Weekend

Genre: Drama (97 min.)
Met: Tom Cullen & Chris New
Regie: Andew Haigh
Waardering: 4 / 5

Russell (Cullen) besluit na een feestje van zijn beste vriend Jamie nog even de stad in te duiken. Hij komt terecht in Propaganda, een hippe gaybar. Daar ontmoet hij Glen (New), die hem naar eigen zeggen redt van een dronken gnoom, met wie hij enkele uren later in bed belandt. In eerste instantie lijkt het slechts een one-night-stand te zijn, maar schijn bedriegt en er slaat wel degelijk een vonkje over tussen Glen en Russell. Ze zullen een heel weekend met elkaar doorbrengen. Het weekend beslaat de hele film en bestaat uit dialoog, drugs, drank en seks. Het deed mij erg denken aan 'Habitación en Roma', waarin twee lesbiennes elkaar in Rome tegenkomen en o.a. hun levensverhaal met elkaar delen. 

Nu was 'Habitación en Roma' een behoorlijk kleurrijke, vrolijke film en al hadden de hoofdpersonen daar ook wel de nodige problemen, ze zaten wel in een mooi hotel in een prachtige stad. Depressieve mensen in Rome hebben natuurlijk eigenlijk geen recht van spreken. Nee, dan de buurt waarin Russell leeft. Het is grauw, grijs, hij woont op 14 hoog in een vervallen flat in een buurt waar Vogelaar waarschijnlijk zou willen ingrijpen, hij werkt in een aan de klok te zien bouwvallig zwembad als badmeester en homo's zijn er niet bepaald geliefd. Anderen noemen het Nottingham. Deze grauwe sfeer typeert niet alleen de habitat van Russell, maar ook de rest van de film. Weekend is af en toe grappig en zo nu en dan kon ik me erg vinden in de gesprekken tussen Russell en Glen, maar het grootste gedeelte van de film is een beschrijving van het leven van Russell en dat leven gaat niet over rozen.

Waar Weekend vooral om draait is, middels een karakterschets van een doorsnee persoon die toevallig homo is, aangeven hoe moeilijk het is om homo te zijn en hoe je daar mee om kan gaan. Daarin verschillen Glen en Russell radicaal van elkaar, hetgeen de film ook zo interessant maakt. Glen is een wijsneus, houdt er redelijk wat semi-filosofische inzichten op na en claimt dat de mensheid hem als zodanig niet interesseert. Hij deed me wel wat aan mezelf denken een aantal jaren terug wanneer ik me nog niet had gerealiseerd dat de meeste mensen niet zitten te wachten op filosofische theorieën, hopelijk overtuigende argumenten en vrijetijdsfilosofen. Glen wil geen relaties, wil niet weten wat mensen van hem denken, maar lijkt slechts uit te zijn op wat tolerantie voor de homofiele medemens. Zijn filosofische inzichten en zijn doelen stroken niet echt met elkaar en Glen vond ik in eerste instantie maar een vervelend mannetje. Zijn methodes staan mij persoonlijk niet zo aan en echt een aimabel persoon kan je Glen niet noemen, maar hij heeft zo zijn charmes en bedoelt het allemaal wel goed.

Russell daarentegen is een gelaten persoon, niet op zoek naar problemen en wil het liefst met rust gelaten worden door de buitenwereld. In tegenstelling tot Glen is Russell nog niet volledig uit de kast en maakt hij zich wel druk om wat mensen van hem denken. Hij weigert in het openbaar te zoenen en is bang om uitgescholden te worden vanwege zijn geaardheid. Hij heeft een veel meer gesloten persoonlijkheid en dat botst wel lekker met Glen. Maar Weekend biedt meer dan homo-gerelateerde problemen, want naast seksualiteit komen ook allerlei andere onderwerpen aan bod die voor velen, homo of niet, herkenbaar zullen zijn. Veel mensen zullen zich wel ergens herkennen in Glen of Russell. Het contrast tussen Glen en Russel, hun door drugs gevoede gesprekken en een realistisch kijkje in hun levens zijn de peilers waarop de film rust. Deze peilers vormen de basis van een mooi drama dat zich weet te onderscheiden door overtuigende acteurs en zodoende uitgroeit tot meer dan een protestfilm alleen.