J. Edgar

Genre: Drama
Met: Leonardo DiCaprio, Armie Hammer & Judi Dench
Regie: Clint Eastwood
Waardering: 3.5/5

J. Edgar Hoover wordt na de eerste wereldoorlog gepromoveerd tot directeur van de FBI en heeft als zodanig grote invloed uitgeoefend op die organisatie. Na een hard beleid tegen buitenlanders, in het bijzonder communisten, bekleedt hij uiteindelijk het hoogste ambt, directeur van de FBI. Tot zijn dood zal hij zijn functie behouden, met grote vastberadenheid en passie. Hij maakte veelvuldig gebruik van forensisch onderzoek en heeft vingerafdrukken laten centraliseren in een database, waardoor criminelen opsporen aanzienlijk makkelijker was.

Het was echter niet allemaal koek en ei met Hoover, want aan het einde van zijn leven is hij een zeer controversiële ambtenaar geworden. Jaloezie, chantage, zijn vermeende homoseksualiteit, de manier waarop hij met zijn werknemers omgaat en de manier waarop hij de FBI leidt zijn allemaal factoren die Hoover een reputatie hebben opgeleverd. 

Clint Eastwood leek het een goed idee om een film te maken over deze spraakmakende figuur. Daarvoor werd in de hoofdrol Leonardo DiCaprio gecast en leek het allemaal niet meer stuk te kunnen. Eastwood die zijn films meestal baseert op waargebeurde verhalen en Leonardo DiCaprio die is uitgegroeid tot één van 's werelds beste acteurs. Toch is het niet zo fantastisch als ik gehoopt had. De film is een vrij standaard drama, zonder al teveel spectaculaire gebeurtenissen. Het leven van Hoover wordt mooi verteld en DiCaprio acteert naar behoren. In de film bestaat er geen twijfel over Hoovers homoseksualiteit. Hij krijgt een relatie, in het geheim uiteraard, met zijn collega Clyde Tolson (Hammer). De film beslaat het leven van Tolson en Hoover van hun twintiger jaren tot hun dood, in 1972. Zo'n goede 50 jaar dus en dat is eigenlijk waar het fout gaat. 

De film is niet chronologisch en fragmenten uit de tijd dat Hoover eind 50 is wisselen zich af met fragmenten uit de tijd dat hij zo'n 25 jaar oud is. Dat is op zich nog goed te volgen natuurlijk, ware het niet dat binnen de tijd dat Hoover 50+ is de film ook niet chronologisch is. Op zijn minst vier verschillende stukken van Hoovers leven worden door elkaar heen verteld en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. Het was ook niet zo nodig geweest, lijkt me en dat is jammer, want de film wordt hierdoor een nogal onoverzichtelijk geheel. Het zal ongetwijfeld één van de redenen zijn voor de belachelijk slechte cijfers die de film op sommige websites krijgt.

Afgezien van dit falen in de regie, want zo mag je het denk ik wel omschrijven, is de film best aardig. Ook wel het kijken waard, wat mij betreft. Hoover was een zeer invloedrijk persoon en alle trucs die hij in de film uithaalt zijn mooi om te zien. Hij zet alles op alles om zijn macht te behouden, hij doet er alles aan om de communisten uit te schakelen en deinst eigenlijk nergens voor terug. Hij heeft voor niks of niemand ontzag en zelfs Clyde moet er een groot gedeelte van de tijd aan geloven. Hoover is obsessief, manipulatief en narcistisch en dat wordt mooi overgedragen door DiCaprio. 

De echte Edgar (goede naam trouwens, Edgar!)

Verder zit de film vol met veel sfeervolle decors en de ambiance uit de eerste decennia van deze eeuw in Amerika worden goed overgebracht. Het verhaal is niet per se aanwezig, de film is meer een beschrijving van enigszins willekeurige gebeurtenissen, want Hoover heeft zoveel uitgevreten en de verhalen over hem zijn zo talrijk dat Eastwood ongetwijfeld een keuze heeft moeten maken tussen wat hij wel en niet in de film wilde hebben. Het lijkt erop alsof hij veel moeite had met kiezen en dat vervolgens eigenlijk niet gedaan heeft, waardoor de film barstensvol op zichzelf staande gebeurtenissen zit die stuk voor stuk het karakter van Hoover verduidelijken en dat is eigenlijk hetgeen waar de film in uitblinkt. Er wordt een hele scherpe schets gegeven van de persoon Hoover, met zijn gecompliceerde karakter, zonder daar al teveel verklaringen voor te zoeken. Hoovers moeder is overigens wel tergend, mooi gespeeld door Judi Dench (Moneypenny). Eastwood is niet iemand die oordeelt, maar zijn films zijn vaak beschrijvingen van bijzondere momenten en personen. 

Niet zo slecht als sommigen beweren, maar helaas wel één van Eastwoods slechtere films van de laatste tijd. Dat is echter geen reden om hem niet te gaan kijken, je moet alleen je verwachtingen een klein beetje bijstellen, want het is dit keer geen meesterwerkje geworden. Je kan ook niet alles hebben natuurlijk. Dit jaar is Clint Eastwood weer te zien als acteur naast Justin Timberlake in Trouble with the Curve. Bloody Justin Timberlake. Je kan niet alles hebben dus.