CAST: Brad Pitt, Richard Jenkins, Ray Liotta, James Gandolfini e.a.
REGIE: Andrew Dominik
WAARDERING: 4.5 / 5
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In een verlaten, vernielde buitenstad klinkt een speech van Obama terwijl junkie Russell door een tunnel loopt. De openingsscène is niet toevallig zo gekozen, de abrupte scènewisselingen ook niet. Het is alsof regisseur Andrew Dominik de positieve speech van Obama uit elkaar wil trekken, door het steeds te onderbreken met troosteloze uitzichten vanuit een tunnelvisie.
Terwijl Russell een stuk of 15 gestolen honden uitlaat en afval levendig mee dwarrelt op de wind, leren we dat de lokale economie van de onderwereld, onderhouden door pokerspelen die worden beschermd door de mafia, dreigt in te storten wanneer voor de tweede keer zo'n pokerspel wordt overvallen. Tijd voor de mafia om orde op zaken te stellen en wie huur je dan in? Juist: Brad Pitt.
Organisator van illegale pokerspelen, en daarmee ook verantwoordelijke voor de lokale onderwereldeconomie, is Markie Trattman (Ray Liotta). Het is algemeen bekend dat hij verantwoordelijk is voor de eerste overval op zijn eigen tent. Waarom niemand hem alsnog te grazen heeft genomen is niet helemaal duidelijk. Wel geeft de situatie aanleiding tot een vrij geniaal idee: de tent nog een keer overvallen, waarna iedereen Markie zal verdenken. Dit idee is afkomstig van Johnny Amato (Vincent Curatola) die de junkies Frankie (Scoot McNairy) en Russell (Ben Mendelsohn) inhuurt om dit plan uit te voeren. Mede door prachtige cameravoering, langgerekte shots, trage scènes en de angst in de stemmen van onervaren criminelen die een klus ver boven hun kunnen uitvoeren, is de overvalscène erg beklemmend.
KIPPENVEL
Frankie en Russell zijn niet al te snugger, hetgeen alleen al blijkt uit de outfit waarin ze de tent gaan overvallen. Hun memorabele conversaties - Tarantino zou ze geschreven kunnen hebben - zorgen voor heel wat vermaak. Het duurt zeker een minuut of twintig voordat we Brad Pitt ten tonele zien verschijnen. Onder begeleiding van Johnny Cash, karakteriserend voor de muziekkeuze in deze film, stapt hij uit zijn auto en loopt naar Richard Jenkins toe.
Tot zover is de film vrij geniaal en rijst de vraag in hoeverre Pitt en Jenkins de film naar een hoger niveau kunnen tillen. Ze doen dit echter door de veteranen binnen de onderwereld uit te hangen, alle kleine criminelen uit te lachen en de kijker te vermaken met wederom prachtige gesprekken, zij het van een ander kaliber dan die tussen Frankie en Russell. Zo vindt Jackie Cogan (Brad Pitt) het niet fijn om mensen om te leggen die hij kent en huurt hij daarvoor Mickey (James Gandolfini) in. De reden? "Have you ever killed someone? They piss their pants, they start praying, they cry for their mothers, it's fucking embarassing man."
Killing Them Softly weet niet alleen te intrigeren door de prachtige anekdotes en sterke personages. Ook de grauwe omgevingen van stadsdelen vol puin en de mistroostige regenbuien tijdens actiescènes dragen bij aan de sfeer. Moeiteloos gaan komische scènes over in moordscènes, waarbij de camera constant over de schouder van de moordenaar meekijkt. Ik heb de laatste jaren zelden zo'n stijlvolle moord gezien als in deze film. In super slow motion worden kogels afgevuurd, vallen hulzen op de grond en versplinteren glazen ramen. Een jaren '50 popliedje eronder en de stalen blik van Jackie die op deze momenten angstaanjagend is, bezorgen de kijker kippenvel.
PULP FICTION
Het plot is vrij simpel, maar Killing Them Softly is meer dan een standaard gangsterfilm. Achter het hele verhaal, dat prachtig wordt verfilmd en waarin scherpe dialogen zowel grappig zijn als personages definiëren, zit een gedachte. Jackie Cogan, een koele kikker en bijzonder efficiënte huurmoordenaar, uit deze gedachte. Jackie hekelt Obama met zijn woorden over één natie, één volk. Amerika, haar overheid en de analogie met de economie van de (onder)wereld, worden impliciet bekritiseerd. Jackie gelooft niet in Amerika, maar in zaken: "In America you're on your own. It's just business, so pay me!"
Ik moest tijdens het kijken vrij snel denken aan Pulp Fiction. Deze film is Pulp Fiction in het klein en gebruikt dezelfde elementen. Scherpe, goed geschreven dialogen tussen twee grappige criminelen, kunstzinnige actiescènes en cinematografisch verantwoord geweld. Alles speelt zich af in de onderwereld, iedereen is crimineel, maar alles is zo weergegeven dat het herkenbaar is en zodoende interessant blijft. Waar Pulp Fiction nou precies over gaat weet ik niet. Waar Killing Them Softly precies over gaat is ook niet met zekerheid te zeggen. Wel staat als een paal boven water dat beide films gewoon top zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten