung Fu training en een fantastische voice-acting cast, hebben ondertussen Po weten te respecteren, ook al blijft het een iets te dikke panda met een lichte vorm van grootheidswaanzin. Tigress (Jolie), Monkey (Chan), Mantis (Seth Rogen), Viper (Lucy Liu) en Crane (David Cross) zijn personificaties van Kung Fu vechtstijlen en ze vechten ook overeenkomstig de desbetreffende stijl. Ook krijgen ze dankzij de sterke voice-acting meer karakter mee dan de gemiddelde sidekick in een animatiefilm.

De hoofdrol is wederom weggelegd voor Jack Black, wiens voice-acting het volledige karakter van Po bepaalt. Mensen die Jack Black een beetje kennen zien ook al snel de overeenkomsten tussen Po en Black. Zijn uitmuntende en karakteristieke stem is eigenlijk altijd goed. Verder is Black erg komisch en Po's opmerkingen zijn vaak heel grappig. De film bevat een goede mix van hele flauwe tot vrij intelligente grappen, waarbij Po zichzelf regelmatig belachelijk maakt en via allerlei stunts zijn missie weet te voltooien, soms tot ongenoegen van zijn medestrijders. Met Po's zoektocht naar innerlijke vrede en zijn eigen oorsprong is deze film iets serieuzer dan zijn voorganger.

Een speciale rol is weggelegd voor Gary Oldman, die Shen speelt. Shen is een kwade pauw die vuurwerk gaat gebruiken voor andere doeleinden. Hij bouwt enorme kanonnen waarmee hij China wil veroveren. Samen met zijn legertje wolven terroriseert hij de omringende dorpjes. De kanonnen zouden niet alleen het einde van China betekenen, maar ook het einde van Kung Fu. Kung Fu is namelijk niet opgewassen tegen buskruit, zoals we in Ip Man ook hebben kunnen zien. Shens machtslust en zijn pogingen om aan een profetie te ontsnappen doet hem onbeestelijke besluiten nemen. Het verleden van Shen is hierdoor nauw verweven met Po's oorsprong, want Po komt erachter dat de gans uit deel 1 niet echt zijn vader is. De opmerking van Tigress die volgt is goud waard.

De regie is deze keer in handen van Jennifer Yuh, die van oorsprong een animator is. Ze animeerde de originele Kung Fu Panda en brengt het er goed van af als regisseur. De film zit zowel grafisch als choreografisch goed in elkaar. De gevechten zijn altijd goed te volgen en de Kung Fu van de beesten komt goed uit de verf. De film kent best veel actie, maar verliest nooit uit het oog waar het om gaat, namelijk het verhaal. Talloze details, de vele subtiele grapjes en de toffe personages maken dit een heel sterk vervolg. Zeker een aanrader!

Transformers 3: Dark of the Moon

Genre: Sci-fi / Actie
Met: Shia LaBeouf, Rosie Huntington-Whiteley & John Turturro
Regie: Michael Bay
Waardering: 2/5

Deel 3 alweer en deze review komt wat laat. Daarvan ben ik me bewust. Maar toch, voor degenen die twijfelden of dit misschien beter was dan deel 2, ik zal jullie uit je lijden verlossen. Het is zo mogelijk nog slechter. Zo mogelijk slechter, want Megan Fox is vervangen. Zou zij het script hebben gelezen en de rol hebben afgewezen? Of misschien zag ze dat John Malkovich was gecast en werd ze herinnerd aan het abominabele Jonah Hex? Hoe dan ook, Megan Fox is niet in deze film terug te vinden. In plaats daarvan kunnen we nu genieten van de geweldige acteerkunsten van Rosie Huntington-Whiteley, een Victoria's Secret model. Lingerie staat haar ongetwijfeld goed, maar met kleren aan is het allemaal niet zo bijzonder.

De titel refereert naar de schaduwzijde van de maan. Omdat de maan niet om haar as draait, maar alleen om de Aarde, zien wij altijd dezelfde kant van de maan. Op de andere helft van de maan kan dus een ruimteschip landen, zonder dat wij het zien.

Transformers heeft zelf ook een transformatie ondergaan. Waar de Autobots en Decepticons in het origineel slechts een bijrol vervulden hebben ze ondertussen de hoofdrollen weten te bemachtigen. Ze nemen daadwerkelijk de wereld over, lijkt het. Shia LaBeouf moet genoegen nemen met aanzienlijk minder scènes en veel van zijn teksten zijn gereduceerd tot oerkreten en angstschreeuwen. Daar heeft niet alleen LaBeouf onder te lijden, want je zal begrijpen dat je in oerkreten en angstschreeuwen maar moeilijk een verhaal kan vertellen. Dat gebeurt dan ook niet.

Het verhaal is eigenlijk afwezig. Het plot behelst iets met een luchtbrugteleportapparaat, de planeet Cybertron die men wil teleporteren en een zooitje slecht van elkaar te onderscheiden Decepticons. Gedurende de hele film, die een aaneenschakeling is van op zich toffe actiescènes, vooral met robots erin, heb je maar zelden een idee waar iedereen zich bevindt en wat precies het doel is van hun acties. Na een uurtje gaat ook de actie vervelen en is er niks meer interessant aan de film. Allerlei oude bekenden komen terug uit vorige delen en ook Patrick Dempsey (McDreamy...) speelt een rolletje, maar niemand weet iets toe te voegen aan de film.

