Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives

Genre: Drama

Waardering: 2/5

De titel suggereert een wat aparte film. Apart is de film zeker geworden, maar voor velen zal dat niet positief zijn. Ik kan wat vreemde films best wel waarderen, maar in dit geval maakt de film het me wel erg lastig. De film is een Thaise film en heeft de Gouden Palm van het filmfestival van Cannes gewonnen. Films die in voorgaande jaren met deze eer mochten strijken waren films als `Elephant' en `Dancer in the Dark' met Björk. Daarnaast hebben vele andere, voor mij onbekende, films de Gouden Palm gewonnen. Het type films dat deze prijs wint is duidelijk, de jury gaat in ieder geval zeker niet voor de kaskrakers. 

Deze film volgt Boonmee, die ziek is en bijna dood gaat. Hij heeft een nieraandoening lijkt het, want hij moet steeds gedialyseerd worden. Boonmee is al een heel aantal keer gereïn-carneerd en heeft er al een aantal levens opzitten. Hij is een os geweest, een vis en nog wel wat meer dieren. Het idee van reïncarnatie wordt overigens nergens aangehaald, maar dat moet je vrees ik gewoon uit de film en de titel halen. Zittend aan een tafel, samen met zijn schoonzus en schoonzoon, herinnert Boonmee zich zijn vorige levens, zoals de titel suggereert. Zijn geheugen is niet bepaald systematisch geordend, want de herinneringen lopen allemaal door elkaar. Ook is zijn geheugen wat traag, want we krijgen vooral ellenlange scènes voorgeschoteld. Ik kon er maar moeilijk naar kijken. Daarnaast is het allemaal echt te vaag voor woorden. Het is niet per se slecht, maar ik kan helemaal niks met dit soort films.

Boonmee zit aan een tafel, op z'n boerderij ergens in de bossen van Thailand. Het is avond en hij is aan het praten met z'n tafelgenoten tijdens het eten. Het gesprek krijgt een wat andere wending als langzaam zijn overleden vrouw verschijnt. Gewoon uit het niets. Eerst is ze nog wat doorzichtig, maar ze wordt steeds minder transparant en uiteindelijk zit ze ook gewoon aan tafel. Ik vind dat wel raar, moet ik zeggen. Het kan natuurlijk symbolisch bedoeld zijn, zoals die hele film symbolisch lijkt te zijn, maar ik snap de symboliek in dit geval niet zo. Boonmee en zijn overleden vrouw halen wat herinneringen op en ze eten hun eten op, samen met de anderen. Boonmee vraagt aan haar of het goed met haar gaat. Ze is dood, maar ondanks dat gaat het best okee, zegt ze. Er klinken voetstappen op de trap en er komt een aap met rode, lichtgevende ogen naar boven gelopen. De aap gaat aan tafel zitten en het blijkt de verloren zoon van Boonmee te zijn. Hij is tijdens en wandeltocht apen wezen fotograferen, vele jaren geleden, en is toen de bijzondere apen met de rode, lichtgevende ogen gevolgd en hij heeft met één van die apen gepaard. Het resultaat is dat hij zelf ook een aap is geworden met rode, lichtgevende ogen.

Hier wilde ik het graag bij laten.