I Saw The Devil

Genre: Crime / Thriller
Waardering:  4/5

Kim

Soms zie ik een film (geen rom-kom) en vraag ik me af of er mensen zijn die dit waarderen. Zo ook bij deze film uit Korea, want na afloop zit je met een dubbel gevoel. Het is wreedheid, realisme en verhaal enerzijds, tegen toegankelijkheid anderzijds. De film vertoont scènes die niet snel zullen opkomen bij een Westerse regisseur. Vol overtuiging en met gedetailleerd realisme worden er mensen gemarteld en vermoord. Er wordt weinig aan de verbeelding overgelaten. Daar tegenover staat een minstens zo realistisch verhaal van wraak.

Het verhaal is als volgt. De verloofde van Kim wordt op brute wijze vermoord, terwijl ze met pech langs de kant van de weg staat. Ze vinden haar lichaam terug, in stukjes gehakt, langs de snelweg. Kim zelf is een geheim agent die alles op alles zet om de moordenaar (Kyung-Chul) te vinden. Hij heeft de moordenaar overigens vrij snel te pakken, maar dan gebeurt er iets onverwachts. Hij vermoordt de moordenaar niet, maar blijft hem opjagen, zoals een kat blijft spelen met een halfdode muis. Kim wil de moordenaar net zo laten lijden zoals zijn verloofde heeft geleden. Telkens weer komt Kim achter de moordenaar aan en verwondt hij Kyung-Chul op de meest nare manieren, hetgeen allemaal frontaal in beeld wordt gebracht. 

De Moordenaar.

De moordenaar is een totaal gewetenloze man. Hij heeft geen enkele sympathie voor zijn slachtoffers, hij kiest volledig willekeurig een slachtoffer, neemt haar dan mee naar zijn huis en vermoordt haar aldaar. Waar ik nog wel sympathie kon opbrengen voor Hannibal Lecter, is dat hier volledig onmogelijk geworden. Deze man is ziek, echt heel creepy, belust op seks en geweld en helemaal nergens bang voor. Er valt nog weinig menselijkheid in hem te bespeuren en hij wordt erg goed neergezet. Op een gegeven moment begint hij zelfs waardering te krijgen voor degene die hem zo hardnekkig opjaagt.

Kim aan de andere kant begint heel menselijk, met het rouwproces en de begrafenis. Daarna stelt hij een lijst op met verdachten die hij één voor één af gaat totdat hij de moordenaar te pakken heeft. Wanneer hij ervoor kiest om de moordenaar steeds meer te laten lijden, verandert ook hij meer en meer in een monster, waardoor de film op een gegeven moment twee personages laat zien die allebei de weg volledig kwijt zijn. Ik vond dat wel indrukwekkend en de film heeft tussendoor nog een paar interessante plotwendingen. Het verhaal en de manier waarop alles is verteld is ontzettend realistisch en je hebt aan het begin van de film geen enkele moeite met Kim's motieven. Naarmate de film vordert raakt ook Kim de connectie met de realiteit langzaam kwijt en begin je je af te vragen of je het nog wel eens bent met Kim. Je krijgt haast een beetje medelijden met de moordenaar en dat is knap, want je weet dan al wat hij allemaal heeft uitgevoerd. De hoeveelheid ontzettend grof en wreed geweld zullen echter zoveel mensen afschrikken dat dit aspect van de film verloren zal gaan. Dat is jammer, want het maakt een goede film niet bepaald toegankelijk. Aan de andere kant zullen zonder al het geweld deze gevoelens veel minder zijn, waardoor je zou kunnen zeggen dat het geweld wel functioneel is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik heb gewoon dingen gezien die niet per se hadden gehoeven.

Je kan gewoon niet om het geweld heen, je wordt er naar en depressief van. Desondanks is het een goede film op andere fronten, maar de vraag is of mensen dat nog kunnen waarderen.