Transformers 3 is een volgepakte actiefilm geworden met vooral robots die elkaar vernielen. In het begin is daar wel naar te kijken, maar al snel gaat het vervelen. Dat de film 2,5 uur duurt helpt dan ook niet. Drie keer niks dus, maar wel een kaskraker, dus ik vrees het ergste met betrekking tot een vervolg.

The Beaver

Genre: Drama
Met: Mel Gibson, Jodie Foster, Anton Yelchin & Jennifer Lawrence
Regie: Jodie Foster
Waardering: 3/5

Walter Black (Gibson) is depressief, zo'n geval waar alleen medicijnen nog helpen, en dan nog maar nauwelijks. Dat onderscheid maakt Jodie Foster tenminste, in een IMDB-interview. Walter leidt aan de serieuze vorm en niet het geval waar gesprekstherapie nog helpt, zegt ze. Een betwijfelbaar onderscheid. Gelukkig denken de personages in de film in dit geval minder zwart-wit dan de persoon achter de schermen. Toepasselijke achternaam ook, trouwens. Lekker origineel. Met Mel Gibson en z'n jankhoofd is een depressieve aandoening al snel geloofwaardig natuurlijk. Dat dan weer wel.

Walter is de eigenaar van een speelgoedbedrijf (Jerry Co., al een stuk origineler dan zijn achternaam), maar sinds de digitale revolutie is het bedrijf in problemen gekomen. Kinderen spelen alleen nog met computers, naar het schijnt. Ik zit de hele dag binnen achter m'n computer, dus ik zou het niet weten. Ook zijn huwelijk met Meredith (Foster zelf) gaat steeds minder goed en het enige wat Walter doet is slapen en zich rot voelen. Het gaat van kwaad tot erger en ook al komt de film in het begin misschien over als een komedie, dat is het zeker niet. Niks lukt in Walters leven en wanneer hij op het punt staat om zelfmoord te plegen gebeurt er iets wonderlijks.

En wel het volgende: Enige tijd voor dit incident is hij uit huis gezet en heeft hij zijn oude leven verruild voor een paar flessen sterke drank. Zijn spullen heeft hij in een container gedumpt, behalve een oude beverpop. Zo eentje die je om je hand kan doen. En net voordat Walter uit het raam wil spelen grijpt de bever, die op dat moment toevallig aan zijn hand bevestigd is, in en redt zijn leven.

Vrij bijzonder. Walter lijkt last te hebben van een gespleten persoonlijkheid, waarin Walter het zielige hoopje ellende is en de bever degene die Walter moet gaan redden. De bever, die verder geen naam krijgt, maar genoegen neemt met zijn generieke naam, heeft ook een ander accent en praat net zoals Michael Caine. Ik moest imdb erop nazoeken om te kijken of Caine niet in de credits zat, maar dat bleek niet zo te zijn. De bever zal de hand van Walter geen seconde verlaten, hij gaat mee douchen, naar bed etc. Hoe Walter zich in zijn maatpak weet te hijsen blijft een raadsel. 

Gibson levert een prima acteerprestatie en het concept is origineel. Het idee achter de bever is dat hij Walter helpt met het creëren van een psychologische afstand, zodat hij langzaam zijn ernstige depressie kan overwinnen. Het lijkt me op z'n minst een controversiële therapie, maar het is erg populair in Zweden, weet de film ons te melden. In het begin gaat het ook best prima met de bever en Walter, maar wanneer de persoonlijkheid van de bever langzaam maar zeker gaat overheersen verandert het karakter van de film overeenkomstig. Van het soms grappige begin raken we verzeild in een drama, waarin de situatie steeds meer uit de hand loopt.

Jodie Foster regisseert en acteert, maar beiden zijn in deze film niet van heel hoog niveau. Foster, een gerenommeerd actrice, vervult een relatief kleine rol en van chemie tussen Walter en Meredith is maar zelden sprake. Misschien ook lastig, met een depressieve echtgenoot, maar toch. Op de achtergrond speelt verder het verhaal van hun oudste zoon Porter (Yelchin) en het meisje waarvoor hij een speech moet schrijven, genaamd Norah (Lawrence). Porter verkoopt namelijk zijn intellectuele capaciteiten door o.a. speeches, werkstukken en papers te schrijven voor medestudenten tegen een vrij riante vergoeding.

De film heeft als gimmick een bever, maar tegelijkertijd blijft er een gevoel van gebrek aan realisme knagen. De bever en Walters aandoening worden niet bepaald bevredigend behandeld en uiteindelijk kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de film beter een keuze had kunnen maken tussen een komedie met een beverpop of een degelijk drama over een depressief persoon. De eerste optie is riskant en de tweede weinig origineel, maar The Beaver bewijst dat deze vreemde combinatie tussen de twee ook niet werkt.